La Sirenia

Pokręciła główką. O jeny, jaki problematyczny. Znaczy tak sądziła, że tak będzie, jednak no... - Ehh... Zapewniam, nie ominie. - stwierdziła już zmęczona po czym uznała, ze chyba lepiej będzie wrócić do tematu po misji. Tak, zdecydowanie. Ona tu gadu gadu, a czas ucieka. I jeszcze mają pociąg. No dobsz, niby wszystko się zgadza. No i są ludzie, którzy chcieli by tą książkę. A jest w niej coś związanego z misjodawcą, co może mu zrobić krzywdę będąc w niepowołanych rękach. Tylko osobom wysoko postawionym zależałoby na czymś podobnym. Albo ktoś, kto chciałby się zemścić. Tak czy siak tam raczej nie ma bajek z kucykami w roli głównej. Koleżanka z misji poruszyła dość istotną kwestię. Pociąg był oczywisty. I było oczywiste, ze tam mogą ich zaskoczyć. Przez chwilę siedziała zamyślona, po czym podjęła decyzję. - Pojedziemy pociągiem. - stwierdziła, zerkając na towarzyszy, jednocześnie leciutko, kręcąc główką. Tak, by mogli to wychwycić oni, ale licząc na to, że misjodawca nie zwróci na to uwagi. Pociąg był nie ok, ale on nie musiał wiedzieć o tym. W zasadzie im mniej osób wie, tym lepiej. A jakby to zostało tylko w obrębie ich trójki, to by było super. Jeżeli wszystko zostanie uzgodnione, nikt nie będzie miał pytać, po prostu wychodzi, czekając na towarzyszy przy wyjściu. Bezpieczniej będzie ustalać plan działania, kiedy nie ma ludzi wokół. A takie miejsce należałoby znaleźć. Ale że to byłoby czasochłonne, po prostu wyciągnęła notesik z długopisem, po czym szybko naskrobała swój plan:


Po przeniesieniu wszystkiego na notesik, pokazała go reszcie ewentualnie podając notesik, jeśli chcieliby coś napisać. Jednocześnie po wyjściu włącza monitornig. Prawdopodobnie wychwyci ciągle powtarzające się osoby w otoczeniu, no i 1,5m możliwe będzie starczyć. Jeżeli dana osoba będzie chciała cokolwiek podsłuchiwać, będzie musiała być blisko. A na ile blisko, jeśli będzie chciał zerknąć w to, co piszą?

Och, notesik. Dobry pomysł. Dziewczynka ma swój rozum, ale chyba po prostu obie jesteśmy paranoiczkami i zamierzamy sobie zaszkodzić... Tak czy inaczej i ja coś napiszę:

"Pewnie obie przesadzamy ale zgadzam się z tobą. Jak chcesz trochę zaczekać to przy okazji poszukam jakiejś bułki. Z drugiej strony dorożka oznacza samotność, nawet na głównym trakcie, a przy pasażerach pociągu chyba trudniej zrobić jakąś demolkę? Co myślisz ty, jakkolwiek masz na imię?"

Następnie przekazuję to chłopakowi, który zgłosił się na powiernika aktówki. Sama nie wiem kompletnie co robić. Każde rozwiązanie ma zalety, ale jeżeli zrobimy po swojemu i zawalimy to pan Bardon będzie mieć podwójne pretensje. Gdybyśmy pojechali tym pociągiem to byłaby częściowo jego odpowiedzialność.

Notesik zyskał aprobatę. Bardzo dobrze, Anka jest zadowolona. Kiedy zaś kolejne treści pojawiły się na kartkach, odczytała je po czym postanowiła ponownie naskrobać co nieco od siebie.

Napisała, czekając w zasadzie co jeszcze Lindow ma do powiedzenia. A raczej napisania. I mniej osób będzie przeciw tym lepiej. Tyle dobrego że przynajmniej Lilin nie miała większych obiekcji, a to oznacza że mniej więcej osoby "za" są w większości. Ania się cieszy. Wewnętrznie. Tak no, bardzo mentalnie, astralnie i w ogóle w przenośni.

Chłopak widząc, że pracodawca zignorował się, skrzywił się niezadowolony i usiadł z powrotem na swoje miejsce. Nie podobało mu się to, że musieli zwlekać, ale co poradzić? Trzeba było czekać.
W między czasie zauważył, że pomiędzy dziewczynami przeszedł notes, na którym coś zapisywały. Kiedy mu go podały, przeczytał treść i wszystko zrozumiał. A więc robili zmyłkę. Słusznie, także o tym myślał. Jednakże on przewidywał jeszcze inną możliwość, choć widząc iż dziewczyny zgadzały się w sprawie dorożki, sądził że jego pomysł zbytnio nie przejdzie...
Postanowił napisać także swoje zdanie, ale...nie umiał pisać lewą ręką, a prawą lepiej było niczego nie dotykać. Chociaż...można by było samą nią pisać.
Nieco nie śmiało wyciągnął swoją prawą dłoń zza płaszcza, po czym delikatnie zaczął pisać szponem swojej demonicznej dłoni, wypalając na kartce słowa, tak by nie spalić jej.

