Ukryta "Placówka Badań Anomalii" - PBA

First topic message reminder :



Zanim Asteria dostała się do placówki otrzymała do mieszkania list, zawierający wiadomość, zapakowaną żółtą pigułkę oraz identyfikator z jej danymi osobowymi oraz napisem: Klasa C, Poziom 3. Sama wiadomość zawierała instrukcję: po zabraniu wszystkich potrzebnych według niej przedmiotów miała się udać do Artail i pójść do restauracji "Gregoria" prosząc o stolik numer 21. Następnie zostanie przeznaczona do odizolowanego pokoju ze stolikiem. Kiedy już tam się znajdzie, powinna odłożyć wszystkie swoje przedmioty na stolik i łyknąć pigułkę.
Pod wskazówkami znajdowała się także deklaracja "ufności" potwierdzona podpisem radnego Rady Magicznej oraz pieczątka z napisem: Ściśle Tajne.
Zrobiła wszystko to co zostało wymienione w liście. Po łyknięciu tabletki gwałtownie dopadło ją znużenie i pogrążyła się w śnie. A kiedy obudziła się, ściany w pokoju były już wykonane z metalu, a zamiast drewnianych drzwi były teraz stalowe, elektroniczne z czytnikiem na kartę. Wszystkie jej przedmioty leżały na stole tak jak je postawiła wcześniej(opisz jakie to były), a ona siedziała na tej samej kanapie co zasnęła. Tylko pomieszczenie było zupełnie inne teraz.
Po chwili drzwi rozsunęły się i stanął w nich mężczyzna. 175 cm wzrostu, brązowe włosy, delikatny zarost, okulary, biały fartuch lekarski z identyfikatorem(Link). Uśmiechał się on delikatnie do dziewczyny, lustrując wzrokiem pokój.
- Proszę wybaczyć to nietypowe przybycie. Ochrona lokalizacji placówki jest naszym największym priorytetem. Nazywam się Gakuho Hayame. Jak będzie pani gotowa proszę przejść przez te drzwi, gdzie wypełni pani niezbędne dokumenty. - Powiedział szorstkim, lecz bardzo płynnym głosem. Następnie odwrócił się, nie zamykając za sobą drzwi, idąc przed siebie lekko zgarbiony. Tuż za nimi można było zobaczyć korytarz również pokryty metalowymi ścianami prowadzący do kolejnych drzwi i rozwidlenia dróg. Widać także było kamerę monitorującą korytarz.

Kiedy tylko dziewczyna zebrała się do kupy, skopiowała swój oręż i ruszyła w kierunku białego, niczym jej ubrania, słupa. Kiedy się do niego zbliżyła i odezwała się, jego kolor zanikł z powrotem stając się czarny. Jednakże parę metrów dalej kątem oka zauważyła, że teraz inny słup stał się biały. Miała wrażenia, że kiedy białość znikała słuchać było sympatyczny pomruk śmiechu.
Głos odezwał się ponownie i po raz kolejny Asteria mogła zrozumieć znaczenie tych słów. Kiedy istota, która zapewne była Osobliwością skończyła przemawiać, dziewczyna dostrzegła coś we mgle. Ciemną smugę, która przeleciała szybko nieopodal. I jak na tak ciemne miejsce, gdzie wszystko było pokryte czernią, to ta smuga zdecydowanie byłą najczarniejsza z nich wszystkich.
Poczuła się obserwowana, ale to nie było już takie zadziwiające. W końcu to było domyślne, że ktoś na nią patrzy, skoro słyszała jak do niej mówił. Tylko czy... to wciąż ten sam wzrok?

Miała łapać białe? O to chodziło? Dziewczyna przez chwilę patrzyła na kolejny biały słup nie wiedząc po co, jednak kiedy w oddali dostrzegła tę zlowroga smuge przestała się zastanawiać i ruszyła w kierunku kolejnego białego słupa. Tak jej polecono, chciano sie z nią bawić i i tak nie wiedziała co innego powinna zrobic, wiec czemu by miała tak nie postąpić? Nie wiedziała jak długo będzie to trwało, ale jesli dzięki temu dowie się czegoś na temat Osobliwości, to warto. I tak miała tylko łapać białe i unikać czarnego...
Idąc w stronę kolejnego białego była, ale szła nieco szybciej niż wcześniej. Starała się po drodze nie dotykać żadnego z czarnych słupów, a po zbliżeniu sie do białego, gdyby samo to nie wystarczyło, będzie ostrożnie je dotykać. I nie tylko ten do którego szła teraz, ale i kazdy kolejny bialy słup...

