Rezydencja Kuroi

First topic message reminder :


- Dotarliśmy na miejsce, to tutaj. Zwrócił się do lodowego maga, który szedł za nim. Znalazł klucze w kieszeni kurtki i uporał się niezdarnie zmarzniętymi na kość rękoma. Uchylił ją i zaprosił gestem do środka. - Nie patrz tak tylko wchodź, widzisz tamte światła? Jeszcze tylko kawałek. Ogród za murem nie był taki mały jak by mogło się wydawać, w mgliste dni zapewne w ogóle nie widać domu z tej odległości. Ryuu wszedł za gościem i zatrzasnął bramę za sobą. Pogoda dziś nie była jego sojuszniczką więc przypomniał sobie o tym jak śliski potrafi być chodnik, gdy pokryje go gołoledź. - O tej porze pewnie nikt nie zauważy, że jesteśmy. Obiecałem ci kolacje ale chyba będziemy musieli ją sami przyrządzić. Kuroi miał jednak nadzieje, że dopisze im szczęście i zostawili mu coś gotowego. Powoli ruszył do przodu po oświetlonej niskimi lampami ścieżce.

W wodzie przesiedział ponad pół godziny i niemal w niej zasnął. Gdy jednak z niej wreszcie wyszedł, chłodne, wieczorne powietrze natychmiastowo go orzeźwiło. Nie, nie miał zamiaru kłaść się jeszcze spać. Rozejrzał się, narzucił szlafrok i przeklinając własną głupotę wszedł do pokoju, po czym przetrząsnął plecak w poszukiwaniu piżamy. Gdy znalazł, ubrał ją, narzucił na nią nią szlafrok "co by zimno nie było" (przyzwyczajenie z dzieciństwa którego nie mógł się pozbyć, i w sumie to jakoś specjalnie nie potrzebował się pozbywać) i ruszył do biblioteki. Zastanawiał się, jak duża będzie biblioteka i co takiego ciekawego Ryuu w niej trzyma. Zaraz potem przyszła inna myśl i inne pytanie-o co chodzi z darem magicznym tego gościa? W parku bardzo wyraźnie zasugerował że, że jednak ma potencjał magiczny, tylko nie ma... powołania? Może i powołania nie ma, ale jednak skoro wie że jakiś tam potencjał ma, to jakoś to jakoś go odkrył i użytkował. Ciekawe, jaki gatunek magii to był?
Wszedł do biblioteki i ponownie go zatkało. Było to duuuuuużo książek. Bardzo dużo. Po chwili odnalazł Ryuu w czytelni. Czytał (kto by się spodziewał) jakąś książkę. Podszedł od tyłu do sofy na której siedział i nachylił się nad nim.
-Co żeś czytasz? Bo wybór to tu masz cholernie duży.

Młody czytając wspomagał się podpierając ręką głowę, by było mu wygodnie. Nie była to lektura, która wymagała dużego skupienia, brakowało w niej akcji, ale nikt chyba nie wymaga cudów po książce, która zawiera same informacje. Przeglądając kartka po kartce Ryuu czasem ziewnął, na szczęście nie musiał czekać długo na towarzysza, tak na przyjemnościach zawsze czas szybciej płynie. Głos Kyoraku był jak łyk mocnej kawy, od razu postawił go na nogi, przeciągnął się jeszcze raz i poprawił.
- "Historia gildii po wielkim wybuchu.." wydawnictwo, a nie ważne. Tu znajdziesz większość odpowiedzi na swoje pytania. Może pomoże ci w podjęciu decyzji.
Posunął książkę w jego kierunku, a sam wstał i błyskawicznie przyniósł sobie coś nowego, usiadł i pokazał mu okładkę. Biała książka z napisem "MAGIA TWORZENIA".
- Zawsze podobała mi się ta okładka, jednak tylko przeglądnąłem ją powierzchownie, bo nie zawiera zaklęć. Jak teraz na to patrzę, to nie można było się spodziewać czegoś innego po magii, która daję taką swobodę. Chyba jedyne co może cię ograniczyć to własna wyobraźnia i element jakim się posługujesz, tak? Tutaj jest nie tylko o lodowym tworzeniu.
Książa którą trzymał teraz nie tylko podobała mu się ze względu na okładkę, posiadała także wiele ciekawych ilustracji, które przywoływały wiele wspomnień. Postanowił zabić trochę czasu czytając, by ewentualnie nie przeszkadzać swojemu gościu w przeglądaniu swojej.

