Chatka maga

First topic message reminder :

Chatka postawiona u podnóży góry Hakobe przez pustelniczego maga. Nie jest ona niczym niezwykłym - zrobiona z ciężkich drewnianych bali, posiada dwa okienka i jedne drzwi, komin i dach pokryty strzechą, na modłę dawnych czasów. Ciężko przypuszczać, że ktokolwiek mieszka w środku i ma się dobrze na tym lodowatym odludziu. Wnętrze wyposażono skromnie, jednak znalazło się w nim wszystko, czego potrzeba. Stolik, krzesło, kominek, mała kanapa i kuchenny aneks, kilka poduszek i koców. Ścianą odgrodzono dwa oddzielne pomieszczenia - gabinet i sypialnię.

Zziębnięta dwójka wpadła do środka, a mężczyzna, który przytargał tu Torę szybko zamknął drzwi i głęboko odetchnął.
- Poczekaj chwilę ze ściągnięciem ubrań, napalę w kominku i zrobię herbaty. Odtajesz do tego czasu - rzucił przez ramię, już zajmując się układaniem szczap w kominku, w którym szybko zapłoną ogień. - Na jeden dzień tu zostaniesz, później ruszysz w swoją drogę. W tym czasie powiem ci, co się stało w w FT, pasuje ci? - zapytał, ściągając płaszcz oraz szalik, nie zdejmując jednak butów. Widać nie opłacało się to w tym klimacie.

MG

Ea poczekał, aż chłopak utworzy pudełeczko, po czym wziął je w rękę i obejrzał z każdej strony. Pokiwał głową i oddał twór, nie wypowiadając przy tym ani jednego komentarza, czy jest dobre, czy złe. Czy właśnie o to mu chodziło, czy nie.
- Stwórz mniejsze - poprosił, gdy już oddał twór magowi. I znowu, w jego głosie nie było niczego nachalnego. Ot, zwykła prośba skierowana w stronę młodszego od siebie.

Mag, choć na takiego nie wyglądał, ze swoistą dozą niecierpliwości oczekiwał na werdykt czarodzieja, który wcześniej wydał mu polecenie. Chciał... zwyczajnie się czegoś dowiedzieć, jakiejś opinii na temat jego zdolności magicznych od kogoś, kto posiadał doświadczenie i renomę w tej materii. Nic takiego jednak nie otrzymał... tylko kolejne polecenie. Czy Ea go sprawdzał? Byakuton tego nie wiedział, ale nie zamierzał dać swojemu gospodarzowi czekać. Natychmiastowo próbowałby wytworzyć kolejny twór, niemalże identyczny do poprzedniego, z tą różnicą, że ten byłby mniejszy... najlepiej tak dwukrotnie. -Proszę - dodał jeszcze, pokazując czarodziejowi dłoń z pomniejszonym tworem.

MG

Tak jak uprzednio, Ea czekał, aż Torashiro skończy wykonywać tą bardzo prostą czynność. Nie mówił nic, jednak na jego ustach zabłąkał się przelotny uśmiech. Tym razem jednak nie wziął od chłopaka pudełeczka.
- Jeszcze mniejsze - poprosił. Dalej jednak nie zdradził, o co mu właściwie chodziło. Ani w niedawnej rozmowie, anie z tworzeniem pudełeczek.

Tak! Jakaś reakcja. Tora poczuł ulgę, że nie rozmawia z jakimś bezemocjonalnym posągiem, który ma tylko polecenia do wydawania. Z ulgą więc, przyjął kolejne zlecenie. Byakutonowi pozostało więc chyba albo powolne pomniejszanie swoich tworów, albo od razu wytworzenia najmniejszego pudełka, jakie tylko potrafił. Mag Violet Pegasus postanowił więc wytworzyć ponownie pomniejszone pudełko z wewnętrznym postanowieniem, że następnym razem spróbuje stworzyć najmniejsze pudełko, jakie będzie potrafił. Na razie jeszcze ponownie, podwójnie pomniejszy pudełko i wystawi dłoń lepiej pokazując Ei swój twór... tym razem bez zbędnych słów, oczekując jego reakcji.

MG

Tym razem stworzenie mniejszego pudełeczka przysporzyło chłopakowi więcej problemu. Coś, na kształt oporu. Było to nieznaczne uczucie, a w samym tworze nie było widać żadnych niecodziennych zmian. Po prostu było mniejsze. I ponownie, Ea jedynie poprosił o mniejsze. Torze udało się stworzyć jeszcze dwa takie pudełeczka, które jako tako przypominały pudełko, choć wyjątkowo stworzyło to sporo trudności. Następne albo się rozpadały, albo wyginały. Całe to tworzenie wyjątkowo zmęczyło maga
- Dobrze się czujesz? - upewnił się święty mag, a po usłyszeniu odpowiedzi, kontynuował: - Na dzisiaj myślę wystarczy. Czarowania, przynajmniej. Możesz zastanowić się, dlaczego tak ciężko szło utworzenie małych tworów. A ja przygotuję obiad.

