Dom Darksworthów

Na skraju Ery, w miejscu gdzie kończy się wielkie miasto, a zaczyna się Las, stoi dom. Właściwie można by opisać go tylko jednym słowem. Nie jest ani mały, ani specjalnie duży, ot w sam raz dla 4 osobowej rodzinny. Zbudowany z cegły, stalowy dach, pomalowany na biało. Otoczony kwiatowym ogrodem i drewnianym płotem. Niedaleko stoi jeszcze jeden budynek, z którego non stop dobiegają odgłosy uderzenia młotem o metal. To kuźnia. Nie zachwyca swoją wielkościa, ale wystarcza. W takim właśnie miejscu mieszkają Darksworth'owie.

Fem zatrzymał się na dróżce prowadzącej do jego rodzinnego domu i potrząsnął lekko Abi, aby ta się obudziła. Przez cała drogę od dorożki, siedziała mu na barana i spała, oparta o jego głowę. Fem przyjrzał się z daleka budynkowi i westchnął. Nie był tutaj tak dawno... Dużo się pozmieniało w świecie, ale to miejsce cały czas wyglądało tak samo. Dziewczynka przetarła oczy i rozejrzała się niepewnie po okolicy.
-Dzie jesteśmy?-zapytała wciąż zaspanym głosem.
-To mój dom. Tutaj dorastałem.-odpowiedział czarnowłosy po chwili namysłu i zdjął dziewczynkę z głowy, po czym postawił ją na ziemie i złapał za rączke. -Chodź. Poznasz moich rodziców i moją siostrę...-kiedy mówił te ostatnie słowa, ugryzł się w język i zdał sobie sprawę, że powiedział tylko o jednej. Bo Nimue uciekła z domu tak jak on... Ale nie miał z nią kontaktu już od dawna... W dodatku była w LS z tego co się dowiedział, a ta gildia nie dażył go za wielkim szacunkiem, więc nawet nie próbował się czegoś dowiedzieć. Mógł mieć tylko nadzieję, że wróciła do domu. Szczęśliwie. Ruszył ścieżką, wolno stawiając kroki i ciągnąc za sobą wciąż na wpół śpiąca Abigail. Sam lekko się denerwował wizytą. Zatrzymał się przed drzwiami i trzy razy zastukał.
... A może nikogo nie było w domu?- pomyślał z nadzieją.

