Chatka na skraju lasu

First topic message reminder :

Zdecydowanie zamieszkała przez jakąś nieco większą rodzinę. Chatka była w sumie jednak chatką tylko z nazwy, bowiem po przyjrzeniu się to faktycznie był całkiem niezły kawałek domu z cegły, pomalowany na biało i czerwoną dachówką. Z komina praktycznie zawsze unosił się dym, a w pobliżu domu często można było spotkać jakiegoś rozbrykanego dzieciaka czy starszą kobietę, będącą właścicielką przybytku.

MG

Droga, o dziwo nawet dla Rena, była całkiem prosta. Znaczy jeżeli pominiemy fakt, że kilka razy się potknął, raz wszedł w kałużę i trzy razy przewrócił o korzeń czy kamień. Nie mniej z nieco poobdzieranymi kolanami i dłońmi dał radę zajść AŻ TUTAJ. Niemal na sam skraj lasu, w którym znajdował się też jego domek. A tutaj niespodzianka, bo drugi domek i to chyba całkiem żywotny. Znaczy nie budynek, jasne, nie skakał i nie biegał, ale jakoś od tych białych ścian biło życiem, taka prawie że aura. Przed domem bawiło się dwóch chłopczyków chyba w podobnym wieku co Ren, zaś wraz z nimi była staruszka, całkiem mile wyglądająca. Sporo zmarszczek, siwe włosy upięte w kok. Niebieskie oczy spoglądały na Rena ciepło zza okularów i pewnie gdyby się nie garbiła, staruszka w kanarkowej sukience z pewnością byłaby wyższa od naszego bohatera. Teraz jednak byli niemal równego wzrostu. - O, podejdź bliżej! - zachęciła gestem ręki zapraszając chłopaka do środka. - Napijesz się czegoś? A może ciasta? Właśnie skończyłam piec sernik. - powiedziała, nie kryjąc dumy ze swojego wypieku. W sumie dziwna sprawa, bo się chyba nie do końca znali, a tutaj już takie zaproszenia od nieznajomych. No ale widocznie staruszka skądś Rena znała, tak przynajmniej mogło się wydawać młodzianowi.

MG

Chłopak westchnął. Skąd on się wziął? Babcia coś mówiła, że typ mieszka w lesie i jest w podobnym wieku, co oni, ale... Ale żeby był też na poziomie tamtejszych cywilizacji? Nie dobrze. - To jak ty kroisz chleb? Smarujesz je masłem bądź dżemem? Otwierasz listy? Nóż to podstawowe narzędzie w kuchni! I nie tylko. Jest całkiem pomocne i nie jest wymysłem diabła... - stwierdził nieco nawet oburzony, po czym dał Renowi zanieść kanapki. Kiedy zaś miała wydarzyć się tragedia, jedenastolatek widząc co się święci już na starcie, szybko pochwycił tacę nim jej zawartość spadła po czym odstawił ją na stolik. - Nie mam pojęcia.. Jesteś czymś zestresowany? Normalni ludzie się tak nie zachowują... Nie wiem... Usiądź, odpocznij... czy coś. - Stwierdził, po czym sam poszedł nosić kanapki przedtem jednak częstując jedną Rena.

Wyglądało na to, że chociaż mieli status terrorystycznej organizacji religijnej, to nie posiadali zbytniej wiedzy. Ciemnowłosy westchnął jedynie ni to ze zmęczenia, ni to z głupoty osób go przetrzymujących. Czy on kiedykolwiek powiedział, że kroi kanapki lub otwiera listy? Albo je dostaje?
- Nie potrzebuję tego. To tylko utrudnia życie i daje dodatkowe wydatki. O wiele lepsza jest magia instant. Cud w małym kubeczku, który może robić za obiad, śniadanie i kolacje i to w dowolnej kolejności - odparł dość spokojnie, jak na swoją osobę. Wydawało się, że rozmowa na znany mu dobrze temat nie sprawiała większych problemów, zwłaszcza okraszona w marudne zgłoski. Mimo to, ziewnął, jakby wszelki wysiłek wymęczył go w nader sporym stopniu. Najpewniej dlatego też nie przejął się dalszym wywodem. Zestresowany? Może. Jednak nie w tym leżał problem. Mruknął pod nosem jedynie coś o tym, że zero nie stanie się czymś ot tak, ale tylko sam wiedział, co mogło mu po głowie chodzić, zwłaszcza że zaraz potem udał się na dalsze poszukiwanie łazienki. Bo tak. Bo mógł.

MG

Ren był zdecydowanie dla chłopaka jednostką wybitną, jednak chyba w tym gorszym znaczeniu. To było jakieś nieporozumienie. Nie, Ren na pewno sobie żartował, prawda? - Nóż tylko ułatwia! I nie kosztuje więcej jak parę klejnotów. A zupki w proszku są strasznie niezdrowe i bez witamin. Nic dziwnego, ze wszystko ci z rąk wylatuje... - burknął wracając do pracy, a Ren poszedł najwidoczniej nie zatrzymywany przez nikogo. I tak oto potykając się kilka razy na prostej drodze dotarł do łazienki. Tam w środku sedes, pralka, a przy pralce wanna. Nad wanną zaś cztery sznury, niezbyt grube. Właściwie to były całkiem cienkie, ot takie do wieszania prania. Dwa z nich były zajęte. I w ogóle były po za zasięgiem rąk Rena.

Możliwe, że mógłby uciec niepostrzeżonym, jednak już dawno stracił na to nadzieje. Życie chciało wyrównać z nim wszelkie rachunki, toteż musiał założyć posiadanie jakiegoś cerbera strażniczego przez grupkę kryminalistów. Nieważne, że z całej tej ferajny, najpewniej to on miał najbliżej do kryminału. Westchnął zmęczony, kiedy to znalazł się w toalecie. Nie omieszkał jednak skorzystać z ów dobrodziejstwa, jednak zdradziecki los zaskoczył go kończącym się papierem toaletowym. Być może wystarczyło, aby się podetrzeć, jednak w magiczny sposób znany tylko ciemnowłosemu pozostałość po rolce wpadła razem z papierem do muszli, zapychając tym samym toaletę. Niezmierzone są pokłady nieszczęścia. Jakby mało było tego wszystkiego, to sam Ren pod wpływem głodu, a zapewne też zmęczenia, jakoś tak przysiadł sobie na sedesie, uprzednio zamykając muszlę i podkładając sobie pod głowę ręcznik i w ten sposób... przysnął, by najpewniej jeśli ktoś go obudzi lub zbyt długo tak posiedzi w swojej chwiejnej postawie, zlecieć na podłogę, gdzie potencjalnie pojawiłaby się wiadomość zwrotna od zapchanej ubikacji.

MG

No i zasnął. I w sumie obudził się dopiero kolejnego dnia koło południa. Wszyscy szukali Rena, a tu proszę, jak smacznie sobie spał. Nawet babcia zdążyła wrócić z Bosco, najwidoczniej używając magicznych linii kolejowych. I tym samym Ren mógł wrócić do domu, uwolniony od niebezpiecznej, terrorystycznej sekty mieszkającej zaraz za miedzą. Nawet szekle od babci dostał na ciastka i... Tak. Ren był wolny. Mógł wrócić do domu, cały i zdrowy, nie złożony w ofierze Cthulhu. Dostał też serniczek na drogę, bo definitywnie było widać, że dzieciak głodny.

N a g r o d y
+ 15k
+ 15pd
+ odhaczone postanowienie nr 8