Wioska Zugaikotsu

Nieduża wioska, koło lasu. Zwykła wioska, kilka domków, jakiegoś zwierzęta domowe na podwórku. Na środku jakaś tawerna dla okolicznych ludzi. Właściwie nic nadzwyczajnego. Wioseczka wyglądała tak jakby żadne źródło technologii do niej nigdy nie doszło.

Yuiowata dopiero, co przybyła do wioski. Już od samego wejścia mogła poczuć na sobie spojrzenia innych. A po chwili już leżała na ziemi. Bowiem została przywitania przez jedną z dziewczyn tulaniem, które było dosyć .. Energiczne?
- Ja nie wieeerze!~ Pani przybyła by spełnić moją prośbę tak, tak? Yaaay!~ Nareszcie pokażę t-tym wszystkim, co nie wierzą, że nasza fabryka zaprawy murarskiej ma jakieś szanse! Wierzysz, że ma nie? Em.. Ciążę tobie? - spytała na końcu po czym po prostu zeszła z Yui i żaśmiała się głośno, pokazując tym samym swoje bialutkie ząbki. Wyglądała jak typowa nastolatka, a w skrócie to [Only admins are allowed to see this link].
- To ten miło cię poznać - zaśmiała się i chwyciła się za główkę. Jeżeli mogłaś mieć jakiekolwiek wyobrażenie, że twoja zleceniodawczyni jest, chociaż trochę poważna to teraz musiało ono prysnąć, bo ta się, tylko szczerzyła, a ciebie za to bolał tyłek. Początek misji niby udany. Zaliczony na razie aż jeden upadek na tyłek.
- Chcesz obiadu czy czegoś innego? - dopytała się szybko- Bo właściwie chciałam od razu wyruszyć do jaskini.. Nie będzie to dla ciebie problemem? - po czym po prostu wstała i otrzepała się. Spoglądała jednak dalej na ciebie. Może czekała aż coś powiesz? Who knows~

To moja pierwsza misja !~ takiej radochy dziewczyna nie przeżywała od dawna. Gdy dotarła do Zugaikotsu nie mogła przestać się uśmiechać. Wioska nie wyróżniała się niczym szczególnym ale swoim urokiem zachwycała Yui. Jednie osadnicy rzucali na nią ostre spojrzenia. Dziewczyna próbowała skupić się na drodze ignorując ludzi. Gdy nagle ktoś się na nią rzucił i przewrócił na ziemie. Była to nie wysoka dziewczyna, która zalała ją potokiem słów.
Yui podniosła się, otrzepała się z ziemi, spojrzała na osóbkę.
-Mi również, miło poznać...-powiedziała nie pewnie.
-Tak, możemy już iść do jaskini-powiedziała lekko zbita z tropu, uśmiechając się do niej.

Lekko zbita z tropu, czy też nie na twoje kolejne słowa zleceniodawczyni również śmiała się wesoło. Dlaczego i po co? Właściwie nikt nie wie. Pewnie ona sama.
- Umm.. W takim razie polecę.. Po.. Po.. Wózek!~ - i z tymi słowami pobiegła do jednej z pobliskich szop. Słyszałaś wydobywające się z niej łomoty, odgłosy, a może nawet muzykę? W każdym razie po pięciu, dziesięciu, może piętnastu minutach wyszła. Yui nie mogła wiedzieć konkretnie, ile czasu tam była, bo po prostu straciła rachubę czasu. Jak wyszła Yui mogła się zdziwić, bowiem mówiła, że miała przynieść wózek. Za to przyjechała na czymś, co wyglądało, jak rower, tyle że miało skrzydła podobne jak w helikopterze. Trzeba było przyznać, że wygląd był całkiem.. Interesujący.
- No to.. Usiądź na bagażniku i polecimy tam! - wykrzyknęła Yuuko z uśmiechem.

Yui tylko zdążyła kiwnąć głową na słowa zleceniodawczyni. I już widziała Yuuko znikającą w szopie. Dziwna osóbka... Ciekawe co jest w tej jaskini? Gdy Yui rozmyślała nad możliwościami spotkania różnych stworów w jaskini. Co jakiś czas wyrywały ją z rozmyśleń dziwne odgłosy dochodzące z szopy. Po pewny czasie, dziewczyna nie była pewna jakim. Yuuko wyszła ze szopy z takim jakby rowerem tylko to coś miało skrzydła.
-Okejj...ale czy to bezpieczne?-spytała lekko zdziwiona- a zresztą co mi tam! -powiedziała zdecydowanie podchodząc do dziewczyny by wsiąść na to "cudo".