Tak, ta książka może mu pomóc. Ale to zaraz, pierw wyjaśnienia dotyczące... zaraz zaraz, że co? Spojrzał na prezentowaną właśnie książkę którą ewidentnie planował czytać Ryuu. Hmmm, z grubsza koleś ma rację, choć aż tak różowo to nie wygląda. Ilość mocy magicznej, konieczność bardzo dokładnego zilustrowania sobie w wyobraźni kształtowanego obiektu, co w sytuacjach braku czasu może być trochę kłopotliwe, i tym podobne. Ale nie będzie robił tu wykładu. Poza tym... zaklęcia? W magii tworzenia? Widać albo książka jest źle skonstruowana, albo nie przeczytał tego co powinno być wielkimi literami wypisane na pierwszej stronie. Magia tworzenia jest indywidualna, każdy mag tworzenia ma swój własny, indywidualny styl. A co do innych tworzeń... niby są. Kamień, ziemia, drewno, różne metale. I co z tego?
-W żadnej książce o lodowym tworzeniu nie znajdziesz listy zaklęć. Ani o żadnym innym tworzeniu. - uśmiechnął się jakby tłumaczył coś małemu dziecku - Każdy mag tworzy na swój własny sposób, tak jak mu pasuje i jak mu się podoba. Na własną rękę szuka ideału. Bo ideał każdego jest inny. A co do ograniczeń... no aż tak różowo nie jest. Pomijając już fakt że każdy z nas dysponuje ograniczoną ilością mocy magicznej, dochodzi masa drobnych pierdołek i szczegółów, które mocno komplikują użycie tej magii. Ale mniejsza ze szczegółami. To - pacnął ręką w książkę, którą wcześniej położył sobie na kolanach - faktycznie może mi pomóc. Ale to zaraz. Najpierw... powiesz jak to jest z tą twoją mocą magiczną, powołanie i tym podobne? Bo rozumiem że moc magiczną masz? Tylko nie chciałeś wcześniej żyć pełnią życia maga?

Loczek zastanawiał się przez moment szukając jakiejś wymownej odpowiedzi, ale trudno było znaleźć jakieś sensowne kłamstwo na temat jego zdolności. Chcąc odpowiedzieć na to pytanie mógł jedynie ubrać to w słowa tak, by nie brzmiało to tak strasznym jakim było.
-To nie należy do moich ulubionych tematów i nie jest takie proste, mój potencjał magiczny, może być choćby twoim. Powinienem być w stanie opanować każdy żywioł, rodzaj i technikę. Nie jestem pewien, ale być może w szybszym tempie niż sama osoba od której bym tak ową "podpatrzył".
Spojrzał na słuchającego go Kyo, po czym zachichotał. Przecież to co miał jeszcze dopowiedzieć jest tak nieprawdopodobne, że pewnie zostanie przez niego potraktowane jako żart. Pozbywając się obaw zaczął kontynuować.
-Moja moc magiczna to nic innego jak przywłaszczenie sobie talentu drugiego maga. Nie posiadam więc ograniczeń, chyba że cenę jaką trzeba za ten dar zapłacić - ludzkie życie. Dlatego trudniej niż tobie jest mi się cieszyć z nazywania się magiem i pewnie jestem klasyfikowany jako wróg publiczny numer jeden, nie sądzę bym mógł cieszyć się wielką sympatią rzeszy fanów. Tak, czy owak pewnie i tak nigdy nie zobaczysz pełni moich umiejętności i pozostanę przy dość efektywnych umiejętnościach pozbawiania przeciwnika ruchy.
Jeśli jego gość przyjął to co powiedział dosadnie, to pewnie był ten moment, kiedy pierwszy raz mógł zacząć bać się Ryuu. Ciężko sobie wyobrazić kogoś, kto był w stanie zaakceptować tak złowrogą postać, przynajmniej tak wydawało się młodemu Kuroi.