/wybacz za tragiczny post, ale wiesz ze źle mi sie pisze a cos napisac ci chcialam ^^

MG

Asteria postanowiła usłuchać instrukcji od nieznanego głosu i podążyła za kolejnym białym słupem. Jednak kiedy tylko się do niego zbliżyła, tak samo jak poprzednio, nie zdążyła dotknąć białego, gdyż z powrotem stało się czarne. Ponownie można było usłyszeć cichy chichot dobiegający od... białego, a przynajmniej tak się wydawało jej. Kolejna próba dotknięcia białego słupa też nie wypaliła, bo tuż po zbliżeniu się prędko zniknęła. Tradycyjnymi sposobami jej nie złapie.
W między czasie czuła, że coś ją obserwuje. Śledzi ją i zbliża się z każdą chwilą coraz bliżej. Kątem oka ponownie ujrzała czarną smugę, która rozpłynęła się ponownie w cieniach. Była bliżej niż poprzednio.

- Czyli to nie wystarczy... - pomyśli czując na sobie czyiś wzrok, który stawał się jeszcze bardziej natarczywy niż wcześniej. Myślała, że wystarczy zbliżać się do białych i gonić je tak długo aż... no właśnie, aż co? Aż się zmęczy i to co do niej mówiło ją dopadnie? Na co właściwie liczyła? Że ta gra po prostu się skończy jak sobie pobiega?
- Głupia ty! - skarci się w myślach i tym razem zanim zbliży się do białego, będzie chciała stworzyć sobie sztylet. Niewielki - taki sam jak każdy z jej sztyletów. Po co jej on? no po to, aby ładnie nim wycelować zanim jeszcze zbliży się do białego i rzucić w słup. Może w ten sposób będzie mogła to złapać? I w ten sposób i tak będzie próbowała jak najszybciej doskoczyć do słupa, zanim ten jeszcze zmieni się w czarny, byleby dotknąć. Byleby złapać.
Jeśli to nie podziała, Asteria spróbuje ponownie tak samo, jednak nieco spokojniej, ale bardziej zdecydowanie. Tak, żeby słup nie zdążył zmienić swojej barwy. Będzie zwracać uwagę na to co się dzieje dookoła, szukać wskazówek, które by jej pomogły w złapaniu białego.
- No daj mi sie złapać! - niemal wykrzyknie do jednego ze słupów rzucając w niego sztyletem i próbując do niego doskoczyć. Bo czemu nie...?
Wszystkiego musiała spróbować. I tak zbyt szybko stąd nie wyjdzie - o ile w ogóle to możliwe...

MG

Stworzenie sztyletu zajęło jej trochę więcej czasu niż przypuszczała. Zapewne dlatego, że miała trochę problem z koncentracją w tym miejscu co nie powinno nikogo zaskoczyć. W końcu tutaj, gdziekolwiek to było, wszystko zdawało się być przerażająco odmienne. I nie sprzyjało to w skupianiu się. Nie zmienia jednak to faktu, że sztylet zrobiła. I rzuciła.
Broń wbiła się w biały filar nie opodal wydając z siebie głuchy, drgający dźwięk przy wbiciu się. Tak jakby te drewniane pale bardzo dobrze przewodziły drgania. Kiedy Asteria tym razem zbliżyła się do białego, ten próbował uciec, ale sztylet przytrzymywał go w miejscu, tak jakby był jakąś formą tkaniny lub podobnego materiału. Dzięki temu z łatwością mogła ku niemu sięgnąć.
Jej ręka zatrzymała się 10 cm od białego i nie mogła przysunąć się bliżej by go dotknąć. Czemu? Ponieważ coś trzymało jej lewą rękę i ciągnęło do siebie. Szybko została odsunięta od niego na około pół metra, a kiedy odwróciła się ujrzała setki małych, czarnych rączek, które chwytały ją i przyciągały bliżej siebie. Czym było jednak siebie? Była to czarna, niezwykle "patyczakowata", humanoidalna istota złożona w całości z czarnej masy, podobnej do osobliwości. Rączki wychodziły z całego jego ciała, a w miejscu w którym powinna być głowa, znajdowały się 3 czerwone kropki. Niczym oczy.
Czymkolwiek było to czarne coś, przyciągało Asterie mocno do siebie i jeśli czegoś z tym nie zrobi, to mu się to uda. A białe wtedy ucieknie.

