Rezydencja Kuroi

First topic message reminder :


- Dotarliśmy na miejsce, to tutaj. Zwrócił się do lodowego maga, który szedł za nim. Znalazł klucze w kieszeni kurtki i uporał się niezdarnie zmarzniętymi na kość rękoma. Uchylił ją i zaprosił gestem do środka. - Nie patrz tak tylko wchodź, widzisz tamte światła? Jeszcze tylko kawałek. Ogród za murem nie był taki mały jak by mogło się wydawać, w mgliste dni zapewne w ogóle nie widać domu z tej odległości. Ryuu wszedł za gościem i zatrzasnął bramę za sobą. Pogoda dziś nie była jego sojuszniczką więc przypomniał sobie o tym jak śliski potrafi być chodnik, gdy pokryje go gołoledź. - O tej porze pewnie nikt nie zauważy, że jesteśmy. Obiecałem ci kolacje ale chyba będziemy musieli ją sami przyrządzić. Kuroi miał jednak nadzieje, że dopisze im szczęście i zostawili mu coś gotowego. Powoli ruszył do przodu po oświetlonej niskimi lampami ścieżce.

- Zamknij ryj- powiedział krótko, gdy tylko mężczyzna zaczął prawie krzyczeć jednocześnie uchylając się przed leczącym tworem. Szybko zatrzasnął książkę, po czym podszedł do wilka i podrapał go za uchem. Odłożył swoją lekturę, a może raczej ją wyrzucił w kierunku innych książek.
- Chyba się pomyliłeś- powiedział do niego nie przestając zadowalać swojego pupila.
-A co do ciebie to nie twój interes- rzucił krótko, po czym skierował w jego kierunku swoją twarz.

Kolega jednak niezbyt rozmowny... cóż, dobrali się wręcz idealnie. W sumie to Kyoraku powinien teraz grzecznie powiedzieć by wypierdalali z nieswojego domu... ale kto by się przejmował tym co należy robić. Na pewno nie wściekły, lubiący się napierdalać mag lody z północy. Nieee, ten kolega dziś pozna co to bul.
-Jak nie to nie, w sumie to mi jakoś bardzo nie zależy - dwa szybkie klepnięcią pięścią w otwartą dłoń - Aisu Meiku - schylił się, uderzył otwartymi dłońmi w posadzkę - Nami Tsurara!!!
Rząd lodowych sopli ma rozpruć wilka i pokiereszować nogi kolesia w czapce.

- Kurwa, mag- rzucił krótko od razu robiąc przewrót w bok minimalizując szkody jakie wyrządziło mu zaklęcie. Trochę poharatało mu plecy, jak widać raczej nie jest za fajnie. Syknął z bólu, gdy wstawał z ziemi.
- Ty skurwielu- powiedział prosto do lodowego maga, po czym gwizdnął. Jakimś cudem wilk nie odniósł ran, widocznie bestia była szybsza niż się to mogło początkowo zdawać. Zdjął broń z wierzchowca, po czym włożył kciuk do ust. Szybko się dopompował w dosłownym znaczeniu tego słowa, bo urósł z 20 centymetrów większy, po czym ruszył na przeciwnika.

Stan:
Kyo: 84% mm

-"Skurwielu"? I kto to mówi??? - Kyoraku uśmiechnął się złośliwie, widząc dopompowywującego się przeciwnika. Przynajmniej został zauważony przez przybysza, który... właśnie na niego biegł z tą dziwną bronią w ręce. W sumie, czego się spodziewał? Sam zaczął walkę, wiedział że do tego dojdzie, ale nie sądził że przeciwnik tak szybko dojdzie do siebie. No ale cóż, stało się, trza walczyć na szybkiego.
-Aisu Maiku: Meriken - szybko tworzy swe ulubione lodowe kastety i czeka na przeciwnika. Niezależnie od tego czy przeciwnik będzie atakował w pionie, w poziomie, na ukos czy jeszcze inaczej, Kyoraku odskakuje do tyłu, unikając ciosu, po czym natychmiastowo doskakuje ponownie do przeciwnika, uderzając prawym prostym w gardło oponenta, mając nadzieję że ten straci oddech i będzie można zacząć kopanie.