Zaraz zaraz, że co? Ryuu wysysał moc magiczną z przeciwników... których zabił? A Kyoraku  był w jego domu i zamierzał w nim nocować... ups. Ups, ups, ups, ups i jeszcze raz KURRRWA MAĆ UPS. Choć w sumie... wszystkie dodatki, które powiedział poza suchymi faktami o mocy, jak również sam fakt, że wyjawił prawdę świadczyły o tym że nie zamierza zmienić Kyoraku w doładowanie swych zdolności, ale... choć w sumie i tak taki leszcz nie da rady nic zrobić. Zabezpieczy się jakoś pokój i będzie git
Tak czy siak mina Kyoraku trochę się zmieniła. Najpierw ukazała zmieszanie, przyprawione odrobiną lęku, następnie stwardniała, w to charakterystyczne zacięcie, które Ryuu widział już w parku, a potem rozmyła się w lekko przygnębione zrozumienie. W sumie, co miał zrobić? Ryuu wielokrotnie dał do zrozumienia że nie jest z tych co zamordują przypadkowego gościa, a Kyoraku nie wierzył że jest aż tak dobrym aktorem.
Aha... - powiedział powoli, patrząc rozmówcy w oczy - więc szukasz okazji by spotkać jakiegoś bandytę i inne monstrum w ludzkiej skórze, które będziesz mógł zabić i pochłonąć bez wyrzutów sumienia? Cóż, radzę zapolować na mroczne gildie, ewentualnie stać się członkiem jednej z nich. - twarz wyrażała spokój i opanowanie, ale w głębi duszy Kyoraku czół strach. Niezbyt miał ochotę na nocleg w tym domu, ale nie wypadało teraz uciekać. Poza tym, co Ryuu mógł mu zrobić? W otwartej walce nie ma szans, a atak we śnie odpadał-przyblokowane drzwi, lekki sen i czuły słuch zapewnią lodowemu magowi bezpieczeństwo. Ostrzeżony-uzbrojony - A skąd ty w ogóle wytrzasnąłeś taką magię?

-Tak, czemu od razu nie samego demona, czy smoka?
Wrzucił natychmiast z uśmiechem by rozładować wytworzone napięcie. Z początku chciał powiedzieć coś w stylu -Wybacz, że cię wystraszyłem, ale wydało mu się to bodźcem do spotęgowania nerwów, gdyż widać było, że Kyoraku stara się utrzymać fason. Jak można było wnioskować, jego gość przyjął słowa za prawdziwe i przez moment szukał oczami drogi ucieczki.
-Czynić zło by je zwalczać? Rodem, jak z jakiejś wzniosłej powieści. A dołączenie do mrocznej gildii i sabotowanie jej od środka? Z moimi umiejętnościami pewnie był bym upragnionym członkiem, ale chyba nie wydaje ci się, że osoba jak ja poradziła by sobie z takim wyzwaniem.
Pominął opowieść o pochodzeniu rzekomej magii z wiadomych względów. Nie wiedział, czy niedomówienia tworzyły bardziej epicką aurę wokół wątku, czy raczej gdyby zdradził resztę prawdy wydał by się bardziej interesujący. Samo posiadanie cudzych zdolności jest kuszące, ale czy nadal by tak było, gdyby Kyo wiedział, że z nimi Kuroi zabiera duszę z którą musi żyć? Nie, nie, to jeszcze bardziej psuło całą sytuację.

