Bagienko

MG:
Słońce schowało się za szarymi chmurami. Zapowiadało się na deszcz, ale to, że się zapowiadało nie oznaczało wcale, że ten miał spaść.
Arisu dotarła przed wejście na bagno, gdzie początkowo nikogo nie spotkała. Nagle coś zaszeleściło w krzakach i wyskoczył z nich człowieczek, gdyż ciężko było go nazwać człowiekiem ze względu na jego wzrost. Jeśli Arisu uważała się za niską, to oto miała przed sobą człowieka mierzącego równy metr. Prezentował się on jednak dość dumnie w niebieskim surducie i z czerwonym beretem na głowie. Oczy miał błękitne, cerę bladą, włosy jasne.
- Witam cię panno, jam jest Petruart Majtiponek Jedenasty, z rodu Majtiponków, z Hosenki. - przedstawił się entuzjastycznie, kłaniając się przed dziewczyną. - Jak mniemam, w sprawie misji tu przybywasz? Pomożesz mi szukać Żółwia Niewysokoszybującego?

Idąc na misję dobrze założyła, że wypadało by ubrać bluzę zapinaną z kapturem. Pogoda nie specjalnie dopisywała, bo wyglądało to tak jakby miało padać. Cholercia to nie było by dobre dla niej. I to juz nie chodziło nawet o fakt, że ma świeżo umyte włosy. Po prostu zmoknie jak kura. Ale wracając do jej misji. Kiedy doszła na miejsce wydawało jej się iż będzie gorzej, ale było całkiem znośnie. Zadbane bagna trzeba przyznać. Stojąc chwile przed płotkiem zastanawiała się czy kogoś nie zawołać. Po chwili jednak pojawił się człowiek. Dość niski. Po raz pierwszy chyba poczuła się wysoka. Uśmiechnęła się serdecznie.
-Miło mi Cię poznać. Nazywam się Arisu Arakawa z gildii Fairy Tail - przedstawiła się niskiemu mężczyźnie. Cieszyła się z faktu iż nie musiała szukać gospodarza na tych bagnach.
-Tak. Chciałabym dowiedzieć się o nim więcej. Gdzie go szukać czy jak wygląda. Poprosiłabym też o jakieś szczegóły dotyczącej tej misji. Wszystko na jego temat będzie przydatne - rzekła na spokojnie, zaś na jej ustach zawitał lekki uśmiech. Grunt to szczegółowe informacje na temat tego co musi zrobić, w tym przypadku odszukać i to jeden konkretny gatunek żółwia. Nie zna się na nich dlatego też miała nadzieję iż zleceniodawca powie jej jak najwięcej. Zdjęcie ów zwierzęcia było by dla niej bardzo pomocne.

MG:
Petruart wydawał się być bardzo zadowolony. Z jakiej przyczyny, to ciężej byłoby stwierdzić. Z uśmiechem wysłuchał słów dziewczyny i niemalże natychmiast przystąpił do odpowiedzi.
- Żółwie Niewysokoszybujące, zwane naukowo jako turturem facere fenestras, zamieszkuje terenu podmokłe i bagniste. Często gniazda swoje buduje pod niewysokimi wzniesieniami. Wielkością dorównuje kotu domowemu. Jest to zwierze bardzo pasywne żywiące się głównie żabami, lub rybią ikrą. Ma skorupę, głowę i odnóża przypominające trochę skrzydła. - powiedział Petruart nie ukrywając dumy, iż mógł się wykazać swoją wiedzą na temat tych stworzeń.
- Zaś jeśli chcesz wiedzieć czemu cię tu wezwałem, to dlatego, że tak bardzo chciałbym zobaczyć te żółwie w ich naturalnym otoczeniu! One są takimi wyjątkowymi stworzeniami! Sama zresztą zobaczysz, jak je znajdziemy! -Petruart aż krzyknął z podekscytowania.
- Same żółwie nie są niebezpieczne. Bardziej obawiałbym się bagiennych szczurów, które na nie polują. I właśnie, dlatego cię potrzebuję. Obawiam się, że mógłbym sobie nie poradzić z tymi szczurami. Jakby to ująć... Nie jestem zbyt silny - oznajmił nieco zasmucony, ale szybko się rozchmurzył. - To jak?! Idziemy? Jak masz jeszcze jakieś pytania, to się nie krępuj! Chętnie ich wysłucham.

