Chatka na skraju lasu

First topic message reminder :

Zdecydowanie zamieszkała przez jakąś nieco większą rodzinę. Chatka była w sumie jednak chatką tylko z nazwy, bowiem po przyjrzeniu się to faktycznie był całkiem niezły kawałek domu z cegły, pomalowany na biało i czerwoną dachówką. Z komina praktycznie zawsze unosił się dym, a w pobliżu domu często można było spotkać jakiegoś rozbrykanego dzieciaka czy starszą kobietę, będącą właścicielką przybytku.

MG

Droga, o dziwo nawet dla Rena, była całkiem prosta. Znaczy jeżeli pominiemy fakt, że kilka razy się potknął, raz wszedł w kałużę i trzy razy przewrócił o korzeń czy kamień. Nie mniej z nieco poobdzieranymi kolanami i dłońmi dał radę zajść AŻ TUTAJ. Niemal na sam skraj lasu, w którym znajdował się też jego domek. A tutaj niespodzianka, bo drugi domek i to chyba całkiem żywotny. Znaczy nie budynek, jasne, nie skakał i nie biegał, ale jakoś od tych białych ścian biło życiem, taka prawie że aura. Przed domem bawiło się dwóch chłopczyków chyba w podobnym wieku co Ren, zaś wraz z nimi była staruszka, całkiem mile wyglądająca. Sporo zmarszczek, siwe włosy upięte w kok. Niebieskie oczy spoglądały na Rena ciepło zza okularów i pewnie gdyby się nie garbiła, staruszka w kanarkowej sukience z pewnością byłaby wyższa od naszego bohatera. Teraz jednak byli niemal równego wzrostu. - O, podejdź bliżej! - zachęciła gestem ręki zapraszając chłopaka do środka. - Napijesz się czegoś? A może ciasta? Właśnie skończyłam piec sernik. - powiedziała, nie kryjąc dumy ze swojego wypieku. W sumie dziwna sprawa, bo się chyba nie do końca znali, a tutaj już takie zaproszenia od nieznajomych. No ale widocznie staruszka skądś Rena znała, tak przynajmniej mogło się wydawać młodzianowi.

Nigdy nie wierzył w egzystencje istot nadprzyrodzonych. Nie wierzył też w swego rodzaju przeznaczenie, od kiedy los postanowił zrobić z niego kurtyzanę, która daje mu się na każdym kroku. Prawdopodobnie też z tego powodu, nie spodziewał się, że takie osoby istnieją. Nie mógł tego przewidzieć, ale właśnie najpewniej życie zesłało mu jego arcywroga. Nie chodziło tutaj wcale o niechęć ciemnowłosego. Bardziej o fakt, iż jego przeciwnik zdawał się nieprzejednany. Z tego powodu został mu jedynie jeden plan, który mógł spróbować zrealizować. Nie możesz kogoś pokonać, przyłącz się - albo go - do swojej drużyny.
- N-Nie... - wysilił się na spokojną, pewną siebie odpowiedź, jednak powątpiewające zwątpienie wkradło się w głos wraz z krótką mantrą marudzenie zaraz po nim. Wszystko po to, aby położyć karlemu strażnikowi rękę na ramieniu i... skierować się do pokoju z jednym, prostym pytaniem. Nie. Nie miał zamiaru pytać o linę, albo sznur. Przynajmniej nie takie prawdziwe. - ...umiesz przerobić prześcieradło na w linę, po której można zejść? Wiesz, tak na dół - zapytał się dość prosto, jakby mówił do neandertalczyka. Do tego jego słowa były wolniejsze niż zwyczajnie, jakby chciał na pewno być zrozumiały. Mimowolnie kierował się z wrogim jegomościem do swojej poprzedniej 'celi', a potem... zobaczymy.

MG

Kto wiedział co skrywał umysł kilkulatka? W każdym razem był nieprzewidywalny! Najgorszy z moźliwych scenariuszy. Nie stawiał się specjalnie będąc prowadzonym do pokoju prócz tego, że z trzy razy się niemal wywrócił a Ren razem z nim. Na pytanie zaś zamrugał kilka razy powiekami i spojrzał pytająco na porywacza - Co to snur...? - albo był jeszcze nie świadom takich wynalazków albo doskonale udawał niewiedzę. W przypadku Rena - z pewnością to drugie.

