Treacherous Tower

Cóż lepszego miałbym uczynić w takiej sytuacji? Mógłbym tylko walczyć dalej, ponieważ uciekać nie ma dokąd, a poddawać się nie mam najmniejszego zamiaru. Jednakże nie wygląda na to, jakbym miał sobie poradzić samą wiarą z tą ciemnością. Powiadają, że między nią, a głupotą jest bardzo niewielka granica. I być może to być prawda... Nie powinienem się tylko zawierzać wierze, ale zacząć samemu rozsądnie działać! Wtedy łącząc wiarę z własnym zapałem, stanę się niepokonany dla ciemności! A przynajmniej na pewno osiągnę nieco więcej... Zatem sięgam do swej wewnętrznej mocy, by uaktywnić Objawienie A. Natychmiast, od razu, jak to tylko jest możliwe, rozpościeram swoje skrzydła i uderzam nimi z całej siły, by wyrwać się od czarnej substancji i wzlecieć do góry. Następnie chwyciłbym miecz oburącz i podleciałbym do mrocznego przeciwnika, starając się uderzyć go tak, aby pozostać cały czas w locie, a po ataku wzniósłbym się jeszcze w górę. Jeżeli zaś czarna energia jakoś próbowałaby mnie gonić, to leciałbym pod sufit i starałbym się jej jakoś unikać, czy to odlatując na bok, czy wyżej, czy też jeszcze gdzie indziej.

Najwyraźniej użycie zaklęcia okazało się czymś nad wyraz skutecznym. Chłopak co prawda zdążył ucierpieć, jednak kolczuga przyjęła na siebie większą część obrażeń, a w jego ciele pojawiły się jedynie niewielkie ranki, które to bardziej piekły i szczypały, aniżeli rzeczywiście zagrażały jego zdrowiu. Ponadto anielski mag oddalając się, mógł dostrzec, jak kolce roztrzaskują się niczym ze szkła i zmieniają się w drobny pył, który to nie doleciał nawet do ziemi. Podobny był efekt jego ataku. Kiedy ten zaszarżował, wydawało się, jakby przeciwnik próbował uciec, czy odsunąć się od światłej energii. Cios jednak przeszedł niczym przez masło, a cała posadzka stopniowo zaczęła pękać, aż... nie zostało już nic pod jego stopami. Ani oponenta, ani dawnego gruntu. Nie pojawiły się też żadne drzwi. Dopiero po pewnej chwili coś z góry zdawało się zacząć oświetlać go promieniami, a chłopak mógł spostrzec 'światełko' w tym tunelu, które najwyraźniej prowadziło go ku górze. Tam jednak już nikt nie czekał. Przynajmniej nie wyglądało na to, aby ktoś miał jakoś go zaatakować. Znalazł się na świeżym powietrzu, widząc to co chciał dojrzeć z góry, a zarazem widząc to, że istniały znacznie wyższe wieże. Najpewniej też bardziej niebezpieczne i wymagające. Mu jednak pozostało tylko... właściwie to nie wiedział co. Mógł jedynie dostrzec postać, czy też pomnik o pustym wyrazie twarzy, który przypominał mężczyznę... albo anioła o czarnych szatach i skrzydłach. Do tego kilkanaście metrów za nim znajdował się złotawy portal. Poglądowo mniej więcej.

- Więc musiał reagować na światło... - oznajmiam odkrywczo, patrząc jak czarna materia zaczyna się psuć. Szczęśliwie udaje się ją pokonać, a także uniknąć upadku. Chwała niech będzie niebiosom!
Wzdycham z ulgą, poszukując kolejnych drzwi i kolejnego wyzwania, lecz... Czyżby to miał być już koniec? Wzlatuję wyżej i dostrzegam kolejne wieże. Ogromne wręcz! Niebywałe to miejsce... Tylko, że pełne agresji. Nie wiem, czy byłbym w stanie tak długo walczyć, nawet z najgorszymi, najplugawszymi bestiami. Może i należałoby się takich pozbyć ze świata, ale powinienem też dbać o to, żeby się w tym zupełnie nie zatracić. Zwalczając nałogowo zło można bardzo łatwo się do niego upodobnić. Zatem, najlepiej póki co darować sobie tego typu przygody.
I pozostaje już tylko portal i czarna postać. Wygląda trochę jak posąg, a może nawet jest posągiem... Mam nadzieję, że nie będzie próbować mnie zatrzymywać na drodze do portalu. Zatem powoli i ostrożnie kieruję się w jego stronę, nie chowając broni, tak na wszelki wypadek. Jeśli trzeba by było się bronić, to bym się mieczem bronił. A jeśli nie, to spokojnie przeszedłbym przez portal, w celu uniknięcia jakichkolwiek dalszych konfrontacji. Choć skąd miałbym wiedzieć, czy te nie będą mnie czekać za nim?

Wydawało się, że nic nie zaskoczy Feelana, a ten lada moment znajdzie się w pomieszczeniu ze skarbem, który to miał znajdować się na końcu jego wędrówki. Wszystko mogłoby pójść zgodnie z planem i najpewniej tak by też się potoczyło, jednak ten ruszył w kierunku portalu. Jasny rozbłysk przesłonił jakikolwiek obraz, a sam zainteresowany znalazł się ponownie w dobrze znanych sobie czterech ścianach, czy też innym miejscu, w którym to blondyn zwykle nocował. Słońce powoli wyłaniało się zza horyzontu, a sam nastolatek zdawał się nie posiadać większych obrażeń. Mimo wszystko, mógł dostrzec, że jego kolczuga wydawała się poważniej uszkodzona. Na wysokości brzucha zdawała się zepsuta, zaś na wysokości serca wystarczyło jedno bardziej wprawne uderzenie, czy pchnięcie, a ta nie podołałaby wyzwaniu. Ponadto znalazł też złotawy kryształ z doczepioną krótką notką. Sam zaś mógł czuć się chyba bezpiecznie.

Feelan - 25 pd, złotawy kryształ - po zbliżeniu do wybranego przedmiotu ten zostaje odtworzony do swojego pierwotnego stanu. Ponadto staje się nieznacznie bardziej wytrzymały, jak poprzednim razem. Użycie oczywiście jest jednorazowe. Dodatkowo nadaje ów przedmiotowi cechę, która sprawia, że osoba nosząca wybrany przedmiot przy sobie posiada o połowę podniesione umiejętności wytrzymałości i bariery umysłowej - nigdy jednak ponad poziom trzeci. Co więcej, sam przedmiot zdaje się nieznacznie mniej podatny na działanie magii; Plus nie zapominajmy o uszkodzeniach kolczugi opisanych powyżej. Nie musisz pisać zt. Możesz, ale nie musisz odgrywać wykorzystania kryształu w fabule. Wystarczy, że dasz znać, że został zużyty, czy też to zaznaczysz jakoś w banku/opisach.