Horohoro [budowa]

Wysoki chłopak o brązowych włosach i przyjemnym spojrzeniu, które sprawia wrażenie, że wszystkie osoby z jego najbliższego otoczenia są po prostu mile widziane. Skupiając się na jego wyglądzie, nie sposób pominąć rozwichrzonych kosmyków włosów, które nigdy nie prezentują jednego, ustalonego z góry porządku. Z początku można nawet przypuszczać, że Horo każdego dnia układa sobie inną fryzurę, ale prawda jest taka, że nie ma on na nią żadnego wpływu. Odstaje raz na lewo, raz na prawo, a jeszcze kiedy indziej po prostu przyklapnie. Całe szczęście, że jest coś, co utrzymuje je jednak we względnym ładzie! Tą rzeczą jest damska, czarna szczotka, która potrafi okiełznać nieład w niewielkim stopniu sprawiając, że na czole Horo pojawia się delikatnie zarysowana grzywka. Dlaczego damska? Mag nie posiada żadnych niezdrowych fetyszów czy udziwnień, a wszystkie akcesoria jakie posiada są pamiątką po jego matce. Niby nie przystoi z nich korzystać mężczyźnie, ale to akurat kompletnie mu nie przeszkadza. Pomimo rzadkich, dziwnych spojrzeń dzierży je z dumą. Oczy, jak już wcześniej było wspomniane, mogą być zaliczane do najprzyjemniejszego elementu aparycji chłopaka. Dzieje się tak za sprawą oliwkowego koloru tęczówek, który naprawdę potrafi ukoić rozmówcę.
Uśmiech Horo jest czymś, co zasługuje na specjalną uwagę. Mówi się, że podczas uśmiechania się człowiek zdejmuje maskę, którą nosi na co dzień. W przypadku tego mężczyzny, takie powiedzenie nie do końca się sprawdza. Faktycznie, w normalne dni uśmiech nie znika z jego ust nawet na moment, ale przybiera on niestety różne formy. Jeśli natomiast chodzi o samą sylwetkę, to nie różni się ona w żadnym stopniu od przeciętnych mężczyzn w jego wieku, jakich spotyka się na ulicach mieścin. Horohoro nie ma w zwyczaju przesadnego dbania o swoje ciało, a prawdę mówiąc, to nawet nigdy się nad nim nie zastanawiał. Zwyczajnie nie odczuwał żadnych niedogodności związanych ze swoim wyglądem, bo i po co? Ten w każdej chwili można zmienić wedle swojej woli, więc lepiej nie zawracać sobie tym głowy. Jego ciało posiada także jeden znak, który sprawi, że nie będzie można go pomylić z nikim innym. Przecież rzadko trafiają się dwie, takie same blizny. Na dodatek ta, której właścicielem jest Horo wydaje się całkiem wyjątkowa. Przechodząc jednak do meritum, mężczyzna posiada szramę ciągnącą się po całej linii kręgosłupa. Niby nic dziwnego, ale zadziwiająca jest precyzja z jaką zostało zadane cięcie - jest ono całkowicie proste, a narzędzie, którym je zadano, nawet na moment nie przesunęło się chociażby o milimetr w którąkolwiek ze stron. Nie wiadomo jednak skąd wzięła się u niego ta blizna, a sam poszkodowany również tego nie zdradza.