Przez chwile wpatrywała się w swój sztylet z satysfakcją. Wyglądało na to, że udało jej się zatrzymać białe od ucieczki. Po zbliżeniu się do filaru, przekonała się, że miała rację, ale kiedy już wyciągnęła ku niemu rękę znowu coś jej przeszkodziło.
Patrzyła na swoją lewą rękę z niemym przerażeniem na twarzy. Znowu coś jej przeszkadzało. Znowu coś ją ciągnęło niekoniecznie w stronę, w którą chciała. Znowu coś szło nie o jej myśli! Co miała zrobić z tym fantem? Kątem oka spojrzy na swoje ostrze myśląc o tym, czy go nie użyć. Gdyby odcięła te rączki miałaby przynajmniej chwilę, aby dotknąć białego. Nie wiedziała nic o tym, co ją złapało. Czy było to te czarne, którego miała unikać? Czy może była to ta istota, która chciała się z nią bawić? Nie wiedziała... jedyne co wiedziała to, że bardzo chciała złapać białe i zobaczyć co się wydarzy.
A jeśli Asteria czegoś chciała, to nigdy sie to nie udawało...
- Nigdy więcej...
Chwyci swoje ostrze do wolnej ręki i zamachnie się mocno tak, aby albo postraszyć istotę, która ją trzymała, albo odciąć jej te rączki, które ją trzymały i kiedy tylko poczuje choć odrobinkę swobody, za wszelką cenę będzie chciała dosięgnąć białego filara. Bo to było coś, co chciała zrobić. Nawet jeśli znowu się nie uda, nawet jeśli znowu wszystko w ten sposób zepsuje - nieważne. Tak długo wstrzymywała się od tego co sama chciała, że czas z tym skończyć...
Ale jeśli to się nie uda to...podejmie decyzję, dopiero kiedy będzie mieć pewność, że się nie udało.

MG

Asteria próbowała odciąć się od czarnych rączek korzystając ze swojego miecza co wydawało się znacznie trudniejsze niż przewidywała. Po odcięciu jednej z nich z Czarnego natychmiast wyrastała następna, która szybko próbowała ją z powrotem chwycić. Przez pewną chwilę walczyła dzielnie nie mogąc wyjść z impasu w jakim się znalazła, machając mieczem na prawo i lewo, kiedy w końcu udało jej się przez niewielki moment oderwać się od wszystkich rączek. Gdy tylko to się stało, dziewczyna posłuchała się szybko swoich instynktów i wprost rzuciła się na "białe". Gdy tylko je dotknęła świat wokół niej zadrżał. Czarne słupy zaczęły się rozpuszczać, jednakże nie rozlewały się one po podłodze, ale po przestrzeni niczym atrament pod wodą. Jeśli zaś chodzi o białe, które udało jej się złapać, zaczęło ono przyjmować kształt dużej kuli o promieniu 4 metrów. Mogła poczuć jak kula przyciąga ją do siebie. Świat zaś wokół stawał się czarny i rozumowanie istnienia góra, i dół przestawały mieć sens. Istniała tylko biała kula. Dlatego wskoczyła na nią. Nie czuła jakby miała z niej spaść. Nie było w co spaść ani jak. Kula zdawała się być punktem grawitacyjnym w tym miejscu. Rozglądając się stwierdziła, że wokół panuje niepojęta czerń. Nic się tu nie znajdowało. Pustka. Nicość. Tylko ona i biały pod nią. A przynajmniej tak jej się początkowo wydawało.


Postać wyłoniła się z czerni parę metrów od niej spoglądając na nią świetlistymi źrenicami w swoich oczodołach. Jego dłonie przypominały ręce kościotrupa, mające jednak wyraźne dziury na ich środku. Sama postać jednak człowieka zbyt bardzo nie przypominała. Przypominała jednak istotę, którą zobaczyła w lesie co wywołało falę przerażenia w ciele czarodziejki.
Postać patrzyła się na nią z zamarłym uśmiechem na twarzy i nie w sposób można było stwierdzić co myśli lub czuje. Pomału przyłożył swoją dłoń do swojej twarzy dotykając środkowym palcem oczodołu. Asteria w tym momencie poczuła się obserwowana przez... kogoś jeszcze. Tak jakby był tu ktoś więcej niż tylko to... coś.


