Elijah A. Charpentier

Najdroższy pamiętniku, zwracam się do Ciebie ostatni raz. Będzie to mój najdłuższy wpis, który zawrze w sobie skróconą wersję historii tego człowieka.
Boję się bardzo, że kiedyś możesz wpaść w niepowołane ręce, więc nie zdradzę Ci wszystkich sekretów, czy nazwisk. Chciałbym jednakże, żebyś upamiętnił jego osobę tym, że będziesz miał w sobie krótki zapis. Schowam Cię na dnie pudła, zakopię,
a za parę lat wyjmę i na podstawie tego co zapisałem... Cóż! Stworzę najlepszą książkę jaka do tej pory istniała! Więc teraz, przyszły Peletheusie. Czytaj bardzo uważnie, skup się na tym co za chwilę poznasz. Powodzenia!
Pierwsze lata życia Elijaha nie należały do przyjemnych. Zresztą tak jak potem, ale na razie to ja nie o tym tutaj rozprawiam. Opowiedział mi bardzo wiele, więc streszczę wszystko. Urodził się on w pochmurny dzień, w mieście Il Sole Che Sorge. Mogłoby się wydawać, że czeka go wspaniałe dzieciństwo z racji tego, że to piękne i bogate miasto. Na dodatek jest synem jednego z najbogatszych arystokratów! Jednakże nic bardziej mylnego. To prawda, nosi w sobie geny tak wspaniałego i znanego mężczyzny. Natomiast urodził się jako bękart. Syn służki, a raczej sprzątaczki na dworze tejże rodziny. Już od małego przyjął nazwisko matki i wychowywał się pod jednym dachem ze swoim "rodzeństwem". Uznany za niegodnego, traktowany zawsze gorzej, zwalano na niego winę za każde przewinienie braci i sióstr. Wiecznie gnębione popychadło, otrzymujące do jedzenia same ochłapy. Odsuwany od społeczeństwa,
zamykany w ciemnej piwnicy. Nie dostawał żadnych zabawek, prawdziwą rozmowę odbywał tylko i wyłącznie ze swoją matką. Nikt o tym nie wiedział. Nikt nie miał pojęcia, że była ona wiedźmą, która wniknęła do miasta i zaciągnęła się na służbę.
Tak samo żaden z domowników nie zdawał sobie sprawy z tego o czym rozmawiali.
O tym jak go uczyła mówić, pewnych zachowań, które są wizytówką arystokracji.
Oraz przede wszystkim posługiwania się czymś takim jak magia. Była jego mentorką od małego dzieciaka, bo zaledwie po skończeniu czterech lat ona już zaczęła mu wpajać wiedzę dotyczącą zakazanego świata magii, zakazanego oczywiście przez jego ojca. Wtedy też po raz pierwszy postawił się, został ukarany jako bękart, a nie pierworodny. Nie, nie dostał szlabanu na podwórkowe zabawy. To go nie dotyczyło.
Przykuty w dworskich lochach, katowany na tyle, żeby mógł tylko przeżyć. Wyobrażasz sobie to? Torturowanie raptem czteroletniego chłopca? Wyrywanie mu paznokci, przypalanie lekko skóry. Do czego ten świat zmierza, ja się pytam!
Marie Charpentier, czyli matka nie dała za wygraną. Postanowiła walczyć o syna,
nawet jeśli miałaby przypłacić to życiem. Uratowała chłopca, wyprowadziła z miasta.
W lesie podczas ucieczki zginęła. Najemnicy odnaleźli ich po zaledwie dwóch dniach od ucieczki. Sowicie opłaceni przez arystokrację nie mogliby odmówić w żaden sposób, w żaden! Strzała przeszyła kobiecie serce, a dziecko zostało uratowane.
Jak Boga kocham, też nie mogłem uwierzyć w tę historię z początku. Choć teraz rozumiem też skąd Elijah zdobył taki przydomek po latach. Otóż najemnicy zostali przegonieni. Wataha wygłodniałych wilków rzuciła im się do szyi. Część została rozszarpana, reszta uciekła w popłochu. Byli zbyt zdezorientowani całą sytuacją.
No, bo kto by się nie przeraził? Dobrze, z tego okresu powinno już wystarczyć. Resztę za pewne Peletheusie przypomnisz sobie po przeczytaniu całości.
Minął prawie rok od tamtej akcji. Wiele zdążyło się zmienić w życiu młodego Charpentiera. Arystokracja zaprzestała poszukiwań, najemnicy przestali otrzymywać kolejne zlecenia dotyczące znalezienia chłopca. Kwestia tego co się z nim stało. Domyślasz się już powoli? Nie? To idź i zaparz sobie herbatę. Wtedy wróć i czytaj dalej.