Dobra, ten koleś ma morderczą magię, ale mordercą nie jest. Albo jest wytrawnym, psychopatycznym mordercą i zajebistym aktorem. Zaraz zaraz, że co? Syn jednej z najbogatszych osób w kraju, psychopatyczny morderca, posiadacz tak pojechanej, zakazanej magii i zajebisty aktor w jednym? Nie no, za dużo tego. Tak ze dwa razy za dużo. Bez, kurwa mać, jaj.
Dobra, czyli Kyoraku ma doczynienia z młodym, bogatym, nie do końca ogarniętym chłopakiem, który ma morderczą magię, a jednocześnie jest tak pełen skrupułów jak przegniły pień robactwa, że nie wykorzysta ich nawet w absolutnej ostateczności. Cóż, jak mieć pecha, to na całego.
-Nie do końca o to mi chodziło. Taka magia po prostu idealnie wręcz pasuje do członka mrocznej gildii. Tylko że ty do niej nie pasujesz. I dobrze, bo gdybyś dołączył do mrocznej gildii to przy okazji najbliższego spotkania... wstawił bym ci kilka implantów i protez. Z lodu. - uśmiechnął się łobuzersko, zarówno ten uśmiech, jak i ton głosu mówiły że jego słowa są bardziej żartem niż realną groźbą - A co do demonów... byłby zapewne idealnym dawcą mocy... gdyby tylko udało ci się go ukatrupić. No i o ile dało by się go zassać. Przynajmniej taki prawdziwy demon, bo to o czym mówiłeś że na Galunie hasa to bardziej ludzie niż sensu sctricte demony... mniejsza z tym.
Ponownie spojrzał na trzymaną na kolanach książkę, nie myślał jednak o tym, co w niej może znaleźć. Myślał o przyszłości, ale nie o tym do której gildii dołączy, ani jakie przygody przeżyje. Myślał o tym, ile jeszcze takich dziwaków spotka na swej drodze. Analizował przy tym kogo już spotkał. I nagle, bez ostrzeżenia, zapowiedzi czy zaproszenia władowała się w to jeszcze jedna myśl-jak bardzo sam jest dziwakiem w oczach innych. Ot, taka nieproszona, trochę dołująca refleksja. Zagłuszył ją zaraz myślami na inny temat.
-Tak czy siak, rozumiem już co miałeś na myśli że nie masz powołania do życia maga. Cóż, osobiście radzę znaleźć kogoś kto pomoże ci nauczyć się jakiejś innej magii. Skoro masz talent magiczny, masz moc, nie powinno to być zbyt wielkim problemem. Albo też możesz pójść inną drogą, zostawiając magię jako opcje awaryjną na nieprzewidziane wypadki.

-No, już, już wystarczy tego gadania o tym co mogło by się stać. W takiej sytuacji możemy też przyjąć, że to ty nie miał byś podejścia i został nakarmiony moją, bądź nie moją magią. Nie mam pojęcia jak miał bym to traktować, nie mam jeszcze doświadczenia.
Czy Ryuu nie powiedział jeszcze? Mówi się, że okazja czyni złodzieja, a w akcje desperacji tonący brzytwy się chwyta. Tym bardziej historia bohatera, który dla dobra innych gotów by był kroczyć drogą ciemności, tragiczni herosi niosą na swych barkach ogromne brzemię i ciężar niezrozumienia. Ale by zostać bohaterem potrzebny jest impuls, a jedyne co teraz interesowało zamożnego młodzieńca to przygoda na której początku się znajdował.
-Kyoraku, przecież moja druga magia to jest owa opcja awaryjna. Mówiłem też już, że nie muszę iść na całość, bo mam bardzo skuteczne zaklęcia. Zdecydowałeś już może w której siedzibie wypijemy pierwsze piwo?
Nie chciał zdradzać wiele informacji o swoim typie mocy magicznych, nawet Kyo, który nie był super inteligentny potrafił dostrzec jak złe było to nad czym pracował Ryuu. Nie uważał go za głupiego jak mogło to zabrzmieć, ale poznał go już na tyle iż mógł sądzić, że cieszy go potęga. Niestety w tym przypadku tak jak sam uważał - nie było się z czego cieszyć.