Chłopak przypuszczał, że w jego zdolności magiczne nie są idealne, choć bardziej myślał, że ograniczony jest wzwyż, a nie przy coraz to drobniejszych kreacjach. Z drugiej strony, zrobienie czegoś filigranowego wymaga odpowiedniego skupienia i precyzji. Może magia i rzemieślnictwo nie były tym samym, ale tutaj mogło to działać. Tak przynajmniej sądził Tora widząc, jakie owoce przynoszą jego starania. -Mhm... dobrze. - odpowiedział zgodnie z prawdą Ei, choć wcześniej, zwłaszcza po przebudzeniu czuł się trochę gorzej. Teraz czuł się trochę lepiej, a do tego zajął swój umysł, by nie skupiać się na samopogardzie. W sumie nie musiał nawet jakoś komentować kolejnych zdań maga... odpowiedział na nie nawet podświadomie. Ach, tyle szczęścia i radości.

MG

Ea wyszedł, a Torashiro został pozostawiony ze swoimi przemyśleniami. Mógł spać, mógł ćwiczyć, mógł rozmyślać, mógł nawet wyjść z łóżka i pozwiedzać niewielką chatynkę... decyzja należała do niego. Tymczasem święty mag skupił się na przygotowywaniu obiadu bez wielkiej ekstrawagancji - zupie grzybowej z ryżem.

- Chodź, obiad jest gotowy - powiedział Ea wystarczająco głośno, by Tora go usłyszał. Pomimo osłabienia chłopaka, zielonowłosy raczej nie zamierzał go trzymać pod pierzyną do wyzdrowienia. Dwie miseczki ciepłego naparu stały na stole. Mag powoli zabrał sie do jedzenia, nawet nie czekając na Torę.

Chłopak mógłby leżeć cały czas... co przy jego wcześniejszym samopoczuciu nie byłoby złym wyjściem, jednak sam Byakuton... on zwyczajnie nie był stworzony do tego, by siedzieć z miejscu. Wstał powoli z łóżka i podszedł do okna, by patrząc za nie, przyglądać się krajobrazowi i rozmyślać nad magią i problemach w jakich się znalazł. Musiał się w tym jakoś odnaleźć. I tak sobie trwał z wzrokiem za oknem, aż Ea nie zawołał go na posiłek. Wtedy dopiero udał się w kierunku stołu, by również dołączyć do posiłku, uprzednio dodając -Dziękuję... smacznego. - krótko rzucił, po czym zabrał się do jedzenia w ciszy, zastanawiając się nad tym, jak dużo czasu jeszcze tu spędzi.

MG

Podczas posiłku Ea nie próbował nawiązać żadnej rozmowy z chłopakiem. Zresztą, druga strona wykazywała równie dużo zainteresowania i obiad upłynął w ciszy przerywanej jedynie trzeszczeniem belek i zawodzeniem wiatru na zewnątrz. Pogoda specjalnie się nie poprawiała i bliżej okien robiło się nieprzyjemnie chłodno, jednak samo wnętrze pozostawało ciepłe.
Zupa była nieco za słona i zbyt wodnista, ale sycąca. Gdy skończyli, Ea zabrał miski i zaczął sprzątać.
- Dlaczego tak ciężko wychodziło ci stworzenie czegoś bardzo małego? - zapytał po dłuższej chwili, zmywając.

Chłopak w ciszy zjadł. Nie komentował, nie narzekał. Był tutaj gościem i czuł się już dostatecznie głupio za całą gościnę, jaką otrzymał. W gruncie rzeczy, posiłek zły nie był, najadł się i mógł jako tako działać. Co prawda nie lubił ciszy, ale jednocześnie, nie wiedział jak mógłby się odezwać. Na szczęścia, Ea zdecydował się zadać mu pytanie, na które dawny członek Fairy Tail odpowiedział Bo czym mniejszy obiekt, tym trudniej jest skoncentrować się na szczegółach, na minimaliźmie? - zaproponował swoją wersję odpowiedzi, której nie był jednak do końca pewny. Właśnie forma pytania była urzeczywistnieniem tejże niepewności.

