Biały Dworek

Misja, na którą zapisała się Lena wydawała się być stosunkowo prosta i łatwa. Obronić przyjęcie, czy coś takiego. Nie wczytywała się w szczegóły. Nie było jednak jakiś szczególnych wymagań, a określenie "biały strój" sprawiało, że miała wielką swobodę i dowolność. Toteż... pojawiła się przed dworkiem w białej, krótkiej sukience, luźnej i ze sporym rozcięciem na biodrach. Materiał był na tyle luźny i zwiewny, że niekiedy się podwiewał samoistnie, ukazując białą, ale skromną bieliznę dziewczyny. Najważniejsze było jednak to, że nie ograniczał jej ruchów w żadnym stopniu, a to ceniła sobie najbardziej. Czuła się niemal tak, jakby nie miała nic na sobie i było to wspaniałe uczucie. Włosy rozpuściła, pozwalając im spłynąć jasną kaskadą niemal do ziemi. Na stopach miała białe koturny z cieniutkich paseczków. Nie miała przy sobie biżuterii a za poradą Endymiona nie wzięła nawet bokkena. Wszak był to bankiet, a na takich przyjęciach broń nie była mile widziana. Chyba. Nie była do końca pewna.
W pierwszej kolejności zamierzała zgłosić się do pracodawczyni, by przedstawić się i dowiedzieć, co tak właściwie ma robić. Wydawało się być to logiczne. Tak więc przekroczyła próg rezydencji i już uderzyła w nią taka ilość bieli... wszędzie. Na swój sposób ją to przeraziło, jednak czy świadczyło to o pracodawczyni w jakiś zły sposób? Musiała się dowiedzieć!

Dzielna białowłosa w końcu dotarła na miejsce, w którym to ktoś powinien na nią oczekiwać, jednak... nikogo nie było. Spokojnie podeszła do wejścia, a następnie przekroczyła progi dworku, aby stwierdzić, że ogrom bieli poraziłby każdego. Czystość ów barwy zdawała się wprowadzać odwiedzających, a w tym wypadku Lenę, w osłupienie, z którego ciężko było się wyrwać. Ponadto pierwszym, co rzuciło się jej w oczy był delikatny... chaos? Po domu kręciła się spora grupka ludzi, którzy mieli na sobie białe fraki z białymi butami, czy koszulami, bądź białe uniformy pokojówek i sprzątaczek. Wszystko to zdawało się czyścić każdy zakamarek budynku, jakby nawet najmniejsza skaza miała zhańbić reputacje domowników, a na dziewczę... nikt nie zwracał uwagi. Całe to zamieszanie nijak pomogło wychowance Ehecata, która mogła jedynie błądzić w labiryncie pomieszczeń, bądź podziwiać obrazy takie jak: 'Biały kwadrat na białym tle', 'Śnieżny dzień na północy', 'Świt nad lodowcem', czy 'Czystość', acz w głównej mierze wyglądały one na białe prostokąty, które różniły się tylko kątem, czy długością pociągnięć pędzla, a ona... Mogła iść w lewo, bądź prawo, a nawet przed siebie, gdzie zaczynały się schody, a koło nich znajdywał się jakiś pokoik, albo... spytać się innych o pomoc.

Gdy tylko przyzwyczaiła się do wszechogarniającej bieli od razu zauważyła, że w domu panuje lekki rozgardiasz. Wszędzie ktoś biegał, coś sprzątał, do kogoś krzyczał... Nieruchoma postać dziewczyny niemalże nie pasowała do rozgorączkowanego otoczenia, choć niemal idealnie wpasowywała się w otoczenie. Niemal. Patrząc na jej osobę od razu dostrzegało się czerwone zabarwienie tęczówek. Gdyby nie to byłaby idealnym przykładem "białej" osoby. Kiedy w końcu Lena postanowiła się ruszyć z miejsca i zrobić coś więcej, niż przyglądać jednakowym obrazom, skupiła się na jednej ze sprzątaczek. Spokojnym krokiem podeszła do kobiety.
- Przepraszam, gdzie mogę znaleźć panią White? - zapytała spokojnie, ale stanowczo. Wolała poznać odpowiedź teraz, niż latać między różnymi osobami. Jeśli jednak nie przyniosło to rezultatów, zamierzała zapytać kolejną osobę. I kolejną. W tym całym rozgardiaszu pojawiało się pytanie - jaką w ogóle osobą jest jej pracodawczyni?

