Rezydencja Yukeru

First topic message reminder :

Całkiem potężny dom z ciemnego drewna i cegły, liczący sobie całkiem sporo lat. Stulecia? Pewnie tak. Nie mniej zdawać by się mogło, że uchronił się przed bezlitosnym zębem czasu i tak oto stał, zadbany, nie walący się nikomu na głowę. Gdyby nie fakt, że przez cały czas swojego istnienia należała do osoby prywatnej, to pewnie dawno zamieniłaby się w jedną z atrakcji turystycznych. Ale nie zamienił, a obecnie znajdowała się w posiadaniu Karuny.

Rezydencja posiadała piętro i parter oraz piwnicę, w której to osoby zaznajomione z posiadłością mogłyby znaleźć dodatkowe zejście w dół pod drewnianą klapą w rogu. Z ważniejszych rzeczy - znajdowała się po za zabudowaniami. Budynek wznosił się na 16-metrowym klifie blisko dzikiej plaży, do której zejście znajduje się 3 kilometry dalej idąc na południowy zachód. Tereny wokół porastają trawy. Zero jakiś niespodziewanych wzniesień. Jeśli już to spadek terenu od strony plaży. Kilometr na północ znajduje się las. Miasto z kolei znajduje się dwa kilometry na północny-wschód, chociaż pierwsze zabudowania można znaleźć już po 500 metrach w tamtym kierunku.

Nim wejdzie się do domu należy minąć wysokie na półtora metra ogrodzenie ze stalowych prętów powyginanych w finezyjne kształty wedle z wizją jakiegoś artysty. Zakończone było szpikulcami, które zdecydowanie utrudniało przejście górą, a nie przez wykonaną w identycznym stylu bramę. Kamienny chodniczek prowadził przez ogródek. Ten się specjalnie niewiele wyróżniał od innych. Równo przystrzyżona trawa, jakieś kwiaty. Znajdowały się jednak nie pod pieczą Karuny, a jej mamy, która owym zajmowała się w wolnej chwili. Za nim znajdowały się schodki na malutki tarasik rozciągający się na 1/3 szerokości domu. Dalej zaś już tylko dwuskrzydłowe, drewniane, dębowe drzwi.

Parter w swym układzie był dość prosty - drzwi prowadziły prosto do przestronnego salonu z kominkiem, sofą oraz dywanem. Dobre oświetlenie zapewniały okna od strony ogrodu. Dalej znajdowało się przejście do jadalni w której znajdował się głównie dłuższy, drewniany stół wraz z dziesięcioma krzesłami oraz przejście do kuchni. Po lewej od drzwi jest zaś ściana i drzwi prowadzące na przedpokój a tam kolejne drzwi. Te w ścianie na przeciw bardziej po prawo prowadziły do łazienki, zaś znajdujące się zaraz za schodami - na taras znajdujący się zaraz za domem oraz niewielka połać trawnika kończąca się po 25 metrach, gdzie jednocześnie kończył się klif. Ostatnie drzwi, na przeciwko schodów prowadziły do piwnicy.

Piętro domu to z kolei typowa część sypialna. Pokoje znajdowały się od frontowej ściany budynku w ilości siedmiu. Każda z oknem, łóżkiem, biurkiem, krzesłem, biblioteczką i szafą. No oprócz pokoju najbardziej na lewo, bo tam, mają pokój mama z tatą i trzeba było wepchnąć dwuosobowe. Dwa kolejne zajęte są przez siostry Karuny, a kolejny przez nią samą. Dwa pokoje najbardziej na prawo niegdyś były zajmowane przez jej braci, ale odkąd wyjechali do Artail to już nie. Przy drugiej ścianie znajdowała się zaś kolejna łazienka.

Piwnica nie znajdowała się pod całym budynkiem, a tylko pod jego częścią. Podzielona została na spiżarnię, gdzie mama dziewczyny pochowała większość przetworów i słoików. Druga część to z kolei przedmioty, których nie szło trzymać w domu jak choćby węgiel czy drewno, czy cztery rowery gdzie nie szło nigdzie upchnąć. No i inne popierdółki, większe bądź mniejsze. Tam też znajdowała się tajemnicza klapa.

