Ogród Venus

MG


Tydzień po walentynkach, ogłoszenie misji nie zostało wycofane, więc przybyliście do tegoż romantycznego miejsca by sprawę zbadać. Każdy z Was wiedział...niewiele - tyle co było w ogłoszeniu, plus to, gdzie przyjść i kogo szukać. Tak...wiedzieliście, że macie znaleźć pannę imieniem Petunia. Nie było napisane kim tutaj jest, ale cóż...Już przy wejściu był spory ruch, a za bramą równie dużo ludzi - głównie par - przechadzało się alejkami, znikając za zakrętami, gdzie mieściły się kolejne części ogrodu. Przy fontannie było nieco luźniej - najwyraźniej sporo osóbek uznawało to za teren wypoczynkowy. Poza tym przy dróżce stali kwiaciarze z wozami pełnymi...no kwiatuszków.
Pracowników łatwo było poznać, albowiem - tak jak kwiaciarze - mieli na sobie błękitno-żółte kombinezony. Poza owymi kwiaciarzami, po wejściu do ogrodu mogliście dostrzec jeszcze dwójkę osób w takich samych kombinezonach. Pierwszą była wysoka, dwumetrowa kobieta o szczupłej budowie, z krótkimi blond włosami. Mimo takiego wzrostu i surowego spojrzenia to...właściwie nic - była wysoko i promieniowała chłodem, acz chętnie udzielała informacji przechodniom. Drugim osobnikiem w kombinezonie była natomiast młody chłopa, wyglądający na jakieś szesnaście lat...miał czarne, roztrzepane włosy, słuchawki na uszach i nucąc coś pod nosem, wyładowywał worki z nawozem z samochodu dostawczego, umiejscowionego za mapą ogrodu.


To misja offtopowa (możecie w jej czasie pisać na fabule lub eventach - ale nie na innej misji) - a jako, że jest offtopowa to mogę ustalić czas jej odgrywania - dzieje się tydzień po Walentynkach.

~ A więc to już tu. ~ mruknął sam do siebie, spoglądając na tych wszystkich ludzi. I po cholerę tu oni? Niby okej, walentynki i tak dalej, ale halo, to było przecież tydzień temu! Co oni zamierzają tu do maja koczować, czy co? Poza tym, czy nie słyszeli o tym małym cholerstwie co psoci? Niby lata po cały miasteczku, ale skoro tu jest aż tyle ludu, to wysoce prawdopodobnym będzie że zaatakuje właśnie tutaj! ~ Chociaż... ~ pomyślał Tsu, patrząc na tych kochających się imbecyli, ~ Im to raczej nie zaszkodzi.
Tymczasem, maluch w końcu zdecydował się przejść przez bramę, i ruszyć na poszukiwanie tej całej Petunii. Tylko gdzie mógł ją znaleźć? Właściwie, skoro kazała mu przyjść właśnie w takie miejsce, to chyba znaczy, że tu pracuje. Oczywiście nie mógł być tego pewien... Ale przecież może zapytać pracowników! A ci, z tego co widział, stali całkiem niedaleko. Spokojny krokiem ruszył do nich, starając się "przejść" przez tłum w miarę szybko. Niezbyt obchodzili go inni magowie zaciągnięci do wypełnienia tej misji, więc gdy tylko dotarł do tej dość komicznie wyglądającej dwójki pracowników (oczywiście oboje byli wyżsi od niego, co dość poważnie go irytowało) niemal natychmiast się odezwał.
- Przepraszam, znacie może niejaką Petunię?

// zapomniałem o misji x.x wybaczcie i już odpisuję.