- To dość dobry pomysł...choć osobiście polecałbym podróż wzdłuż morza. Kto by się spodziewał, że ruszylibyśmy tamtędy? Ale oczywiście, jeśli panie wolą dorożką, to nie ma sprawy. A moje imię Lindow. Choć w gildii zwą mnie Pół-Demonem. Liczę na przyjemną współpracę.

Po napisaniu odłożył notes, by ktoś mógł napisać dalszą część, a następnie schował z powrotem dłoń w płaszcz, przy cichym brzęknięciu łańcucha. Pali...kiedy przestanie?

Kiedy tak sobie korespondujemy jak dzieci w szkolnych ławkach, spoglądam czasem w stronę pana Bardona i jego aktówki. Na pewno nawet on domyśla się, że coś kombinujemy w tajemnicy. Nie wiem tylko czy odczyta nasze dobre, czy złe intencje. Jakbym umiała samym wzrokiem dać mu do zrozumienia, że wszystko w porządku, to bym dała... A nie chcę machać rękami ani nic mówić na razie. Cóż, z mojego bicia się z myślami nic nie wyniknie, powinnam coś napisać:

"Marsz odpada, cokolwiek zrobimy i tak będzie już dłużej niż pociągiem i pan zacznie się denerwować, jeżeli dowie się że paczka jeszcze nie dotarła do banku, a co dopiero gdybyśmy szli nad brzegiem? Nie wiem już czy dobrze robimy. Jeżeli odstawimy samowolkę i do tego zawalimy to będzie podwójne piekło, reputacja gildii to zniesie? Chyba jego trzeba uprzedzić że nie jedziemy pociągiem. A, przedstawię się jak wyjdziemy."

Przekazuję notes dziewczynce lub pół-demonowi, zależy kto wygląda jakby chciał coś dodać, po czym natychmiast zaczynam się zastanawiać, co też mi odbiło... że niby jakiś wróg dobierze się do prywatnego notesiku koleżanki? Mogłam już napisać swoje imię i nie wydziwiać...

Wszelkie kwestie, które były poruszane przez magów wstępnie zostały przemilczane, jakby czas, jaki pożytkował pan Stenson na spożycie posiłku, miał przysłużyć się omówieniu potencjalnych nieścisłości związanych z misją. Rozmowy pewnie mogły trwać, a i przyjmowały różną postać od słów mówionych poprzez pisane, czy też spojrzenia, jednak ostateczny wniosek zdawał się... jeden? A może żaden? - No... - rzucił tylko przerywając niemą wymianę zdań między trójką magów, a zarazem spoglądając na Lilin, aktualnie skrobiącą coś w notesiku. - Wszystko już ustalone? Czas mnie trochę goni, więc... Powierzam wam cały mój skarb i moją historię - powiedziawszy to, robiąc stosowne dla swojego wieku przerwy i zapowietrzenia, których nie chce się usilnie zaznaczać mg w sposób graficzny, staruszek podniósł się, podchodząc z aktówką do starszej dziewczyny i podpierając się jej ramienia, przekazałby jej aktówkę. - J-Jestem pewien, że młoda dama poradzi sobie z przypilnowaniem mojej cennej przesyłki - to powiedziawszy, położyłby tylko białą kopertę na blacie stolika, aby następnie powolnym krokiem ruszyć w stronę wyjścia, rzucając uprzednio: - Powodzenia
Czyżby już wszystko zostało w rękach magów? Czyżby mieli czas na podjęcie decyzji, bądź jakąkolwiek konkluzje względem ich planów?

Macie czas.... no w sumie, aż dacie zt z tego tematu. Prosiłbym też, byście ostatecznie przekazali mi jakoś gg/skype/fb plan, jakim ostatecznie będziecie podróżować, a ka rozdzielanie się, czy środek transportu. Co do zawartości koperty są tam bilety na pociąg w klasie VIPowskiej. No... to chyba tyle na teraz

W tak krótkim czasie ktoś zdążył nazwać mnie magiem, panią i damą. Co do cholery? Nie jestem żadnym z tych... Najwyraźniej trzeba do tego przywyknąć.
Dziadek jadł i jadł ten swój nieszczęsny posiłek, a my i tak nie zdążyliśmy się dogadać. Zaczynam się obawiać, że mimo dobrych chęci drużyny, współpraca nie jest nam pisana. Ale czemu on do mnie podchodzi? Ja nie chcę jego skarbu i historii, przecież Lindow się zgłaszał na ochotnika a człowiek go grzecznie olał! Nie mając wyjścia, z lekkim przerażeniem już widocznym w oczach, przyjmuję aktówkę. Oczywiście mogę ją zaraz oddać komuś innemu do taszczenia, to nie o to chodzi... Ale tak jakoś... Może i nic nie wiem o panie Stensonie, może nawet zdążyłam poczuć do niego coś odwrotnego do sympatii, choć na pewno nie nienawiść, ale chcę zrobić wszystko co mogę by przypilnować tego czegoś. - Proszę się nie martwić - powiem mu zanim ruszy do wyjścia, powiem to naprawdę uczciwie i z przejęciem, bo się przejęłam! Nieważne czy w aktówce jest bomba, czy książka została napisana przez Zerefa, czy to pamiętnik ciotki która zabije każdego kto go przeczyta, czy to warte miliony tajemnice przemysłowe - skoro to nasze zadanie, będę ją chronić za cenę życia. Odzywa się we mnie jakiś dziwny honor maga, mimo że chwilę temu sama dziwiłam się że ktoś mnie tak nazywa.