A pod klapą długie, kręte schody w dół wyciosane z kamienia i prowadzące do jaskini w klifie. Wejście do niej od strony morza zasłonięte jest krzakami i gęstym listowiem. Nie ma w niej wiele - woda zalewa większość niej pozostawiający suche podłoże głównie przy ścianach tworząc półksiężyc. Jest jednocześnie na tyle głęboka, by dało się wpłynąć do niej kutrem czy łódką. Do tej pory nie ma pojęcia, czy jest to sprawka sił natury czy poprzedniego właściciela, chociaż biorąc pod uwagę, że dostała dom od piratów... W każdym razie brzeg od strony ukrytych ścianie drzwi jest na tyle łagodny, by wyciągnąć łódkę na suchy ląd. Prócz tego nieco dalej znajdował się malutki, drewniany pomost, a wokół całego podziemnego "jeziorka" można też było dostrzec co jakiś czas przymocowany do podłoża drewniany słupek, do którego można by przycumować łódkę. Jedna zaś obecnie kołysała się na wodzie przywiązana na linie do jednego takiego słupka. Drewniana, podniszczona, niespecjalnie nadająca się do wypłynięcia nią gdziekolwiek.


Spacer do domu z targowiska może nie był najkrótszą czynnością, jednak prosta droga bez większych przeszkód chyba wyręczała jej długość. Zszedł głównie na podbieraniu truskawek z koszyczka niesionego przez Jo i nuceniu pod nosem z braku lepszej roboty. W miarę jednak zbliżania się do domu te ustawały. Przeszła przez bramę, a następnie przez ogródek po czym rozejrzała się po salonie. Pusto. Czyli pewnie mama z tatą dalej w pracy. Z góry tylko dało się usłyszeć niewielki hałas, który to ta zignorowała. - Truskawki możesz przynieść do kuchni. Póki co będą tylko przeszkadzać. - stwierdziła przechodząc do przedpokoju, a następnie chwilę siłując się z drzwiami do piwnicy, zdecydowanie nie będące najczęściej otwierane. Te w końcu puściły, zawiasy zaskrzypiały, zaś Karuna zeszła ostrożnie od razu szukając ręką włącznika światła. Nie specjalnie musiała czegokolwiek szukać - cały sprzęt znalazła dość szybko, nie był nawet specjalnie schowany. Kwestia tylko poczekania na Josepha, który by go wyniósł.

Chociaż same kiełbaski zdecydowanie były dobre, tak Karuna wolała je z musztardą, której to trochę nałożyła sobie obok na talerzyku. Takie zdecydowanie były jeszcze lepsze, a to znowu oznaczało dobrą kolację. Nie wiedziała specjalnie, czy opychanie się grillowanym mięsem na wieczór było jakkolwiek zdrowe, ale w zasadzie nie było to specjalnie dla niej teraz istotne. Spojrzała na swojego niewolnika powoli kończąc posiłek. - O przedmioty również należy dbać. Wtedy służą dłużej. Jest to też podstawowa zasada, by uniknąć wyrzucania niepotrzebnie pieniędzy w błoto. Z ludźmi jest trochę inaczej... Generalnie należy być dla nich miłym. Lepiej mieć z kimś mimo wszystko dobre stosunki jak złe. Można też wtedy liczyć na jakiś profit, chociaż nie zawsze. - stwierdziła odkładając talerz na stolik obok. - Zaś w twoim wypadku... Nie mam powodu, by być wobec ciebie niemiła czy wredna. Zwłaszcza, że wypełniasz swoje obowiązki. - wzruszyła ramionami, po czym wstała z kłody i rozejrzała się. - Będzie trzeba wszystko uprzątnąć... - stwierdziła cicho, nie precyzując co prawda, kto ma to zrobić, a jednak ze splecionymi z tyłu dłońmi zerkała na Josepha. Chyba jednak była to kwestia, nad którą nie było trzeba specjalnie długo debatować.

Rozumiał i nie rozumiał podejścia Karuny jednocześnie. Niemniej, całkowicie je akceptował, jak by było najzupełniej normalne. W końcu, właśnie tak uważała Karuna, więc on, jako jej wierny sługa, musiał się z tym zgodzić. Kiedy w końcu zjedli, nawet bez polecenia, Jo wziął się za sprzątanie. No bo ktoś to zrobić musiał a jedyną osobą która powinna, był on. Tak więc wziął wpierw naczynia i zaniósł do kuchni, by potem wrócić po grilla, stolik i węgiel, by te zanieść z powrotem do piwnicy. A gdy się ze wszystkim uporał, to jeszcze pozmywał naczynia. Bo takie były jego zadania. On to musiał zrobić.

