Pod Dziurawym Kuflem

Karczma umieszczona niemal w samym centrum żywej Lambdy. Na pierwszy rzut oka widać, że nie jest to jakaś pierwsza lepsza speluna - jest tu nad wyraz czysto i jasno. Przed wejściem rzecz jasna znajduje się szyld, do którego przymocowany jest ów przedziurawiony kufel. Główna salka ma kształt prostokąta, na którego końcu znajduje się lada, a za nią - starszy barman nalewający gościom piwa lub coś bardziej wyszukanego. Za nim na półkach znajdują się przeróżne trunki, od wódki przez whisky i rum, a na winach kończąc. Dwie niewielkie beczułki z dozownikiem znajdują się na ladzie, a kilka większych przy wejściu na zaplecze. Można jednak przypuszczać, że przybytek w zapasie ma ich więcej. Na jednej znajduje się nawet napis "Miód pitny", który zapewne ma odznaczyć ją od reszty z inną zawartością. Przy lewej ścianie znajduje się niewielka alkowa z dużym kominkiem, zaś na przeciwległej ścianie znajduje się niewielka czaszka czegoś, co mogło być kotem z bardo dużymi, nieproporcjonalnie wielkimi i rozłożystymi rogami zajmującymi niemal całą, wielką kamienną ścianę. Tuż pod nią, na drewnianym podeście, znajdowała się scena dla orkiestry i innych artystów. Podłoga wyłożona jest deskami. Kominek oraz część przy ladzie obłożona jest na ścianach również kamieniem, zaś cała reszta złożona jest z drewna. Po stronie z kominkiem, tuż za alkową, znajdują się schody na półpiętro, gdzie zapewne podróżni mogą wynająć pokoje na kilka nocy.


Przed wysokim, piętrowym budynkiem znajdował się ładny i zadbany kamienny placyk wraz z ogrodem piwnym. Było to pierwsze miejsce, przez które trzeba było przebrnąć, by dostać się do środka. O tej porze był już tutaj lekki tłok, jednak przeciśnięcie się nie było aż tak problematyczne. Ciągły ruch w obie strony sprawił, że starczyło tylko poruszać się po właściwej stronie. Nic nie dało się jednak zrobić z gwarą wokół, która zwykła towarzyszyć miejscom opływających w alkohol.
- Eduardo! Dobrze wiesz, że nie musisz tego robić! Zostań w domu, razem coś wymyślimy! - jakaś kobieta zawodziła trzymając kurczowo ów Eduardo za rękę.
- Nie, Anabell. Potrzebujemy tych pieniędzy. Nie możemy więcej zwlekać. - odrzekł spokojny, i rzeczowym tonem wyrywając się niewieście i wchodząc do środka, tę zostawiając chlipiącą przed wejściem. W środku unosił się zapach pieczeni oraz alkoholu przytłaczający wszystko inne. Muzyka przeplatała się z dźwiękiem rozmów i śmiechem osób, zajmujących stoliki oraz miejsca przy ladzie. Widać jednak było, że kilka miejsc jest jeszcze wolnych, chociaż nie wiadomo na jak długo. Wokół krzątały się młode kobiety w fartuchach oraz tacami z napitkiem oraz jedzeniem nie zatrzymując się przy nikim na dłużej, niż to konieczne. Dziurawy Kufel Dziurawym Kuflem, ale w sumie to kogo mieli tutaj szukać w sprawie informacji?

- Tłoczno. - Skomentował krótko stając na placyku i przyglądając się karczmie. Jedną ręką trzymał w kieszeni, gdzie znajdowały się spinki. Drugą zaś drapał się niezadowolony po policzku, zastanawiając się czy przypadkiem nie poczekać, aż ten tłum się nieco poluzuje. Jednak równie dobrze, mogłoby się pojawić jeszcze więcej osób i tylko utrudnić im załatwienie sprawy z tym całym przetrwaniem na statku. Bo jakoś trzeba było się zgłosić lub zapisać u... kogoś. Skończywszy kompulsywnie drapać swój policzek przejechał po nim opuszkami dłoni. Poczuł drobny zawód nie mogąc wyczuć na niej zarostu. Odkąd przyjął tą formę na jego twarzy nie rosło żadne owłosienie. Trochę za tym tęsknił.
- Chyba musimy pójść w ślady Eduardo. Wchodzimy, uważaj na kieszonkowców. Te szuje uwielbiają taki tłok. - Poinformował Ejjiego, a następnie złapał pod pachę Lazurka by mu się nie zgubił w tym tłumie i wbił do środka, jak najszybciej zajmując wolne miejsce i obserwując tego całego Eduarda gdzie się wybiera. Może on wiedział do kogo trzeba zagadać.