MG

Ea ani nie pokręcił, ani nie pokiwał głową. Wykonał gest, który był czymś pomiędzy, nie wyrażając ani całkowitego sprzeciwu, ani zupełnej aprobaty ku temu, co mówił chłopak. Po kilku chluśnięciach w stronę Tory poleciała wiązka wody, która zatrzymała się dosłownie przed jego nosem i utworzyła figurkę tańczącej baletnicy. Obracała się przed nim niczym na pozytywce.
- Za pomocą magii oddziałujesz na cząsteczki i formujesz z nich kształt. Jeżeli oddziałujesz na nie za słabo, kształt się rozpadnie. - Tancerka w oka mgnieniu rozleciała się, jednak szybko została złapana przez magiczne naczynie i na powrót powróciła do swojego poprzedniego kształtu. - Jeżeli jednak oddziałujesz na nie zbyt mocno... - Baletnica wisiała w powietrzu, a na jej powierzchni zaczęły pojawiać się odkształcenia po czym... pękła, niczym bańka, ochlapując twarz chłopaka. - Najważniejsze to znaleźć równowagę.

Chłopak był przez pewien czas świadkiem dość niezwykłej lekcji. Lekcji udzielanej mu przez jednego z Świętych Magów, a do tego z pokazem. Tora uważnie oglądał baletnicę, za każdym razem jak ta się tylko pojawiała, a jednocześnie słuchał tego, co Ea miał do powiedzenia. I nagle... ochlapano go. Może i było to szokujące, ale w gruncie rzeczy, dobitnie pokazało magowi VP, o czym dokładnie mówił czarodziej, u którego nocował. Młodzieniec tylko przetarł twarz dłonią, po czym skinął głową i dodał -Rozumiem. - krótko, acz dosadnie. Tora wstał od stołu i tak stojąc przyglądał się temu, co robił mag i zaproponował -Może mogę jakoś pomóc? - wciąż czuł się zobowiązany jakoś odwdzięczyć się zielonowłosemu za gościnę. Tak chociaż mógł pomóc przy sprzątaniu. Może wciąż nie czuł się rewelacyjnie, ale już mógł jakoś działać.

MG

Ea nie odpowiedział, zajęty zmywaniem naczyń. Tak więc albo Tora musiał sam wykazać inicjatywę, albo zająć się sobą bez poleceń od maga. Po chwili mężczyzna skończył, odetchnął i usiadł na krześle, wycierając dłonie.
- Rozgość się. Na zewnątrz jest taka pogoda, że, oczywiście, możesz wyjść, ale lepiej tego unikać. To ostateczność - rzucił, po czym zaczął wpatrywać się w stół.

Tora zdecydował się, między innymi w podzięce za gościnę, pomóc Ei zmywać naczynia. Czy to podawać mu je, czy przecierając je, czy to odkładając je do suszenia, czy samemu myjąc część z nich. Po skończonej pracy, opłukał swoje ręce i wytarł je w jakąś suchą szmatkę, jeśli takowa była, jeśli nie, to trudno. Ściekną, albo w odruchu bezwarunkowym wytrze w spodnie. Słysząc słowa maga kiwnął delikatnie głową i usiadł obok niego. Przez chwilę panowała cisza, po której czarodziej z Violet Pegasus przełknął ślinę i zapytał się -Jak długo się ona utrzyma? - niby z ciekawości, ale tak naprawdę te pięć słów wyrażało nie funkcję informacyjną, tylko fatyczną... miało zagaić jakąś rozmowę.

MG

Zmywanie, sprzątanie, a później siedzenie i nic nie robienie. Było nieco nudno, niepewnie, na swój sposób przygnębiająco. Gdy Tora zadał pytanie, Ea nie odpowiedział, wciąż zapatrzony w stół, jakby nieobecny. I Torashiro nie otrzymał odpowiedzi, pozostawiony ze swoimi wątpliwościami.
Tak minęło popołudnie - ciche, przygnębiające, a pogoda za oknem nie poprawiała się nic a nic. Byakuton robił cokolwiek, by zająć myśli, ale niespecjalnie to pomagało. Było nudno. Czy tak wyglądała codzienność świętego maga? No cóż. On, jako młody, w chwili obecnej ciężko doświadczony, nie przepadał za ciszą.
Gdy mag się ocknął, rozejrzał się z lekkim zdziwieniem po pomieszczeniu, a zdziwił się jeszcze bardziej, gdy jego wzrok natrafił na maga VP. Szybko jednak przypomniał sobie co i jak, komentując to tylko cichym "A, no tak". Powoli, niemal majestatycznie podniósł się z krzesła.
- Ubierz się, wychodzimy. - W jego głosie nie było ani krztyny wahania. Za oknem padał śnieg...