Treacherous Tower

Feelan:
Mogło wydawać się to niesłychane, jednak plan chłopaka wypalił. W większym stopniu, bo nie do końca poskutkowało to poddaniem się oponenta. Ten został przerzucony, a z jego ręki wypadł sztylet, który znajdował się aktualnie z metr od niego. Nie oznaczało to jednak końca. Przeciwnik wykonywał dość powolne, zbolałe ruchy, próbując się podnieść i na czworaka sięgnąć po broń. Sam zaś blondyn miał do niego jakieś dwa metry. Do tego mógł dostrzec, że spojrzenie oponenta jest zupełnie białe, a mimika obojętna. Jakby nawet nie był człowiekiem, a kimś lub czymś innym... Do tego bez ani jednego włoska na ciele, czy jego elemencie widocznym dla chłopaka.

93 MM, Błogosławiony Lot 2/3 CD;

Kiara:
Wyglądało na to, że dziewczyna nie do końca pojmowała sytuacje. Znajdowała się tutaj sama. Pozbawiona swojego podległego niewolnika w postaci demona. Wracając jednak do całej scenerii, mężczyzna miał ją w zupełnym poważaniu. Jej szopka nijak nie wpływała na jego postawę, a po dłubaniu w uchu, ten przeczyścił sobie jeszcze pępek z jakiegoś kłaczka. Wszystko po to, aby ta w międzyczasie, podziwiając jego sadełko, znalazła się w środku. Pomieszczenie wyglądało niemalże identycznie, jak to, które dostrzegł jej poprzednik. Różnica był fakt, że drzwi z napisem Heaven miały na sobie wielki, czerwony, energetyczny X.

Czy to nie rozumie, co się do tego mówi? Och... To chyba nie jest w pełni człowiek. To jego spojrzenie jest dość niepokojące. I jeszcze te dziwne ruchy... On chyba jest jakimś potworem... Dokładnie... To potwór o ludzkich kształtach. Nie ma w sobie nic, poza złowrogą żądzą zabijania. Żadnych emocji, żadnych uczuć. Zwykła egzystencjalna abominacja. Pomimo mych ostrzeżeń wciąż uparcie dąży do broni i do walki. Powinienem zakończyć te nienawistne cierpienia.
Nigdy chętnie nie sięgam po miecz. Jedynie wtedy, kiedy jest to konieczne. Teraz chyba jest właśnie taka potrzeba. Dla dobra tej istoty.
- Uwolnię cię z twej nienawiści - mówię, chwytając oburącz rękojeść, a następnie dobiegam do tego potwora i uderzam od góry, z całej siły. Nawet jeśli nie trafię, to tnę potem na bok, z pełnym rozmachem, wykorzystując całą długość miecza i swych ramion, by trafić potwora i zakończyć to, czego nie nazwałbym nawet życiem...

Zdecydowanie Kiara nie ogarniała co się wokół niej dzieje. Jednak mimo tego wszystkiego udało się dostać jej do następnego pomieszczenia, czarnowłosa nawet nie wiedziała jak. Ale. Trzeba najpierw przyzwać jej Alexia, przecież bez niego ona sobie nie poradzić. I skrzyczy ją jak coś sobie zrobi. Jak wejdzie w okół prawego nadgarstka utworzy niebieski pentagram i szepnie imię swojego jedynego jak na razie przyjaciela. - Alex., więc wtedy powinno uaktywnić się jedno z PWM dziewczyny "Siła Paktu", by jej demoniczny kompan pojawił się koło niej. Później przyjrzy się drzwiom. Hmm jakie by tu. Jedne są już chyba zajęte, więc Kiaruś zrobiła wyliczankę i padło na drzwi "Hell". Tak, więc tam się uda, ale dopiero jak jej demon się w końcu przyzwie, leniuch jeden.
>Jeżeli się w końcu uda przyzwać, to udadzą się razem tym przejściem, oczywiście Alex pierwszy, przygotowany na wszelkie ataki, gdyż Kia po krótce powie mu kilka słów "Wieża, skarby, potwory"