Odskok w tył nie był złym pomysłem, ale też nie najlepszym biorąc pod uwagę wykonany cios. Nie był od z ukosu, nie od góry czy z poziomu, a pchnięciem prosto na lewę ramie maga. Miał dość sporą ranę, ale ręka dalej się trzymała. Jednak prawy prosty to był dobry ruch! No gdyby nie to, że przeciwnik przyjął cios i... odbił maga lodu. Co to za ciało? Z tego nie zdawał sobie sprawy, ale przypominało gumę. Oj chyba nie będzie dzisiaj zbyt przyjemnie, bo zaraz wyleciał z kopniakiem w klatę maga posyłając go w tył na plecy.

Stan:
78% MM, 1/3 Meriken. Rana w połowie lewego ramienia, głęboka i krwawiąca, możesz jednak nim ruszać. Lekki problem z oddychaniem po kopniaku w klatę.

Pierwsza krew dla pana-poduszki powietrznej. Uroczo. Kyoraku nie wiedział co dokładnie się stało, wiedział jednak że kolega ma dość niecodzienne ciało-mimo tego że unik wyszedł jak wyszedł cios wszedł idealnie, frajer powinien leżeć nie mogąc złapać tlenu. A jednak nie, nie tylko nie leży, nie tylko stoi, ale nawet kopie!
Cóż, nie ma czasu zastanawiać się zbytnio nad tym zjawiskiem. Przede wszystkim Kyoraku zrywa się z ziemi, w miarę możliwości jeszcze bardziej powiększając powstały w wyniku kopnięcia dystans. Przelotnie zerka także na ranę, ale nie wydaje się ona aż tak ciężka by zajęcie się nią w tym momencie było absolutną koniecznością. Jeżeli uda mu się nabrać dystansu, atakuje Aisu Maiku: Tsurara, uderzając jednym soplem w klatę, drugim w głowę, trzecim zaś w dłoń trzymającą ostrzę. Jeżeli jakimś cudem nie udało mu się odsunąć od przeciwnika i/lub ten zjawi się tuż nad nim postara się odskoczyć od oponenta, unikając jednocześnie wszelkich możliwych ataków. Jeżeli wróg zagra absurdalnie i rzuci... tym czymś czym walczy, po prostu się uchyli, jeżeli by rzucał czymś mniejszym, cięższym do uniknięcia-zablokuje (Aisu Maiku: Shirudo). No i pozostaje wilk, gdyby się włączył i był czas na reakcję to Kyoraku wyjedzie futrzakowi trzema soplami na pysk (Aisu Maiku: Tsurara), zaś jeśli czasu zbraknie-po prostu odsunie się na prawo, schodząc zwierzakowi z drogi.

Nim Kyoraku zdołał się podnieść zobaczył kontem oka jak ręka przeciwnika gwałtowanie rośnie i zamierza mu jebnąć. Właściwie zamierzał, ale nie zrobił tego, po prostu się wycofał, gdy usłyszał tylko kilka piknięć wydobywających się z jego kieszeni.
Szybko odskoczył do tyłu, po czym odebrał coś w rodzaju telefonu, który był z małej lakrymy nadawczej.
- Halo, Gus z tej strony- powiedział, po czym tylko kilka "aha", "aha", "ok", po czym się rozłączył.
- Dobra, dzisiaj masz fart, do zobaczenia następnym razem- powiedział, po czym wsiadł na wilka i wybiegł przez dziurę w ścianie. Po chwili pojawili się policjanci i karetka zabrała nieprzytomnego Ryuu.

Nagroda: 3 PD, nie wydaj na głupoty. Jesteś wolny, idź w pokoju Chrystusa.

Sponiewierany Kyoraku powoli wstał i podszedł do dziury w ścianie patrzył w ślad za odjeżdżającym przeciwnikiem. Stał tak i stał, dopuki nie pojawiła się Magiczna Policja i i służby medyczne. Medycy opatrzyli ranę i uznali, że hospitalizacja nie jest potrzebna-przynajmniej jemu. Ryu jej wymagał, więc został zabrany do szpitala. Policjanci spisali zeznania maga lodu, po czym także go wypuścili. Patrząc za odjeżdżającą karetką, Kyoraku czuł jednocześnie ulgę i rozczarowanie. Ulgę, bo nie był do końca pewny czy może ufać Ryuu, i rozczarowanie, bo nie wiedzieć czemu bardzo chciał mu zaufać, zaufać w to że tak jak mówił nie jest mordercą. Cóż, bywa. Kyoraku wrócił do przeznaczonego dla niego pokoju, przebrał się w codzienny strój, wsadził plecak na plecy (uprzednio go pakując, zabierając także książkę o gildiach) i ruszył przed siebie, zastanawiając się co tym razem ukaże mu los.

