Mieszkanie Kirino

First topic message reminder :


Obrazki w tym przypadku przedstawiają wszystko lepiej niż tysiąc słów, ale kilka informacji wartych odnotowania:
~ Woda przepływająca przez podłogę to tak naprawdę namalowana posadzka. Faktycznej wody tam nie uświadczymy, niestety, przynajmniej póki co bo pomysły lęgną się w głowie...
~ Mieszkanie de facto nie ma "dwóch pięter", schody prowadzą na antresolę, nie na jakieś wyższe piętro, po prostu w pokoju tym sufit jest nieco wyżej
~ Trzy łóżka na górze? Ano tak. Gdy Kirino przejmowała to mieszkanie już je w środku zastała, a że nie przeszkadzały jej za bardzo to do teraz tam sobie siedzą
~ Mimo wszystko jednak dziewczyna śpi w oddzielnym pokoju, do którego prowadzą drzwi "na" antresoli i to ten pokój jest określony mianem sypialni, jest on też stosunkowo niewielki
~ Drzwi na dole prowadzą niewielkiego korytarzyka z kolejnymi dwoma drzwiami - jednymi do małej, funkcjonalnej kuchni, drugimi do niewielkiej łazienki, której cechą charakterystyczną jest duża wanna. Oczywiście oba pokoje wyposażone są we wszystkie niezbędne sprzęty

___________________________________________

Zamknięte na klucz mieszkanie i różowowłosa znajdująca się obecnie pod kołdrą, w swoim własnym ciepłym łóżku. Szczerze mówiąc, nawet gdyby łóżko nie było akurat ciepłe to nie miałoby to znaczenia biorąc pod uwagę, że dziewczyna i tak była w pełni ubrana w swoje normalne ciuchy, które zapewniały odpowiednią dawkę ciepła. Czemu właściwie tak właśnie wyglądała? A... cóż. Wiele się ostatnio działo. Chwilowe zabicie czasu i własnych myśli treningiem w lesie było całkiem odświeżające, ale momentalnie po zakończeniu treningu szereg czarnych myśli napłynął z powrotem do głowy dziewczyny i stał się uciążliwy do tego stopnia, że ta przestała myśleć nawet o tak podstawowych rzeczach jak rozebranie się przed spaniem. Ba, samo spanie zdawało się być ostatnio utrapieniem, a Ayame zdawała się zapomnieć w ogóle o tym, na czym miał polegać zdrowy sen. Usypiała stosunkowo późno i budziła się również późno. Ot, choćby teraz, dochodziła godzina 8:00, a ona dopiero spała jakieś trzy, może cztery godziny. I też nie był to najprzyjemniejszy sen, co łatwo można byłoby poznać, gdyby tylko ktoś zdecydował się odwrócić dziewczynę na plecy i przyjrzeć się jej twarzyczce.

Tak czy siak spoczywała teraz w łóżku, próbując przynajmniej częściowo tym quasi-snem zregenerować swoje siły.

Dziewczyna spokojnie czekała aż mężczyzna zacznie opowiadać swoją historię, choć widać było po niej, że nie może doczekać się tego, jaką to opowieść ma jej do zaoferowania Sugito. Objawiało się to głównie poprzez delikatne wiercenie stopą w podłogę i wzrok wbity w mężczyznę, do momentu rozpoczęcia mówienia praktycznie pozbawiony mrugnięć. Mrugnęła dopiero kiedy wypowiedział pierwsze słowa, choć nie było jasne czy to po prostu jej umysł wrócił na normalną ścieżkę czy też przeraziła się nieco jego głosu, bo pojawił się tak nagle. Tak czy siak słuchała uważnie przez cały czas gdy mówił skupiając się na jego głosie i samej treści historyjki z jego życia. Drugie mrugnięcie pojawiło się zdecydowanie szybciej niż pierwsze, tym razem już stricte będąc zdziwionym, gdy usłyszała, że opowieść będzie o śmierci. Nie była pewna czy chce tego słuchać, szczerze mówiąc, miała trochę złe skojarzenia ze zgonami ostatnimi czasy, ale nie dała tego po sobie poznać. I słuchała. Nie pytała nawet o Ural i gdzie to jest, bo bardziej skupiła się na samej treści historii.