- Jakby nie mogło być bezpieczne, co? Mój papciu chcę zrobić maszynę do latania i oto proszę.. No może to prototyp ale polecimy - chwilę się zastanowiła - Chyba - tu wyszczerzyła śnieznobiałe ząbki i podrapała się po głowie.
- No to jedziemy!~ - wykrzyknęła na całe gardło i zaczęła pedałować, a chwilę potem leciały już. Magiczne dzieło ojca Yuuko na wasze szczęście, lub też nieszczęście działało. W każdym razie były na niebie, mijały kilka lecących ptaków, chmur etc..
Wszystko było dobrze dopóki jednak nie doleciałyście bowiem wtedy zawiał silny wiatr na tyle, że zniosło Yui i Yuuko. Obie dziewczynki oberwały mocno, bo wjechały w drzewo i spadły z dziwnego przyrządu. No mówi się trudno. Po tej przygodzie przynajmniej pozostanie kilka siniaków. Yuuko się śmiała z tego, co się wydarzyło i zaczęła się po chwili turlać po trawce. Widocznie dla niej było to śmieszne, cóż o gustach się nie dyskutuje.
- Yui, Yui - śmiala się dalej - widziałaś to buuum a potem bziuuum na trawę to było hahaha śmieszne, no nie?
Pięć minut później przestała się śmiać, wstała z trawy i otrzepała się... Była cała czerwona ze śmiechu i po jej twarzy jeszcze leciały łzy. No cóż jednak to musiało być dla niej naprawdę śmieszne.
- To co.. Idziemy dalej, czy chcesz jeszcze raz jechać?

Dziewczyna nie miała pojęci jak zareagować na jej słowa. Jednakże ucieszyła się na myśl ,że dzięki temu rowerowi szybciej dotrą na miejsce i Yui zaspokoi swoja ciekawość.
Ruszyłyśmy. Nie patrz w dół , nie patrz w dół...
Yui próbowała utkwić wzrok na chmurach przed ale jej to niezbyt wychodziło. Pokusa była zbyt silna by spojrzeć na dół. Gdy nagle zawiał bardzo siny wiatr i w jednym momencie dziewczyna czuła na plecach gałęzie drzew a w następnym leżała na ziemi. Wszystko ją bolało.
No nie, kolejne siniaki...
Gdy Yui zbierała się ziemi upewniając się czy nic więcej sobie nie uszkodziła, usłyszała śmiech Yuuko i swoje imię. Dziewczyna brakowało słów na nią, porostu poczekała ja Yuuko się przestanie śmiać i się uspokoi na tyle by można z nią normalnie porozmawiać.
-Nie, nie mam zamiaru znowu na to wsiadać-odpowiedziała szybko-wybacz ale wole się przejść i dojść tam w tradycyjny sposób. -powiedziała stanowczo.
Yui rozglądnęła się dookoła i dodała.
-Tak więc którędy do tej jaskini ?

- Emm.. Etto.. Którędy? - zamyśliła się chwilę, ale po chwili odpowiedziała - No to ten.. Nie wiem, ale mam za to pomysł!~ Pójdziemy przed siebie... I.. I... Będziemy śpiewać po drodze i w końcu dojdziemy na pewno! O!~ O!~ To naprawdę dobry pomysł Yuuko - powiedziała radośnie Yuuko i poszła przed siebie wkrótce zaczęła też śpiewać piosenkę, a słowa jej brzmiały tak:


W dalszych słowach piosenki, nawet nie zdołałaś usłyszeć. Widziałaś, tylko, że dziewczyna naprawdę się świetnie bawiła, tańcząc i śpiewając jednocześnie. Mogłać usłyszeć jak Yuuko wybija rytm, klaszcząc i mrucząc w niektórych momentach piosenkę. Może była dla niej czymś ważnym zresztą, kto tam wie. W każdym razie i ty ruszyłaś za nią, a jakoś ta piosenka poruszała cię. Mimo że ona robiła ją od tak, tylko dla siebie.

