IgleZ

-Pieprzony drań! – krzyk i uderzenie w twarz.
-Panie doktorze! To pacjent! – odpowiada mu ruda pielęgniarka, powstrzymując go przed kolejnym uderzeniem.
-To nie jest przychodnia, a on nie jest chory! – kolejne uderzenie. – Takich jak on powinno się wieszać, a nie wysyłać do szpitali psychiatrycznych! Żadna kuracja nic w nim nie zmieni!
-Został uznany za szaleńca, więc trafił tutaj! Proszę wstrzymać swoją nienawiść.
-Ktoś ci umarł, panie doktor? Może przypadkiem to była moja wina? – pyta pacjent zawiązany w kaftan bezpieczeństwa. Na jego twarzy widać szaleńczy uśmiech.
-Ty gnido! Niedługo wyłapiemy resztę twoich towarzyszy, a wtedy…
-Poprawicie im napisy na nagrobkach? Byłbym wdzięczny, gdyż nie bardzo mi się chce tym zajmować.
-Panie doktorze, według policji to już ostatni.
-Rozumiem. Zatem poddamy go szczególnej terapii… Za dwa tygodnie wyślesz policji raport, że osobnik popełnił samobójstwo, a terapia nie przyniosła żadnych skutków. A teraz, odprowadź chorego do jego pokoju…
Pielęgniarka prowadzi pacjenta przez długie, białe korytarze. Dobrowolnie daje się poprowadzić. Stawianie oporu w tej sytuacji nie miało żadnego sensu. Aby się uwolnić, wystarczy poczekać. Oboje idą w milczeniu. Gdy na twarzy pielęgniarki widać poważną minę, na twarzy pacjenta widać uśmiech. W jego myślach powstaje plan ucieczki ze szpitala. Do czego mogłoby dojść, gdyby uwolnić tak tych wszystkich psychopatów? Mógł o tym pomyśleć, zanim go złapali. Dochodzą do windy. Jest stara, zasłonięta kratami. Oboje wchodzą do środka, a pielęgniarka wciska guzik od najniższego piętra.
-Masz śliczną buźkę… - mówi pacjent.
-Nie będę rozmawiać z terrorystą – odpowiada stanowczo pielęgniarka.
-Daj spokój. Skorpiony już nie istnieją, a ostatni z nich trafił do szpitala dla psychicznie chorych, ponieważ nie potrafił nawet zastrzelić paru ludzi w spożywczym. Okazałem im litość! A nawet dałem się złapać i dobrowolnie się oddałem w ręce policji. Nie jestem, aż taki zły. Sama niebawem wyślesz raport o mojej śmierci. Czy nie mogłabyś przynajmniej poudawać, że jest ci mnie trochę szkoda?
Pielęgniarka spojrzała się na niego krótko i od razu odwróciła głowę. W jej umyśle pojawiają się mieszane uczucia. Przez chwilę naprawdę czuje litość dla tego osobnika, ale nie z powodu jego postępowania. Ma bardzo zachęcający wyraz twarzy. Szarmancki uśmiech i… Winda się zatrzymuje. Rozmarzona pielęgniarka rusza przed siebie, pacjent idzie za nią. Idą ciemnym korytarzem. Bardzo starym i zaniedbanym. Pełno tu szkła, kurzu i pajęczyn. Po jego bokach znajdują się liczne drzwi. Zza niektórych słychać jęki żyjących tam psychopatów. W innych słychać drapanie ścian i drzwi.
-Trafiłem do swoich – stwierdza pacjent. – Chciałabyś mnie tu czasem odwiedzić? Mam nadzieję, że to ty poprowadzisz moje badania.
Pielęgniarka jedynie ciężko wzdycha. Wyciąga latarkę i od razu ją włącza. Dochodzą do czarnych drzwi za którymi znajdują się schody. Nie ma tam żadnego światła poza tym, które daje latarka.