Najważniejsze było, aby w końcu dotarli do schronienia. Swoista brama, za którą robiły drzwi do tego pomieszczenia, powinna uchronić ich od wszelkiego zła, które mogło czyhać na ciemnowłosego. Ten wolał już nawet nie myśleć, coby się stało, gdyby dłużej pozostał poza pomieszczeniem. Nie zmieniało to jednak faktu, że spojrzał na dzieciaka jak na debila. Jak wyjaśnić takiemu, czym jest sznur? W końcu sznur jest sznurem i żadna rzecz tego nie zmieni. No... chyba, że ktoś go potnie na kawałeczki. Przygryzł wargę, czy też raczej w jego wypadku rozgryzł ją sobie, a z jego strony dobyło się zbolałe syknięcie.
- Sznur to takie coś, na czym wieszasz pranie... - powiedział względnie spokojnie, chociaż nerwowe zgłoski wkradały się w jego wypowiedź. Nie miał pojęcia, czy jego rozmówca nie udawał tylko głupoty, aby zaatakować w najmniej oczekiwanej chwili. Mimo wszystko, jego pesymistyczna natura nie wytrzymała. - ...albo siebie - dopowiedział jeszcze markotne zgłoski, czym najpewniej zasłużył sobie na tytuł nauczyciela roku. W końcu każde dziecko w wieku przedszkolnym powinno znać przynajmniej kilka metod na popełnienie samobójstwa. Oszczędziłoby to im potencjalnego cierpienia i nieustannego pieprzenia się z losem, nie? Najważniejsze jednak, aby ten sznur mu przyniesiono.

MG

Dzieciak słuchał spokojnie tłumaczeń Rena patrząc na niego z zaciekawieniem. W końcu z kieszonki wyciągnął batonika, otworzył go i zaczął zjadać. W końcu pokiwał blond czupryną z lokami i rzucił - Aaaaa...ze snur! - tonem, jakby od zawsze to wiedział, ale zapomniał i już pamiętał. - Taki do plania, tag? On zaaawse wisi nad wa...wana...waną! I zawse jak chcialem go wziąść to sie wspinalem na plalke, bo ja jesce niski jestem a wtedy mama zawse do mnie Laaadziu, nie rusaj pralki bo spadnies! Ale ja jesce nigdy nie spadlem! - pochwalił się młodzian swą niezwykłą zręcznością i szczęściem, a jednak gdzieś słychać w tym wszystkim było zal i niezadowolenie. No bo on taki sprawny i w ogóle, a mama dalej nie pozwala. No jakże to się tak godzi?

Dobrze wyczuł podstęp. Wiedział, że definicja sznura zdawała się aksjomatem dla każdej osoby. Podejrzliwości znowu nabrały na swoim rozmiarze, a nastolatek spojrzał nieufnie na malucha. Nie wiedział, jak bardzo ten może zaszkodzić jego planom, dlatego musiał się go pozbyć. Musiał go wyeliminować.
- Możesz go p-przynieść... - powiedział, jednak wątpliwości wkradły się w jego wypowiedź. Liczył, że ten ruszy po sznur, jednak nie miał zamiaru czekać. Oj nie. Sprawdziłby, czy koło okna jest coś, do czego może przywiązać róg prześcieradła, aby to następnie wyrzucić płachtę przez okno. Oczywiście po zasupłaniu po Renowemu. Wszystko po to, aby uciekać z tego więzienia na miarę Alcatraz. Shsh, że najpewniej spadłby na ziemię nie dalej jak w połowie drogi. Tak. Albo do basenu. Nawet jeśli go nie mieli.

MG

Radziu zdecydowanie pokręcił głową. - Nieeeee... Nje mogę. Mama mowila, zebym nie wchodzil na pralkę. Mama bedzie na Ladzia bardzo zla. Musisz sam isc po snur... - powiedział jednocześnie dając znać, że odpada. Nie weźmie w tym udziału. Radziu is out. Nie sprzeciwi się mamci. Tymczasem Ren zaczął siłować się z oknem, które zdawało się być jeszcze bardziej zaciętym przeciwnikiem niż Radek, bowiem chyba się zacięło. Dzieciak zaś usiadł na łożku chyba nie rozumiejąc, że Ren chce prześcieradło i tak to oto swoją osobą przygniótł je na tyle, że nie dało się go wyciągnąć. Radziu był dużym chłopcem.