Dorośli ból swój fobią mianowali
przepełnieni wstydem po tym jak przegrali
Nie chcąc już więcej z bólem sobie radzić
Zamknęli się w sobie, mądrymi się stali

Kolejne słowa, ale znaczyło one cokolwiek. Może były tylko puste, ale właściwie, kto tam wie. Niektórych słów nie mogłaś zrozumieć. Nie to, że się nie starałaś, czy coś takiego. Po prostu niektóre słowa wydawały się zamazane. Słyszałaś, tylko niektóre. Były one częścią układanki, a może wręcz odwrotnie? W każdym razie ów słowa piosenki brzmiały w twoim sercu. Przynajmniej te, co usłyszałaś i niosły pewne przesłanie.


A po chwili kolejne " nanananana". Znów jakby nic nie słyszałaś, ale Yuuko otwierała usta tak jakby chciała powiedzieć coś więcej niż nanana. Tak było. Mówiła coś, nie usłyszałaś lecz tego. W krótkim czasie jednak doszłyście do trzech jaskiń, a piosenka skończyła się słowami:


Obejrzała się i uśmiechnęła się do Ciebie promieniście po czym zaśmiała się i wbiegła do jednej z jaskiń. Ty poszłaś za nią. Weszłaś do jaskini. Wtedy co? No.. Nie było ciemności, wręcz przeciwnie. Jaskinia była dalej jaskinią. Jednak pojawiały się w niej kolorowe światełka. Okazały się one dziwacznymi stworzonkami o różnych kształtach. Właściwie to tyle widziałaś~

Yui zatkało kiedy usłyszała odpowiedz dziewczyny.
Ale, że co ?!?!?!...I to ma być rozwiązanie !!...
Dla zdziwienia Yui, Yuuko ruszyła w las i zaczęła śpiewać nieznaną jej piosenkę. Dziewczyna niebyła przekonana co do pomysłu zleceniodawczyni. Wręcz uważała, że ją pogięło. No ale ruszyła za nią, bo nie chciała zostać pośrodku ciemnego lasu, to ją przerażało.
Piosenka chwilami była dla dziewczyny nie zrozumiałe, słyszała tylko jakieś mamrotanie pod nosem, a nawet widziała tylko jak porusza ustami. Czasami Yui nie wiedziała dlaczego jej serce zaczęło boleć i robiło jej się smutno. Lecz to uczucie znikało tak szybko jak się pojawiało. Przez całą drogę korciło dziewczynę by zapytać się czy w ogóle ma pojęcie gdzie jest. Ale Yui nie chciała przerywać Yuuko w śpiewaniu.
Wtem zobaczyła trzy jaskinie Yui nie mogła uwierzyć, że dotarły na miejsce.
To jakiś cud...chyba...
Zleceniodawczyni urwała piosenkę i uśmiechnęła się do niej. Yui odwdzięczyła się i podziwiała jak Yuuko radośnie wbiega do jednej z jaskini. Yui poszła za nią.
-...łał... -szepnęła do siebie. Jaskinia wyglądała przepięknie, mogła by tak stać cały dzień i podziwiać małe żyjątka które mienia się kolorami.
Yui spojrzała na Yuuko, czekając na jej kolejny ruch.

- Podoba ci się - zagadnęła Yuuko i pokiwała się w jedną i drugą stronę na piętach po czym zrobiła obrót wokół własnej osi. Szybko wzięła Yui za łapkę, pociągając ją w stronę.. Tak właściwie czego? Dwóch tuneli. W jednym panowało światło, zaś w drugim było ciemno, mokro. Niezbyt dobre warunki, jednak misja to misja któraś z dróg prowadziła do melodii, a wybór Yuuko chyba pozostawiła naszej magini natury. Dwie ścieżki, ale tylko jeden wybór i który wybierze nasza Yui?

Yui spogląda raz na jeden tunel raz na drugi.
Który tu wybrać ?...Mam tylko 50% szans na to że wybiorę dobry...Ależ to irytujące
Dziewczyna spojrzała na zleceniodawczyni szukając u niej podpowiedzi lecz żadnej nie znalazła.
Nie lubię wybierać... to takie męczące. Niech się zastanowię w ciemny tunel jest dość straszny ale za to z doświadczenia wiem, że zazwyczaj w tych jasnych i wydających się łatwych drogach czyhają pułapki...hmmm
Na twarzy Yui malowało się coraz większe poirytowanie. Dziewczyna wzięła głęboki oddech.
-Więc wybieram...-pokręciła głową- tak myślę, że powinniśmy pójść tym ciemnym tunelem.-wskazując palcem na drogę Yui spojrzała na Yuuko oczekując jej reakcji.