Jego twarz i usta nie poruszały się jednakże było pewne, że usłyszane słowa były wypowiedziane przez niego. Brzmiały one tak jakby przemawiał przez zniszczone radio, które przyjmowało mnóstwo zakłóceń. Mimo to jego słowa były zrozumiałe. I niezbyt optymistyczne.

Okazało się, ze to wcale nie było takie łatwe. Czarne rączki nie odpuszczały, ale i ona odpuścić nie chciała. Walka wydawała się być wystarczająco nierówna, w końcu rączek było mnóstwo, a ona miała tylko dwie. Ale wreszcie nadarzyła się szansa. Krótka chwila, którą miała na wykorzystanie szansy i rzuciła się w stronę białego słupa.
Udało się...
Złapała te cholerne białe...
Mało tego wskoczyła na kulę, w którą uformował się słup.
Wszystko wokół niej znowu zaczęło się zmieniać, ale tym razem dziewczyna nie pozwoliła sobie na luksus jakim było zamknięcie powiek i tak po prostu czekanie na to co się wydarzy. Tym razem obserwowała sytuację. Cały czas obserwowała wszystkie zmiany jakie zachodziły w okolicy. Co się więc działo i w jaki sposób?
Najpierw było ciemno i nieprzyjaźnie - nie spodziewała się w tym miejscu niczego innego. Góra stała się dołem, a dół stał się górą i wszystko co mogło być logiczne, teraz nie miało już sensu. Gdzieś po drodze nawet poczuła mdłości, co nie powinno nikogo dziwić w zaistniałej sytuacji, ale udało jej się opanować to nieprzyjemne uczucie.
Tak czy inaczej pozostawiona w tym mroku wytężała wzrok, aby cokolwiek dostrzec, jednak nawet to nie pomagało. Ach! Dziewczyna była tak skupiona na poszukiwaniu czegokolwiek w tym mroku, że kiedy pojawiła się przed nią człekokształtna postać, niemal się przewróciła.
Widziała już ją wcześniej i tak samo słyszała. Nie zastanawiając się jednak nad tym czy była to ta sama istota, czy może inna.
- Nie powinno mnie tu być? - powtórzyła w myślach to, co wiedziała, że powiedział. Wpatrywała się uważnie w istotę przyjmując nieco pewniejszą siebie postawę. Wyprostowała się, podniosła głowę i wciąż nie opuściła miecza.
- A jednak jestem. Widocznie tak miało być. To ty jesteś tym, co mnie tutaj sprowadziło? Czym w ogóle jesteś? Co to w ogóle za miejsce? - nie potrafiła powstrzymać tych pytań. Były pierwsze, które nasuwały jej się na myśl i chciała znać na nie odpowiedzi. Ale odezwał się do niej i stał przed nią. Był jedyną szansą na to, że dziewczyna w końcu czegoś się dowie. Czy to on był Osobliwością? A może Osobliwość sprowadzała do niego tylko tych, których sama chciała? Sama wybierała...?
To było całkiem możliwe. Asteria już wcześniej uznała, że Osobliwość jest bytem myślącym za siebie. A przynajmniej tak właśnie dziewczyna uważała...

Postać obserwowała Asterie i choć jego ciało zamarło w bez ruchu, zdawał się on krążyć wokół niej, a może to ona lub kula krążyły wokół niego? Punkty odniesienia miały tutaj mało sensu, co błędnik dziewczyny dość mocno dawał o sobie znać. Po jakimś czasie postać zatrzymała się i otworzyła usta ponownie przemawiając swoim niepokojąco zdeformowanym głosem.
Wypowiedź istoty odpowiadała po krótce na pytania, które zadała dziewczyna. Zamarł na pewien czas po tym i ciężko stwierdzić jak dużo czasu minęło nim wykonał on powolny gest dłonią w wyniku czego biała kula zaczęła się spłaszczać, aż powstał z niej dość masywny dysk. Spowodowało to, że błędnik szermierki w końcu się opanował otrzymując prosty grunt z uwarunkowaną grawitacją.
Adversarius nieśpiesznie zaczął zniżać swoje położenie do momentu aż nie dotknął on białej powierzchni.