[z/t]

"Uch.. Gdzie ja jestem?" - Zapytał sam siebie Smoku, gdy został obudzony przez ostry ból głowy. Był na tyle silny, że chłopak nie mógł rozróżnić, czy bardziej kręci mu się w głowie, czy też chce wymiotować, a może wszystko na raz? Z powodu tego, że wszystko wirowało mu przed oczami, a na tą chwilę miały okropny światłowstręt, postanowił je zostawić zamknięte. "Cholera, spróbuj sobie coś przypomnieć" - Zadręczał się swoją niewiedzą o położeniu w którym się znalazł. Ale raczej leżał na czymś miękkim, takie miał wrażenie. Podniósł powoli rękę i pomacał nią się po czole skąd dochodził ból. Zajęło mu chwilę zebranie informacji na temat tego co czół pod opuszkami swoich palców. "Bandaże? Więc uderzyłem się w głowę?" - Teraz jeszcze bardziej starał się dociec prawdy, co wydarzyło się zanim znalazł się w łóżku. Jednak nic nie potrafił sobie przypomnieć, nawet najdrobniejszego szczegółu. Prawdę mówiąc na tą chwile chyba nie był pewny kim jest, dlatego przeszukiwał swoją pamięć w poszukiwaniu jakiejś podpowiedzi. Miał czarno przed oczami, ale nie był to zły widok, można nawet powiedzieć, że dobrze czół się w czerni. Uśmiechnął się lekko do siebie, a w kącikach jego ust pojawiły się dziurki. "Ku-ro-i?" - Wygląda na to, że jednak coś sobie przypomniał. Wraz z ulubionym kolorem, swoim nazwiskiem, które się z nim wiązało nie można było przeoczyć jego czarnych włosów, które tak bardzo upodobniały go do tego mężczyzny, jego dziadka. Och, już blisko, a czego nauczył go ten stary pogodny mężczyzna? Na pewno, nie tego, by przejmować się byle bólem głowy i leżeć jak to ciele. Zmusił się, by usiąść na łóżku i powoli otworzyć ślepia. "To chyba mój pokój.. Tablica z notatkami sterty książek i panujący tu półmrok. Tak to zdecydowanie mój pokój." - Wyglądało, że ze wzrokiem wraca mu pamięć. Tylko to uczucie odrętwienia oraz niemocy. Spojrzał na swoje wychudzone dłonie i ponownie rozglądnął się po pokoju. Ile tu leżał? A któż to może wiedzieć. Wyciągnął rękę w kierunku leżącej na półce szklanki z wodą, złapał ją i podnosząc zauważył, że jest cięższa niż zwykle. Tak.. Brakowało mu sił, a zanik mięśni świadczył o tym, że nie leżał tu 3 dni. Wypił łapczywie zawartość, i usiadł stawiając stopy poza łóżkiem. Zanim wstał, rozruszał wszystkie partie mięśni o których zdawał sobie sprawę, że je ma, podniósł się za pomocą swojej katany, która leżała oparta o łóżko i wyszedł z pokoju, by udać się na dół.

***

Minął jakiś czas. Ryuuś starał się, jak najlepiej wykorzystać stracony czas, który przespał. Niekończąca się rehabilitacja i powrót do treningu w zaciszu domowym i coś co nie dawało mu spokoju. Po mimo tego, że nie dowiedział się co było przyczyną wypadku w domu oraz małego remontu w bibliotece, nachodziły go dziwne przebłyski pamięci, któremu towarzyszył ból głowy. Tak przynajmniej mu się wydawało, że wizje, te są realne, choć gdyby komuś o nich opowiedzieć mógłby wziąć go za wariata. Dlatego wolał unikać rozmów na ten temat, a raczej wcale o tym nie wspominać. Tak, o świecie z turkusową wodą i białym piaskiem przy wiecznej nocy lepiej było nie rozmawiać. Cóż naszego młodego bohatera owa "kara", która go spotkała troszkę zmieniła. Nabrał większego dystansu do życia. Przecież mogło się okazać, że jest krótsze niż mu się wydawało? A miał tyle planów i marzeń do spełnienia. Ach i nie można zapomnieć o roku nauki w dupę. Chociaż teraz mógł spokojnie wymknąć się na wycieczkę po świecie i nikt nie będzie miał mu tego za złe. Może czas trochę po czarować, bo plecak już spakowany..

Z/T