Chciałoby się powiedzieć, że Lena została pozbawiona jakiegokolwiek szczęścia, kiedy przynajmniej trzy, jak nie cztery pierwsze osoby całkowicie ją zignorowały, bądź zbyły błahymi wymówkami, jak brudna podłoga. Pech zdawał się jednak odejść w niepamięć, kiedy białowłosa wpadła na ciemnowłosego chłopaka, który był nieco wyższy od niej. Ubrany oczywiście w białe spodnie garniturowe, białą koszulę, a do tego białą kamizelkę wyszedł z jakiegoś pomieszczenia, przecierając ręce czerwoną ścierką, którą następnie wsunął do kieszeni tak, że ta z niej wystawała. Widząc nieco odstającą od reszty zbiorowiska dziewczynę podszedł do niej, czy też ona podeszła do niego, zadając mu pytanie. - Pani White? Jest u siebie w gabinecie... Pierwszy pokój na lewo na piętrze - odpowiedział tylko na pytanie dziewczyny, uśmiechając się przy tym. Najwyraźniej istniały osoby, które nie były zamieszane w cały ten rozgardiasz. - Jesteś tu nowa? - spytał się, przyglądając się białowłosej nieco uważniej, jakby próbował sobie przypomnieć, czy już ją gdzieś widział.

Lena nie poddawała się po pierwszych porażkach. Ludzie byli zajęci, to zrozumiałe, zwłaszcza patrząc na tak intensywne przygotowania do bankietu. Wiec próbowała raz za razem, aż w końcu szczęście jej dopisało i trafiła na chłopaka, który jednak miał chwilkę, pomimo tego ogólnego zabiegania. Uśmiechnęła się w jego stronę promiennie, ciesząc z uwagi, którą jej poświecił.
- O, super! W końcu jakieś przydatne informacje! Kiedy kazali mi tu przyjść nie podali zbyt wielu szczegółów, dlatego szukam - rozćwierkała się, gdy tylko usłyszała odpowiedź na swoje pytanie. Następnie to on zadał pytanie i zaczęła się kaskada zwana "pytanie za pytanie". - Hmm? Powiedzmy, zostałam zatrudniona w ochronie, jak mi się wydaje - odpowiedziała na jego pytanie wciąż z tym beztroskim uśmiechem na ustach, po czym przyjrzała mu się uważniej. - Czy można tu korzystać z czerwonych szmatek? - zapytała ni z tego, ni z owego, pamiętając, że jeszcze przed chwilą miał takową w ręce. Wydawało jej się, że ma jeszcze chwilę czasu, nim odwiedzić swoją pracodawczynię, więc mogła porozmawiać jeszcze troszkę.

Reakcją na słowa dziewczyny był najzwyklejszy w świecie śmiech, który to doszedł do jej uszu ze strony nieznajomego. Zwykły, a i dość cichy dźwięk, który został stłumiony dłonią chłopaka, jednak rozbawienie odmalowało się na jego twarzy. Jednak usłyszawszy dalsze kwestii dziewczyny, chłopak jakby spoważniał, skupiając swój wzrok na niej. - Ochrony? Więc postanowili kogoś zatrudnić? - spytał się, jakby nie dowierzał dziewczynie, albo fakt zaufania ochroniarzom stanowił jakieś niezwykłe zajście. Pogawędka jednak trwała i nieco później zeszła także na inne tematy, a dokładniej na temat nietypowej ściereczki. Po ściszającym geście ciemnowłosy nachylił się nieco w stronę Leny, rzucając półszeptem: - Nie do końca, ale to taka hm... tajemnica? - powiedziawszy to odsunął się ponownie od dziewczyny, uśmiechając się i dodając jeszcze dość proste i ciut głośniejsze: - Jeśli chcesz mogę znaleźć jedną dla ciebie.