Tłok w karczmie nie wydawał się Ejjiemu niczym dziwnym. Chłopak spodziewał się, że dość dużo osób zbierze się w miejscu gdzie oferowano orble za tygodniowy pobyt na jakimś okręcie. Choć nie wszyscy obecni tam musieli być zainteresowani tą misją. Trzeba było więc znaleźć kogoś odpowiedniego, kto by coś wiedział.
- Niechby tylko któryś spróbował coś ukraść... Wtedy rękawiczki mogliby już jedynie nosić na stopach - odparł Lindowowi, zastukawszy palcami w rękojeści swych mieczyków. Zresztą i tak Ejji nie posiadał pieniędzy, z których warto byłoby go okradać. Gdyby je miał, pewnie nie byłoby go tutaj.
- Tak. Powinniśmy pójść za Eduardo... Chociaż może to się powinno odmieniać za Eduardem? Ehh... Bez różnicy - rzekł Ejji i tak jak Lindow poszedł za chłopakiem, tak Ejji podążył za Lindowem, rozglądając się póki co po innych osobach, by mniej więcej upewnić się ile było ich w sprawie zadania, a ilu to tylko przypadkowi klienci, którzy nic o zleceniu nie wiedzieli.

Karczma duża, to i też kątów dla odludzi było w niej dużo. Zakapturzona, w swoim ciemnym karminowym płaszczu usiadła przy kominku, jak najdalej od orkiestry. Nie przepadała za dźwiękami muzyki, zwłaszcza że całe otoczenie, zarówno karczma jak i muzyka nie przyprawiały ją w dobry humor. Dlatego starała się to ignorować i spod płaszcza nasłuchiwać jakichkolwiek informacji o okręcie. Ulotka dużo nie mówiła, do kogo się zgłosić, czy jak, czy trzeba gdzieś podpisać, więc dziewczyna cierpliwie obserwowała wnętrze. Tylko trochę gorąco w tym płaszczu...
Po nieokreślonej w długości trwania chwili do karczmy z dość dużym rozgłosem wszedł mężczyzna. Gdzieś zza drzwi było słychać kobietę, za nim weszły jeszcze dwie osoby. Zmierzyła ich wzrokiem spod kaptura. Czyżby w końcu?

MG

Z jakiegoś powodu podążenie za mężczyzna wydało się być lepszym rozwiązaniem niż zdobycie informacji na własną rękę. Nawet Irina wolała poczekać, aż ktoś pierwszy wejdzie do karczmy rozpytując o statek niż rzucać się w oczy. Eduardo podążył prosto przez salę mijając Irinę, która siedziała przy kominku, niestety w pewnej odległości od lady. Ejji i Lindow kilka razy zdążyli zgubić go z oczu przez tłum wokół, jednak jego mało skomplikowana trasa sprawiła, że równie szybko go też wśród tego tłumu odnaleźli.
- Ja w sprawie Królowej Marii. - rzucił do barmana wyciągając z kieszeni spodni pomięte ogłoszenie. Barman nawet nie spojrzał na kartkę papieru, zaś rozmowy w karczmie na moment zamilkły. Wszystkie spojrzenia spoczęły na biednym Eduardo, któremu barman nalał kufel ciemnego piwa.
- Pokój numer dwa. Zapukaj nim wejdziesz. - odpowiedział spokojnie wskazując głową na schody na piętro. Eduardo chwycił kufel, upił połowę przed ruszeniem na górę wraz z trunkiem po czym zniknął na piętrze. Tak jak Ejji i Lindow podążający za mężczyzną dali radę usłyszeć pytanie, tak Irina siedząca dalej dała radę wychwycić jedynie odpowiedź barmana. Szepty ludzi wokół jednak zdawały się sugerować, że rozchodzi się o tajemniczy okręt.