Lekkoduch, to mało powiedziane. Horohoro jest typem człowieka, który nigdy prawie niczym się nie przejmuje. Zbiłeś jego ulubiony zestaw porcelany? Nie ma problemu, jakoś się poskleja. Wybiłeś mu ząb? Dzięki, właśnie miał iść do dentysty, żeby go wyrwać. Ukradłeś mu buty? Zawsze lubił chodzić na bosaka. Zjadłeś jego czekoladę? Sp... Nie! Tego nie wybaczy. O ile Horo jest w stanie wybaczyć niemalże naprawdę wszystko, o tyle na punkcie czekolady ma świra i jeśli ktokolwiek zabierze chociażby jej kęs bez wcześniejszej zgody właściciela, to staną się śmiertelnymi wrogami, aż nie kupi mu całego worka tej pyszności. Mowa tutaj tylko o białej czekoladzie, bo innej nie lubi. Za to lubi wszystkich ludzi, niezależnie od ich koloru. Horhoro nie ma do nikogo uprzedzeń, nawet jeśli usłyszy na jego temat jakieś dziwne plotki. Po prostu wierzy w to, że w każdym jest odrobina dobra i trzeba po prostu wystarczająco głęboko sięgnąć, żeby je odkryć. Właśnie dlatego też Horohoro jest osobą niezwykle przyjacielską, dla której tak naprawdę nie istnieją żadne bariery socjalne, których trzeba by przestrzegać cały czas. Do każdej, nieznajomej osoby podejdzie tak, jakby podchodził do swojego dobrego przyjaciela. Co więcej, Horohoro nie widzi żadnych różnic pomiędzy płciami, jeśli idzie o sposób podejścia do ludzi, przez co zdarza mu się palnąć coś, co przez normalnego człowieka zostanie odebrane jak poważne deklaracje czy inne, nietypowe zwroty. Tymczasem jego słowa prawie nigdy nie zawierają żadnego podtekstu. Horo nie potrafi też kłamać. Choćby nie wiem jak się starał, to żadne kłamstwo nigdy nie opuści jego ust. Będzie może milczał, ale nieprawdy nie powie. Czasem zdarza się jednak, że pod presją sytuacji wymsknie mu się jakaś tajemnica. Musi to być jednak jakieś szczególne wydarzenie, bowiem Horohoro nie odczuwa zbytnio stresu. Po prostu nie potrafi przeanalizować żadnych negatywnych skutków tego zjawiska. Może się ośmieszyć? Może wyjść na idiotę? A przecież to żaden problem!

Horohoro od małego odznaczał się szczególną aurą towarzyską, która sprawiała, że wszystkie dzieci dookoła niego chciały się z nim bawić wcześniej czy później. Nawet najbardziej zatwardziałe łobuziaki, koniec końców i tak przysiadały się do niego po licznych namowach i wspólnie spędzały z nim czas. A dzieciaków, z którymi mógł się przyjaźnić było naprawdę sporo, bowiem Horo wychował się w sierocińcu w niewielkiej mieścinie, której nazwy nie trzeba nawet wspominać. Jego opiekunowie nie wiedzieli kim byli jego rodzice, ani czym się zajmowali, bo pewnego dnia znaleziono go zwyczajnie na wycieraczce tak, jak wiele innych dzieciaków. Bohater jakoś nigdy też się o to nie dopytywał, bo i po co, skoro całą opiekę, jakiej potrzebował, dostawał od osób zajmujących się sierocińcem? Właśnie dlatego do tej pory Horohoro nie wie niczego o swoim pochodzeniu i powodach, przez które został sierotą. Dorastał za to całkiem spokojnie, samemu stroniąc od magii. Nie wiedział jak się z niej korzysta, w jaki sposób się ją trenuje, ani przede wszystkim, jakim magiem chciałby nawet zostać. Dlatego też skupiał się głównie na rozmowach z obcymi ludźmi i graniu w piłkę. To drugie było jego głównym hobby przez parę lat, aż kiedyś do jego miasteczka przyszedł wędrowny mag, który rzekomo bardzo lubił zabawiać dzieci. Horohoro nie mógł przepuścić takiej okazji i sam też udał się na miejscowy rynek, żeby przyjrzeć się jego zaklęciom. I jakież było jego zdziwienie, kiedy zobaczył czym się posługuje. Magowie zawsze kojarzyli mu się z ogniem, zniszczeniem, lodem i wszelkimi żywiołami, a ten tymczasem posługiwał się... bawełną! Nie trzeba było długo czekać, żeby Horohoro upoił się wizją wytwarzania własnej bawełny, nowych pluszowych misiów i wszystkich, miękkich rzeczy. Miał wtedy dziewięć lat. Od tego momentu przebywał z magiem całe dnie i nie opuszczał go nawet wtedy, gdy ten wyraźnie go od siebie odganiał. Po tygodniu cierpliwość maga skończyła się i zaproponował, że w zamian za chwilę spokoju, sam nauczy go kilku zaklęć. Tak właśnie zaczęła się przygoda Horohoro, który przez następne lata szkolił swoje umiejętności i podążał śladami swojego nauczyciela. Oczywiście najpierw ograniczało się to jedynie do granic miasteczka, w którym znajdował się sierociniec, a kolejne miasta Horo zaczął zdobywać dopiero po osiągnięciu odpowiedniego wieku, ale koniec końców zdobył! Obecnie nie ma na razie żadnych, nowych planów na przyszłość. Czeka na to, co przyniesie mu życie.