Wpadła na odpowiednią osobę, bo mężczyzna niemal od razu uradował się iż może pochwalić się wiedzą na temat tychże zwierząt. Ari była mu za to niezmiernie wdzięczna. Jedynie słyszała gdzieś w telewizji, że jedzą one sałatę czy inne rośliny, a tu proszę taka niespodzianka. Informacje same w sobie były bardzo przydatne.
-Odnóża przypominające skrzydła? Ciężko mi to sobie wyobrazić - rzekła zdziwiona. Takiego gatunku żółwia na oczy nie widziała, ale jak widać i takie stworzonka istnieją.
-Szczury bagienne? Pierwsze słyszę. Możesz mi coś więcej o nich opowiedzieć po drodze? - zapytała grzecznie. Oczywiście nie przepadała za szczurami, ale nie wydawało się to trudne zadanie. A samo znalezienia żółwia również skoro pod ręką ma eksperta od tychże zwierząt.
-Możemy wyruszyć. Prowadź - dodała na sam koniec. Odsłoniła skrawek bluzy i przejechała palcami po czubku rękojeści swojego sztyletu coś czuła, że będzie go musiała użyć. Jak mus to mus. Nie była z tego powodu ani szczęśliwa ani smutna. Właściwie to w głębi cieszyła się na nową misję wiec czuła lekkie podekscytowanie i zdenerwowanie. Niby prosta misja, a mimo to chciała by została dobrze wykonane.

MG:
I poszli. Wkroczyli na tereny bagna, lecz póki co droga była całkiem wygodna i przyjemna. Petruart szedł nieco z przodu, ale nie oddalał się od dziewczyny dalej, niż na pół metra. Co chwila rozglądał się nerwowo, sprawiając wrażenie nieco wystraszonego.
- Cóż szczury jak szczury, ale takie żyjące na bagnie. Są trochę większe i trochę bardziej śmierdzą. Nie są gorsze niż wściekłe psy - powiedział Petruart, lekko drżącym głosem. - Taki już to wybryk ewolucji, że dostosowały się do życia na mokradłach. Jedzą wszystko, co tylko mogą. Trochę o nich czytałem, ale to niezbyt ciekawy gatunek. Co innego szczury wulkaniczne, ale tych raczej tu nie spotkamy.
Pomimo bijącej od Petruarta niepewności, to niezaprzeczalnie lubił sobie pogadać, niezależnie od tego co czuł. Z każdą chwilą droga zdawała się być mniej wygodna, chmury na niebie gęstniały, a do tego zaczęły zlatywać się znienawidzonego przez większość świata  krwiopijcze bestie, czyli parszywe komary.
I nagle... Wśród tykw wyrastających ze stawu obok coś gwałtownie zaszeleściło. Petruart się zatrzymał i nerwowo chwycił Arisu za rękaw. Wydawałoby się, iż coś miało zaraz na nich wyskoczyć.

Nie przeszkadzał jej fakt, że mężczyzna dużo rozmawia. Jak jest o czym to i Ari se pogada. Jednak teraz wolała by skupić się na swojej misji. Choć oczywiście rozmowa i misja się nie wykluczają.
-Takie duże i śmierdzące? To raczej ciężko je ominąć - rzekła spokojnym tonem. Jakby byli blisko to tak czy siak powinni poczuć jakiś zapach. Zatrzymała się niemal zaraz po nim. Zrobiła krok w przód tak by w razie czego zakryć go przed czyhających niebezpieczeństwem. Złapała prawą ręką za rękojeść sztyletu. Mógłby to być królik czy zająć bądź inne zwierzę, jednak była na bagnach wiec to chyba mało prawdopodobne.
-Spokojnie może to coś nie groźnego - Sama nie była pewna czy tak właściwie jest. Póki co zamierzała zaczekać na to co wyskoczy z krzaków. Zamierzała być ostrożna i podejść do tego z dystansem.

MG:
Moment niepewności trwał chwilę. Z każdą sekundą roślinki szeleściły coraz bardziej i gwałtowniej i wtedy wyskoczyła... Żaba. Niewielka, kolorowa, niegroźna.
#
Zarechotała donośnie, spojrzała na Arisu i na Petruarta, a potem sobie odskoczyła w dal.
- To tylko żaba - rzekł z ulgą Petruart, puszczając rękaw dziewczyny. - Hehe... Takie drobne stworzenie, a potrafi napędzić stracha. Ale mniejsza o nią. Powinniśmy być już nie daleko.
Powiedział niepewnie i ruszył, nieudolnie gwiżdżąc pod nosem jakąś melodyjkę. Szli około dziesięć minut, kiedy dotarli do sporej sadzawki, na środku której znajdowała się wysepka, a na wysepce był pagórek.
- Widzisz tę górkę? To pewnie tam się znajdują... Tylko, że... Trzeba by było przejść jakoś przez te moczary... Masz jakiś pomysł? - zapytał nieśmiało. Zapewne gdyby nie był taki niski sam spróbowałby się przez nie przeprawić. Woda nie wyglądała na głęboką, a odległość do wysepki to zaledwie dwadzieścia metrów było.