Bingo. - Powiedział sam do siebie słysząc jak Eduardo pyta o ten cały nawiedzony statek. Śledzenie go było dobrym pomysłem. Jedynie do zastanowienia pozostała reakcja ludzi w karczmie. Czyżby temat był aż tak interesujący, że wszyscy w jednym momencie zrezygnowali ze swoich rozmów słysząc o tej Królowej? Ogłoszenie mówiło o przetrwanie na statku co sugerowałoby, że warunki do życia tam musiały być niebezpieczne. Ze względu na magie? Tego co zamieszkuje statek? Zwierzęta, upiory? Może nawet coś gorszego czego nie można było logicznie wytłumaczyć. Cokolwiek to było, widać było po twarzach zgromadzonych, że wzbudzało to w nich niepokój. Czy w takim razie sami powinni być zaniepokojeni? Za dużo pytań, za mało odpowiedzi jak zwykle.
Lindow poprawił na ręku swoją bransoletkę z Czarnego Kła upewniając się, że nikt mu jej tu nie ukradł, włożył ręce w kieszenie by móc czuć, że ich zawartość bezpiecznie się w nich znajduje i gdy tylko Eduardo ruszył na górę, razem z Ejjim podążyli za nim. No chyba, że jego towarzysz zmieniłby zdanie wtedy tylko sam by poszedł.

Pomimo swego buntowniczego nastawienia do życia, Ejji nie miał zamiaru się sprzeciwiać i ziewając sobie w łapkę ponownie podążył za Lindowem. Cisza wokół nie zrobiła na chłopaku najmniejszego wrażenia. Nawet jeśli okręt był niebezpieczny, to Ejji nie wierzył, żeby znalazłoby się tam cokolwiek z czym nie dałby sobie rady. Nie bał się niczego, co dałoby się zranić. A nawet jeśliby się nie dało, to wtedy to coś musiałoby znaleźć jakiś sposób, by zranić Ejjiego, a chłopaczek łatwym celem raczej nie był.
- To ja pukam, a ty mówisz! - powiedział szybko do Lindowa, kiedy już dotarli pod pokój numer dwa, w którego drzwi Ejji z dużą częstotliwością zapukał dokładnie dwadzieścia siedem razy.

Wychwytując z rozmowy potrzebne informacje, postanowiła ruszyć za mężczyznami po schodach. Nie mogli jej przecież raczej nic zrobić, w końcu, była w tej samej sprawie co oni. chowając dłonie w płaszczu, podążyła za nimi delikatnie stąpając po schodach, żeby nie zrobić zbyt wielkiego hałasu. To nie tak, że chciała im coś zrobić. Po prostu nie lubiła robić hałasu. Tak było wygodniej. Stanęła przy drzwiach w momencie, gdy jeden z nich zapukał po raz dwudziesty siódmy. Stanęła za nimi udając że jest z nimi i czekała na odpowiedź z pokoju. Nie przejmowała się zbytnio szeptami w barze, gdy tylko temat statku został poruszony. Nie powinna mieć problemów z ucieczką w razie zbyt dużego zagrożenia.