- Jak sobie życzysz moja droga - i ruszyłyście dziarskim krokiem w stronę ciemnego tunelu, który nie zachęcał swoją urodą, ale wręcz przeciwnie odpychał.  Yuuko cały czas mruczyła sobie [Only admins are allowed to see this link] pod nosem. Cały czas tylko robiła jedno. Nie zajmowała się otoczeniem, tylko szła przed siebie, radośnie podskakując. Na razie nic się nie działo. Czasami z tunelu kropnęła woda na włosy dziewczyny. Yuuko całkowicie ignorowała dziewczynę i po prostu szła przed siebie.

Yui ruszyła za Yuuko. Dziewczyna z zaciekawieniem przysłuchiwała się melodii którą śpiewała Yuuko. Yui z każdym krokiem coraz mniej podobał się ten tunel, on po prostu ją odpychała. Jakby chciał odstraszyć każdą osobę która chciała tam wejść, jakby coś ukrywał. Ale jedynie były to tylko odczucia dziewczyny.
Z jednej strony miała nadzieje, że wybrała dobrze i ten tunel doprowadzi ją do celu, a z drugiej strony chciała stąd po prostu uciec i nigdy więcej nie wracać. Jedynie jej chęć ukończenia misji ją tam trzymał. Choć na razie nic szczególnego się nie wydarzyła ,dziewczyna miała złe przeczucia.

W każdym razie nasza, mała brygada ruszyła. Po kolejnych dziesięciu minutach Yuuko dziwnie pobiegła do przodu. Po chwili krzyk. Gdy Yui dobiegła na miejsce nie było nikogo. Został, tylko but. Chcąc, czy nie chcąc kobieta ruszyła dalej. Dużo się nie działo, choć mogła to być, tylko zwyczajna iluzja. Nagle bum. Ktoś trafił Yuiowatą istotkę i zemdlała.

Śniła. Otworzyła oczy i powolutku obróciła kilka razy głowę. Siedziała na wielkim łóżku. Yui czuła, że coś śliskiego spada jej na głowę. Bez zastanowienia zaczęła uciekać.. Biegła daleko. Wybiegła z pokoju, w którym jeszcze nie dawno spała. To co ujrzała jednak było dla dziewczyny zaskakujące. Widziała zombie, które całkowicie ją zignorowały. Nawet nie obdarowały jej spojrzeniem.

-Yuuko ! Czekaj !- pobiegła za nią . Nagle Yui usłyszała krzyk , przyśpieszyła.
-Yu..Yuuko- wyszeptała przerażona. Z wytrzeszczonymi oczami patrzyła na pozostały po dziewczynie but.
Jestem sama..., całkiem sama...Nie mogę tu zostać, może potrzebuje mojej pomocy,muszę ją odnaleźć, muszę iść naprzód.
Stała w bezruchu jeszcze przez minute a następnie ruszyła.
Szła jeszcze chwile gdy nagle poczuła uderzenie w głowę i wszystko jej się rozmazało i znikło.

Yui zaczyna odzyskiwać przytomność.
Na czym ja leże?, jest miękkie to nie może być ziemia... Gdzie ja jestem?
Yui otworzyła oczy, leżała na łóżko.
Co mi spadło na twarz...
-bleee!-odsunęła się z obrzydzeniem i wybiegła z pokoju. Jej oczom ukazały się dziwne stwory. Czy...Czy to zombi ?...Co tutaj do cholery się dzieje!Yui opanowała się i stwierdziła z ulgą że żaden z kreatur jeszcze jej nie zauważył. Może uda mi się gdzieś niepostrzeżenie
ukryć... może wrócić do pokoju w którym byłam.

No to Yui stałą w bezruchu. Potwory jak przechodzić, przechodziły dalej nie zwracając uwagi na dziewczynkę. Dziewczyna przez chwilę czuła jakby ktoś ją obserwował, jednak dalej stała. Mogła się schować do pokoju, poszukać nowej kryjówki, lecz po prostu stała.

/ nie będę podejmować za gracza decyzji, co robi...