Biała powierzchnia wokół niego zaczęła drżeć i deformować się, jednak po krótkiej chwili się ustabilizowała. Tuż za gospodarzem otworzyła się jakaś forma przejścia, jednakże ciężko było stwierdzić co to było za zjawisko. W pewnym sensie przypominało Osobliwość w placówce, a przynajmniej było podobne.
Istota założyła dłonie ze sobą, a wyraz jego "twarzy" zmienił się. Może i wciąż jego obecność była dość przerażająca, ale teraz wyglądał na zmartwionego.


Wykonał 4 gesty dłońmi, a dziury które się w nich znajdowały zalśniły niebieskim światłem. Ciało Asterii zadrżało. Jej świadomość momentalnie poszerzyła się wychodząc poza granice jej ciała i obejmując całe to miejsce. Poczuła się jakby widziała, słyszała i mogła być wszędzie, a jednocześnie nigdzie. Nie potrafiła dobrze przyjąć do siebie jednej informacji, bo zaraz po niej przybyło tysiące innych. Ten stan był tak przytłaczający, że prawie zmógł dziewczynę z nóg, jej umysł wrócił jednak na swoje miejsce i zdołała złapać równowagę. Nie wiedziała co zaszło, ale zdała sobie sprawę, że posiada wiedzę na temat decyzji o których wcześniej mówił Adve.
Wiedziała, że po jej lewej stronie wśród tych nieprzebranych ciemności jest połączenie z miejscem w którym może zacząć mieć dług, dzięki czemu Adversarius będzie mógł się nią zająć jak innymi, choć nie wiedziała co to za inni. To była pierwszy wybór.
Druga decyzja leżała po jej prawej stronie, pozornie w niczym nie różniąc się od lewej. Ciemność po tej stronie prowadziła do rozszarpania i ciemniej, gęstej otchłani. Jeśli tam pójdzie, jej ciało rozczepi się na setki kawałków, a następnie złączy się w jej świecie. Zapomni o spotkaniu z Adversariusem, jednak jej ciało pokryje znamię.
Trzecią opcją było zniszczenie Białego, na którym stała. Wystarczy miecz lub odpowiednio silny cios. Tak długo jak zrobi to z chęcią zniszczenia go to go zniszczy, ponieważ białe należało do niej w tym miejscu. Jeśli to zrobi ponownie zawędruje w mroczny świat i zmieni się. Jej ciało stanie się częścią z tym miejscem dając jej nowe, przerażające możliwości. Gdy to się stanie, przejdzie do swojego wymiaru.
Ostatnia możliwość była najmniej klarowna ze wszystkich. Polegała na wykonaniu prostego gestu, jakim było uklęknięcie przed Adversariusem i powiedzenia słów: "Chce spłacić twój dług". Nie wiedziała jednak co to jej da i jakie będą tego konsekwencje. Nie wiedziała nawet czemu było to możliwością. Wiedziała jednak, że było.
Wiedziała też, że nikt nie pośpieszał jej z decyzją. Miała tyle czasu ile potrzebowała.