MG

Eduardo wszedł do pomieszczenia akurat w momencie, kiedy Lindow i Ejji wspięli się po schodach na piętro. Za nimi rzecz jasna podążyła Irina, której dostrzeżenie w tym momencie nie było szczególnym problemem dla magów. Upewniwszy się, że zawartość ich kieszeni jest bezpieczna, należało podjąć jakieś konkretne środki. Ejji podszedł do drzwi pukając w nie dokładnie dwadzieścia siedem razy - idealna ilość puknięć, by Irina spokojnie podeszła bliżej dwójki. Zza drzwi dało się słyszeć coś, co chyba było dość głośnym westchnięciem.
- Proszę... - zrezygnowany, damski głos rozległ się chwile po tym, jak Widmo zaprzestał znęcania się nad drzwiami. Te z kolei otworzyły się bez ingerencji osób na holu, a jak się okazało - nikt też nie ciągnął za klamkę z drugiej strony. Pomieszczenie wyglądało na większe, niż wydawałoby się na pierwszy rzut oka. Ciemnobrązowe ściany pokryte drewnem oraz ciemnoniebieska wykładzina sprawiały, że było dość ciemne. Na ścianie na przeciw drzwi znajdowało się jednak spore okno, a pod nim równie ciemne biurko. Przy ścianach  za tym konkretnym meblem dało się dostrzec kilka biblioteczek, półek i szafek. Przy ścianach bliżej drzwi znajdowały się dwie sofy obite zieloną skórą - trzyosobowe, po jednej przy ścianie. Na środku zaś znalazły się jeszcze 3 krzesła. Na środkowym siedziała niska dziewczynka z niebieskimi włosami upiętymi w dwa, krótkie kucyki. Odwróciła nieznacznie głowę zerkając na drzwi. O oparcie prawego krzesło oparty był znany (lub w zasadzie, to nie) wam Eduardo. Za biurkiem, najważniejsza osoba w pomieszczeniu wychyliła się nieco zza dzewczynki na krześle patrząc na was zmęczonym wzrokiem. - Wejdźcie, rozgośćcie się... - była niewiele wyższa od niebieskowłosej i przede wszystkim bardziej dostojniejsza. Proste, blond włosy sięgały jej do ramion, zaś niebieskie oczy cały czas krążyły pomiędzy trójką w drzwiach. Wskazała ręką na sofy i krzesła chyba licząc na to, że nowi przybysze jednak będą woleli usiąść niż stać jak ledwo co przybyły mężczyzna. - Więc, jeszcze raz, może nikt więcej nie przyjdzie - czy ktoś z was ma jakieś naglące pytania czy mogę przejść do swojej części? - zapytała opierając się wygodniej o fotel po tym, jak splotła razem dłonie i położyła i oparła je o brzuch.

Lindow postanowił nie poświęcać swojej uwagi temu jak bardzo podobało mu się urządzenie pomieszczenia, które było wykonane bardzo w jego guście. Ciemne pomieszczenia z nutą elegancji uważał bowiem za bardzo komfortowe dlatego też nie miał najmniejszego problemu by wejść do środka i jak to powiedział gospodarz: rozgościć się. Chętnie usiadł na ostatnim wolnym krześle zostawiając sofę dla Ejjiego. Wolał być bliżej "pracodawcy" by nie umknął mu żaden szczegół. Był jednak pewien problem. I ten problem siedział na krześle na prawo od niego. Spod kaptura nie można było tego zbyt dobrze dostrzec jednak cała jego twarz spięła się w niekomfortowym grymasie.
Niech to szlag. Loli.
Od zawsze miał problem z dziećmi, które biegały po świecie bawiąc się w magów i ignorując wszelkie zagrożenia oraz potworności na świecie. Nie pojmował jak gildie mogły brać pod swoje skrzydła jak pisklęta, którymi byli i wysyłać je na niebezpieczne, często śmiertelne, misje. Chyba jedynym dzieckiem, którego był w stanie tolerować jako towarzysza broni był Kei, a nawet do niego miał na początku spory problem. To było kiedyś. Za to teraz każdy ma dostęp do magii co powodowało, że problem z magicznymi dzieciakami jest na porządku dziennym, bo jest to coś normalnego w tym świecie. Wracając do dziewczynki na prawo. Miał szczerą i głęboką nadzieję, że to ten typ starszych kobiet, które po prostu wyglądają jak loli. Nie rozumiał kompletnie po jaką cholerę ludzie robią sobie coś takiego i nie był do końca pewien czy chciałby zrozumieć. Taka wiedza mogłaby się na nim odbić mocniej niż chciałby się do tego przyznać. Jeśli jednak dziewczynka jest... dziewczynką wyglądając na swój wiek, to wspaniale! Wysyłajmy dziecko by miało PRZETRWAĆ na opętanym magicznym statku samemu przez parę dni! No przecież to genialny pomysł, wręcz przełomowy jeśli chce się takiego dziecka POZBYĆ!
Pokręcił przecząco głową w formie odpowiedzi. Nie miał póki co żadnych pytań, które naszłyby mu na myśl. Głównie jego skupienie skierowane było do Loli w którą to intensywnie wpatrywał się spod kaptura. Musiał rozgryść jej wiek. Musiał mieć pewność, że to nie jest dziecko tylko stara baba. Inaczej nie zazna spokoju. Oczywiście będzie słuchał wszystkiego co będzie miała do powiedzenia Pani Gospodarz. W końcu musi on oraz reszta być świadoma w co rzucamy to być może "biedne dziecię".