-Niewygodnie się tu w tym idzie. Mogłabyś to zdjąć? – pyta pacjent wiercąc się w kaftanie. O dziwo pielęgniarka rozwiązuje go, a kaftan opada na schody.
-Strasznie w było w tym gorąco… Widzisz? Nic ci nie zrobiłem! Nie jestem groźny. Więc gdzie ten mój pokoik?
Pielęgniarka dalej milczy. W końcu schody się kończą kolejnymi drzwiami, które bardziej przypominają potężną bramę. Otwierane są szyfrem i wieloma kluczami. Ich zawiasy skrzypią przeraźliwie.
-To tutaj – mówi pielęgniarka. Pacjent posłusznie wchodzi za drzwi, które nagle zatrzaskują się za nim. Słyszy dźwięk przekręcanych kluczy.
Jest w bardzo ciemnym pomieszczeniu. Nie potrafi dokładnie określić jak wielkim. W środku słychać ciche kapanie. Gdzieś tutaj muszą być rury. I jest jeszcze krzyk. Wyraźnie słychać tutaj jęki wariatów, które rozchodzą się po rurach. Pacjent wciąga powietrze. Śmierdzi trupem, stęchlizną i krwią. Co to za miejsce do cholery?
Pacjent wyszukuje kąta w tym pomieszczeniu i przysiada. Czeka sam nie wie na co. Wydostanie się stąd. Nieważne co miałoby się wydarzyć. W końcu przecież rozpoczną się badania. Wpierw wzbudzi wśród nich zaufanie, potem pozna plan budynku, a gdy nadejdzie odpowiednia pora, uderzy jak skorpion z ukrycia, a jego jad będzie zabójczy.
Odgłosy odbijające się od rur oraz okropny smród nie pozwalają mu zasnąć. Słyszy jak niedaleko od niego przebiega szczur. Nie zwraca na niego uwagi. Czeka.
Jednak nie było żadnych badań… A on wciąż czekał. Mogło to być kilkanaście dni, może kilka godzin. W tym miejscu czas nie istnieje. Jedynie jęk i smród. Wzrok powoli zaczyna się przyzwyczajać do ciemności. Zobaczył co tak śmierdzi. To ślady krwi na ścianach. Ludzkie zwłoki leżące dookoła. Niektóre jeszcze świeże. Pacjent odruchowo zakrywa twarz. Ten widok jest okropny. Zbyt straszny. Do tego dochodzi dźwięk odbijający się od rur. Może to wcale nie jest głos psychopatów z wyższych pięter. Zwymiotowałby, gdyby jego żołądek nie był pusty.
Długo siedzi pod ścianą zrozpaczony. Co  jeśli nigdy się nie wydostanie? Nie chce umrzeć. Nie w takim miejscu. Przeżyje to i uwolni się. Jest cierpliwy. Wytrzyma.
Jego posiłkiem stały się pająki i robaki pełzające po zakrwawionych ścianach. Od czasu do czasu łapał szczury, które pożerał żywcem. Zjadał je w całości. Pijał wodę cieknącą z rur. Była brudna i obrzydliwa, ale była wodą. Pił ją ze szczurzej czaszki, do której spływała cały czas. Jak nisko jeszcze można upaść, by przeżyć?
Zmienił się. Od wysysania szpiku kostnego, jego kły wyostrzyły się. Od niezdrowej wody zaczęła się w nim rozwijać choroba. Robaki, które czasem zjadał w całości, wychodziły z niego gdy spał i zaczęły się gnieździć w jego ciele. Jednak żył. Wciąż żył.
Całymi dniami siedzi pod ścianą i głaszcząc prawą ręką znak skorpiona, powtarzając przysięgę. Jego nienawiść wciąż rośnie. Do tych wszystkich, przez których się tu znalazł. Powinni za to zapłacić. Przeżyć ten sam koszmar co on!