Przez chwilę patrzyła uważnie na tego, którzy przedstawił się jako Adversariusz. Mimo iż jej błędnik wręcz szalał oraz pomimo tego kompletnie nieprzyjaznego miejsca, starała się nie odrywać od niego wzroku. Przynajmniej przez tę chwilę, aby dobrze wyryć sobie w pamięci jego hmm...twarz. Kiedy w końcu wszystko się uspokoiło, Asteria w dalszym ciągu nie miała pewności, czy ta istota nie zechce nagle urwać jej głowy czy coś. A kiedy przed nią pojawiła się decyzja, którą musiała podjąć i wiedziała, że ma tyle czasu ile potrzebuje, rzuciła okiem na swój miecz.
- Ja jestem Asteria i właściwie to nie wiem, czy to ty nie jesteś moim dłużnikiem. Chcę cie o coś spytać... - zaczęła spokojnie. Jeśli kiedykolwiek i ktokolwiek poznał tę istotę, mógł ją śmiało teraz wziąć za jakąś wariatkę. Stawiać warunki Adversariuszowi? Poważnie?
Ale to była Asteria. Ta która przyszła do placówki badawczej w konkretnym celu. Niezależnie jaką decyzję podejmie, najpierw musi się czegoś dowiedzieć. W pierwszej kolejności spróbuje za pomocą swojej magii stworzyć sztylet. Taki sam jakim cisnęła w osobliwość, a który nie doprowadził ją niemal do szaleństwa. Podniesie te małe ostrze lewą ręką i wysunie w kierunku istoty, która stała przed nią. Jednak nie po to, aby zaatakować, lecz po to, by mu go pokazać.
- Widziałeś taki sztylet? - zapyta w pierwszej kolejności. Chciała...nie. Musiała się dowiedzieć czy to on go wziął. Jej twory mogłaby zostawić na drugim końcu świata, ukryć je głęboko w oceanie, albo nawet wystrzelić w przestrzeń powietrzną a i tak dokładnie wiedziała gdzie były i jak się do nich dostać. Wiedziała też zawsze czy ktoś je brał, czy nie. Wszystko to dopóki były utrwalone jej magią i do tej pory nigdy nie miała z tym problemu. Nawet nikt nie mógł przywłaszczyć sobie jej broni, dopóki sama na to nie pozwoliła.
Teraz było inaczej i musiała wiedzieć dlaczego. Musiała dobrze znać wszystkie strony swojej magii. Nie po to tak długo nad nią pracowała...
Kiedy i oczywiście jeśli uzyska od Adversariusza zadowalającą odpowiedź, Asteria będzie chciała zadać kolejne pytanie, jednak tym razem chce dowiedzieć się czegoś o Osobliwości.
- Czy to, co wprowadziło mnie do tego świata jest jego częścią? Dlaczego otworzyło się dla mnie? Czy trzeba to jakoś chronić, czy ochroni się samo? - dopiero po zadaniu tego pytania zdała sobie sprawę z tego, że nawet on może nie być w stanie odpowiedzieć. W końcu jej obecność tutaj nie była na miejscu. Wspomniał, że nie posiadała długu, a tak być nie powinno.
Tak czy inaczej decyzji jeszcze nie podejmie, ale gdyby mogła, to chętnie ucięła by sobie z Adversariuszem nieco dłuższą pogawędkę. Przy herbatce. Może nawet jaśminowej, taką jaką lubiła Fiołek.
Nie dało się ukryć, że jak na wszystko i wszystkich których Asteria dzisiaj spotkała, uznała, że istota stojąca przed nią jest jakaś najbardziej normalna - mimo iż nie pochodziła ze świata, który znała. Ciekawe czy czuł się tutaj samotny...?

MG

Kiedy Asteria rzuciła zaklęcie, Adve uniósł wyżej głowę by dobrze spojrzeć się na dziewczyną jak i na przedmiot, który trzymała w dłoni. Po raz kolejny zamarł w bez ruchu i jedynie "światło" w jego oczach zdawało się wskazywać, że nie zamienił się w posąg. Niedługo po tym oczodoły istoty poczęły się rozszerzać w coś co raczej było zaskoczeniem, ale ciężko to było stwierdzić przy jego "twarzy". Wyrwa która była za jego plecami zniknęła, a postać uniosła palec wskazujący do góry. Opuszek jego palca zalśnił niebieskim światłem. Z czarnej miazmy, która znajdowała się nad nimi zaczął spadać jakiś przedmiot, który zatrzymał się dokładnie nad wspomnianym wcześniej palcu. Był to jej sztylet.
Adversarius wpatrywał się w niego z niezmiennym wyrazem twarzy, by po jakimś czasie spojrzeć się prosto w oczy dziewczyny przed nim.

Minus jeden.

Kiedy to wypowiedział Asteria zdała sobie sprawę, że przestała czuć się obserwowana ze wszystkich stron. Zamiast tego poczuła, że jest w stanie obserwować Adversariusa ze innych perspektyw niż tylko swoich oczu. Mogła spojrzeć na niego z boku, z dołu, z góry jak tylko był jej wygodnie. Czuła się jakby miała nad nim minimalną ilość władzy.
Gospodarz chwycił sztylet do ręki, a następnie chował go za pazuchą albo w swoim wnętrzu, bo ciężko stwierdzić czy to były jego ubrania czy ciało.

Jestem Ci dłużny. Teraz ma to sens. Teraz wiem czemu mnie znalazłaś. Jednak nie jestem w stanie spłacić długu, który został narzucony na mnie. Ktoś inny musiałby spłacić go. Takie są prawa, których przestrzegam.