Stojąc i czekając, aż ktoś otworzy lub nie otworzy drzwi, Fem zastanawiał się, ile już nie widział rodziców. Właściwie nie kontaktowali się od 2 lat, kiedy to czarnowłosy uciekł z domu. I nie wiedział, jaka będzie reakcja jego ojca kiedy go zobaczy. Chociaż tam, pal licho ojca, gorzej z reakcją matki. Tata napewno go ochrzani, ale ten miał raczej spokojny charakter, ale mama... Mówiąc szczerze, palacz obawiał się Mae. Zawsze bardziej bał się swojej rodzicielki, niż Luka. W każdym razie, drzwi się otworzyły, a w nich pojawiła się pani Darksworth. Czarnowłosy stał bez ruchu i nie wiedział co zrobić. Na chwile zjadły go nerwy. Pheam, który walczył z ogromnym płonącym diabłem, z latającym wężem i stawał ze śmiercią twarzą w twarz tyle razy, przestraszył się zwykłej pani domu. Ale nawet najstraszniejszy bóg nie może równać się z własną mama. Tylko ona tak potrafi na Ciebie nakrzyczeć, że lekcje odrobią się raz dwa, talerze same się umyją, ubrania same poskłądają i jeszcze się wyprasują. Najwidoczniej mama również wpadła w stan "niewiemcorobićwtejsytuacji", więc Fem miał chwile czasu, aby się ogarnąć. W końcu poczuł, że strach opuszcza go na tyle, ze może się ruszyć i coś powiedzieć.
-Mamo.-mruknął i powoli podszedł, aby ją do siebie przytulić. Mogła oczywiście od niego odskoczyć, pewnie słyszała o jego niechlubnym zachowaniu, więc nie zdziwiłby się, gdy tak zereagowała. Jednak jeśli nie, przytulił ją mocno do serca. Abi przyglądała się kobiecie z ciekawością. Weszli do środka.
-Kto to?-zapytała, ciągnąć Fema za rękaw. Czarnowłosy pochylił się w stronę Abi.
-To moja mama Abigail. A więc twoja babcia.-wytłumaczył blondynce, po czym szybko spojrzał na Mae.-Mamo, Abigail to moja córka. Adoptowana. Wytłumacze Ci później.-rzucił, bo wolał teraz o tym z matką nie rozmawiać. Kuchnia była dokładnie taka sama jaką zapamiętał, a kiedy do nosa Fema dotarł zapach pierogów, od razu poczuł się głodny.
-Oh, pierogi...-mruknął pod nosem, jednak mama zaproponowała im śniadanie.-Wystarszy herbata, dziękuje.- odpowiedział, po czym usiadł na krześle, a Abi wgramoliła się na drugi, wciąż jak urzeczona wpatrzona w Mae, jak gdyby nie wiedziała, co zrobić z fantem że ma babcie. Czarnowłosy wsłuchał się w odgłosy domu, na chwile przymykając oczy.