Z jednej strony wysługiwanie się w większości przypadków własnym sługą było dość wygodne, a z drugiej nudne. To zaś zostawiało ją bez większego zajęcia, to też pozostało jej głównie i co najwyżej popatrzeć, jak Jo zajmuje się wszystkim. Całe jednak obserwowanie pracującego Josepha zostało przerwane przez dźwięk czyiś kroków przed domem i otwieranych drzwi, w których to stanęli państwo Yukeru. Starsza kobieta średniego wzrostu weszła pierwsza zdejmując beżowy żakiet i wieszając go na haczyku przy drzwiach poprawiając przy tym fryzurę z blond, falujących kosmyków w wielu miejscach już przybierające siwy kolor. - Wróciliśmy słonko! - rzuciła radośnie przepuszczając męża w drzwiach - o głowę wyższego od kobiety z siwymi włosami. Zdawać by się mogło, że liczy sobie więcej lat od małżonki. Podał siatkę z zakupami po czym wręczył ją córce. Karuna zaś od razu spojrzała za Josephem - Zanieś do kuchni. - stwierdziła, już znajdując swojemu niewolnikowi kolejne zajęcie. - Pewnie jesteście głodni. Zaraz coś przyrządzę... - stwierdziła pani domu, na co niebieskowłosa zerknęła na nią raz jeszcze. - Nam nie trzeba, już jedliśmy. Ale siostry pewnie by zjadły jakąś kolację... - po tym znowu spojrzała na Jo. - Jak skończysz to przyjdź na górę. Będę u siebie. - i tak to oto pozostawiając swojego niewolnika z wytycznymi ruszyła schodami na górę do swojego pokoju.

W sumie pomógłby pewnie jeszcze pani Yukeru w przyrządzeniu jedzenia dla sióstr panienki, ale rozkazy to rozkazy. Dlatego jedynie odłożył zakupy w kuchni i głęboko skłonił się rodzicom młodej panienki. Następnie zaś skierował się do góry, tak jak poleciła jego pani. I stanął przed drzwiami zastanawiając się czy teraz powinien wejść, poczekać czy właściwie co? Może oczekiwała po nim jakiegoś innego, mniej niewolniczego zachowania? Z drugiej strony jak wejdzie i akurat... będzie się... przebierać!? Ręka mimowolnie powędrowała do klamki, ale Jo złapał ją drugą dłonią i skarcił się w myślach. A następnie lekko poczerwieniały odwrócił twarz na bok i zapukał. Tak było jednak bezpieczniej.

Karuna właściwie wiele w międzyczasie nie robiła. Jak weszła do pokoju tak wyciągnęła coś z szuflady i położyła się na łóżku dokładnie analizując kartkę papieru czekając w międzyczasie, aż Jo wejdzie na górę. Gapienie się w cyferki w końcu jednak zostało przerwane, zaś Karuna zerknęła w stronę drzwi. - Wejdź. - rzuciła dość głośno, jednocześnie nieco leniwie zbierając się z łóżka ostatecznie siadając na jego brzegu. Wzrok jednak dalej miała skupiony na Jo. - Wszystko w porządku...? - zapytała, nie do końca rozumiejąc przyczyny jego nieco innego odcieniu twarzy. Może się zmęczył noszeniem rzeczy? - Usiądź. - dodała, po czym raz jeszcze zerknęła na kartkę. - Ile wiesz na temat budowy statków? Albo przynajmniej łódek? - o, kolejne pytanie. Pytanie, na które raczej nie oczekiwała właściwie specjalnie optymistycznej odpowiedzi. Stąd też i kartka. Nie mniej wypadało zapytać. Może nie będzie trzeba nigdzie się ruszać?

Kiedy wszedł do pomieszczenia, panienka siedziała już na łóżku. Rzecz jasna jak zwykle okazała się być bardzo spostrzegawcza i dostrzegła lekkie zakłopotanie Jo. Na szczęście nie było to nic specjalnego więc jedynie skinął głową.-Tak, pani.-Już opanowany spojrzał na Karunę i podszedł spokojnie by zająć miejsce obok niej, tak jak zaproponowała. A potem znowu zaczęły się zagadki! Czy też raczej test z wiedzy. Niestety tej wiedzy to Jo wiele nie posiadał. W sumie w standardach ludzkich, był nawet całkiem głupi.-Są z drewna.-Dokładnie. Dokładnie tyle wiedział o budowanie łódek. Ale rzecz jasna swoją bogatą wiedzą się z Karuną podzielił, bo tego od niego wymagała. Chociaż zakładał że na wiele jej się to nie przyda.