Jego słowa mimo deformacji, zdały się być kompletnie szczere. Teraz gdy zdawała się go lepiej rozumieć zrozumiała, że nie jest zdolny do kłamstwa. Nie może najwyraźniej też nie odpowiedzieć jej na jakieś pytania, bo bez wahania odpowiedział na kolejne, które zadała.

To wyciek melasy. Wciągnęło cię ponieważ prawo tego miejsca dało Ci szansę by się ze mną spotkać lub też byś mogła zajść gdzie indziej. To nie istota żyjąca. To okno do twojego świata, a miazma tego miejsca tylko wydaje się zachowywać jak żywe. Nie trzeba to ochraniać.

Dziewczyna zwróciła uwagę na dziwne zachowanie istoty przed nią, która znieruchomiała i wydawała się być posągiem. Już chciała podnieść dłoń żeby pomachać mu nią przed oczodołami, ale po chwili znowu się zadziało na jego palcu pojawił się jej sztylet.
Odetchnęła z wyraźną ulgą i nieświadomie uśmiechnęła się. Był tutaj. A więc nie ma możliwości, śledzić coś w tym świecie, będąc w domu. Kolejne doświadczenie uczyniło ją mądrzejszą, ale nie sądziła, że stanie się coś co sprawi że będzie wiedziała jeszcze więcej. O nim. W jakiś dziwny sposób znowu wiedziała bardziej, niż powinna. Tak samo jak wcześniej, kiedy rozumiała słowa, których nie znała. Ale nie przeszkadzało jej to. Tak jakby Asteria już przywykła do tych dziwnych anomalii.
Kiedy w końcu Adversarius schował jej sztylet kiwnęła głową jakby mu na to pozwoliła. Broń i tak nie należała już do niej.
- Tak. Możesz potraktować go jako prezent... - rzuciła krótko z lekkim uśmiechem.
I kiedy wiedziała więcej o nim samym, dowiedziała się również co nieco o Osobliwości zastanowiła się nad tym...
Czyli Osobliwość nr. 10 nie wciąga byle kogo. Marne więc były szanse na to, aby Adversarius kiedykolwiek spotkał jej ojca, ponieważ jeszcze marniejsze były szanse, aby ten zbliżył się do Osobliwości. Asteria więc z tych rozważań po raz kolejny zrezygnowała i wróciła do pierwotnych postanowień względem tego drania. Albo żyje sobie gdzieś szczęśliwie z nową rodziną, na co nie zasługuje, albo już nie żyje i dobrze mu tak.
Pytanie jednak zrodziło się kolejne. Czy przez to, że teraz Adversarius jest jej dłużny, ktoś inny nie będzie miał hmm...przechlapane?
- W jaki sposób ktoś inny będzie spłacać ten dług? - zapyta, skoro on odpowiadał na każde jej pytanie. Z jednej strony nie chciałaby komuś innemu narobić problemów niewiadomego pochodzenia. Ale z drugiej strony - co jej to da?
Czy w ogóle powinna się tym przejmować?
Kiedy w końcu uzyska odpowiedź na dręczące ją pytania zastanowi się nad podjęciem decyzji. Oczywiście klęknięcie przed istotą i wyrażenie chęci spłaty swojego długu w ogóle nie wchodziło w grę. To nie ona była tutaj dłużnikiem. Najlepiej byłoby wrócić do swojego świata, do domu, jednak z jakiegoś dziwnego powodu czuła też, że zapominanie o tej sytuacji byłoby nie w porządku. Może i sztylet już do niej nie należał, ale jednak wolałaby pamiętać, że tutaj został. Tą drogą eliminacji zostały jej więc dwie opcje. Albo lewa strona, przez którą dołączy do innych, albo zniszczenie białego...
Co mam zrobić?
- Co powinnam wybrać? Co mnie tam czeka...? - wypowie kolejne pytanie, mimowolnie. Po prostu pomyśli na głos. Ale jednak pytanie zada, nawet nie zdając sobie sprawy, że Adversarius na nie odpowie...

Tak jak poprzednim razem, nie było nawet chwili zawahania przed jego odpowiedzią.

Mogę wzywać do siebie tylko tych co mają długi lub są dłużni. Nie mogę przywołać kogoś by mnie spłacił. Ta osoba musiałaby przyjść do mnie sama z siebie, podobnie jak ty i chcieć spłacić mój dług. Bardzo wątły scenariusz.