-U mnie...-zaczął Fem, zastanawiając się co powiedzieć mamie.-Wszystko w porządku, chyba. Gorzej niż dwa lata temu, ale lepiej niż rok temu.-odpowiedział zagadkowo, po czym zamilkł.
-A gdzie tata? Nie słysze odgłosów z kuźni... I siostry? Są w domu?-zapytał po chwili milczenia Fem.

Czarnowłosy nie był głupi. W swoim krótki życiu przeżył już bardzo dużo i widział, że matka się denerwuje. Cała tą sytuacją. Jej syn, który uciekł z domu, wrócił po 2 latach i to nie sam, ale z córką. W dodatku na początku był bohaterem Fiore, a teraz został uznany za morderce i zwyzywany od najgorszych. A teraz siedział w kuchni jak gdyby nigdy nic i pił herbatę.
-Ja podziękuje, ale Abi pewnie bardzo chętnie. Lubi wszystko co słodkie.-odpowiedział i upił łyk swojego napoju. Dziewczynka siedziała grzecznie na krześle i spróbowała napić się swojego trunku, ale był zdecydowanie za gorący.-Ostrożnie Abi, dmuchaj bo się poparzysz.-upomniał blondynkę Fem. Nie wiedział, czego nauczyli jej w FT w czasie jego nieobecności, ale napewno niczego dobrego. Uśmiechnął się do matki. Wiedział jak Luke je lubi, bo sam też za nimi przepadał. Tak samo jak Nimue. I Hibiki. Wszyscy je po prostu ubóstwiali... Ale..
-Więc Nimue nie wróciła do domu... Spotkałem ją. I starałem się jej pilnować, nawet przez pewien czas opłacałem kogoś, aby ją obserwował i dawał mi znać o co i jak, ale od tamtego zdarzenia nie miałem z nią kontaktu. Nie wiem, co się z nią dzieję. Miałem nadzieję, że tu wróciła, ale...-urwał. Nie chciał martwić bardziej swojej matki. Chociaż sam też często zastanawiał się, co się działo z rudowłosą dziewczyną. Ale nic nie mógł na to poradzić. Każdy z LS zabiłby go na miejscu, gdyby tylko się zbliżył. Grzecznie zrobił to, o co poprosiła go matka, po czym wrócił na swoje miejsce i napił się herbaty. I nagle Mae zadała naprawdę trudne pytanie. To, na które nie wiedział jak odpowiedzieć. Postanowił się jakoś wykręcić.
-Chciałem napisać, ale... bałem się. Przecież uciekłem z domu. NIe wiedziałem, czy mogę wrócić od tak, przecież poszedłem szukać chwały i nie chciałem bez niej wracać. A w końcu, kiedy już ją zdobyłem, wszystko się posypało i jeszcze bardziej się bałem. Mamo. Ja zabiłem człowieka. Zabijałem inkwizytorów.-powiedział i zamknął oczy. Abi ześlizgnęła się z krzesła, podeszła i przytuliła się do Fema, jak gdyby w jego obronie. Rzuciła Mae wściekłe spojrzenie.