Oho, czyżby młody smok szczerzył ząbki? W sumie... łotewa. Z samymi zaklęciami unieruchamiającymi może co najwyżej unieruchomić wrogo i wiać, a nie toczyć prawdziwy pojedynek... ale mniejsza z tym. Teraz trzeba się zająć podróżą i gildiami, a nie pierdołami pokroju magii Ryuu i jego problemów egzystencjalnych... strzelił w myślach facepalma. Taaak, czasem można się nieźle zakręcić we własnych myślach.
-Tak, mówiłeś coś na temat jakichś zaklęć unieruchamiających przeciwnika - powiedział po chwili, wyrywając się z korowodu bezsensownych i sprzecznych myśli - ale mniejsza z tym. Co do wycieczki... pozwól mi wpierw przejrzeć tą księgę i zgromadzić trochę informacji. Potem się pomyśli
Po tych słowach otwiera książkę i szybko ją przegląda. Czasem przeskakuje kilkanaście stron bez czytania, czasem czyta kilka od początku do końca. Wszystko zależy od tego o czym jest ten czy inny rozdział.

Po słowach Kyo rozsiadł się jeszcze wygodniej i odchylił głowę do tyłu, położył splecione dłonie powyżej czoła i wpatrzony w sufit zaczął się zastanawiać. Gdy gość przeglądał książkę, Ryuu ogarnięty euforią wywołaną chęcią przygody, wyobrażał sobie polowanie na demony. Tak, to coś co mógłby robić, nie było w tym nic złego, choć to raczej optymistyczne wróżby na poziom, który przedstawiał, choć nie był by sam, co w znacznym stopniu ułatwiło by mu zadanie i uczyniło krok milowy w jego rozwoju.
-Oprócz ładnych dziewczyn, zapolujemy na demony.
Powiedział z bananem na twarzy gapiąc się w martwy punkt. Już widział się okrytego aurą demonicznej mocy ratujący dzieci z sierocińca - nie no żarty ^^. Prawdo podobnie zyskał właśnie kompana, który również był na początku swojej podróży. Postanowił posiedzieć cicho i dać mu czas - może wpadnie na jakiś dobry pomysł co do ich pierwszej podróży?

Szybko czytał rozdziały o najważniejszych obecnie gildiach, pomijał historię i opisy słabszych gildii. Po jakimś czasie wiedział wszystko co chciał wiedzieć. I był diablo śpiący.
-Dobra, wiem które gildie są warte uwagi. W sumie to jest ich dość mało. Pomijając wróżki, które nawet tu są opisane jako banda nieumiejących się opanować idiotów - trochę przesadzał, ale kij z tym, pisało wyraźnie że duża część z nich jest wyjątkowo destrukcyjna i niebezpieczna dla przypadkowych osób w okolicy pola bitwy - oraz mrocznych i najemnych gildii pozostają syrenki, do których nie dołączę z przyczyn dość oczywistych, lamia i pegazy. Pozostałe to drobnica. Te dwie ostatnie gildie bym odwiedził, zobaczył co i jak. Pegazy siedzią w lesie niedaleko stąd, na wschód, lamia zaś w Shirotsume, dość daleko na zachód. Te dwa punkt na mapie pojawiają się na trasie z mojej strony. A jak z tobą?

To była chwila, mag lodu nawet nie zdążył skończyć swojego zdania, gdy nagle ściana zrobiła boom! Właściwie to w przenośni. Książki latały na boki i tak dalej, a jeden z fragmentów ściany uderzył Ryuu w potylicę pozbawiając go przytomności. Do środka wpadł mężczyzna na czymś w rodzaju wilka tylko znacznie większym. Ubrany był w czarne glany, brązowe spodnie, matowy podkoszulek na ramiączkach z napisem „Rawr!”. Z twarzy miał może 20-21 lat, gadzie oczy i ciemną skórę. Włosy były pod typową czapką typu fullcap z napisem „Auuu!”. Rozglądał się na boki, po czym zszedł z swojego wierzchowca, który leniwie położył się na ziemi. Warto wspomnieć, że owy „wilczek” miał na ciele przewieszoną broń przypominającą ogromny wachlarz i rękojeścią na tylcu (tak).
- Hm... według planów biblioteka miała być gdzie indziej, ale jak już tu jestem...- mruknął pod nosem, po czym zaczął szukać po stojących regałach. Tuman kurzu wisiał w powietrzu, a Ryuu, który zemdlał od ciosu leżał tuż przed nogami Kyoraku, którego przypadkowo zasłonił.