Czekała w milczeniu na to co wyskoczy z krzaków, widząc małą żabkę odetchnęła z ulgą i uśmiechnęła się pod nosem.
-A nie mówiłam? Nie było czego się bać - powiedziała z ciepłym uśmiechem  patrząc na mężczyznę. Po chwili ruszyli dalej więc cieszyła się iż idą bez większych przerw. Spojrzała na niewielką górkę. Dobrze, że ubrała odpowiednie buty. Kucnęła na chwile by porządnie związać buty i nie zgubić ich po drodze kiedy będą tam szli. Na jego słowa uśmiechnęła się lekko.
-Moja magia nie służy do walki, ale teraz może się nadać - rzekła. Właściwie to miała dwa pomysły jak to zrobić.
-Jak tu jest głęboko? Wie pan może - spytała zaciekawiona. Jeżeli więcej niż lol metra to może go wziąć na barana czy coś. Póki co jednak przydała by się jej info na temat bagna. Skoro znał się na żółwiach to może i coś o bagnach wie?
-Mam pomysł ale musze znać odpowiedz na moje pytanie - rzekła. Spoglądała pytająco na niskiego towarzysza.

MG:
Coś grzmotnęło w oddali... Czyżby zapowiadało się na burzę? Jeszcze nie tak szybko. Może gdzieś tam daleko już padało, ale Arisu i Petruart nie doświadczali póki co złych uwarunkowań pogodowych.
- Cóż... Nie wygląda na to, żeby tu było jakoś szczególnie głęboko, ale obawiam się, że w najgłębszych miejscach mogłoby to być ponad metr... -rzekł dość niepewnie i niezbyt zadowolony z takiego obrotu spraw, jakby zawstydzał go jego wzrost. - Przynajmniej o tyle dobrze, że nigdzie nie ma szczurów... - dopowiedział prędko zmieniając temat, wyczekując tego co zamierzała zrobić dziewczyna.

Ponad metr to więcej niż przypuszczała na samym początku. No cóż obejść się tego na około raczej nie da. A przynajmniej do tego pory nie widziała takiego wyjścia.
-Głęboko trochę - mruknęła pod nosem. Wstała z ziemi i cofnęła się o dwa kroki do tyłu, a nuż to co wymyśliła może zadziała, kto to wie. Póki nie spróbuje to się nie dowie.
-Niech szybkość doda Ci skrzydeł!* - rzuciła zaklęcie na Petruart oraz siebie. Częściowo powinno to pomóc przynajmniej do połowy bagien.
-To zaklęcie wzmacniające, to akurat jest na szybkość. Więc możemy ruszać. A, i kiedy pan poczuje, że nie daje pan rady iść wezmę pana na barana, co pana na to? - zapytała z ciekawością. Lubiła wykorzystywać swoją magię na różne sposoby, czy to zwykłe buffy na sojuszników czy właśnie jak teraz. Była więc gotowa do działania by pójść w te okropne bagna i się wybrudzić tylko po to by później porządnie się wykąpać w wannie.

Spoiler:

MM: 93

MG:
Dziewczyna rzuciła zaklęcie, przedstawiła swój pomysł, a Petruart nieśmiało kiwnął głową, że się zgadza. Nie wydawał się być zadowolony z perspektywy, że będzie go trzeba zanieść, ale chęć zobaczenia Żółwi Niewysokoszybujących była zbyt duża.
Ruszyli zatem przez bagienko, całkiem sprawnie, ale po kilku krokach dotarli do momentu, gdzie woda sięgała Petruartowi aż do szyi, więc chcąc nie chcąc, Arisu wzięła go na barana i przeniosła dalej. Jej woda sięgała w najgłębszym miejscu, aż pod brodę, ale tak to przeszli bez większych problemów na drugą stronę. Co prawda trochę mokrzy i brudni, ale dali radę.
Byłoby trochę głupio, jeżeli okazałoby się, że na wysepce nie byłoby Żółwi Niewysokoszybujących...
Te jednak prędko się znalazły i zawstydzenie Petruarta momentalnie przeobraziło się w zachwyt.
- Zobacz! To one! Czyż nie są urocze?! - zakrzyknął i podbiegł do miejsca, gdzie zebrały się trzy żółwie.
Miały one niebieskie skorupy, nieco jaśniejsze szyje i odnóża, a ich pyski, no typowe jak u żółwi. Jednakże ich kończyny rzeczywiście kształtem przypominały ptasie skrzydła, ale takie pozbawione piór. I zdecydowanie nie nadawały się do latania.
- Zobacz, będą robić szyby! - zakrzyknął Petruart nachylając się tuż nad żółwiami, zachęcając Arisu, by się zbliżyła.
Jak to wyglądało? Otóż jeden z żółwi wypluł niebieskawy piasek, a drugi żółw zaczął na niego dmuchać, a trzeci zaczął go formować, tworząc niebieskie szkło. Petruat wydawał się być niezwykle zachwycony z widowiska.

Cieszyła się, że się zgodził i w końcu mogli ruszać. Chodzenie było upierdliwe. Noszenie mężczyzny nie było trudne. Jedyne co ją dziwiło to fakt jakie głębokie były te bagna. Cieszyła się kiedy dotarli na miejsce. Ble. Była cała ubrudzona. Po chwili jednak głos Peu ożywił się. Spojrzała w dane miejsce podchodząc bliżej. Mimo brudu to żółwie robiły na nią wrażenia.
-Szyby? - W pierwszej chwili nie rozumiała o co chodzi. Jednak widząc co robią nie ukryła zdziwienia.
-Niesamowite - szepnęła sama do siebie widocznie zachwyconym tonem. Pierwszy raz widziała takie rzeczy. To było naprawdę niesamowite.

MG:
Wydawało się, że była to taka wspaniała chwila. Na pewno była taką dla Petruarta, który nie mógł wyjść z podziwu dla współpracujących żółwiątek, które zrobiły jedną szybkę, potem drugą i zabrały się do trzeciej.
- Robią je po to, żeby odstraszały drapieżne stworzenia, a zarazem, by same mogły ich skutecznie wypatrywać. Z jednej strony te szybki wyostrzają obraz, a z drugiej go zniekształcają. Patrząc przez nią świat staje się niebieski - mówiąc te słowa Petruart podniósł jedną szybkę wielkości dłoni i uśmiechnął się do dziewczyny. - Weź ją. Myślę, że się nie obrażą za jedną. Zawsze mogą sobie zrobić następną.
Tę miłą chwilę przerwał jednak dość nieprzyjemny zapach, a potem równie nieprzyjemny dźwięk warczenia. Otóż do wysepki podpływały dwa przerośnięte szczury, z czerwonymi ślipiami i potarganym, brudnym futrem. Nie wyglądały na takie, co miałyby przyjazne zamiary.
- Och - westchnął Petruart, niepewnie cofając się za Arisu.

Pierwszy raz w życiu widziała by żółwie robiły szybę. Zadziwiało ją to niesamowicie. Kiedy Petruat podniósł jedną z szyb niepewnie ją wzięła do ręki.
-Dziękuję. Cóż chyba się nie obrażą. Może mi się na coś przyda - powiedziała z uśmiechem. Tą chwilę jednak przerwało warczenie i brzydki zapach. Odwróciła się w stronę szczurów. Oddała szybę w ręce mężczyzny. Zmarszczyła brwi i wyjęła jeden z swoich sztyletów, a po chwili drugi. Nie wyglądały na przyjazne jednak da z siebie wszystko. Obserwowała te dwa zwierzaki i sama poczuła się lekko spięta. Z takimi jeszcze nie miała do czynienia. Nie wiedziała jak z nimi walczyć, ale coś będzie musiała wymyśleć.

MG:
Póki co sytuacja zdawała się być bardzo pasywna. Szczury wolno zakradały się do żółwi, próbując je otoczyć. Jeden ruszył na prawą stronę, drugi na lewą. Miały około sześćdziesięciu centymetrów długości, a z długich pysków pełnych ząbków ciekła im ślina. Trochę warczały, trochę syczały. Bardzo powoli przymierzały się do ataku. Zaś dziewczyna miała w rękach swe sztylety, ale zdawałoby się, iż szczury były bardziej zaciekawione były żółwiami, aniżeli Arisu i Petruartem.