Uratowany przez wilki, nie został przez nie wychowany. Broń Boże! Z jego opowiadań wynika, że były one kontrolowane przez wiedźmy. Które to zabrały płaczącego, przerażonego czarnowłosego z sobą do Cedro Noble. Po raz pierwszy w życiu mały mógł poczuć, że ma rodzinę. Zaopiekowano się nim. Wszakże z pochodzenia jest w połowie taki sam jak oni wszyscy. Minęły w ten sposób trzy lata. Najpiękniejsze chwile jego życia, naprawdę. Nigdy więcej nie odczuł tyle przyjemności co właśnie wtedy.
W dzień jego ósmych urodzin wszystko się zepsuło. Zawsze musi pójść coś nie tak.
Sam nawet nie rozumiał wtedy co się dzieje. Tak po prostu ktoś na ulicy chwycił go,
zatkał usta szmatą i zaczął uciekać. Młody stracił przytomność, nic z podróży nie pamięta. Przebłyski świadomości mówiły mu tylko, że mężczyzna był goniony przez kilka kolejnych dni. Najwyraźniej wiedźmom nie udało się go złapać.
Przytomność odzyskał dopiero po tygodniu. Wykorzystano na nim bardzo silne, usypiające specyfiki w połączeniu z magią. Ciemno, wilgotno, chłodno. Obudził się w nocy, pod drzewem. Leżał na mchu, nieopodal paliło się ognisko, a przy nim dwóch rosłych mężczyzn. Nauczony by uważać na siebie nie wydał żadnego dźwięku. Przyglądał się im, przysłuchiwał ich rozmowy.
- Pomir, co my z nim zrobimy?
- A, bo ja wiem!? To nie ja przyjmowałem wycofanie zlecenia!
- Nie zwalaj tego na mnie ty... Ty... PATAFIANIE!
- Leyk, uspokój się. Nie mamy czasu nad tym myśleć. Powinien się niedługo obudzić.
- A niech się budzi! Co niby mamy zrobić ze śpiącym bachorem?
- Może zabijmy?
Wtem nie wytrzymał. Wystraszony gwałtownie się podniósł i dał dyla, a przynajmniej próbował. Biegł ile sił w nogach, żeby tylko jak najbardziej oddalić się od dwójki wandali. Jednakże jak szybko może biec ośmioletnie dziecko, a jak dwóch dorosłych,
najprawdopodobniej po trzydziestce facetów? Dopadli go kolejny raz. Związali, posadzili obok ogniska. Napoili i nakarmili. Całkiem mili goście, co?
- Gnojku, nie uciekaj więcej.
- POMIR! WIEM CO Z NIM ZROBIMY!
Cały ten Leyk najwyraźniej wpadł na genialny pomysł. Cóż, może i dla nich.
- No co?
- Sprzedamy go!
- Leyk... Ty jednak czasami potrafisz pomyśleć!
Jak powiedzieli, tak zrobili. Noc minęła spokojnie, nad ranem wyruszyli w drogę.
Przekroczyli granicę z Fiore, dokładnie ukrywając malca w swoim wozie. Byli chyba dość słabo doinformowani, że u nas nie istnieje coś takiego jak niewolnictwo. Banda wariatów i debili. Udało im się zabrać chłopca ze stolicy wiedźm tylko dzięki magii i specjalnie przyrządzonym wcześniej przedmiotom. Chociaż Elijah opowiadając mi tę historię mówił, że podejrzewa osobiście jedną wiedźmę. Możliwe, że wprowadziła tych draniów do wioski niezauważenie. Przekupili ją? Być może. Jest sporo niewiadomych.
Przy pisaniu książki będzie trzeba nieco dopisać do tej historii, zdecydowanie.
Minął miesiąc od wejścia na tereny Fiore. Nie udało się odsprzedać chłopaka nikomu.
Każdy ich pogonił krzycząc, że zaraz zjedzie się policja. Nie pozostało im nic innego.
Szkoda marnować prowiantu dla w ich mniemaniu nic niewartego Charpentiera.
Zostawili go. Samego, przy drodze. Tak po prostu, jakby nigdy nic!
Zmuszony do samotności, z wielkim pragnieniem przeżycia postanowił udać się w podróż. Zjadał po drodze leśne owoce, co jakiś czas złapał zająca, czy inne małe stworzenie. Mijając wioski okradał innych. Raz podwędził komuś kurczaka, innym razem trochę suszącej się wołowiny. Dwa lata tułackiego życia minęły jak z bicza strzelił.

Te lata również dały mu w kość. Co prawda, w x796 roku poznał mnie. Pomogłem mu przetrwać, dałem mu nowe ubrania, potraktowałem jakby był moim synem. Niewiele chciał opowiadać o tym co działo się odkąd skończył dziesięć lat. Udało mi się wykaraskać od niego jedną historyjkę. Opowieść o jednej, przykrej sytuacji. O tym jak po raz kolejny był torturowany, w zupełnie obcym dla niego kraju. To jak został zmuszony do walki w klatce, próbę walki o swoje życie. Proszę Cię. Wróć. Proszę siebie, z przyszłości. Żebym się tylko nie przeraził czytając to ponownie. Choć do tej pory nie wiem jak uciekł z tej niewoli, z tego piekła na ziemi.