Stan:
Ryuu: Zaliczyłeś zgona (w przenośni, po prostu zemdlałeś).
Kyo: Nic ci nie jest.

Grom z jasnego nieba. Dosłownie. Siedzieli, gadali, a tu naglę huk, błysk i coś leci na biednego Kyoraku. Choć w sumie nie coś. Minęła dobra minuta, zanim uszy zaczęły pracować jak należy, a przed oczami przestały wirować czerwone wzory. Dość szybko zorientował się że przysypały go drobne odłamki oraz... ciało Ryuu? Nie, na szczęście żył jeszcze, przynajmniej miał puls. Dobry znak. Kolejna chwila, przetarcie oczu, które zaczęły obficie łzawić z nadmiaru pyłu, i można się było zorientować się w sytuacji. Wielki wilk leżał na przewróconym regale, obok dziury w ścianie. Pomiędzy zaś stojącymi jeszcze regałami krzątał się główny sprawca zamętu, nieświadomy chyba obecności kogokolwiek w pomieszczeniu. Jeden, zajęty poszukiwaniami czegoś, najprawdopodobniej książki (w końcu czego można w bibliotece szukać). Podejść, walnąć w potylice i po sprawie... nie, wilk może i leży, ale prawie na pewno nie śpi. Do drzwi było ponad 10m, ale kto by po prostu wiał w takiej sytuacji? Pewnie jakiś tchórz, ale Kyoraku do takich nie należał. Lubił i umiał się bić, a dodatkowo był wściekły. Powoli wstał, strącając z siebie nieprzytomnego Kuroi'ego oraz gruz, spojrzał w kierunku grzebiącego w książkach "gościa", po czym odezwał się donośnym, drżącym od gniewu głosem
-Koleś, chyba pomyliłeś adresy. Wpadasz przez ścianę, przerywasz ważne rozmowy, ignorujesz wszystkich i szukasz książki jakbyś był u siebie? Masz coś ciekawego do powiedzenia czy możemy przejść do spuszczania sobie wcirów?

MG

Mężczyzna, który wpadł przez tą dziurę niezbyt się przejął całą tą gadaniną. Przeleciał oczami po książce i ją wywalił. Następnie wziął kolejną książkę o niebieskim kolorze, ale szybko ją wyrzucił i to samo zrobił z następną o tym samym kolorze. Spojrzał w prawo i w lewo, a potem ziewnął zakrywając swoje usta. Gwizdnął i zwierzak powstał podchodząc do właściciela, który zerwał jakąś kartkę z rękojeści broni. Jedynie wzruszył ramionami i wrócił do szukania. Wilczek obserwował maga lodu, więc zajście szukającego wydawało się prawie niemożliwe.

Stan bez zmian

Nie ma to jak zostać olany... cóż, wypada jednak pierw wysłać ostrzeżenie, może dowiedzieć się czegoś. Nawet wściekły, Kyoraku pozostawał cholernie ciekawskim człowiekiem. Ponadto nie przepadał za atakowaniem z zaskoczenia, tym bardziej osobę prawdopodobnie głuchą... ale dotyk to chyba ma w porządku, nie?
Tak wiec Kyoraku za pomocą PWM'ki tworzy lodową kulkę wielkości kurzego jaja i rzuca nią w obcego.
-Ej, ja to jestem!!! - niemalże krzyczy w kierunku napastnika - Ktoś ty za jeden, czego tu chcesz i czemu robisz to w ten sposób? Za dawno łomotu nie dostałeś?