Faktycznie informacja o drewnianej naturze łódek niewiele pomagała jednak sama Karuna spodziewała siè takiej odpowiedzi i nie była ona zbyt dużym dla niej zaskoczeniem. Nie mniej kartka z cyferkami w takim razie się przyda. Wzrok przeniosła ze skrawka papieru z powrotem na Jo. To raczej nie był jeszcze koniec pytań. - Owszem, są z drewna. Nie mniej to może być nieco mało. To teraz tak... Jak dobrze radzisz sobie z czytaniem i pisaniem? Tam gdzie idziemy bardzo się to przyda... A, wiesz czym jest biblioteka, prawda? - zapytała jeszcze na zaś. No bo jak nie, to zawdze może wyjaśnić. Przynajmniej zawsze to trochę mniejszy szok przy spotkaniu się z taką wielką ilością książek.

Oho. Więc jednak trochę zawiódł. Natomiast inna sprawa, że na ich drodze znalazł się nowy cel. Mało tego, taki którego Jo trochę chciał. Biblioteka. Dzięki odwiedzinom w takim miejscu na pewno trochę się podszkoli. Słysząc zresztą kolejne z pytań Karuny, zrozumiał że dobrze robił, ucząc się tego.-Tak pani. Wielu panów miało swoje biblioteki.-Odpowiedział spokojnie najpierw na drugie z pytań.-Kiedy tylko mam chwilę próbuję się uczyć. Czytam i piszę słabo, ale daje radę. Gorzej z liczeniem. To dużo trudniejsze.-Może o matematykę nie pytała, ale lepiej było rozwiać jej wątpliwości, nim jeszcze się pojawiły.

Czyli może się przydać, idealnie. Zawsze to dodatkowa para rąk do pracy, nawet, jeśli może nie radził sobie z takimi podstawowymi rzeczami jakoś zadziwiająco dobrze. Będzie mieć okazję, by owe umiejętności nieco poprawić. - Raczej nie sądzę, byś musiał cokolwiek liczyć. W każdym razie mam zamiar odbudować tę łódkę stacjonującą pod domem. Ale akurat nie jestem najlepsza w naprawach. Dlatego przydadzą się informacje. Teoretycznie powinno starczyć kilka desek i gwoździ ale wolę mieć pewność, że nic bardziej skomplikowanego w tym nie będzie. No i jeśli kupienie nowej wyszłoby taniej... - tak, zdecydowanie wtedy po prostu by zaniechała, bo po co wyrzucać pieniądze w błoto. - Jeśli wyjedziemy koło 7 powinniśmy być na miejscu w miarę szybko. Jakieś pytania? - spojrzała na Jo nie będąc właściwie pewna, czy wszystko, co powiedziała, jest w sumie jasne czy nie. A jak nie było, to zawsze może wytłumaczyć.

O nie będzie musiał liczyć, no super. Dobrze że za bardzo nie umiał w takim wypadku. W każdym razie zdawało się że panienka chce wrócić na morze, ale podstawowe pytanie brzmiało, czy umie ona sterować statkiem? Zapewne umie, ale Jo nie był w 100% pewien. No i po co im właściwie było morze? Tak, w sumie to Jo miał pytania.-Umie panienka prowadzić statek? No i czy zamierzamy być piratami?-W głosie dało się usłyszeć niepewność. Ale nie jego wina że jedne co przyszło mu do głowy kiedy słyszał "Statek" to "Piraci". W każdym razie był gotów pójść za Karuną. A nawet zostać dla niej piratem. Znaczy, piratem-niewolnikiem.

