Inilth

- Ilth.... Pomóż mi... - wyszeptał cichy i znajomy głos, nim chłopak ponownie został ogarnięty przez ciemność.
Dziecko otworzyło powolnie oczy i ujrzało ścianę starej chatki. Oparty o jakąś szafę, siedział tak przez chwilę rozmyślając nad tym co mógł oznaczać ten powtarzający się sen. Tak jak zawsze… nie mógł odnaleźć w nim żadnego sensu. Tylko się domyślał, że jest on powiązany z jego przeszłością. Nieznaną przeszłością. Z jego zamyślenia wyrwał go głos jednego z towarzyszy. Chłopak od razu przybrał na twarzy uśmiech, rzucając nierozwiązaną zagadkę gdzieś w kąt swojego umysłu.
-Hejo! Wołaliście mnie czy coś, bo dopiero wstałem? Te zabawy wczorajsze były jednak mocne. - powiedział od razu uśmiechnięty chłopak, podnosząc się z ziemi na trzęsących się nogach. Cóż… wiedział on, że tak to jest kiedy się zbyt pobalowało poprzedniego dnia. Może i byli pośrodku lasu w opuszczonej gospodzie, ale kto by im zabronił małej imprezki? No właśnie.
-Aye. Wszyscy już ogarnięcie na tyle na ile są w stanie. Oczywiście, Leia i Hans odsypiają kaca jak zawsze. Wiesz jacy oni są. - odpowiedział potężnie wyglądający facet. Posturą przewyższał większość normalnych osób, ale po jego twarzy dało się zobaczyć że był raczej miłą osobą. Raczej… Małolat tylko się zaśmiał wesoło, doskonale wiedząc o co chodzi. W końcu nie dało się podróżować z grupką osób przez 4 lata, bez poznawania ich. Większość członków jego grupy znało siebie na wylot. Pewnie najmniej wiedzieli o nim. Nie była to jednak jego decyzja, bo jak osoba z amnezją miałaby opowiedzieć komuś o całej swojej przeszłości? No właśnie. Jego śmiech został przerwany, kiedy jego jednooki towarzysz ponownie się odezwał.
- Znowu miałeś ten sen? - zapytał, chociaż złotookie dziecko miało wrażenie że kolos dobrze zdaje sobie sprawę z odpowiedzi.
- Naprawdę, jesteś zbyt spostrzegawczy dla swojego dobra. - pokręcił głową z uśmiechem i podniósł się w końcu z ziemi, idąc w stronę swoich ubrań. Nie wypadało podróżować w samych spodniach. Jeszcze złapie przeziębienie, lub coś w tym stylu. Nie żeby kiedykolwiek to się zdarzyło. Tylko dwie osoby z jego drużyny wiedziały o tych snach. Argen, mężczyzna właśnie stojący w drzwiach i opierający się o futrynę, oraz Lei’a z bardziej… intymnego powodu. Czarnoskóry wojownik odchrząknął, domyślając się gdzie myśli Inilth’a poleciały.
- Tak tak. Znowu ten sam sen. Jestem pewien, że jest on jakoś powiązany z moją przeszłością, ale nie wiem w jaki sposób. Na pewno stało się to przed moimi czasami jako panicz, ale kiedy? I mam wrażenie, że byłem wtedy trochę zbyt młody by już natrafić na dramę w życiu. - dodał żartobliwie, pomimo tego że wszystko zostało powiedziane bez większego przejęcia w jego głosie. Inilth nie miał też wątpliwości, iż nie oczekiwali oni niczego innego. Raz był melancholijny z dziwnego powodu, i tyle u niego głębszych, dramatycznych emocji zobaczyli.
-Ehhh… patrząc na to, jak ty zawsze potrafisz się wpakować w kłopoty, nie zdziwiłbym się ani trochę jakby tak było. W każdym bądź razie, pośpiesz się, panie kapitanie Indra. - powiedział ze sztucznym przekąsem mężczyzna, i wyszedł z pokoju, zostawiając Iniltha samego.
- Jesteś tylko zazdrosny że ja jestem bardziej znany od Ciebie! - krzyknął za nim, pewien że ten go usłyszał. Nie zaprzestając ubierania się, zaczął rozmyślać o swojej przeszłości. W wieku pięciu lat został przygarnięty przez jego “przybraną” rodzinę, na prośbę kogoś wpływowego. Nigdy nie powiedzieli mu, kim była ta osoba, także chłopak nie mógł podążać tą poszlaką, bo doprowadziłaby ona do niczego. W “domu” spędził 4 lata i nie było zbyt różowo. Nie to że się nad nim znęcano, co to to nie. Rodzice byli miłymi osobami, tylko najzwyczajniej nie mieli dla niego czasu ze względu na ich pozycję. A rówieśnicy go nie rozumieli. Tak więc, samotność była mu dobrze znana. W jego ósme urodziny, zaczął go nawiedzać ciągle ten sam sen. Czasami dłuższy, czasami krótszy. Nigdy nikomu innemu z własnej woli o nim nie powiedział. Coś go po prostu podświadomie powstrzymywało. Po roku tych snów, ostatecznie opuścił dom i nikogo o tym nie poinformował. I tak, od zawsze marzyła mu się przygoda, a magia która podobno ukazywała się w nim już od urodzenia tylko temu sprzyjała. Nie minęło tak wiele miesięcy do tamtego momentu, i już znalazł się w gildii najemniczej, a następnie wyruszył w ponowną podróż z jasnym celem, podczas to której znalazł swoich kompanów i zyskał przydomek.
Chłopak westchnął na napływa wspomnień i ruszył w stronę spróchniałej komody, na której to położył swoją epicką, czarną pelerynkę. Zarzucając swój ubiór wierzchni na siebie, wyjął z kieszenie swoich spodni złoty zegarek kieszonkowy. Tak naprawdę, nie był on jakiś szczególny, poza faktem że gdy otwierało się go, grała pewna muzyczka, która budziła w nim różne emocje. Wiedział na pewno jedno. Kiedyś ją już słyszał, i była ona jakoś związana z jego nieznaną przeszłością. Darując sobie już to wspominanie na dzisiaj, schował go do kieszeni spodni i zaczął iść w stronę wyjścia z pokoju. Dziś był dzień, w którym w końcu wyruszali z powrotem do Fiore. Wspomnienia nie były jeszcze odnalezione, ale nadszedł czas na przerwę od tego całego podróżowania. Ani on, ani jego kompani nie zwrócili uwagi na ciała potworów, które pozostawili porozrzucane po domu.