Tak, zdecydowanie nie sądziła, że to będzie tego typu historia. Z jednej strony pełna emocji, po stronie Sugito aż nazbyt widocznych, z drugiej zaś nie do końca pasująca do klimatu jaki mógł zapanować po jej własnej opowieści. Oczywiście - ona była kobietą, on był facetem, dodatkowo różniło ich więcej niż mogło łączyć, co nie zmieniało faktu, że to było trochę tak, jak gdyby transmisję komedii romantycznej przerwać i nadać mecz piłkarski. I jedno, i drugie można obejrzeć z wesołością, ale czasem po to by w pełni docenić czy to, czy tamto potrzeba odpowiednio nastroju i czasu, tak by spokojnie przemieścić się z jednej rzeczy do drugiej. Słuchała jednak uważnie, próbując dociec skąd dokładnie pochodzą uczucia chłopaka. Tak, tłumaczył to własnymi słowami, ale Ayame próbowała wejrzeć głębiej, gdzieś bardziej w środek jego serca. Próbowała też dociec tego, dlaczego akurat ta historia przyszła mu do głowy. Czy może miała to być dla niej jakaś nauka? Coś na zasadzie - nieważne jak lichy się zdajesz, każdemu możesz przyłożyć? Tak mogło być, a jeśli tak to może Sugito próbował jakoś umocnić w niej ducha walki, pokazać, że może wszystko, że jest w stanie pokonać każdego i to mimo jej obecnej nienadzwyczajnej przecież siły.

Mogło też być tak, że po prostu uznał tę historię za ciekawą. I faktycznie, na swój sposób ciekawa była. Niepasująca, wpleciona w ten dzień w złym momencie i nie do końca taktowna, ale... ciekawa. - Prawdopodobnie ktoś lepiej znający się na walce niż ja mógłby tę opowieść bardziej docenić... - powiedziała wprost dziewczyna, choć widać było też, że maskuje do pewnego stopnia zakłopotanie, jakby to jej głupio było, że nie była w stanie tak wprost powiedzieć mu, że się jej podobało. - Ale dziękuję, że się z nią ze mną podzieliłeś. Jest trochę smutna, wiesz? Koniec końców giniecie w niej... poniekąd razem, choć oddzielnie. Wierzę, że uznałeś jednak, że te dziesięć tysiącleci snu było tego wartych. Jurij musiał być dumny z siebie po tym pojedynku. Dzięki tobie. - uśmiechnęła się do niego delikatnie, tak by pokazać mu, że jego opowieść wcale nie trafiła na głuche uszy i że ją zrozumiała. Z drugiej strony była jednak zaciekawiona postawą Sugito. Nie tak dawno pouczał ją na temat plucia przeciwnikowi w oko, a teraz opowiedział historię o tym jak sam poświęcił wiele czasu, bo uznał to za honorową czynność. Nie, to nie, że posądzała go o hipokryzję, nic z tych rzeczy, po prostu... to był na swój głupi sposób... stosunkowo męskie. Aczkolwiek gdyby był normalnym człowiekiem nigdy by mu nie wybaczyła tak durnego wyboru. Zginąć z powodu tego rodzaju dumy... nie wybaczyłaby mu.

Z jakiegoś powodu końcówki jej uszu nieco zaróżowiały, dlatego z dużą energią odepchnęła się od stołu i wstała na równe nogi, gdy opowieść o walce Jurija i Sugito skończyła się już dokumentnie, a sam Sugito poinformował ją o potrzebie snu. Z jakiegoś głupiego powodu wypaliła jeszcze durne zdanie. - M-m-masz jakiś konkretny sposób na odpoczynek, czy po prostu idziemy spać? - chciała dodać, że oddzielnie ale ugryzła się w język. Przecież to było oczywiste akurat. A gdyby nie dowiedziała się czegokolwiek na temat innych sposobów na odpoczynek... wtedy po prostu wskazała mu łóżko, jedno z tych, które swobodnie znajdowały się w głównej części tego mieszkania, pytając jeszcze czy takie mu odpowiada, a potem... przysiadła gdzieś obok. Do końca sama nie wiedziała dlaczego nie ruszyła wprost do swojej sypialni, a po prostu tu została...

MG

Tak, no cóż, nie każdy był mistrzem w opowiadaniu historii, jak Kirino. A brak wyczucia raczej nie był dziwny biorąc pod uwagę całą osobę Sugito. W każdym razie skończyło się na tym że pora iść spać. Mężczyzna zapytany jak właściwie no ten, odzyskuje siły, odpowiedział że normalnie. Chociaż nie tylko. W każdym razie poszedł za dziewczyną i usiadł na łóżku poczym spojrzał na Kirino. Szybka analiza myśli po czym poklepał łóżko na którym siedział.-Połóż się, posiedzę z tobą póki nie zasne.-Tu było dużo miejsc do spania, nie musiał spać akurat na tym łóżku. A Kirino widocznie potrzebowała kogoś kto by z nią posiedział.