Ojoj, wszystko się skomplikowało. Czarnowłosy wiedział, że prędzej czy później będzie musiał stanąć twarzą twarz z ojcem, ale nastąpiło to w tak złym momencie, że gorzej być nie mogło. Chyba. W każdym razie, kiedy usłyszał ich głosy Fem zerwał się z miejsca, przez co Abi zsunęła się z niego i odsunęła się, nie wiedząc co robić. Pierwsza pojawiła się Hibiki. Palacz takiej reakcji się nie spodziewał. Też tęsknił za siostrą i w ogóle, ale... W każdym razie przytulił ją mocno do siebie i pogłaskał po głowie, chociaż czuł na sobie mordercze spojrzenie Abigail.
-Urosłaś.-mruknął, bo to było coś, co starszy brat powinien powiedzieć młodszej siostrze po dwóch latach rozłąki. No i w sumie prawda była taka, że trochę się zmieniła. Oczywiście Mae zniszczyła piękną chwile i odesłała dziewczynę do przedpokoju, aby się rozebrała. W tym czasie Fem zrobił kilka kroków w stronę drzwi i spojrzał na swojego ojca.
-Tato.-powiedział, patrząc mu w oczy i próbując coś z nich wyczytać.-... Wróciłem?-dodał niepewnie. Czuł się bardzo spięty. Oczekiwał nawet tego, że ojciec może go uderzyć. Wcale by się nie zdziwił.

Przyzwyczajone do walki ciało Darkswortha, wyslało impuls do uniku zanim jeszcze cios nadszedł, ale sygnał ten zniknął gdzieś w kłębach zdenerwowania i niepewności, które pokrywały teraz mózg placza niczym ciepła kołderka. Więc dostał. Bolało. Rzuciło go o szafkę i dopiero wtedy Fem zdał sobie sprawę z tego, co się działo. Wciąż ogłuszony po potężnym uderzeniu ojca, spróbował odbić się od szafki, jednocześnie prawą ręką sięgając do tsuki Doujigiri, ale wtedy wtrąciła się matka i znalazł się na zewnątrz. Stał naprzeciwko ojca i uważnie mu się przyglądał. Czuł mieszankę zdenerwowania, bo ten go uderzył i chciał mu oddać, jednocześnie jednak zdawał sobie sprawę z tego, że to jego ojciec i nie mógł go zabić. Ani poważnie zranić... Dawno już nie używał swojego miecza w ten sposób. Nigdy się tym nie przejmował. Walczył po to aby zabić. Albo chociaż zranić. A przecież nie mógł odciąć ojcu ręki, ani nogi, ani przeciąć mu gardła. Spojrzał na niego i westchnął ciężko.
-Skoro tak to chcesz załatwić...-mruknął i wydobył Doujigiri. Spojrzał na katane, potem na ojca i schował ją z powrotem. Odpiął ją od pasa i rzucił gdzieś w prawo. Sięgnął do drugą katanę, która miał przy sobie. Ta bardziej się nadawała. Nie mógł użyć dziedzicznego ostrza, którego dostał od ojca przeciwko jemu samemu. Stanął w gotowości do walki i zrobił krok w stronę ojca. Luke był kowalem, więc miał o wiele więcej pary w łapach niż Fem, w dodatku do dyspozycji miał zwykły miecz, a nie katanę, więc był w lepszej sytuacji. Jego umiejętności szermierskie były raczej słabsze od palacza, ale nadrabiał czym innym. Dlatego Fem dłuższą chwile chodził po łuku, przyglądając się ojcu. Jak z nim walczyć? Jeśli dostanie się w zasięgu jego pięści przegra. W dodatku nie mógł go ranić. Obrócił miecz tak, aby walczyć tępą stroną. Westchnął. I rzucił się do ataku. Trzymając katanę po prawej stronie, pobiegł w stronę ojca, tknąć od dołu do góry, gdy tylko katana znalazła się w zasięgu. Fem był o wiele szybszy i sprytniejszy [raczej], dlatego nie odskakiwał od razu, ale uniknął ciosu ojca [ o ile ten taki wyprowadził], po czym uderzył kataną w stronę prawego kolana ojca i odskoczył zanim ten zdażył mu oddać. Prawdopodobnie Ojciec będzie chciał złapać go za płaszcz/kołnierz/rękaw, dlatego Fem uważnie obserwuje [Percepcja lvl.1] i w razie czego stara się mu to udaremnić. Jeśli ojciec wykona jakieś cięcie, Fem w pierwszej kolejności ich unika, nie blokuje ich, zaś tą powstała lukę wykorzystuje do tego, aby samemu ciąć, a raczej uderzyć ojca tępą stroną katany w kolana, lub łokcie, lub nawet w głowę, jeśli nadarzy się taka okazja. Jak znajdzie się w sytuacji, w której ojciec go złapie, wtedy obraca katanę na ostrą stronę i lekko tnie ojca w ramie, aby ten go puścił, a jeśli spróbuje przyciągnąć go do siebie Fem uderza tsuką katany w brzuch przy czym ciałem stara się unikać ciosów [dalej to możliwe], a jeśli ojciec go puści, wtedy odskakuje od niego i czeka na jego atak.