Gdy tylko grupa wybrała się na piętro, od jednego stołu odeszła mała dziewczynka, która zostawiła swoją wodę w spokoju - ludzie tylko niedbale na nią spojrzeli. Co prawda, raczej takie szczyle się tutaj nie zdarzyły, z drugiej jednak strony co mogło zrobić dziecko? Grunt że skierowało się na schody, co mogło zauważyć kilka osób, z drugiej jednak strony...Co mogło się wydarzyć?
...
PERSPEKTYWA GREY
... Ile już minęło czasu, zanim czułam tą pełną więź z Never-kunem? Tyle światów przemierzonych, tyle mocy zdobytej... Ale wreszcie udało mi się go uwolnić. Co jednak nie oznaczało, że moja rola się właśnie skończyła. Wszystko miało się dopiero zacząć.
Więc nadszedł czas, aby założyć fundamenty pod wydarzenia które miały nadejść.
Powoli, bez lewitacji, weszłam na drugie piętro w stronę przeznaczonego pokoju. Akurat gdy tylko docierałam na miejsce, drzwi były już otwarte i już zaczęła się rozmowa o . Co prawda, można było to załatwić poważnie...
Ale w sumie...
Można było się nieco zabawić kosztem śmiertelników? Pozwoli mi nieco uśpić to ich czujność...
- Ano...
Podeszłam nieśmiało w stronę drzwi, spoglądając na kobietę obok drzwi niepewnie, a następnie zajrzałam do srodka.
-Konnichiwa, mina-sama... Mam nadzieję że się nie spóźniłam - ukłoniłam się grzecznie, po czym podeszłam bliżej "niepewnym krokiem"- Ano... Ja bardzo potrzebuję pieniędzy, więc... czy jest jakieś ograniczenie wiekowe, aby się zapisać, Onee-san?
Zapytałam się kobiety "błagalnym tonem". Zastanawiałam się ile osób tutaj mnie potraktuje protekcjonalnie, a ile przejży przez moją grę oraz dlaczego. Przy okazji, postanowiłam jeszcze odczytać tutejszych osób (Basic Reading), żeby upewnić się czy nie będą kłamać na temat swej tożsamości.

Chętnych było trochę, ale mniej niż się Ejji by tego spodziewał. Widok niezbyt dorosłych dziewczynek nie sprawił chłopaczkowi zbyt wielkiego kłopotu. Młode pewnie były, pieniędzy potrzebowały. Każdy sobie w życiu przecież musiał jakoś radzić. I z tej przyczyny też Ejji nie miał najmniejszego zamiaru się nimi choćby i odrobinę przejmować. Rozsiadł się więc wygodnie na sofie i ziewnął w rączkę.
- Umm... Macie na tym okręcie jakąś restaurację, czy może będzie lepiej wcześniej przyrządzić sobie kanapeczki? - zapytał nieco lekceważąco, ale to jednak było dość istotne pytanie. Spędzenie dwóch tygodni bez jakiegokolwiek jedzenia mogłoby sprawić, że aby przetrwać konieczne byłoby zjadanie innych członków załogi, czego to Ejji wolałby jednak uniknąć.