Nie do końca rozumiała, z czego chłopak się śmieje, jednak nie mogła nie odwzajemnić uśmiechu, pomimo swojego zagubienia. Zdecydowanie wolała jaśniejsze w rozeznaniu sytuacje. I równie duże zdziwienie pojawiło się na jej twarzy, gdy mina chłopakowi zrzedła. Mimo przyjaznego wyglądu strasznie dziwnie się zachowywał, w porównaniu z innymi pracującymi służącymi
- Skoro to jestem, to na to wygląda - odpowiedziała całkowicie niezbita z tropu dziwnym pytaniem. Czy było coś dziwnego w zatrudnianiu ochrony na bankietach, podczas których mogło wydarzyć się wiele nieprzyjemnych incydentów? Ktoś zacznie bójkę pod wpływem alkoholu, a to ktoś będzie potrzebował eskorty... Różne sytuacje się zdarzały. W każdym razie czerwona szmatka była równie dziwna, co jej właściciel. Lena pokiwała tylko głowa, po czym leciutko się cofnęła.
- Nie potrzebuję jej. Jestem tylko ochroniarzem, nie sprzątaczką - odpowiedziała lekko z uśmiechem na ustach, po czym uniosła dłoń w geście pożegnania. Lepiej było znaleźć swoją pracodawczynię. Po schodach, po schodach!

Aż zapomniałem, co tu się robiło @.@/

- Powodzenia - zaśmiał się jeszcze chłopak, przepuszczając dziewczynę dalej. Sam też ruszył przed siebie powolnym, leniwym krokiem, rozglądając się dookoła. Jakby nie spojrzeć - seria nieporozumień i niedomówień nikomu by nic nie dała, dlatego też każdy zajął się swoimi zadaniami. Białowłosa niedługo potem zniknęła na górze, ruszając wprost do gabinetu. Drzwi do niego były lekko uchylone, a wnętrze już przez niewielką szparę mieniło się bielą. Inne, oczywiście białe drzwi pozostawały jednak zamknięte i niedostępne dla oczu Leny, chociaż... kto wie, czy wszystkie były zakluczone.

Tak więc Lena bez zbędnego ociągania ruszyła do gabinetu swojej pracodawczyni. Właściwe to prawda. Dziwnym było zatrudnianie ochroniarzy na bankiet, jednak ona nie zamierzała na to narzekać. Była bardziej ciekawa samej kobiety oraz tego, czemu wszystko było białe. Dosłownie. Czy jedzenie też miało być białe? A co z zabłoconym obuwiem? Czy instrumenty, o ile będzie jakaś orkiestra, też będą białe? Nieco się wzdrygnęła na samo wyobrażenie bycia zamkniętym w tej nieskazitelnie czystej przestrzeni, po czym zapukała cichutko do drzwi gabinetu, po czym weszła do środka.
- Dzień dobry, ja w sprawie ogłoszenia o ochronie na bankiecie... - powiedziała lekkim tonem, nie do końca wiedząc, czego się spodziewając.