Feelan:
Główną rolę odgrywały tutaj odległości. To właśnie one umożliwiły blondynowi w miarę sprawne działanie. Nim prawdopodobny mężczyzna sięgnął po sztylet, ostrze zdawało się przejść przez niego, jak przez masło, wystrzeliwując czerwono-brunatną smugę krwi. Resztki tej substancji zdawały się spływać po mieczu, zaś samo ciało niedługo potem zniknęło, rozbryzgując się na ów ciemnawą plamę przekrytą białym skrawkiem materiału. Cokolwiek to znaczyło, drzwi pojawiły się w przeciwległej ścianie, a za nimi... były dobrze znane mu schody. Co jednak czekało na ich skraju?

93 MM;

Kiara:
Dziewczyna zupełnie nie wyczuwała niczego za pomocą własnej magii. Mogło się wydawać, jakby była jej kompletnie pozbawiona. Uczucie jednak zmieniło się dopiero za drzwiami, kiedy to jej zdolności zdawały dawać o sobie znaki. Nie miała jednak czasu, aby przyzwać swojego przyjaciela, bo już za samym przejściem - dostrzegła czarne pomieszczenie. Ściany miały jakieś dziesięć metrów długości, jednak sama platforma wydawała się znajdować na jakimś podwyższeniu. Od ścian dzielił ją jakiś metr w każdym punkcie, a od gorącej substancji, najpewniej będącej lawą, jakieś 5 metrów wysokości. Upadek mógłby być tragiczny w skutkach. Do tego naprzeciw niej znajdował się około półmetrowy chochlik różowej barwy z czarnymi różkami, który splunął w jej kierunku, czy też wystrzelił w nią niewielką, acz dość celną kulę ognia, na co wypadało jakoś zareagować.

Kia była zaniepokojona faktem, że jej magia nie działała. Czemu ten Alex nie chce jej się tak długo przyzwać? Chwilę go nie ma, a Kiara już pakuje się w tarapaty. Znaczy głupi chochlik pakuje ją w tarapaty strzelając w biedną dziewczynkę fajerbolem. Ona przecież sama w sobie jest bezbronną, kochaną duszyczką, a już na nią plują. Niedobry i niefajny z niego stwór. Niewychowany i bez kultury!
Ale tyle z opisów, gdyż dziewczyna raczej powinna w miarę szybko zareagować, by nie dać się sfajczyć na wstępie. Dlatego też mając nadzieje, że jej szczęście i umiejętności są na tyle wysokie, by bez strat wykonać jakże efektowny ruch jako odskok w lewą stronę, w locie przekręcenie się w bok, by przy lądowaniu stać pod kontem prostym do różowego obleśniucha. Zrobi to starając się jak może. Jedyne co fajne w nim jest to kolor, różowy jest supi. Następną czynnością, której by się podjęła jest to wyczarowanie niebieskiego pentagramu na ręce i wypowiedzenie. Alex! Bako no potrzebuję Cię!
Jeżeli nie uda się jej przyzwać, a zostanie zaatakowana kolejną kulą odskoczy w sposób opisany wyżej, z różnicą stron. Myśląc wpadnie na głupi pomysł użycia PWM Egzorcyzm na stworze mając nadzieje, że się uda. Jak się uda, znowu spróbuje przyzwać Ala.
Jeżeli się jednak uda i Alex pojawi się, pierwsze co zrobi to szybkie rozpoznanie sytuacji, a gdy namierzy gnojka, który strzela Fireballami postanowi szybko do niego podbiec zasadzając prawego prostego z kastetem założonym na pięść. Kia w tym czasie będzie unikała ewentualnych kuli ognia, a uniki jej będą polegały na szarpnięciach w bok i pchnięciach kastetami. No, chyba tyle X.X.