//Piękny ost <3

Albo Fem zapomniał już, jak silny był ojciec, albo ten stał się lepszy od ich ostatniego spotkania. Wydawało się, że Luke bawi się z palaczem, aż jego syn w pewnym momencie poczuł się zupełnie jak wtedy, kiedy ten uczył go sztuki szermierki. Ale to było dawno. Czarnowłosy nie był już tym samym chudym chłopczykiem, który z drewnianym mieczem walczył z rosłym kowalem. Teraz naprzeciw głowy rodziny Darksworthów stał jego dorosły już syn. I Luke z każdym ciosem, który blokował, mógł zdać sobie sprawę z tego, jak bardzo zmienił się jego potomek. W ferworze walki palacz stawał się coraz to bardziej pewnym siebie i opuszczały go nerwy. To był jego żywioł. Dawno już nie walczył z kimś w ten sposób. Dawno już tak dobrze się nie bawił. Kiedy to było...? W trakcie walki z 10*? Nie mógł już sobie tego przypomnieć. Ta chwila trwała i trwała. Dźwięk uderzających się o siebie mieczy roznosił się wraz z wiatrem po okolicy. Fem poczuł w nozdrzach znajomy zapach kuźni. W dodatku pot spływał mu z czoła. Czuł się... po prostu fantastycznie. Ah! Ile by dał, żeby ta ch....
Mae przerwała ich pojedynek. Fem ciął po raz ostatni, ojciec odbił jego uderzenie, po czym po prostu odszedł, bez żadnego słowa. Czarnowłosy wsunął katanę do sayi i przez dłuższą chwile łapał oddech. Następnie podszedł do miejsca, gdzie leżało Doujigiri, przypiął katanę z powrotem do pasa i poszedł za matką. Abigail była w niebo wzięta. Dawno już nie widział jej takiej szczęśliwej. Rozmawiała z Hibiki na swój dziwny sposób, próbując posługiwać się językiem Fiore, jednak wciąż słabo jej to wychodziło. Ale nie przejmowała się tym. Niepewnie spróbowała pierogów, ale zaraz potem na jej ustach pojawił się wielki uśmiech i dosłownie pochłonęła ich resztę. Fem usiadł obok niej i pogłaskał ją czule po blond czuprynie, ale ta była zbyt zajęta jedzeniem, aby cokolwiek zrobić, dlatego palacz również zajął się pierogami. Były przepyszne jak zawsze. Zjadł szybko, jak to zwykle miał w zwyczaju i siedział chwile w milczeniu, przyglądając się rodzinie. Jego córka grzecznie, ale niepoprawnie językowo poprosiła Mae o dokładne. A Hibiki zadała Pytanie. Właściwie to czarnowłosy chciał coś jej opowiedzieć. Uśmiechnął się do niej.
-Jeszcze nie wiem, mamo. Ale nie mogę tu zostać. Nie po to wróciłem. A właściwie nie chodzi o mnie.-mruknął i spojrzał na swoją córkę.-Ale cóż, może jednak coś wam opowiem...
Zaczął więc opowiadać. Mówił o gildii, o inkwizycji, o misjach które odbył. O tym jak spotkał po raz pierwszy Totha i odzyskał jeden z legendarnych mieczy Darksworthów, chociaż ryzykował to życiem. O tym, jak staną twarzą twarz z 10*, jak przeszedł przez próbę 9* chociaż przez to osiwiał. O tym, jak przez 8* stracił to co kochał. Mówił o atakach na Ere, gdzie walczył z ogromnym Wężem, mówił o walkach w Kandii, gdzie walczył z samym 10*, aby ochronić Króla. O tym, jak wraz z Grschna, najsilniejszym magiem Fiore walczyli w Twierdzy Koh, gdzie raz na zawsze pozbyli się inkwizycji. I o tym, że to właśnie tam "znalazł" Abigail i się nią zaopiekował. Potem przerwał i dłuższa chwile milczał. Tato wyszedł w trakcie jego epilogu, lub dopiero po nim. Fem nie zauważył kiedy, zbyt pochłonięty był opowieścią. W końcu spojrzał na matkę smutnym wzrokiem.
-Przepraszam...-mruknął, po czym wstał, pocałował matkę w policzek i poszedł do kuźni. Przed tym jednak zostawił swoje bronie na korytarzu. Nie będą mu potrzebne. Kiedy znalazł się w budynku i zobaczył ojca, bez słowa usiadł i chwile mu się przyglądał.
-Cowdor-Glamis.[size]-powiedział.-Słyszałeś to nazwisko?[/size]