Kirino... wrosła w ziemię, gdy usłyszała słowa wypowiedziane przez swojego trenera. Chwila musiała minąć nim trybiki w jej umyśle ruszyły na nowo, tak by mogła spokojnie przemyśleć swoją odpowiedź i w ogóle całą tę sytuację. Co on jej tak naprawdę proponował? Czego od niej chciał? Nie, zaraz, nie chciał, oferował. Przypomniała sobie poranek, wtedy gdy znalazła go przy sobie i to jakie przyjemne ciepło odczuła w tamtym momencie. Teraz chciał jej zaoferować coś podobnego, chciał sprawić by nie czuła się samotnie i zimno w czterech ścianach własnej sypialni? Normalna dziewczyna pewnie obróciłaby się na pięcie i weszła do swojego pokoju trzaskając za sobą drzwiami, nie myśląc wiele nawet nad odpowiedzią, ale czy Ayame naprawdę chciała ponowne zostać sama i móc wpatrywać się z chłodem w oczach w sufit swojego mieszkania? Nie. Jej podświadomość krzyczała wręcz, by pozostała przy nim, skoro tylko się zaoferował, ale z drugiej strony jej aktywna jaźń długo się opierała o tym, by w ogóle w ten sposób pomyśleć. Ona była dziewczyną, on chłopakiem, nie znali się AŻ tak długo, a teraz coś takiego? Jak to miało...

Ale jej podświadomość potrafiła wpłynąć dobrze na jaźń aktywną, do tego stopnia, że ze spuszczonym w podłogę wzrokiem Ayame po prostu podeszła do łóżka, na którym usiadł chłopak, a następnie wdrapała się na nie i ułożyła plecami do niego. Tu już nawet nie chodziło o rumieńce, co po prostu o zwykłe nieprzystosowanie do tego typu sytuacji. Nie wiedziała co miała zrobić ani jak się zachować, ani co powiedzieć. Podziękować? Powinna, ale jak? Dzięki, że ze mną śpisz brzmiało co najmniej dziwacznie i nie na miejscu. Co mogła powiedzieć? - ...mam ostatnio problemy ze snem. Nie czekaj na mnie z zasypianiem... - rzuciła w końcu, dokładnie się usytouwując na łóżku, doskonale wiedząc, że powiedzieć mogłaby więcej, ale nie wiedziała dokładnie co i jak.

MG

Czekał czy nie, Kirino tego nie zauważyła. W pewnym momencie po prostu zasnęła. Dlatego też ranek nadszedł szybciej niż się spodziewała. Sugito siedział tam, gdzie siedział gdy ostatni raz go widziała. Spał. Jak zawsze to Kirino wstawała pierwsza, a jak widać dla chłopaka pozycja do snu nie była zbyt ważna. W każdym razie słońce dopiero wschodziło, więc wciąż było bardzo wcześniej. Niemniej każda godzina na trening jest dobra, tylko wpierw Kirino miała chyba inne rzeczy do zrobienia. Swoją drogą kolejny dzień spała w ciuchach. Piżamka chyba jest zbyt mejnstrimowa.

Tak, piżamka była zdecydowanie zbyt mainstreamowa. Choć może nie do końca o to chodziło. Ayame taka już była, że nie przykładała aż tak wielkiej wagi do swojego ubioru. Zdarzyło się jej za młodu wyjść na miasto właśnie w piżamie i nie czuć z tego powodu wielkiego dyskomfortu. W szafie miała szereg ubrań, które były do siebie bardzo podobne i praktycznie nie dało się wskazać pomiędzy nimi różnicy. Miała też rzecz jasna zestawy odzieży, które się od siebie bardzo różniły, ale nie posiadała ich dlatego, że lubiła kupić sobie nagle coś nowego, a dlatego, że kiedyś potrzebując nowego ciuchu zwyczajnie wpadała do sklepu i wybierała to, co akurat było pod ręką. Z rzadka, bardzo rzadka, zdarzało się jej faktycznie pójść i kupić coś po dłuższym przemyśleniu.

Dodatkowo ubranie w tym momencie naprawdę nie było dla niej specjalnie ważne. Miała głowę zajętą czymś innym, więc rzeczy tak trywialny jak odpowiedni ubiór po prostu z niej ulatywały. Sugito też nic jej na ten temat nie powiedział, więc nie widziała ona powodu do obaw. Bardziej skupiona była na tym, że mężczyzna ponownie poświęcił jej swoją uwagę (lub też nie, ale wolała myśleć na pierwszy sposób) i został z nią przez całą noc. Czy zasnął przed nią czy po niej - to nie miało znaczenia, bowiem przecież był obok. Gdyby coś się działo... miała świadomość, że mogła w każdej chwili go obudzić, szturchnąć, poprosić o chwilę rozmowy. Nie chciała tego robić, bo i on musiał przecież odpocząć, ale miała taką możliwość. To podnosiło na duchu.