To... Przykre... Ale tak chyba należało uczynić, by ta istota w końcu zaznała spokoju. Wzdycham ciężko i kręcę głową. Ej... W końcu wieża wyzwań! Przecież mieli być w niej przeciwnicy, których należało pokonać. Tylko, że myślałem, iż nastąpi to w bardziej cywilizowany, honorowy sposób. A tu po prostu trzeba walczyć i pokonywać kolejnych wrogów. Cóż... Skoro już zacząłem, to należałoby dotrwać do końca.
Spoglądam smutno na Sisi i wycieram miecz w to, co zostało po tym czymś, a następnie chowam go do pochwy. Zanim przejdę dalej, biorę do ręki łuk i nakładam strzałę na cięciwę. Za kolejnymi drzwiami i schodami pewnie czeka mnie kolejny wróg. Tym razem należałoby być na niego gotowym.
Otwierając natychmiast napinam łuk i celuję nim we wroga. Nie strzelam od razu. Wpierw należałoby się upewnić z czym będę miał do czynienia. A kiedy już przyjdzie co do czego, to będę gotów, by wystrzelić. Inicjatywa w walce całkiem ważna rzecz. Przydałoby się ją zatem wykorzystać.

Feelan:
Gotowy na wszystko. Przynajmniej tak można by powiedzieć, zważywszy na stan blondyna. Ten ostrożnie poruszał się po schodach, jednak na tych nie czyhały żadne pułapki. W towarzystwie swojej gołębicy i zaraz po zażegnaniu kryzysu ostrza splamionego krwią, chłopak mógł w końcu wyruszyć. Wszystko po to, aby dotrzeć do kolejnych drzwi. Tutaj jednak nic na niego nie czyhało. Przynajmniej nic, co chciałoby go zabić, bo odwrócony plecami stał gigantyczny gołąb. Kurzy. Ten jednak miał szaro-czarne upierzenie i jakieś... 3 metry wzrostu. Na razie nie patrzył się na niego, ale... czy atak z zaskoczenia był na pewno słuszny? Wbijanie strzały w plecy?

93 MM;

Kiara:
Sprawy były o tyle problematyczne, że jak dziewczyna miała jeszcze jakieś nikłe szczęście, tak zręczna raczej nie była. Niewiele brakowało, aby to potknęła się przy piruetach w locie i wywaliła na ziemię. Mimo wszystko stała na własnych nogach. Krzyczenie do kogoś, kto nie był w pobliżu nie miało też większego sensu, toteż dziewczyna spróbowała egzorcyzmu, jednak wyczuła, że coś broniło przed tym przeciwnika. Jako, że egzorcyzm nie wyszedł, ta nie postanowiła przyzwać swojego demona, a przynajmniej tak twierdził jej post. Sama zaś widziała niewielkiego, unoszącego się z metr nad ziemią stworka, który był tam, gdzie był. I miał zamiar splunąc kolejną kulą ognia w jej kierunku. Najwyraźniej za wiele się nie stało, bo nie spróbowała nikogo nawet przyzwać po nieudanej akcji, jak to głosił post, bo ta akcja się nie udała. Sigh.

Kolejny post będzie głosił tak. Kiara utworzy pentagram po raz x3278523 któryś naraz szepcząc imię jej jedynego demona, Alexa. Potem rzuci się w drugi bok mając nadzieje, że w końcu demon łaskawie się przyzwie. Jeżeli się nie przyzwie zostanie jej rzucanie się na boki licząc, że nie zostanie spalona. Jak już nie będzie szansy na ratunek, zdejmie jej ukochany mundurek i poświęci go, by ona nie została spalona. Czyli weźmie siłę uderzenia ognia na kurtkę i rzuci w tego złego stworka. Oczywiście jeżeli będzie jak, jeżeli nie po prostu upuści to.
Jeżeli jednak w końcu Alex się pojawi, rozejrzy się po tym wszystkim zaraz kojarząc sytuacje. Ruszy w stronę napastnika, wręcz podbiegnie do niego przeskakując na drugą stronę i wymierzając prostego sierpowego w chochlika mając założone kastety. Zaraz wyprowadzi też drugi atak lewą ręką z góry.