I tak rozpoczęła się misja Purpurowego. Po ostatnim niewypale przez zagubienie w lesie nadszedł czas, aby się zrewanżować światu i tym razem wypełnić swoje zadanie. Misję wykonywał z czerwonowłosym chłopakiem o dość dziecięcej budowie ciała. Wyglądał wręcz przesłodko. Mimo, że ten się nie odzywał i jak zauważył Ciastek od razu ruszył do działania należałoby się przedstawić i nawiązać przyjaźniejsze stosunki z członkami drużyny, żeby tym razem wyciągnęli go z bagna, w którym się topił.
- Witaj nazywają mnie The Purple Piece of Cake - przedstawił się mag - Ty pewnie również zostałeś zaciągnięty do tej walentynkowej misji. Cóż znajdźmy tą Petunię.
Wątpliwością nie ulegało, że był to pierwszy konieczny krok w tym zadaniu. Jego towarzysz zapytał już pracowników ogrodu o zleceniodawczynię. Czy sam Purpurowy mógł coś jeszcze dodać lub zrobić? Nie. Dlatego po prostu podszedł do niższego od siebie chłopaka położył skrzyżowane ręce na jego głowie i się o nią oparł jak na poduszce słuchając, gdzie też pracownicy ich pokierują.

MG


Jak było wspomniane - kobieta pomagała innym w ich problemach związanych z owym ogrodem, a chłopak wykonywał swą pracę z boku, poza główną drogą, więc nawet jakby Tsu chciał to nie mógł podejść do nich obojga w tym samym czasie...Podszedł więc do kobiety, która akurat nie miała przy sobie aż tylu ludzi jak przed chwilą. Zmierzyła rudowłosego wzrokiem, mrużąc nieco oczy.
- Petunia. Córka szefa - wyrecytowała kobieta - Oczywiście, że znam. Trudno jej nie znać - co prawda jej ton był chłodny, ale odpowiadała na pytanie i tak - Teoretycznie powinna znajdować się w głównym szałasie. Na mapie oznaczony jest jako zielony kwadrat - wskazała na mapę, gdzie był cały ogród i...z trzydzieści różnokolorowych kwadratów - Często jednak spaceruje po ogrodzie, więc jeśli nie byłeś umówiony to trudno powiedzieć czy będzie tam czekać.
Tymczasem Purpurowy postanowił zacieśnić więzy drużynowe...problem polegał na tym, że w Ogrodzie było sporo ludzi i nie miał bladego pojęcia z kim i czy w ogóle z kimś miał misję...Los jednak okazał się bardzo łaskawy, gdy do uszu Ciastka doszły słowa wypowiadane przez rudowłosego chłopaka, pytającego o Petunię, jedną z pracownic Ogrodu. Tak więc...tak - przedstawił się i nawet zrobił sobie z Tsu podgłówek.


Od następnego posta wprowadzam termin na odpis - chyba, że nie chcecie to mi napiszcie na pw/gg.
Saito wciąż może dołączyć.

// Termin posta jak najbardziej mi odpowiada

- Dowiedziałeś się czegoś ciekawego już czego ja jeszcze nie wiem - zapytał wisząc na jego głowie - Jakieś ciekawe plany co do misji?

Jeżeli mag dowie się lub wcześniej usłyszał o tym, że Petunia znajduje się w jednym z tych dwóch miejsc zaproponuje chłopakowi podróż w celu udania się parkowymi ścieżkami w stronę głównego szałasu, do którego łatwiej było się dostać. O ile dowie się, że miejsce to zaznaczone jest zielonym kwadratem wcześniej sprawdzi na mapie dokładne położenie celu. Jeżeli samodzielnie jej nie znajdzie zapyta jedną z losowych osób o jej położenie domyślając się, że mapa jest ogólnodostępnym elementem małej architektury parku.
- Przepraszam wie Pan/pani znajduje się mapa tego parku?
Znając drogę wyruszą idąc oczywiście po wyznaczonych ścieżkach, celem jest miejsce możliwego położenia pracodawcy.

Jeżeli jednak nie dowiedział się jeszcze o możliwości położenia jego pracodawczyni podejdzie do jednego z pracowników i sam o to zapyta.
- Zna pan może Panią Petunię? Gdzie mogę ją znaleźć.