Ale wracając do rzeczywistości... Co mam zrobić? To jedziemy tą dorożką w końcu? Nie powiem już nawet panu Bardonowi, że knujemy jakiś dziwny plan. Mam nadzieję, że nie trzęsę się teraz na tyle, by widzieli to towarzysze. Zerkam na ich twarze wyczekująco. - Może dokończymy na zewnątrz? - pytam cichutko, podnosząc się z miejsca, przyciskając do siebie aktówkę lewą ręką. Może jednak jeszcze coś napiszę, jeżeli podadzą mi notesik:
"Czyli dorożka, tak? A ktoś wie gdzie jest postój? Pierwszy raz tu jestem a przyjechałam pociągiem. Lindow, chcesz wziąć tę rzecz?"
Gdy będę mieć wolną dłoń, wezmę kopertę ze stołu i o ile nikt nie zechce jej przejąć, włożę do kieszeni wewnątrz kurtki. Właściwie jeżeli ktoś wie dokąd i po co mamy teraz iść, to jestem gotowa i chętna do wyjścia.

Czas powoli dobiegał końca i dobrze by było w końcu ruszyć. Zostało tylko skomentowanie pomysłu Lindowa, co zamierzała uczynić od razu. Dlatego też odebrała notesik i długopis, by wyrazić swoje zdanie w tym temacie, jak i w każdym innym poruszonym od ostatniego momentu, kiedy trzymała długopis.
Zapisała dość szybko, nim jeszcze Lilin odebrała teczkę, po czym kiwnęła z aprobatą na pomysł wyjścia.
Napisała szybko pod pytaniami dziewczyny, po czym zaczęła się rozglądać za takowym, jak i równiez po straganach. Chciała zobaczyć, czy znajdzie gdzieś tam teczkę, która wyglądałaby identycznie lub niemal tak samo jak ta, którą posiadają.
Zapytała, nie wiedząc za bardzo jak się drużyna zapatruje na wcześniejszy pomysł.

to my teraz jakieś z/w, ne?

Dziwny staruszek. Mimo tego co powiedział do niego wcześniej, wolał oddać teczkę dziewczynie niż jemu. Może był nieco zboczony? Kto wie.
Kiedy odszedł od naszego stolika, chłopak wstał dopijając swój napój.
- Chodźmy więc. - Rzekł do swoich towarzyszek ruszając do wyjścia.
Podczas przechadzki, nadal krążył notes, więc przeczytawszy jego zawartość odpisał swoją prawą dłonią:



Gdy tylko oddał notes, wziął od dziewczyny teczkę i schował ją pod płaszcz. Spojrzał na Annie spojrzeniem wyrażającym zdanie: Liczymy na ciebie. Następnie kiwnął do Lilin by poszła z nim i ruszył w stronę targu.

Czekanie byłoby głupie, zwłaszcza jeśli pan Bardon myśli, że będziemy jechać tym pociągiem. Nie chcę, by się niepokoił, że paczka nie dotarła.
Posiadanie przesyłki trochę mnie stresuje, więc nie będę protestować, gdy Lindow weźmie ją ode mnie. Jest chyba bardziej doświadczonym "magiem". Mam jednak wątpliwości co do zostawiania dziewczynki samej. Na pewno umie o siebie zadbać, ale czy powinniśmy się rozdzielać skoro coś może na nas czyhać? W każdym razie skoro to nie mój pomysł, nie martwię się aż tak. Co złego to nie ja. Od tej całej konspiracji z notesikiem uruchomił mi się jakiś tryb bezgłośny i nie chce mi się nawet nic mówić, kiwam tylko głową Lindowowi, że chętnie pójdę z nim, a następnie wysyłam drugie kiwnięcie do dziewczynki. Na pewno nic z tego nie odczyta, ale w sumie chodziło mi o to, by nie miała nam za złe, by nic się jej nie stało... i w ogóle wszystko. No cóż. Ku przygodzie... Yay... Moją ekscytację znacznie temperuje ten nieuzasadniony strach przed nieznanym...

[z/t]

Plany planami, a zamiary właściciela najwyraźniej musiały zejść na dalszy plan, ustępując miejsca magom. No cóż... W końcu to oni mieli wykonać misje, tylko... Czy powóz jadący przez Hargeon do Magnolii zdąży? Zwłaszcza, że mieli już prawie południe?! Tego pewnie mieli się dopiero dowiedzieć, ale... podróż należało zacząć, prawda? Dlatego też dzielni magowie wyszli z restauracji dokańczając owe planowanie, a wszystko to tylko po to, aby... ruszyć.

All zt, tu będzie też link do nowego tematu