Fem westchnął. Przyglądał się ojcu z zaciekawieniem spod zmarszczonych brwi. Widział po jego reakcji, że coś było nie tak. A więc jednak. Siedział tak w milczeniu, aż w końcu wstał i zaczął powoli przechadzać się po kuźni, przyglądając się narzędziom. Specjalnie kazał ojcu czekać. W końcu przystanął i odezwał się.
-Wiesz, jakiś czas temu spotkałem pewnego mężczyznę. Miał na imię Makbet. Makbet Cowdor-Glamis. I pewnie nic nie było by w tym dziwnego, gdyby nie fakt, że do złudzenia przypominał mnie. I Ciebie. Przeszło mi wtedy przez myśl, że to nie jest normalne... No bo czyżbym miał swojego sobowtóra?-zamilkł i spojrzał na ojca swoimi czerwonymi oczami.-Powinienem o czymś wiedzieć?...-mruknął i powoli zbliżył się na ojca, jednak zachowują bezpieczną odległość, bo nie chciał przez przypadek dostać młotkiem w twarz.

Pierwsze słowa ojca zdezorientowały chłopaka. Nie był pewien jak na nie zareagować, więc po prostu patrzył w oczy Luke i czekał. Znał ten wzrok. Tyle razy musiał go znosić, wtedy jednak zawsze prędzej czy później odwracał głowę, aby nie czuć na sobie siły kowalskiego spojrzenia. Przez zapach papierosa, Fem również zapragnął zapalić, wyciągnął więc jednego z paczki i zapalił przy pomocy zapalniczki. To chyba jedyny przedmiot, który miał przy sobie od samego początku swej podróży. Właściwie to zabrał ją chyba ojcu, ale już nie pamiętał. W każdym razie, również się zaciągnął i wypuścił dym nosem.
-Dlaczego akurat na dziewiętnastych urodzinach? Miałeś tyle okazji, kiedy byłem w domu.-wymruczał Fem, zanim ojciec przeszedł do dalszej części rozmowy. Lekko zirytowany przyglądał się ojcu, kiedy ten poszedł po pudełko i coś z niego wyciągnął. Ciało czarnowłosego poruszyło się lekko na widok noża, jednak palacz szybko uspokoił sam siebie. To był jego ojciec, gdyby chciał go zabić, zrobiłby to już dawno. Przytaknął, kiedy zadał pierwsze pytanie. Nie wiele pamiętał z okresu wczesnego dzieciństwa. Głównie to twarz mamy. Kiedy padło drugie pytanie, Fem musiał się chwile zastanowić. W końcu jednak poruszył ramionami na znak, że nie wie i było to w sumie mało ważne. Chyba.


Czarnowłosy znieruchomiał. Fakt, spodziewał się tego, ba, domyślał się już po pierwszych słowach ojca, ale wciąż miał nadzieję, że jest jakieś inne wytłumaczenie sytuacji. Teraz jednak prawda uderzyła go z rozpędu prosto w pierś, niczym Eien w stalową ścianę. JEGO SYNA? Ojciec patrzył na ten nóż z taką czułością... W Femie się zagotowało. Cudem powstrzymywał swoją złość. ZDRADZIŁ MAMĘ?... CO... za.... Nie mniej, zmusił się aby wysłuchać resztę historii. Uf, więc jej nie zdradził. Ale okłamał ją. Mae nie wiedziała o tym. Czarnowłosy nie wiedział co o tym sądzić. Z jednej strony nie chciał jej denerwować, z drugiej strony czuł się dziwnie z tym faktem. Tym bardziej, że ojciec mówił o Makbecie z taką... miłością... Tak się nim interesował. Dostawał o nim wieści i w ogóle. A o swoim prawdziwym synu MUSIAŁ dowiadywać się z gazet. PF. NAJWIDOCZNIEJ KOLEŚ KTÓRY INFORMOWAŁ GO O MAKBECIE I NIE MÓGŁ... Eh, uspokój się -powiedział sam do siebie, jednak nie wytrzymał i zerwał się z miejsca.
-A O CZYM MAM JEJ POWIEDZIEĆ?! JAK TO SOBIE WYOBRAŻASZ? MAMO ZABIŁEM CZŁOWIEKA?! MAMO, JESTEM TERAZ MORDERCA W OCZACH LUDZI I MAGÓW?! MAMO RADA MAGII CHCE SIĘ MNIE POZBYĆ? MAMO ZA MOJĄ GŁOWĘ WYZNACZONO CENĘ I KAŻDY BĘDZIE CHCIAŁ MNIE TERAZ ZABIĆ?! MAM POWIEDZIEĆ MATCE JAK BARDZO ZŁY SIĘ STAŁEM I PATRZEĆ JAK CIERPI?! NIGDY W ŻYCIU.-wydarł się na ojca palacz, chodząc niespokojnie po kuźni. Urwał. Przestał krzyczeć. Poniosło go. Usiadł. Znowu wstał. I znowu usiadł.-A teraz dowiaduje się, że mam brata, którego nie mam, bo nie żyje. I że ojciec okłamuje mamę. Że z Nimue nie wiadomo co się dzieję. Nie wiesz kim się stałem? Ja sam tego nie wiem. Byłem jaki byłem, ale potem skończyłem w szpitalu psychiatrycznym. Rozumiesz? Gadałem z królikami. Cały czas tam, spędziłem z pierdolonymi królikami. A jak wyszedłem, to wszystko wyglądało inaczej. Ale dalej nie wiedziałem co ze mną jest. Kim jestem. Wszędzie były te jebane króliki. Zachowywałem się jak idiota. Jak pierdolony idiota. A teraz siedzę tu i ojciec mówi mi, że mnie nie zna.-urwał, aby odetchnąć. Westchnął.-... Dostałeś Raikiri?-zapytał po chwili, próbując zmienić temat.