Brama Dojo-Gen

Podczas walki Marcelino zwykle nie odbiegał zbyt daleko myślami, skupiając je  przede wszystkim na przeciwniku. Myśli wobec takiego może być naprawdę wiele i stanowią one doskonałą siłę napędową do dalszych działań.
Z wymiany ciosów Marcelek nie wyszedł wcale aż tak źle. Przyjął jednak na siebie większą ilość ciosów i choć nie były one tak dotkliwe, by wywołać u Marcela krwotok, to jednak podsyciły ogień wściekłości wewnątrz Marcelego. Będąc jednak już dość doświadczonym wojownikiem Marcelino wiedział, że złość nie może kierować jego ciałem. Za to jak najbardziej powinna je wzmacniać! Cały swój gniew Marcelek przelał w swoje pięści, w chwili kiedy nastąpiła chwila impasu między nim, a mistrzem Isamu. Zaś swoją złość wyraził w dość spokojny sposób, poprzez wzięcie głębokiego oddechu i powolne wypuszczenie powietrza nosem, co w przypadku Marcelego oznaczało, że był naprawdę potężnie poirytowany.
Przyszedł moment na kolejną rundę, w której to Marcelek nie miał zamiaru już się patyczkować z Isamu. Zmienił swoją postawę, cofając lewą nogę za prawą, pięść przyłożył do skroni, a prawą dłoń trzymał lekko przed sobą. Była to postawa walki dla leworęcznych, ale w przypadku Marcelego nie sprawiało mu to żadnej różnicy. Właściwie to było mu coraz lepiej, gdyż oto zaczynał się rozkręcać. Przekształcana w energię złość tak go nosiła, iż zaczął naprzemiennie zmieniać ciężar nacisku z jednej nogi na drugą. Wprowadzał powoli rytm walki w swe ciało, by w końcu wyrwać się z niego i uderzyć.
Zaczął od szybkiego prawego prostego, na twarz, wyprowadzonego z lekkiego wykroku. Szybko uderzył i od razu cofnął rękę do gardy. Był to cios bardziej prowokujący, aniżeli mający na celu zadanie jakichś obrażeń. Marcelino wyprowadziłby kilka takich ciosów, dopóki Isamu nie zacząłby sam atakować. Marcelek starałby się wpierw uniknąć ciosu i w od razu zbić dłoń mistrza dojo, by wyprowadzić go z równowagi. Gdyby nie był wstanie unikać ciosów mistrza, wtedy blokowałby je swoją gardą. Głowę zasłaniały pięści, tułów łokcie.
Jeśli jednak w końcu Marcelemu udałoby się zbić któryś z ciosów mistrza Isamu, iż jego ręka krytycznie chybiłaby celu, a sam Marcelek zyskałby otwartą drogę do zadania ciosu, wtedy wyprowadziłby kontrę z lewej ręki. Nie miał to być jednak taki zwykły cios. Choć w sumie z pozoru tak miał właśnie wyglądać. I właściwie to był zwykłym ciosem. Bo to nie ten cios był tutaj najważniejszy. Był jednak niezbędny do kolejnego uderzenia. Wyprowadzany od dołu, by trafić mistrza Isamu pod mostek. Po tym ciosie jednak Marcelek nie cofałby swojej ręki. Bo w tym momencie nie mógł się cofnąć. Musiał wytrwać z tą ręką wbitą w ciało Isamu, przynajmniej przez ćwierć sekundy. Zapierając się z całej siły nogami i z drugą ręką przygotowaną do bloku, był gotów na zablokowanie każdego ciosu, byleby tylko nie zostać odrzuconym. Zaś lewą ręką, przyłożoną już do ciała Isamu uderzyłby Niszczycielską dwucalówką A. Włożył w ten cios całą swoją frustrację, która w Marcelku szybko się odnawiała podczas walki. Jedynie zwycięstwo mogło ją zaspokoić i przynajmniej częściowo usatysfakcjonować.
Gdyby cios się nie udał, to wtedy Marcelek prędko cofnąłby się dwa kroki i skupiłby się całkowicie na obronie, unikach i blokowaniu ciosów. Lecz jeśli cios wszedłby ze swą pełną mocą i mistrza Isamu wyrzuciłoby na drugi koniec dojo, to Marcelek odetchnąłby sobie krótko, tłumiąc podekscytowanie. Nie sądził, żeby to wystarczyło, jeśli Isamu zasługiwał rzeczywiście na miano mistrza. Marcelek wciąż byłby gotów do dalszej walki, do obrony swej dumy i do wyładowywania swej wściekłości.