MG

Blondwłosa wysłuchała zarówno pytania Ejjego oraz Grey, która weszła do pomieszczenia tuż za pozostałą trójką. Zmrużyła widząc kolejne dziecko pchające się na statek, ale co mogła poradzić? Ano, nic. Znaczy pewnie mogła, ale po co?
- Czyi jednak są pytania... - mruknęła niezadowolona, po czym wyprostowała się na fotelu. - Dobrze więc. Nazywam się Daphne Rinsewood, tak w kwestii wszelakich formalności. Co do pytań: nie ma ograniczeń wiekowych. Każdy, kto czuje się na siłach może wziąć udział. Tak samo każdy może w dowolnej chwili wycofać się z wyzwania poprzez wystrzelenie specjalnej flary, którą dostaną uczestnicy. Na statku znajdą się pokoje oraz restauracja, jednak jeśli wygodniej Panu zabrać własny prowiant, droga wolna. Całość będzie trwała tydzień i przyznam szczerze, że sama nie wiem, na co możecie tam trafić. Statek ten słynie z tego, że pewnego razu wyruszył w rejs i wrócił sam do portu bez załogi i pasażerów, było z resztą o tym dość głośno. Od pewnego czasu próbujemy go zbadać, jednak okazało się to zbyt niebezpieczne. To ostatnia próba. Cokolwiek znajdziecie i będziecie chcieli sobie przywłaszczyć, należy do was. Nie mniej mam informacje, że na pokładzie znajduje się pewien pierścień, za który płacę dodatkowo 1000 orbli. Miejsce, w którym się znajduje jest jednak dobrze ukryte i nie mam jak dać wam jakiś większych wskazówek. W każdym razie zależy mi na nim. Zaczniemy za trzy dni w prywatnym porcie, gdzie przebywa statek. W samo południe. Jeżeli ktoś ma jeszcze jakieś wątpliwości, to dobry moment by je rozwiać. - zakończyła, po czym spojrzała po całej grupce, która zdążyła zebrać sie w gabinecie. I pomyśleć, że pewnie przez te kolejne trzy dni będą się tak tutaj przetaczać ludzie, tragedia. Może powinna wywiesić jakaś kartkę ze wszystkimi informacjami?

- Skoro niepełnoletni mogą pójść na ten statek... co swoją drogą jest WSPANIAŁYM pomysłem, to pozostaje mi już tylko jedno pytanie. Co się stanie ze statkiem po tym wszystkim? - Spytał jeszcze bardziej poirytowany niż wcześniej siląc się na spokój. Czy to jest jakieś przedszkole, że dzieci się zbierają na pełen niebezpieczeństw statek? Czy to może jakiś sabotaż skierowany w jego stronę by mu się nie udało, bo będzie się za bardzo martwił o dzieciaki? Bo zaczyna się czuć, że to jakaś cholerna konspiracja. Omiótł niezadowolonym i zestresowanym spojrzeniem nowo przybyłą dziewczynkę, po czym jeszcze głębiej zaszył się pod swój kaptur. Jak tylko się już tam znajdą i zobaczy choć cień słabości u tych dzieci, to zmusi je do odpalenia tych całych flar. Nie mam mowy, żeby się narażały. Jeszcze by się obwiniał za to.

Co prawda Ejji nie miał zbyt dobrych doświadczeń z miejsc, z których ludzie sobie znikali, ale było teraz o tyle dobrze, że żadnych nie musiał szukać. Wystarczyło wejść na okręt i wytrzymać tam tydzień. Nie wyglądało też na to, żeby zapowiadało się na jakąś morderczą, szaleńczą grę, w której wszyscy wzajemnie się mieli wymordować. Chociaż, gdyby faktycznie o taką chodziło, to nikt, by o tym raczej wprost nie powiedział... Tak, czy inaczej okazja na zarobienie pieniążków była dość łatwa. A może gdyby poudawać trochę miłego, to udałoby się jeszcze wyciągnąć ich więcej od dzieciaków, oferując im tygodniową ochronę? Ejji jednak machnął ręką przed głową, uznając iż to byłoby już lekko poniżające. Aczkolwiek, gdyby dzieciaki same mu zaoferowały, że mu zapłacą, to raczej by im nie odmówił.
- W porządeczku. Może i zadanie będzie niebezpieczne, ale macie tu do czynienia z profesjonalistą - rzekł Ejji, odgarniając z rozmachem włosy z czoła.