Kolejny ptak... Przeogromny gołąb! Tylko, że odwrócony. Po dwóch ostatnich przeciwnikach spodziewałbym się teraz jakiejś krwiożerczej bestii, a tu tylko kuper jakiegoś ptaka. No nieciekawie... Zapewne gdyby tylko mnie dostrzegł, to ruszyłby z pełną agresją, a póki bym go nie pokonał, nie mógłbym iść dalej... Ani też nie mógłbym zawrócić... Jejku... Jak wiele stworzeń jeszcze przyjdzie mi pokonywać?
Skoro jednak byłoby to nieuniknione, to wypadałoby zwrócić jakoś na siebie uwagę tego gigantycznego ptaka. Bo tak atakować od tyłu to nie wypada... A gdyby tak mu posłać strzałę prosto w ten wypięty kuper? To byłoby całkiem zabawne... Raczej mu to nie zaszkodzi, no i przeczuliłoby go na przyszłość, że należy być bardziej ostrożnym. Zatem z trudem powstrzymując się od śmiechu, strzelam gołębiowi w tyłek. Następnie ruszam biegiem po łuku, by okrążyć przerośniętego gołębia, jednocześnie przygotowując kolejną strzałę. I staram się także uważać na to, by nie zostać przez takiego staranowanym. Jeśli będzie trzeba, to przyśpieszam bieg, lub zwalniam go i się cofam, by przepuścić szarżującego gołębia przed sobą.

Feelan:
Chłopak czym prędzej posłał strzałę z zamiarem otoczenia przeciwnika. Ruszył niczym dzielny rycerz, który nie chciał walczyć nieuczciwie nawet z gołębią bestią. Plan jednak zawierał jedną lukę. W momencie, w którym strzała zatopiła się w kurzym gołębiu, ten wybuch zalewając pomieszczenie kupką piór, które pokryły całą posadzkę, a w pomieszczeniu znajdywały się już dwa gołębie. Te jednak miały około metr wzrostu każdy i aktualnie to one otaczały chłopaka. Jeden znajdował się dwa metry przed nim, a drugi jakieś sześć metrów na prawo z czego oba aktualnie patrzyły na niego i zaczynały szarżować w jego kierunku z dziobiącym ataku.

93 MM;

Kiara:
Demon w końcu się przyzwał, jednak wyglądało to zdecydowanie inaczej. Poza demonem, który to pojawił się w jej otoczeniu, pentagram także pojawił się na podłodze. Na domiar złego dziewczyna zaczęła się w nim zapadać, aż ten rozbłysł, a ta zniknęła. Obudziła się u siebie, nie wiedząc dokładniej jak wróciła z miejsca, w którym znalazła się w bliżej nieokreślonych warunkach, zaś tuż obok niej siedział jej demon. Najwyraźniej coś poszło nie tak, albo tak musiało już być.

6 pd, nie musisz pisać zt;

To... Coś niesamowitego! A zarazem niebywale zaskakująco zabawnego! Wybuchające gołębio-kurczaki! To prawie jak taka wielka kurczako-gołębia piniata! I te kurczako-gołębie co teraz są zapewne podzielą się na jeszcze mniejsze i jeszcze mniejsze... To może być doprawdy ciekawe wyzwanie!
Mając dalej łuk w ręku, postanawiam wykorzystać właśnie jego do kolejnego podzielenia gołębio-kurczaków. Prędko naciągam strzałę i puszczam ją w kierunku bliższego gołębio-kurczaka, po czym wyciągam drugą, odwracając się w stronę drugiego. I w niego także strzelam. Celuję w jego sam środek, gdyż raczej nie ma różnicy gdzie go trafi. Zaś trafienie z takiej odległości dwóch, tak przerośniętych gołębio-kurczaków nie powinno być większym problemem. A nawet jakby się nie udało trafić i jakiś podbiegłby za blisko, to pozostaje wziąć zamach opancerzoną nogą, oraz kopnąć takiego gołębia, tak jak miało to miejsce z tym pierwszym. Grunt, to nie dać się zadziobać!
Przy okazji rozejrzałbym się prędko po ścianach, za jakimiś drzwiami. Bo trochę byłoby dziwnie, gdybym ja tu walczył z nieustannie rozdzielającymi się gołębio-kurczakami, a przejście byłoby już otwarte... Chociaż zabawa to całkiem przednia.