Słowa jego ponownie zabrzmiały szczerze i ponownie założył on ręce jak poprzednio kontynuując obserwację dziewczyny. Jeśli zaś chodzi o Asterie nadal czuła, że ma większą wiedzę i lekką władzę nad Adversariusem przez co zauważyła dość interesującą rzecz. Białe na którym stała zdawało się reagować na jej czynności i myśli. Zdawało się falować, układać i nieco deformować kiedy zaczęła rozważać różne sprawy, lecz pozostawało spójne. Początkowo sądziła, że to dziwota tego miejsca, ale było w tym coś więcej. Białe zdawał się być jej bliższe niż sądziła, lecz nie wiedziała jeszcze czemu. Wiedziała, że z jakiegoś powodu tak jest.
Kiedy ponownie odezwała się nieświadomie zadając pytanie, odpowiedź nadeszła od razu bez zapowiedzi.

Jeśli wrócisz do wnętrza melasy w Hali pozbywając się swojego białego, wówczas sama będziesz musiała znaleźć drogę wśród rozlazłych korytarzy tego miejsca. Podczas gdy będziesz próbować to osiągnąć, możesz zabłądzić, a wtedy miazma może wchłonąć w ciebie zmieniając cię. Jeśli zasiądziesz długu w innym świecie, wówczas go spłacę należycie i wrócisz skąd przybyłaś, bo moje prawa pozwolą mi na to. Możesz wtedy też znaleźć kogoś kto pomógłby mi spłacić dług wobec ciebie. Okazałbym tej osobie wdzięczność. Nigdy nie byłem dłużny nikomu. To ciężkie.

Nie podobało jej się nic z tego, co powiedział. Ani o dłużnikach, ani o wyborze. Problem był taki, że jeśli Asteria znajdzie kogoś, dzięki komu mógłby spłacić dług zaciągnięty wobec niej, to byłby tej osobie wdzięczny. Tej osobie, ale nie jej samej, która by tę osobę znalazła. Czy w tym momencie naraziłaby tę osobę na to wszystko, przez co sama teraz przeszła nie wiedząc o niczym? Może powinna przysłać tutaj tych naukowców, którzy ją wystawili? O tak, to byłby dobry pomysł. Przynajmniej jakoś by się im odpłaciła, nawet na dobre...
W dalszym ciągu nie była pewna tego, co powinna wybrać. Czy mogła sobie pozwolić na kolejne pytanie? Czy nie przesadzi?
- Chce wrócić do domu, bez żadnych niespodzianek po drodze, ale chciałabym ci też pomóc i może móc kiedyś tutaj wrócić? - powie zastanawiając się nad tym wszystkim. W dalszym ciągu wybór był trudny. Miejsce to było dziwne, ale było oderwane od rzeczywistości. Fajnie byłoby móc się schować w tym świecie i odpocząć. Ciekawe jaki by to miało wpływ na jej świat? Czy czas płynie tutaj inaczej?
- A jeśli...jeśli nie chcę żebyś spłacał mój dług? - zapyta na koniec będąc co raz bardziej pewna tej opcji. W końcu to jej dług i jeśli chciała mogła zrobić z nim wszystko. Nawet go anulować. W końcu jakby nie było - to tylko sztylet. A takich sztyletów mogła stworzyć nawet setki. Ważne, że dowiedziała się co się z nim stało.

MG

Asteria mogła dostrzec jak ciało Adve w pewnym sensie koliduje z jej białym, bo już domyśliła się faktu, że białe należało do niej w tym miejscu. Tak jakby białe nie chciało go na sobie i chciało się go pozbyć, jednak ten mimo to na nim stał. Nie wyglądało to jednak niepokojąco lub niebezpiecznie. Dawało tylko dziewczynie ciągłe poczucie władzy nad gospodarzem tego miejsca.
Adversarius nie odpowiedział na jej pierwsze pytanie. Być może było zadane w zły sposób albo uznał, że nie ma stosownej odpowiedzi na no to pytanie. Jedynie wpatrywał się w nią zamierając w bezruchu jak wcześniej. Jakikolwiek był powód dla którego nawet nie zareagował na pierwsze pytanie, tak zdecydowanie poruszyło go drugie. Jego oczy rozszerzyły się, a on sam zdawał się na swój sposób wyprostować bo nieco zwiększył mu się wzrost.