Lusye vs. Diarmuid

Wreszcie się zatrzymał. Wreszcie.. ile teraz miał do swojej przeciwniczki? 20 metrów? Niech ją..
- To była twoja sprawka, PRAWDA? - zapytał głośno, obracając się w jej stronę dziewczyny. - Takie sztuczki nieprzystoją wojownikowi.. rozczarowałaś mnie. - wbił na krótką chwilę wzrok w ziemię. Po chwili ponownie spojrzał na Lusye. Bez słowa ruszył, biegiem.


Kierował się do czarnowłosej, zmieniając kierunek biegu (jak zacznie mu uciekać), jeśli zajdzie taka potrzeba. Po znalezieniu się w odległości odpowiedniej do ataku (powiedzmy, że przy wyciągniętej włóczni, ostrze sięgałoby za nią), bierze zamach prawą ręką i z lewej do prawej, przypiernicza kijaszkiem w bok dziewczyny (bazowo prawy, ale to zależy jak będzie stać). Siła powinna być wystarczająca, by dziewczę doznało takiego bólu, że powinno paść na glebę. W ostateczności połamie się parę żeber.. ale oby nie. Jeśli odskoczy do tyłu (Lusia), włócznia poleci za nią (pchnięcie), co by dźgnąć, daleko nie ma; poleci w prawą albo do góry? Kijaszek będzie leciał za nią, Diar nawet wspomoże się lewą łapką, co by leciał za nią szybciej i tak ją trafił. W przypadku uniki w dół, czyli standardowe 'na glebe!', Ua obróci kijaszka w łapie i zdzieli ją nim po głowie, jednocześnie zmniejszając dystans, żeby móc sprzedać jej lekkiego laczka, co by się odsłoniła.
Dalej stoi? Okej. Diarmuid był zdeterminowany by zakończyć tą walkę, bo zdecydowanie za długo się ciągnęła, więc mógł być bardziej brutalny niż zakładał. Ale przepraszać będzie później. Tym razem będzie walczył obiema łapami.
Ponownie skraca dystans (jeśli trzeba), po czym obraca włócznię tak, by ostrze było z 'tyłu'. Następnie wystosowuje dwa szybkie pchnięcia na korpus Lusye, celując mniej więcej w brzuch. Następnie cofa włócznię do tyłu i obraca, uderzając z góry na dół - tym razem celem była głowa/ramiona.

Gdyby odskoczyła, Dé Danann doskakuje do niej, trzymając się dalej odpowiedniego dystansu. Jednocześnie bierze zamach (znów od lewej do prawej) kijem na wysokości kolan przeciwniczki. Powinno ją ściąć z nóg, jak po dobrej libacji.

Jego atak miał prowadzić do jednego - do upadku dziewczyny, by mógł spokojnie przystawić jej ostrze broni do gardła. Wtedy wygra.

Uśmiechnęła się nieco krzywo słysząc, co też mężczyzna wykrzykuje. Nie był to uśmiech triumfu czy zgryźliwości. Ot, niejako rozbawiła ją kwestia "takich sztuczek".
- To ty postanowiłeś ograniczyć moje ruchy tak, bym nie mogła się bronić przed twoimi atakami. Powiedz mi, gdzie w tym duma wojownika, który nie pozwala nawet walczyć czy bronić się drugiej stronie? Zrobiłam dokładnie to samo. Znalazłeś się w stanie, na który nie miałeś wpływu. Jak czuje się człowiek, który nie może nic zrobić? - zapytała spokojnie, dalej obserwując mężczyznę i powolutku podnosząc się do kucu, podpierając swoja osobę dłońmi przed sobą. Może byłaby to pozycja sprintera gotowego do powstania na sygnał "gotowi", ale ona o tym nie wiedziała. I obserwowała zbliżającego się mężczyznę, zbierając w sobie wszelkie siły na unik. Bo prawda była taka, że czuła zmianę nastawienia mężczyzny. Nie wiedziała co prawda, jak to się skończy, ale nie zamierzała czekać, aż dostanie z całej siły kijaszkiem. Dlatego też użyła Opętania zanim jasne było, że nie ma jakichkolwiek szans na ucieczkę. I w momencie, kiedy odległość między nimi była bliska a mężczyzna brał zamach, Lusia wybiła się do przodu, nieco po skosie, w swoją prawą stronę, mając w zamierzeniu zrobić przewrót tuż obok mężczyzny i znaleźć się za jego plecami. Ręce ułożyła tak, by chronić głowę i przeturlać się przez bark, a nie przez kark. Jeśli jednak jej nie wyjdzie, po prostu chroni swoją głowę rękami i kuli się najbardziej, jak może, by zminimalizować obszar ataku.