Igles Zee… Zbyt straszny – Taki napis pojawia się w każdym kącie ciemnego pomieszczenia. Tak nazywa się nieleczony pacjent. Uwięziony głęboko pod ziemią. Sam? Nie. On wie, że wśród tych ścian nie mieszka tylko on. Oprócz pająków i szczurów, przesiadują tu inne istoty. Które nie mogą jednak w żaden sposób się ujawnić.
Często przesiaduje przy rurze z której cieknie rura. Wsłuchuje się w krzyki psychopatów,  które nagle zaczynają milknąć i zmieniają się w płacz. Z czasem znikają całkowicie. Słyszy od czasu do czasu jak ktoś się krztusi, lub upada, by nigdy więcej nie wstać.
W tak mrocznym miejscu jedynie wyobraźnia jest jakąkolwiek odskocznią. Wyobraża sobie strach tych wszystkich ludzi, również swój, który czuł gdy tu trafił. Wyobrażenie zaczęło przeobrażać się w materię. Jest w stanie go stworzyć. Strach wśród ludzi…
Nie wie ile czasu minęło od kiedy trafił do tego miejsca. Lecz w końcu nadszedł dzień, kiedy wrota się otwarły. Stanął w nich doktor z lampą, która dawała zbyt dużą ilość światła.
-To trup – stwierdza doktor patrząc na pacjenta. – Nie może być sprawcą tego co się tutaj dzieje.
-To może ty doktorku?! – odzywa się głos znad drzwi. Słychać tylko chwilowy wrzask doktora oraz krzyk pielęgniarki, która rzuca się do ucieczki. Po chwili ciało doktora leży rozszarpane na ziemi.
-Czym jesteście? – pyta od niechcenia pacjent.
-Weszliśmy w strach, który stworzyłeś. Ja jestem Qi, a to są Qe i Qa. Chcielibyśmy…
Trzy paskudne ciała wtedy padają rozłożone na ziemi. Wyglądają jak zwykłe zwłoki. Igles zabiera dłoń z prawego oka, które wcześniej odruchowo zasłonił. Drzwi stoją przed nim otworem. Z trudem wstaje i rusza w stronę schodów. Idzie na górę. Dochodzi do windy, przed którą leży przerażona pielęgniarka. Jest tak przestraszona, że nie może się ruszyć. Czego się tak boi. Nerwowo wciska guzik do windy, która nie chce zjechać. To ta sama, która prowadziła go tymi korytarzami. Pielęgniarka upada na kolana przed pacjentem.
-Proszę nie… - udaje jej się powiedzieć.
Łapie ją za szyję prawą dłonią i zaczyna dusić. Miażdży jej gardło, a jego twarz nie wyraża żadnych emocji. Nawet się na nią nie patrzy. Czeka, aż padnie martwa i naciska guzik aby wezwać windę. Ta powoli zjeżdża. Unosi kratę i wchodzi do środka. Gdy wchodzi do niej, lampka na jej górze gaśnie. Wjeżdża na piętro na którym również panuje mrok. Na ziemi dostrzega kilka trupów, a na ścianach napisy wymazane krwią. Zbyt straszne… Zbyt straszne… Są świeże. Jakby były dopiero co napisane. Idzie dalej nie zwracając na nie uwagi. Nigdzie nie dostrzega lekarzy czy też chorych. Szpital jest opuszczony. Dostrzega na suficie pajęczyny, świadczące o tym, że dawno nikt tu nie sprzątał. A jednak lekarz z pielęgniarką przyszli go odwiedzić. Co ich do tego skłoniło? Przez najbliższą godzinę chodzi po szpitalu. Nie dostrzega żadnych śladów życia. W niektórych pokojach znajduje pacjentów, którzy powiesili się na własnej bieliźnie. W innych znajduje takich, którzy przegryźli sobie żyły. Wszyscy martwi. Lekarze i pacjenci. Każdy pokój wyglądał tak samo. W prawie każdym na ścianie widniał napis Igles Zee… Zbyt straszny…
Opuszcza szpital, od którego aż bije mrokiem. Jest wolny, lecz sama wolność nie wystarczy. Świat powinien poznać czym jest prawdziwy strach.