Zabiję. Zarżnę, zabiję i wypatroszę! Po prostu go zabiję, na pewno nikt się nie będzie czepiać! - myślał Tsu, aktywując obie pasywki (Aury i Skóry), które powinny przynajmniej na chwilę odrzucić "milusińskiego" maga. Co on sobie do cholery jasnej myślał? W ogóle, co to za pomysł? Zrobić sobie z niego podpórkę? Jak on śmiał? To było kompletnie nie pojęte!
Jednak, skoro usłyszał już gdzie owa Petunia się znajduje, powinien chyba poinformować tego... tego... tą zarazę o tym, gdzie będą mogli dowiedzieć się nieco więcej. W końcu czerwoniak nie był tu dla zabawy, tylko dla pieniędzy. A żeby szybciej je zdobyć i mieć to z głowy, powinien współpracować. Nawet z kimś takim. Przynajmniej dopóki jest to możliwe, bowiem Cake, jak się przedstawił, już zdążył poważnie zirytować malucha.
Przechodząc więc do rzeczy, Tsu zaczął mówić.
- Według tej jakże uprzejmej pani, ta cała Petunia będzie... - tu Tsubaki podszedł do wskazanej przez nią mapy, aby znaleźć ten cały "Główny szałas" - Gdzieś gdzie jest zielony kwadrat. Inaczej mówiąc w głównym szałasie, czy jakoś tak.

MG


Wiedząc, gdzie się udać, ruszyliście we wskazanym przez mapę kierunku. Tsu nie odpowiadał sposób w jaki Purple się odnosił do niego już przy pierwszym spotkaniu, więc użył swych pwm. Pierwsze nie wywoływało wręcz żadnych obrażeń i było stricte wizualne, więc Cake mógł zobaczyć jak jego towarzysz wydziela wokół siebie elektryczną aurę. Po tym jednak fioletowowłosy poczuł coś jak kopnięcie prądem - zero obrażeń, ale wzdrygnąć się wzdrygnął. Bo nie ma to jak popieścić swego towarzysza prądem.
Tak czy inaczej szliście przez kolorowe ogrody, gdzie znajdowało się sporo par, ale dało się dostrzec, gdzieniegdzie, kłócące się osóbki...nie dało się jednak nic dosłyszeć bo jakby nie patrzeć, szliście główną drogą, a oni byli w innych alejkach, prowadzących do innych części ośrodka.
Po dziesięciu minutach drogi, dotarliście do zielonego domku...i faktycznie był zielony! Cały pokryty winoroślą i czerwonymi oraz różowymi kwiatami. Wręcz nie dało się dostrzec koloru ściany bo owe roślinki pokrywały wszystko. Sam domek nie był za duży, ale też szałasu nie przypominał. Wyglądał raczej na domek letniskowy, z piętrem, ogrodem i stawikiem oraz półmetrowym żywopłotem dokoła.


Wybaczcie, że dopiero teraz odpisuje, ale chciałam dać szansę trzeciemu userowi - który wciąż może dołączyć do misji, ale od teraz będzie termin byście nie musieli tyle czekać.
Czas na odpis kończy się 15.03 o godz. 12:00

Purpurowy został lekko kopnięty prądem domyślając się, że chłopak, z którym musi wykonywać misję należy do grupy tych osób, którym nigdy nic się nie podoba. Są małomówni, zawsze zezłoszczeni na cały świat. Ach ta młodość.
- Widzę, że coś zaiskrzyło między nami - powiedział do chłopaka jakkolwiek by to nie brzmiało - Electric Boya.
Tak właśnie w swoich myślach Purpurowy postanowił nazywać swojego towarzysza zadania. Sam tytuł wydawało się idealnie do niego pasował nie tylko pod względem posiadanych umiejętności, ale również samego charakteru, który był iście piorunujący.