Szlag by trafił te upierdliwe środki zabezpieczeń. Jeszcze by brakowało tylko cerbera u drzwi, albo trojaczków o jednym ciele i trzech głowach. Złowieszcza myśl, którą chyba jedynie najprawdziwszy potwór wcieliłby w życie. Egzystencjalne westchnienie dobiegło ze strony ciemnowłosego, który tracił nadzieje w powodzenie swojego planu. Mimo wszystko, spojrzał na swojego strażnika więziennego.
- ...gdzie jest sznur? - zapytał, niczym rodowa babcia spod krzyża, jednak z nieco mniejszym entuzjazmem i znacznie cichszym głosem. Obawiał się, że przypadkiem się na nim powiesi i na tym skończy się ucieczka, jednak musiał jakoś temu podołać. Musiał walczyć do końca. Wtedy też ruszyłby we wskazanym kierunku, uprzednio zadając proste pytanie: - Jest tam może okno?

MG

Kto by pomyślał, że trzylatek westchnie załamany? Machnął rączkami. - Ales ty gupi... Przeciesz mówie ze psy plalce... - powtórzył raz jeszcze jakby było to oczywiste. A gdzie jest pralka to przecież oczywiste, każdy o tym wie. Dlaczego Ren nie wiedział? Radziu nie miał pojęcia. Mógł tylko załamać ręce. - Nje ma... - odpowiedział krótko na drugie pytanie nie schodząc z łóżka. Biedny Radziu.. A może biedny Ren? Walka z trzylatkiem zdawała się być ciężkim orzechem do zgryzienia.

- Wa... Zostań - zaczął swoją wypowiedź, aby to zreflektować się po krótkim odkaszlnięciu. Zupełnie tak, jakby tym razem zachłyśnięcie się własną śliną działało na jego korzyść i uświadomiło go, że dziecko nie zwierzątko, chociaż za szarańczę, szczury, czy inne plagi egipskie mogły robić. Z pewnością. Miał tutaj tego żywy przykład. Takim też prawem wybył z pomieszczenia, zamykając je za sobą i... kierując się do najbliższych drzwi po lewo. Niczym szalony ninja przewróciłby tylko jedną doniczkę, jeśli takowa była na jego drodze, ale kto normalny stawia hibiskusy w korytarzu? Co nie? Liczył, że dotrze do łazienki ze sznurem. Albo innego miejsca, które będzie miało sznuropodobny przedmiot i okno w komplecie. Tak. Najlepiej od razu okno!

MG

No i ruszył. Prosto do celu, ale czy na pewno? Minął na korytarzu dwie dziewczynki, które zdawały się nie wchodzić nieznajomemu w drogę, a następnie znalazł się przy salonie gdzie było jeszcze więcej ludzi. Dopiero tam były drzwi po lewo zaraz za schodami, a sam Ren przewracając kwiatek ściągnął na siebie uwagę ludzi. I jak niby wszyscy tylko spojrzeli na Rena, ale znalazła się taka jedna dziewięciolatka w niebieskiej piżamce i burzy czerwonych loków na głowie, podbiegła do Rena, złapała go za ubranka i stanęła na paluszkach. - Kieeedy kolacja? Jesteśmy głoooodni! - inni tylko wyrazili swoją aprobatę co do zjedzenia czegoś na noc a dziewczynka dalej stała uwieszona Rena. Chyba nie czas się jeszcze wieszać.

Był zdecydowanie zbyt młody, aby umierać. Nie widział siebie jeszcze w roli rożna, a oni chcieli ewidentnie go zjeść. Cofnął się aż o dwa kroki, nie bacząc na małe, rude utrapienie, co poskutkowało zahaczeniem o jakiś zwodniczy mebel lub doniczkę lub nawet róg mieszkania i huczny upadek. A miał odpowiedzieć. Miał zaoponować, jednak coś poszło nie tak. Jak zawsze.
- ...nie jestem zbyt kaloryczny, raczej się nie najecie... - wybełkotał jedynie pomiędzy jednym ze stęknięć bólu, a drugim, które symbolizowało próbę odczołgania się od problemu. Skok z piętra nie jest chyba takim złym pomysłem, prawda? Chyba da radę...

MG

Całe wycofanie się skończyło się tym, że Ren kompletnie zapominając o schodach za sobą zahaczył o schodek, tyłkiem uderzając o stopnie. Dziewczynka odskoczyła wręcz przestraszona od Rena widocznie martwiąc się, że chyba zrobiła mu przez przypadek krzywdę. Widząc to i słysząc Rena podszedł do niego bliżej tej sam chłopak, który wcześniej wepchnął mu do rąk ubrania. - Nikt nie chce cię zjeść... Tak sądzę. Wolą chleb z masłem i szynką. Ale babcia nie daje im bawić się nożami. Więc obowiązek zrobienia im coś spada na nas. Pomożesz? - zapytał widząc, że chyba sam Ren nie kwapi się do udania się do kuchni. Do tego zaś wyciągnął do niego rękę, by pomóc mu wstać. Tylko kto wie, czy to nie jakiś podstęp?