I tak też pojawiły się pytania, chociaż sama Karuna myślała, że wszystko jest w miarę oczywiste. Nie mniej faktycznie - umiejętności obsługi takiej łódki mogą być kluczowe jeśli chodzi o kwestię, czy naprawa takowej ma jakiś sens. Bo jak nie miał i tak kto ją prowadzić, to jaki byłby sens? Spojrzała nieco speszona w trzymaną kartkę. Fakt, spędzając czas na morzu nauczyła się tego i owego o żegludze, tylko czy wystarczająco? Z pewnością na tyle, by ruszyć łódkę, a nawet na tyle, by zapanować nad większym statkiem. Jednak jakoś ciężko było jej mówić o tejże umiejętności związanej z żeglugą z jakąś większą pewnością siebie. - Troszeczkę... - stwierdziła cicho, po czym złożyła kartkę na pół i położyła ją na kolanach. - W każdym razie za piractwo nie planuję ponownie się zabierać. Posiadanie niewielkiej łódki daje nieco więcej swobody w przemieszczaniu się. By przepłynąć niewielkie odległości można skorzystać z takowej, zamiast płacić dodatkowym osobom za transport. Daje też możliwość przewozu ewentualnych towarów bez uiszczania dodatkowych opłat. Co więcej niewielką łódką można pokonywać trasę wgłąb lądu za pomocą rzek. Nawet, jeśli nie wracamy na pełne morze, taka łódka może być przydatna. A lepiej, żeby była gotowa do wyruszenia w każdej chwili, niż w częściach w jakiejś zapomnianej jaskini. No i przede wszystkim - może służyć za źródło zarobku. - dodała na koniec, nie mogąc zapomnieć o tak ważnej sprawie jak pieniążki nie tylko zaoszczędzone, ale również faktycznie zarobione. - Skoro można na łódce przewozić towary w granicach zdrowego rozsądku, logicznym jest, że można przewozić ludzi. A wtedy można dodatkowo brać opłaty za takowy przewóz czy nawet wynajem. - same plusy takiej łodzi, tylko wiadomo, ewentualne dbanie o nią, czy o samo paliwo może niekiedy wyjść kosztowne. Ale jeśli te niewielkie dystanse pokonywać za pomocą wioseł... A właśnie. Właśnie... - Wiosłowałeś kiedyś? - zapytała, co by się upewnić, że ewentualnie sama nie zostanie z takim ciężkim zadaniem, Chociaż wiosłowanie prosta rzecz. Prostsza niż matematyka.

Jo słyszał słowa Karuny jak by znajdował się głęboko pod wodą. Oblał go też pot. Rzeka. Rzeka. Rzeka. Pływanie po rzece. Rzeka.-Umiem.-Odpowiedział na kwestie wiosłowania, patrząc na Karune szeroko otwartymi oczami. Wybrnąć, jak z tego wybrnąć, przecież Karuna musiała już wiedzieć że boi się rzek. Jak z tego wybrnąć.-Myślę jednak że to kiepski pomysł panienko, póki nie umie panienka faktycznie żeglować. Może zamiast łodzi, to powóz? Też przewozi towary, ludzi...-Nie pływa po rzece.

Chociaż zdecydowanie fakt, jakoby Jo nabył umiejętność użycia wioseł był pocieszający, tak następna propozycja kompletnie nie przypadła Karunie do gustu. Czy jej sługa właśnie zwątpił w jej "troszeczkę"? Poczuła, jakby spotkał ją swego rodzaju afront. Jej "troszeczkę" z pewnością było wystarczające, a jednak ciężko jej było się na ten fakt faktycznie porządnie oburzyć. Jedyne co była w stanie w tej sytuacji uczynić to wbić w Jo wzrok mimowolnie nadymając policzki. No i jak tu wybić mu dorożkę z głowy? Przecież to był straszny pomysł! - ...A umiesz prowadzić taką dorożkę? - zapytała, z góry w sumie zakładając, że nie. Bo skąd? Dopiero kiedy uraz na honorze jaki doznała nieco zmalał dostrzegła faktyczny stan Jo i nawet chyba powoli zaczęła rozumieć, skąd taka niechęć do jej pomysłu. - ...wiesz, nie ma potrzeby, by pływać po rzekach... A małą łódź nie będzie ciężko ruszyć. - wyjaśniła spokojnie, jakby tłumaczyła jakąś zawiłość dziecku. No bo karunowe "troszeczkę" z pewnością powinno starczyć do czegoś takiego! A przecież nie powie, że umie, bo jeszcze by ktoś pomyślał, że da radę sama poprowadzić okręt pancerny...

No skoro nie musieli pływać po rzekach to troszeczkę starczyło. Tak, zdecydowanie wtedy było ok. No bo bez względu na wszystko Jo będzie w stanie uratować Karunę. Co jak co, ale pływać potrafił więc w razie czego wiedział że sobie z tym zadaniem poradzi. Tak więc pozostało teraz skierować swoje kroki ku bibliotece prawda? Tak więc spojrzał na drzwi a potem na Karunę.-Więc do biblioteki, tak?-Zapytał swoją panią, a następnie wraz z nią wyszedł z budynku, kierując się do ostatniego celu dzisiejszego dnia. Chyba.

[oboje z/t]