Po krótkim przedstawieniu Purpurowy razem z Elektrycznym chłopakiem udali się w stronę domku Petunii, ich pracodawczyni, która mogła udzielić im najważniejszych informacji dotyczących czekającego ich zadania. Dom faktycznie robił wrażenie, ale zdaniem samego Purpurowego był niemodny i niezgodny z zasadami nowoczesnej architektury. Ale to już była tylko prywatna opinia. Nie czekając na nic purpurowy podszedł do drzwi i zapukał kilka razy.
- Dzieńdobry, szukamy Pani Petunii - powiedział, aby usłyszano go za drugą stroną drzwi - Zgłaszamy się w sprawie zadania, które zostało ogłoszone, jesteśmy najemnikami.
Miał nadzieję, że po takim przedstawieniu zostaną wpuszczeni do środka i będą mieli okazję bliżej poznać szczegóły tej dziwnej misji. Może dowiedzą się czegoś istotnego o czym nie mogli dowiedzieć się z treści samego ogłoszenia.

Ludzie, ludzie, wszędzie tyle ludzi... Najgorszym było jednak to, że były to pary. Co jeżeli ktoś pomyśli że on i ten wielkolud to też para? Przecież to by było totalnie obrzydliwe. I złe. I w ogóle nie takie jak powinno być. Ale może tak nie będzie! Zawsze istnieje jakaś szansa, że ktoś uzna ich za nieznajomych.
~ Kogo ja oszukuję, na pewno pomyślą że jesteśmy parą. ~ westchnął w myślach Tsu, decydując jednocześnie, aby jak najszybciej skończyć to zadanie i mieć dziwaka z głowy.

Gdy w końcu dotarli do tego jakże... ciekawego domku, bo szałas to to nie był, a Ciastek zaczął się po prostu dobijać do tych drzwi, oznajmiając wszem i wobec kim są, Tsubaki zaczął zastanawiać się jak wykonać tą misję. W ogłoszeniu pisało coś o małym amorku, który prawdopodobnie będzie latał (Tsu wyobraził go sobie jako dziecko ze skrzydłami) więc najpierw będzie trzeba zdjąć go jakoś na ziemię. Może być to jednak dość trudne, chociaż jedno dobrze wycelowane "działo" powinno załatwić tą sprawę. Oraz, przy odrobinie szczęścia też całą misję. Zastanawianie się jak się tego cholerstwa pozbędą muszą jednak zachować na później, bowiem póki co nie wiedzą o nim nic. A szukanie takiego małego gówienka, kiedy nie wiedzą nawet jak dokładnie wygląda, może troszkę zająć biorąc pod uwagę rozmiar ogrodu. Zapamiętując najważniejsze części tego swojego "planu", czerwonek ruszył za Purplem, zatrzymując się koło drzwi.

MG


Ciastek wykonał pierwszy ruch i to on zapukał do drzwi, oznajmiając ich przybycie. Już po chwili dało się słyszeć ze środka, coś na kształt 'łubudu' - zupełnie jakby ktoś spadł ze schodów...kilka sekund po tym, drzwi otworzyły się, a w nich stanęła niewielka dziewczynka. Tak - była niższa od Tsu! Wyglądała na jakieś 12 lat, może nawet dećko mniej. Na twarzyczce miała szeroki uśmiech, błękitne oczka i małego, świeżego guza na czole. Po zielono-białym stroju od razu widać było jak bardzo lubi ten ogród. W dodatku w niebieskich włosach, miała kilka białych kwiatuszków.
- O rety! Rety! Rety! Wreszcie jesteście! - zaczęła radośnie, jakbyście byli jakimiś gwiazdami rocka - Tyle się naczekałam, a tych nieszczęsnych par coraz więcej! - zamiast wpuścić do środka, wyszła na zewnątrz, zamykając za sobą drzwi - Tato powiedział, że mam do domu nie wpuszczać obcych, więc porozmawiajmy w ogródku! - skocznym krokiem, skierowała swe kroki za chatkę...po drodze cały czas mówiąc - Ja jestem Petunia, a Wy? Osz! - nagle się zatrzymała, przyglądając się Wam bacznie - Ale macie superaśne kolory włosów! Podobne do moich! To musi być przeznaczenie! Ale chyba amorek Was nie zesłał, co?
A za domkiem...kolejny ogród - równie piękny jak inne, z wieloma kwiatami, ale i białym, okrąglutkim stolikiem z czterema zdobionymi krzesłami. Dodatkowo na stole znajdował się imbryk i kilka, pustych filiżanek.