Feelan:
Plan wydawał się całkiem sensowny. Dlatego też chłopak przystąpił do działania. Co prawda, kurze gołębie nie wydawały się najbardziej błyskotliwymi stworzeniami, jednak coś poszło ewidentnie nie tak. Owszem - chłopak zdążył naciągnąć i wystrzelić strzałę w kierunku pierwszego oponenta, jednak nim zdążył odpowiednio się przygotować, drugie monstrum już miało go dziobać. Przez to nie miał czasu na taki atak, a to dalej dziabało i chyba po niemiłym kontakcie z prowizoryczną zbroją chłopaka, przerzuciło się na napieranie i próbę uszkodzenia łuku. Co więcej - rozbity kurzy gołąb zmniejszył się, czy też podzielił na kolejne dwa, które to pędziły i już były o metr od nóg chłopaka. Od tyłu na skos po prawej i lewej stronie, a do kolan spokojnie by sięgnęły.

93 MM;

Szybkie są te szkarady... A teraz jest ich jeszcze tak dużo! A ja biedny jestem sam! Może nie do końca sam, gdyż jest ze mną moja cudowna, wspaniała i piękna gołębica, Sisi! To jej dedykuje moje zwycięstwo, jeśli ono nastąpi...
Z tym może być problem... Było całkiem zabawnie, ale teraz robi się już poważnie... Za dużo tego pierza!
- Precz bestio! - wykrzykuję do największego gołębio-kurczaka, podnosząc łuk nad głowę, by go nie dosięgnęła. Jednocześnie, drugą ręką sięgam po miecz, by wyciągając go obszernym ruchem, jednocześnie przepołowić tego gołębio-kurczaka.
Dwa mniejsze są już mniejszym problemem, ale jeśli się nie mylę, to teraz będą cztery! To chyba oznacza, że najwyższy czas na taktyczny odwrót. Ruszam zatem prosto na tego z prawej strony, żeby po drodze go zadeptać, może ominąć i przygotować się do walki z pozostałymi gołębio-kurczakami. W tym celu należałoby schować łuk, a także oburącz chwycić miecz, zamachując nim na prawo i na lewo, by się od stworzeń tych agresywnych odpędzić. Może i nie są jakoś szczególnie niebezpieczne, ale uparte są i waleczne. Wielkie honory im się za to należą! Mam tylko nadzieję, że jeszcze bardziej się nie podzielą...

Feelan:
Kurzy gołąb dalej napierał na chłopaka. Pomimo tego, że łuk znalazł się poza jego zasięgiem, ten zdążył dziobnąć dość mocno jego kolczugę, co blondyn odczuł na własnym ciele. Owszem, nie przebiło się to, jednak materiał ubrania został uszkodzony, a jakość kolczugi najpewniej spadła. Mimo wszystko, atak chłopaka ostatecznie na coś się zdał i kurczak-gołąb rozpadł się na kolejne dwa. Wszystko to jednak nie trwało zbyt długo, bo pomijając marne próby podziobania jego nóg - miniaturki nie zrobiły już za wiele. Jedynie w ostatecznym rozrachunku jakieś piórka wkradły mu się pod ubranie, a jedno nawet do ust w całym tym zamieszaniu, że aż nim musiałby odkaszlnąć, a po gromkich owacjach pokazały się kolejne drzwi i dobrze znany mu schemat pomieszczenia. Ciekawe tylko, co czekało na końcu...

93 MM;

- Woah! - wzdycham z ulgą, ocierając pot z czoła. To trochę zajęło. Ale gołębio-kurczaki chyba zostały ostatecznie pokonane i można ruszać dalej. Wcześniej jednak chowam miecz i zbieram strzały wcześniej wystrzelone do ptaków, o ile jeszcze tu są. Nigdzie chyba nie muszę się śpieszyć, a strzały mogą się jeszcze przydać. Zatem przed przejściem przez kolejne drzwi znowu wyciągam łuk, naciągam na niego strzałę i ruszam dalej! Na wyższe pięterko! Aż na sam szczyt!