Akademia

Chłopak spojrzał przed siebie niezbyt pewien, czy jest w stanie napisać kolejną część testu. Logika, cóż, może miał jakieś zdolności logicznego myślenia, jednak jak większości przychodziło mu to z trudem. Wytężanie szarych komórek w końcu łatwe nie było, szczególnie w stresie! Sięgnął ponownie po długopis i musnął końcówką usta. Co począć, co począć? Zadanie pierwsze. Dwaj mężczyźni, jeden mówi prawdę, zaś drugi kłamie. Pilnują drzwi. Jedne prowadzą do Śmierci, drugie pozwalają dalej żyć. Jedno pytanie... O wiele łatwiej byłoby, gdyby można zadać dwa pytania, aczkolwiek jest tylko jedno. Pytanie "który z Was kłamie" jest nieprawidłowe, w końcu nic się z niego nie dowie. Niby mógłby zapytać o kolor na przykład nieba, jednak wtedy drugim pytaniem dopiero dowiedziałby się o tym, za którymi drzwiami znajduje się jaka droga. Odpowiedź nie była prosta, a z każdą sekundą nachodziły nowe odpowiedzi, coraz to bardziej absurdalne. Toooser powolnie odłożył długopis, masując sobie okrężnym ruchem skronie. Pomagało mu to w skupieniu, tak... Minęło kilka sekund, kilkanaście, kolejne sekundy, zamieniające się powoli w minuty, a tu dalej brak odpowiedzi. Dopiero po tym czasie zaczął powoli układać sobie w myślach odpowiedź. Było to dość skomplikowane, jednak... Możliwe, że się uda. Złapał pośpiesznie długopis i napisał ostrożnie i dosyć niepewnie pytanie: "Czy drugi mężczyzna powiedziałaby, że strzeżesz drzwi pozwalające na dalsze życie?". Zastanowił się jeszcze chwile. Nikt w końcu nie mówił, że musi wyjaśniać pytanie, jednak ołówkiem zaczął delikatnie pisać na kartce. Może dlatego, że sam chciał sobie niektóre kwestie wytłumaczyć? Kto tam to wie. Muśnięciem ołówka rozpoczął pisanie.
"Jeżeli pytany mężczyzna strzeże odpowiedniej drogi i mówi prawdę odpowiedź na pytanie będzie negatywna. W końcu ten drugi skłamałaby, mówiąc, że tamten nie strzeże wyjścia. Za to mężczyzn, który strzegłby wyjścia i kłamałby odpowiedziałby nie, ponieważ drugi z mężczyzn powiedziałby tak, a ten mówi odwrotne słowa do niego. Jeżeli zaś zapytałby się mężczyzny, który nie strzeże wyjścia, a jest on prawdomówny odpowie bezzwłocznie tak. W końcu drugi mężczyzna skłamałby mówiąc, że ten strzeże wyjścia. A ten zaś co by nie strzegł drzwi, a kłamałby również odpowiedziałby tak, a jednak tylko dlatego, że drugi mężczyzna powiedziałby prawdę, a ten po prostu odwróciłby jej słowa. Czyli krótko mówiąc odpowiedź nie wskazywałaby na ujście z życiem, zaś tak, że raczej stamtąd nie ujdziemy z życiem."
Samael jeszcze raz przeczytał to co napisał i stwierdził, że to raczej odpowiednia odpowiedź. Jednak... czy na pewno? Może jednak zostawi te rozważania na później. W końcu czeka na niego kolejne zadanie i to nie takie łatwe jakby się spodziewać. Westchnął cicho, opierając się o oparcie krzesła i patrzył tak chwilę w kartkę, rozmyślając nad odpowiedzią. Co może mieć żebrak, czego król nie posiada? No cóż, pierwsze co wpadło do głowy to uczucia. Żebrak zawsze je ma, a król, no cóż, zazwyczaj jest oschłym draniem bez serca. Ale jest jeden haczyk - umarli nie żywią się uczuciami. Przełknąłby pod nosem gdyby nie to, że są tu nauczyciele. Zmierzwił swoje potargane włosy palcami. Miłość! Żebrak może wziąć za żonę każdą, a król... Król ma żonę taką, jaką mu wybiorą za odpowiednią, nie kieruje się miłością. Ale znowu błąd, bo umarli nie żywią się miłością. Dusza? W metaforze władcy jej nie mają, więc też nie może być. Właściwie... czym żywią się umarli? Przecież oni nic nie jedzą... Nic... nic... nic... HA! Z dosyć dużą chęcią wziął długopis. Jednak czy to może być prawidłowa odpowiedź? Czy to TA odpowiedź? Żebrak w końcu nie ma nic, no chyba że ktoś się nad nim zlituje. Jednak zazwyczaj nie ma nic. Król ma wszystko, więc nic nie potrzebuje. Zaś umarli nic nie jedzą! Odpowiedzią jest po prostu NIC. Chwila zastanowienia, ostatnie poprawki w głowie i napisał na kartce swą jakże mądrą odpowiedź. Uśmiechnął się delikatnie, po prostu kącik wargi dygnął. Wygumkował swoje zapiski i zaraz strzepał jej pozostałości.
Ostatnie zadanie, jednak czy równie trudne? Chyba nie. Wydawało się najłatwiejsze. W końcu można je spokojnie spalić! A jednak... nie używając żadnych przedmiotów. Do tego musiałby użyć zapałek, krzemienia lub chociażby magii, a w końcu zabroniono całkowicie ją używać. Złamanie ich jedynie powiększyłoby "grono" patyków. Sklejenie ich? I tak by można spokojnie powiedzieć, że jest ich dwanaście. Hmm, a może to tak jak w tych teleturniejach telewizyjnych, że trzeba przesunąć zapałkę by coś otrzymać? Ale nie, z 12 musi zrobić się 3... Ale przecież nikt nie mówił, że mają to być 3 patyki, tylko po prostu 3. Czyli teoria z zapałkami mogłaby być dobra. Wciągnął głośniej powietrze, wręcz ze świstem. Wypuścił je równie głośno, zapewne przeszkadzając przy tym innym w pisaniu. Nabazgrał szybko szkic 3 ułożony z patyków i napisał, co o zadaniu sądzi! No, znaczy się, napisał odpowiedź! "Ażeby otrzymać 3 z 12, wystarczy 12 patyków ułożyć w 3. W końcu nie mówiono, iż mają być 3 patyki, a po prostu 3."
Odwrócił arkusz na drugą stronę, z precyzją godną mistrza odsuwając ją naprzód. Rozłożył się wygodnie na krześle, zakładając jedną drogę na drugą, a raczej opierając nogą kostką o udo. Taka połowa siadu po turecku. Przyglądał się teraz każdemu piszącemu z kolei, z ciekawością spoglądając na tych szczególnie zestresowanych. To trochę zabawne, jeszcze przed chwilą był równie zestresowany co oni, a tutaj się okazało, że jako tako udało mu się rozwiązać zadania. Chyba... No ale w każdym razie, ważne, że w ogóle się starał. W końcu mógł tak po prostu odłożyć kartkę i w ogóle nic nie napisać! No, ale postarał się, coś mu wyszło, uważał, że to wszystko to dobre odpowiedzi... więc chyba jest dobrze, prawda? Można jedynie pojęczeć na to, że dosyć niekulturalnie usiadł. No ale co się czepiać, w końcu chłopak jest dumny z tego, że wszystko napisał.