Termin 18.03 godz. 14:00

Tsubaki był delikatnie mówiąc "odrobinkę zdezorientowany". Ich pracodawcą jest... mała dziewczynka? To chyba jakieś żarty. Przecież takie małe dziecko nie mogło mieć aż tylu pieniędzy, żeby im zapłacić. Swoją drogą, tak małe dziecko raczej nie powinno się przejmować tym, że ogród odwiedza cała masa par, a już na pewno nie powinno to jej przeszkadzać. No ale cóż. Dopóki będą pieniądze, dopóty będzie dobrze. Jedyne czym teraz powinien się przejmować, to czy ta Petunia nie zabroni im "pozbyć się" tego całego amorka na amen. Bo w końcu to dziecko, w dodatku dziewczynka. Raczej nie spodobałoby jej się przyniesienie małego ciałka przestrzelonego na wylot, a to był jak na razie jedyny plan, który przychodził czerwoniakowi do głowy.
~ Chociaż... Przynajmniej się ojca słucha. ~ Pomyślał mag, idąc za niebiesko-zielonym cosiem. Mimo, że on by dzieciakowi raczej nic nie zrobił, to kto wie czy Ciastek postąpiłby tak samo. Zresztą, cała masa różnych dziwnych typków kręci się po świecie.
Ignorując pytanie o imię, Tsu od razu przeszedł do konkretów.
- Co to za "amorek", którym mamy się zająć?

Pracodawczynią okazała się być mała dziewczynka, której zdolności finansowe nie były zbyt jasne z oczywistych powodów. Oczywiście wielu magów zastanowiłoby się czy warto jest wykonywać takie zadanie nie będąc tego pewnym, ale dla purpurowego pieniądze były rzeczą drugorzędną. Liczył na trochę rozrywki, którą miał nadzieję tu zażyć.

Dziewczynka zaczęła już rozmawiać ze swoimi najemnikami, ale nie przedstawiła jeszcze żadnych wskazówek, które mogły stać się punktem zaczepienia, aby rozpocząć zadanie. Trzeba było widocznie zadawać pytanie.
- Mnie Amorek nie zesłał, wybacz, ale nie interesuję się dziewczynami - powiedział z uśmiechem Purpurowt - Chociaż fakt uwielbiam swój wyjątkowy kolor włosów. Tak w ogóle nazywają mnie The Purple Piece of Cake Petunio. A wracając do zadania... Możesz nam udzielić jakiś wskazówek w jaki sposób oczekujesz, żebyśmy zajęli się tą sprawą? W sumie może nam opowiesz w trakcie małego spaceru. Dość ładny jest ten ogród i głupio go nie zwiedzić.
Jeżeli dziewczyna nie będzie miała nic przeciwko wyruszy razem z nią i towarzyszem podróży na spacer alejkami parkowymi słuchając jednocześnie historii dziewczyny.

MG


Ucieszona dziewczynka przystała na propozycję Ciastka, więc zamiast siąść przy herbatce, udaliście się na spacerem po ogrodach. Wpierw oczywiście przeszliście ogródek owego domku, by po chwili znowu znaleźć się w jednej z alejek - tym razem z krzakami białych róż.
- Wow! Naprawdę tak się nazywasz? - zapatrzyła się z podziwem na Purpurowego - Ale super! Też bym chciała się nazywać jak Ciastko! I jeszcze pasuje do koloru włosów! Czemu mnie rodzice tak nie nazwali! - najwyraźniej nie pomyślała, że może to być tylko pseudonim - No ba, że opowiem! Najchętniej przeszłabym od razu do rzeczy i mej opowieści o tym co się tutaj wyprawia, ale tatko powiedział żebym nie rozmawiała z nieznajomymi - spojrzała na Tsu - A ten pan się nie przedstawił.
Zrobiła smutną i zawiedzioną minkę. No bo co? Ona się przedstawiła, super Ciastek też, a pan rudowłosy nie zdradził imienia...W dodatku tak jak przy pseudonimie Purpurowego, tak i tutaj, nie orientowała się, że poznanie zwyczajnego imienia, nie robi z ludzi znajomych, ale cóż...szła sobie skocznie dalej, ale nie zdejmowała wzroku z Tsu, czekając czy coś zdradzi...Co chwilę mijały Was jakieś zakochane pary, które w ogóle nie zwracały na Was uwagi. Ba, Petunia dwa razy musiała się przesunąć by jej jakaś parka nie stratowała.