Przygwoździli go. Wszelkie metody dywersji oraz ucieczki spełzły na niczym, a aktualne położenie wołało o pomstę do nieba. Mimo wszystko, nie skorzystał z tej jawnej prowokacji mrucząc coś nieskładnego pod nosem, co dla wprawnej osoby można by przyrównać do prośby o błogosławieństwo fioryjskiego Cthulhu. Dlatego też - póki co - postanowił grać na czas i udać się do ich lochów. Wszystko po to, aby podczas niewolniczego robienia kanapek szukać drogi ucieczki. Nie odezwałby się słowem, oglądając jedynie co jakiś czas spanikowanym wzrokiem swoje otoczenie i w chwili otrzymania noża odsuwając się nawet kawałek, jakby chciano go nim dźgnąć. Kto wie, co tej chodzącej po budynku patologii może siedzieć w głowach? Dlatego też skupiając się na swoim zadaniu, nie spostrzegłby, że trzyma nóż w niewłaściwy sposób. Ba! Sam przecież go praktycznie nigdy nie używa, toteż z roztargnienia i poszukiwania ratunku w infrastrukturze, przyłożyłby go do krojonej rzeczy tępą stroną, aby na drugiej położyć własną dłoń i... zacząć tak przypadkową i nieplanowaną dywersję medyczną poprzez przejechanie dłonią po ząbkach, czy zroszeniu posiłku własną krwią.

MG

Ren miał plan. Wręcz szalony plan, bowiem udał się do lochów kuchni. I jak zwykle coś poszło nie tak, a chłopak widząc, co odwalił chłopak strzelił Facepalma, zabrał mu nóż i szybko opatrzył ranę. - Nie robisz chyba zbyt często takich rzeczy, co? - zapytał dość zażenowany nieudolnością chłopaka. - Patrz. - rzucił krótko, po czym sam zaczął robić kanapki za Rena mając nadzieję, że cokolwiek się przy tym nauczy. No bo jak to, taki duży i kanapek nie umie zrobić? Ojejku, ojejku... Po tym zaś całą masę kanapek, położył na tacy, a tacę dał Renowi - Roznieś reszcie. Tylko się nie potknij. I uważaj! - stwierdził już widząc, że Ren chyba ma problemy z prostymi zadaniami. A właściwie to ze wszystkimi...

Nauczenie ciemnowłosego jakiejkolwiek czynności mogło graniczyć z cudem. Pomijając już fakt, że jego uwaga pochłonięta była poszukiwaniami drogi ucieczki, to ten nie posiadał wystarczających zdolności manualnych, aby parać się jakąkolwiek pracą. Nawet ochroniarza w nocnej stróżówce w muzeum w zapyziałej wiosce, gdzie ilość mieszkańców można zliczyć na palcach obu dłoni. Podsumowując, jakakolwiek praca w jego wykonaniu musiała źle się skończyć. - Nie, nie używam noża. To zbyt mordercze narzędzie, które wymyślił jakiś diabeł lub inny demon, a do tego maszyna do tortur i coś, co może podobać się tylko fetyszystą lub utrudniać życie zwykłego człowieka - wymamrotał zgodnie z własnymi przekonaniami pokładając tym samym niemałą wiarę w kubeczki z żywnością instant. Nic więcej nie potrzebował do szczęścia. Kołderka, telewizja, wrzątek, którym czasem potrafił się sparzyć oraz noodle. Dlatego też trzymając się strategii - nie zjedzą mnie, jak będę działał - chwycił tacę, stękając przy tym, a jego ręce już na starcie zdawały się mieć problem z ciężarem. Chcieli go pogrzebać żywcem pod swoimi nożowymi przetworami? Zadźgać na śmierć? A może powiesić i zrobić tarczę do rzutek lub noży? Żadna z opcji nie wróżyła dobrze. Dlatego też zarówno rozkojarzony, co niewprawiony chłopak doniósł tacę. Raz omal by się nie wywrócił na nią, ale dostarczył ją, położył na stolik i tu plan poszedł się kochać w pokoju obok, kiedy ta przechyliła się pod wpływem wypuszczenia jej pierw z prawej ręki, a kupka kanapek potoczyła się zarówno na stół, co okoliczną podłogę. Co zaś z tacą? Ta niedługo potem upadła z plaskiem drugą połową na stół, zaś Ren wyglądał, jakby te zabiegi szykowały mu głowę do ścięcia i nieco jakby pobladł. No... to... smacznego? Dlatego noodle były lepsze.