MG

Tym razem Mistrz zdawał się być bardziej czujny na ataki Marcela. Unikał prostych odchylając głowę na boki i po kilku z nich wyprowadził gwałtowne pchnięcie płaską dłonią. Nie zadawały one zbyt wiele obrażeń, jednak były zdecydowanie zbyt szybkie by móc je uniknąć, więc Lamijczyk musiał je przyjmować na klatę(gardę). Wymiana ciosów trwała chwilę i mag czuł się przytłoczony coraz to większą ilością ataków, których nie był w stanie ani to zbić, ani uniknąć. W pewnym jednak momencie Mag wyłapał rytm ataków swojego przeciwnika i choć nie był w stanie wciąż ich unikać, udało mu się wyprowadzić kontratak mu prosto na twarz, przyjmując na siebie jeden z ciosów. Uderzenie odcisnęło się na twarzy gospodarza, a Marcelowi uderzenie wzajemne odcisnęło się sporym bólem barku. Chyba mu się to nie spodobało, bo Mistrz z nową determinacją w oczach gwałtownie wysunął się bardziej do przodu, przebijając się ciosem przez gardę swojego przeciwnika i uderzając go prosto w twarz. Uderzenie sprawiło, że zaczął widzieć mroczki przed oczami. Zamotany zauważył jak Isamu unosi nogę by kopnąć prosto w głowę, jednak zatrzymał się zostając z nogą w powietrzu przez ułamek sekundy. Zawahał się? Chłopak nie wiedział czemu jego przeciwnik go nie uderzył, jednak nie miał zamiaru tego zmarnować z powodu plamek przed oczami. Naparł on najbardziej jak mógł na Isamu, wykorzystując okazję i szykując na niego swoją technikę. I już był bliski wywaleniu mu na brzuch swoją popisową techniką jednak ten wbił w nieludzki sposób palce stopy w podłogę niszcząc deski i odchylając się stanowczo do tyłu. Szybko przywracając drugą nogę do ziemi złapał Marcela za przed ramię by zatrzymać ją w miejscu, uderzył drugą dłonią w jego łokieć wyginając mu w bólu rękę, a następnie pociągnął go do siebie i przerzucił sprawnie przez ramię uderzając go o ziemię. Plecy zabolały mocno od zderzenia z deskami, wyrzucając pretendentowi oddech z płuc. Od razu po tym Isamu wykonał 4 kroki do tyłu, ponownie układając ręce na boki, jednak nie pochylając się tym razem. Jego prawa brew lekko spuchła od ostatniej kontry, z nosa wciąż leciała mała strużka krwi, a kącik jego ust nieznacznie się uniósł zupełnie jakby chciał się uśmiechnąć.
- Nie czekaj na mój błąd. Stwórz go.

Stan Postaci:

Marcel - posiniaczony bark, nieco boli i nieznacznie utrudnia uniesienie ręki; obolałe plecy, ból ostro pali jednak szybko zaczyna znikać

Ta runda zdecydowanie nie poszła Marcelkowi najlepiej. Isamu był zdecydowanie szybszy, silniejszy, bardziej pewny siebie i opanowany. Przez to Marcel skończył tak, jak skończył, leżąc poobijany. Technicznie podchodząc do sprawy, Marcelek nie miał zbytnio jak uzyskać przewagi. Choć, do tej pory Marcelek walczył dość pasywnie, pozwalając Isamu atakować. Chciał poznać jego styl oraz sposób walki. Coś już mniej więcej z niego wyłapał. Nie czuł jednak jeszcze, że to był właściwy moment, by spuścić z łańcuch całkowicie swoją złość, którą znowu Isamu podburzył. Marcelino nie przyszedł do dojo, żeby słuchać o tym, jak się powinno walczyć i to jeszcze od szermierza, który łaskawie odłożył swój miecz!
- Hahaha! - zaśmiał się krótko i szyderczo Marcelino, wciąż leżąc. - Uważasz się za mądrego, co nie?! A walczyć, to pewnie uczyłeś się z książek?! - Marcelek nie czekał, aż Isamu mu odpowie, tylko od razu wystrzelił się Ciosem Supermana C, celując w nim w głowę mistrza dojo.
Tym samym Marcelek miał powstać, by kontynuować walkę, a tym razem miał zamiar uczynić to w sposób bardziej pewny. Ciosy Isamu były szybkie, ale brakowało im siły. Marcelek zaś był na tyle wytrzymały, by ich na siebie jeszcze kilka przyjąć. Co wcale nie znaczy, że miał zamiar się na nie wystawiać. Zmienił więc styl walki z Kąsającego Węża, na Zwinnego Niedźwiedzia PWM, by następnie z gardy, mającej go uchroni przed ewentualnym silniejszym ciosem Iasamu, wyprowadzić lewą ręką podbródkowy, którego celem nie byłby wcale podbródek, lecz żebra Isamu, a po zakończonym ciosie Marcelek chwyciłby mistrza za jego kimono, po czym z drugiej ręki wyjechałby mu Wgniataczem w Ziemię C na głowę, aby też rozeszło się mistrzowi po nogach. Lewą ręką, wciąż go mocno trzymał i w razie gdyby Isamu próbował się wyrywać, to Marcelek, tak by nim szarpnął, żeby mistrz nie był w stanie uniknąć ciosu. Jeśli znowu próbowałby przerzucić Marcelego, to Marcelek cofnąłby rękę, wcale nie puszczając stroju mistrza, przy czym mocno zaparłby się na nogach, aby nie dać się wytrącić z równowagi i nie dać się drugi raz w ten sam sposób rzucić. Gdyby Isamu zaś uderzał, to Marcelek, przede wszystkim skupiłby się, by nie dostać w głowę. W głowę najbardziej by bolało. Wszystko inne mógł przetrzymać, choć i tak jeśli miałby wybór, czy oberwać, czy nie, to wolałby nie. Lecz jeśli przez to miał nie przywalić Isamu, to właściwie mógł jakiś cios przyjąć na siebie, byleby tylko Isamu oberwał.