Termin 22.03 godz. 14:00

Purpurowy z uśmiechem na twarzy przyjął komplementy dziewczyny, które dotyczyły zarówno kolorów jego włosów jak również przydomku, który zleceniodawczyni prawdopodobnie pomylił z imieniem bohatera. Mimo to mag postanowił nie wyprowadzać jej z błędu patrząc w jaki energiczny sposób jara się poznaniem kogoś z takim imieniem.

Spacer faktycznie był przyjemny. Miło mijało się te wszystkie zakochane pary. Pewnie wiele osób poczułoby ukłucie zazdrości idąc tak bez swojej drugiej połówki, ale Purpurowy do tej pory nie interesował się specjalnie związkami, po prostu nie miał kompletnie czego zazdrościć okolicznym gołąbkom.

Pomimo tego, że spacer był bardzo przyjemny nie zmieniało to faktu, że pomimo pytań nie dowiedzieli się niczego do tej pory co mogłoby ułatwić im misję.
- Cóż ten Pan widocznie jest trochę niewychowany. Mi mój tatko mówił, że jeżeli rozmawia się z kobietą trzeba w pierwszej kolejności się przedstawić - powiedział Purpurowy nawiązując do wcześniejszego sposobu mówienia dziewczyny - Zawsze możesz mi powiedzieć na uszko szczegóły zadania, gdyby czerwonowłosy nieznajomy nie chciał zdradzić swojego imienia
Oczywiście wszystko było żartem, a chłopak po prostu uśmiechał się od ucha do ucha czekając na reakcję czerwonowłosego i dziewczynki, od której pragnął zdobyć kilka informacji.
- A zbaczając trochę od misji, bo nie tylko ona jest ważna - dodał po chwili mag - Naprawdę macie tutaj śliczny ogród. Zajmujesz się w nim jakimiś konkretnymi pracami? Bo jak przypuszczam jego wygląd to w większości twoja sprawka?

"Electric boya", jak to nazwał go Ciastek, był delikatnie zirytowany. Ale tak tylko ociupinkę. Tak tyci-tyci. No bo co? Przyszedł, i nie dość, że ten fioletowy gigant zrobił sobie z niego podpórkę (przecież on wcale nie jest taki mały!), to jeszcze ta o dziwo mniejsza od niego dziewczynka nie chce powiedzieć co ma zrobić. A to dlaczego? Bo nie powiedział jak się nazywa! O nie! Tak dobrze nie będzie!
Ignorując słowa "towarzysza", Tsu, przyparty trochę do muru w końcu się przedstawił.
- Tsubaki Shihu. Jeszcze masz jakieś życzenia, złotko? - powiedział najmilej jak umiał, wymuszając na sobie serdeczny uśmiech. Już jej nie lubił, ale to w końcu ona ma mu zapłacić, więc będzie musiał się trochę poświęcić. Potem najwyżej się jej pozbędzie. Ale to już po misji. - Zresztą, skoro już wiesz jak mam na imię, to powiesz nam w końcu co mamy zrobić? - rzucił jakby od niechcenia, jednocześnie wyciągając z bocznej kieszeni płaszcza tabliczkę czekolady. W końcu czekolada jest dobra na wszystko, nawet na złość.