Postarała się o to, by z łóżka zsunąć się w miarę bez robienia zbędnego hałasu, a następnie udała się szybko do swojego pokoju, a potem do łazienki, by wziąć szybki prysznic. Kolejna zmiana ubrania, kolejne przypadkowe ciuchy znalazły się na niej, a dodatkowo miała teraz jeszcze mokre włosy. Wyglądała teraz mniej więcej tak - tyle, że klatka piersiowa NIE była aż tak rozbudowana jak na załączonym obrazku. Niemniej ubranie zdawało się być bardziej przystosowane do walki czy treningu niż to wcześniejsze. Zanim udała się do Sugito, skoczyła jeszcze szybko (aczkolwiek odruchowo przemieszczając się na koniuszkach palców, niemal skradając się we własnym domu) do kuchni. Czego to nie lubił Sugito? Ogórków. Dlatego też tym razem na kanapkach znalazło się o wiele więcej pomidora. A ogórek wylądował w pokrojonej na plasterki postaci obok kanapek. Był chyba zdrowy. A nuż Sugito jednak się skusi. Dopiero potem wróciła do miejsca gdzie zostawiła mężczyznę i postanowiła przerwać panującą w tym miejscu, do tego czasu ciszę.

- Śpisz jeszcze...? Sugito...? -

MG

To co dokładnie i kto robił w nocy pozostawało owiane mgiełką tajemnicy, kto wie, może Sugito był tak naprawdę chorym zbokiem i obmacywał Kirino gdy ta spała? W każdym razie nastał poranek a Kirino tak by nie obudzić chłopaka poszła się umyć. Gdy wróciła Sugito już nie spał, na dodatek miał wilgotne włosy, więc można uznać że w tym czasie i on wziął kąpiel. Ziewnął widząc Kirino i podrapał się po głowie.-Za dużo snu rozleniwia...-Uśmiechnął się do "uczennicy"-Dzień dobry.-Przywitał się z różowo włosą.

Jeśli faktycznie ją obmacywał to miał wielkie szczęście, że jej nie obudził. Jasne, był od niej silniejszy w każdym względzie, ale nawet najsilniejsi potrafili polec, jeśli tylko przeciwnik natrafił na moment ich nieuwagi. A takim niewątpliwie byłby automatyczny kopniak między nogi i dodatkowy cios piąstką w szczękę, gdyby tylko dziewczyna zobaczyła co chłopak wyczyniał. A potem już pewnie całkowicie straciłaby nad sobą panowanie i kto wie czy Sugito kolejny raz nie musiałby przespać tysięcy lat by się zregenerować.

Tak czy siak nic takiego się nie stało, więc nie było powodu do niepotrzebnej agresji ani nienawiści, a ich miejsce z gracją zajął delikatny uśmiech jakim Ayame zaszczyciła swojego nauczyciela. - Dzień dobry Sugito. - odpowiedziała mu ciepło przekazując w jego ręce przygotowane przez nią kanapki. Sama też pozwoliła sobie wziąć jedną z nich dla siebie. - Chcesz powiedzieć, że zaspałeś? - zapytała nieco zaczepnie, ale widać było, że to tylko tak, by rozruszać rozmowę i rozpocząć ten poranek w miarę przyjemnie. - Ciekawe czy to rozleniwienie jakkolwiek wpłynie na nasz trening. Może dzisiaj uda mi się wręcz cię pokonać? To by było na swój sposób... rozczarowujące. - skwitowała wróżka cicho śmiejąc się do siebie, a następnie zajęła się jedzeniem swojej kanapki w ciszy, w międzyczasie zajmując miejsce na łóżku.

MG

Trening, walki, wspólne spędzanie czasu. Milusio. Niestety przychodzą czasy w których należy się pożegnać. Po dość długim treningu, który trwał ile trwał, Sugito powiedział że musi odejsć, choć kto wie, może jeszcze się spotkają. Co do Kirino, ta nawet nie przypuszczała jak silna stała się w czasie tego treningu. W każdym razie ten etap się zakończył i pora by ruszyła dalej. Chociaż wciąż nie nauczyła się wszystkiego, czego mogła się od niego nauczyć

Nowe zaklęcie(Darmowe):
Wymyśl sobie nazwę(Ranga A) - Rośliny Kirino które wejdą w kontak z raną przeciwnika, zaczynają rozwijać się posilając jego krwią. Korzenie roślin stają się twardsze, ostrzejsze i zapuszczają się dalej i dalej w ciało, chcąc rosnąć i rosnąć, rozdzierając ciało, żyły i żłopiąc krew. Zaklęcie działa na jedną wybraną przez Kirino roślinę, zaś tępo "Pożerania" przeciwnika zależne jest od odległości Kirino od rośliny oraz jej wielkości. Im roślina większa, tym wolniej się rozrasta. Małe rośliny pożerają ciało wystarczająco szybko by w 1 post zniszczyć całkowicie kończynę, czy sporą część ciała w okolicy rany. Duże rośliny w 1 post są w stanie zabić i całkowicie zniszczyć ciało. Przez duże rośliny liczy się rośliny których rozmiar stanowi 1/2 organizmu pożeranego.