Jeśli dziewczyna myślała, że widziała biel w swoim życiu - to po przekroczeniu progów gabinetu szefowej mogła stwierdzić inaczej. Biel zdawała się emanować bielą, a każdy najmniejszy szczegół w pomieszczeniu mienił się wszystkimi odcieniami bieli. Mleczna, śnieżna, kości słoniowej! Każda biel w kompozycji tego pomieszczenia oraz białowłosa kobieta za biurkiem, u której jedynie oczy mieniły się szkarłatem. Na oko miała z pięćdziesiąt, jak nie sześćdziesiąt lat. Spojrzała jedynie w kierunku białowłosej dziewczyny, a niewielki uśmiech wypłynął na jej posępnej twarzy. - Dzień dobry - odpowiedziała kobieta, która jedynie skinieniem głowy nakazała Lenie przysiąść na nieskazitelnie białym krześle. Aż strach, czy go przy okazji nie ubrudzi! - Więc przyszła tylko jedna osoba? Może to i lepiej... Mniej bałaganu - powiedziała bardziej do siebie niż do dziewczyny, odwracając się na fotelu w kierunku okna, spoglądając przez białe firanki na ogródek. - Zajmiesz się kontrolą gości i pilnowaniem przebiegu bankietu. Nie chcę, aby cokolwiek mu zaszkodziło. W końcu to jego rocznica... - powiedziała kobieta, spoglądając na fotografię, która przedstawiała... biały kwadrat. Może ona widziała w tym coś więcej? Możliwe, a nie Lenie oceniać.

Pomieszczenie było miejscem, co do którego Lena nie była pewna. Biel bijąca z każdego zakamarka mogła przytłaczać nawet najdzielniejszego z dzielnych, a Lena zdecydowanie wolała bardziej naturalne barwy jak chirurgiczna biel. Nieco zmrużyła oczy, ale zaraz otworzyła je szybciej, bo przed nią siedziała kobieta iście podobna do niej, choć zarazem tak inna. Na dziwny uśmiech pracodawczyni odpowiedziała niepewnym wykrzywieniem warg, po czym usiadła na krześle przed biurkiem. Materiał i drewno cicho skrzypnęły pod jej ciężarem, a Lena słuchała tego, co powinna wykonać. Goście, hmm...
- W takim razie, jak powinien przebiegać ten bankiet i na co powinnam zwrócić szczególną uwagę, by goście byli bezpieczni oraz wszystko szło zgodnie z planem - zapytała po chwili namyślunku. - Rozumiem, że jest coś, czego pani się obawia - dodała z nieznacznym uśmiechem na ustach. Agh, ta sukienka wpijała się tam, gdzie nie powinna. Chciała już wstać...

Istniały różne formy zabezpieczeń. Jedną z nich mogła być na pewno chirurgiczna biel, która niezbyt podobała się Lenie. Ta weszła do środka, rozglądając się i słuchając pracodawczyni, która spokojnie wysłuchała tego, co smocza zabójczyni ma do powiedzenia. Westchnęła jedynie ciężko, kiwając głową. - Przebiegiem nie musisz się martwić. Wystarczy, że umiejscowisz te cztery artefakty na oznaczonych miejscach - odpowiedziała spokojnie kobieta, wyciągając z półki cztery śnieżne kule o średnicy mniejszej, aniżeli 10 centymetrów. W każdej biel zdawała się wirować na tyle mocno, że coś zdawało się kryć w środku. Coś - białego? Do tego na biurku wylądowała także biała mapa z bladym, szarym szkicem terenów dworku i iksami w podobnych odcieniach. - Prosiłabym o szybkie zajęcie się sprawą. To powinno obronić wszystkich - dopowiedziała tylko pani zleceniodawczyni, jednak nie uśmiechała się przy tym. Cóż zadanie stało przed Leną otworem, a punkty najwyraźniej wskazywały na cztery kierunki świata. Jeden gdzieś w ogrodzie, drugi przy bramie wejściowej, a pozostałe dwa przy stawie oraz lasku.

Zadanie wydawało się prostsze, niźli wskazywał na to opis. Dlatego też dziewczyna poradziła sobie w oka mgnieniu. Nim białowłosa się obejrzała, wszystko było na swoim miejscu, a ona mogła śmiało wrócić do swojego codziennego życia, bogatsza w nowe, leniwe doświadczenie oraz fundusze, które mogły jej się przydać do dalszej egzystencji. Po prostu żyć nie umierać!

+15 PD, 10.000