Co zrobić, kiedy szanse na jakikolwiek ruch są znikome? Już to przecież przerabiała. Wystarczyło zmusić się do tego, by wstać, zaciskając zęby i dalej mierzyć się z własnymi słabościami. Jednak tym razem nie była to kwestia zmobilizowania się, tylko walczenia o swoje. Nie tylko dla pokazania, że ona też coś może zrobić, ale też po to, by inni nie mieli satysfakcji z łatwej wygranej, jaką mogła się okazać ta walka. A ona mimo swojej postury, umiejętności i wyglądu, łatwą zdobyczą nie była. Wiedząc, gdzie znajduje się jej przeciwnik (PWM Wyczucia) w odniesieniu do niej natychmiastowo użyła Duchów Ziemi, by przytrzymać mężczyznę w miejscu tuż obok niej, w tym niewielkim oddaleniu. Moze nie było to silne zaklęcie, ale powinno przysporzyć nieco problemów na wszelki wypadek, gdyby mężczyzna chciał zwiększyć dystans między nimi poprzez odskoki lub uniki. Nawet jeśli od razu użyje kryształów, by się uwolnić nie oznaczało, że ona mu na to pozwoli. Zaraz po użyciu Duchów ziemi, korzysta z Posłuszeństwa. Nie mogła pozwolić mężczyźnie na żaden ruch, czy to ręką, nogą, szyją. Czymkolwiek. Nie wynikało to z taktyki - przytrzymaj i wiej, jak poprzednio. Tym razem chciała wykorzystać wszystko, co mogła, by wygrać. Nawet jeżeli mężczyzna uważał to a niegodne, plugawe czy złe, nie ona wybierała to, jaką magią została obdarowana. Nie od niej zależało to, że widzi dusze. Ona wybierała, jak z tego skorzysta. A tak samo jak on chciała wygrać, choć znajdowała się w godnym pożałowania stanie, na ziemi, tuż przed wrogiem. Mógł być dumny. Sprawił, że jego wróg płaszczył się na ziemi jak robak, czekając na ostatnie uderzenie. Czy nie tak samo było w ostatniej walce między Fairy Tail a Mermaid Crest? Cóż za przerażająca gildia... Brutalnością ustępowało im tylko Grimoire Heart. Nieco uśmiechając się do własnych myśli, skupiła całą swoją wolę w to, by mężczyzna stał nieruchomo, mogąc jedynie oddychać i ruszać głową, ale nie szyją. Nie chciała przegrać leżąc plackiem na ziemi, plecami zwrócona do przeciwnika niczym świniak na rzeź. Nieświadomy, że zaraz czeka go koniec. Nie chciała tak skończyć. Była człowiekiem, tak samo godnym, jak i silniejszy od niej mężczyzna. Bo był silniejszy, wiedziała to od samego początku. A mimo to chciała pokazać, że będzie w stanie z nim walczyć. I choć ta walka opierała się na unikach z jej strony, nie było innej opcji. Przyszedł czas, by jakoś to zakończyć. Dlatego nie mogła pozwolić, by się ruszył. Gdyby próbował przełamać zaklęcie, ponawia je. Może była to taktyka szaleńca, ale lepszej nie miała. Ostrożnie przeturlała się w międzyczasie na plecy, by widzieć przeciwnika, jednak uważając, by nie złamać przez przypadek siły zaklęcia. Tuż po tym wyciągnęła z sayi swoje dziwaczne tanto i nałożyła na nie Kontrolę, by ostrze pomknęło w stronę szyi mężczyzny i zatrzymało się milimetry przed nią. Wygrana? Przegrana? Z pewnością pokazanie, że ona też może doprowadzić do sytuacji patowej, nawet jeśli Diar uważał to za niegodne. Ale przecież zrobił dokładnie to samo. Jednakże bardziej widowiskowo. Spróbowała się podnieść do siadu. Nie zamierzała już nigdzie uciekać. To były jej ostatnie akcje. Na jej ustach błąkał się lekki uśmiech, przerywany niestety wykrzywieniami bólu. Bo nie dało się ukryć, bolało.
W przypadku, gdyby udało mu się wyrwać z unieruchomienia, próbuje je ponowić, jednak stara się zachować nieco mocy na Kontrolę. Bo bez niej obecnie nie mogła dużo zrobić. Nie gania też za mężczyzną, bo fizycznie nie była w stanie tego zrobić. Zamiast tego czeka, aż podejdzie bliżej niej, by wystosować poprzednio opisane ruchy.

Stał tak nad dziewczyną, dzierżąc w dłoni włócznię. Ta walka zdecydowania za długo trwała. Zbyt długo. Chciał być delikatne, używając jak najmniej swojego kryształu i posługując się tępą stroną broni. Ale widać tak się nie da. Nie umiał pokonać małej dziewczynki, która najwyraźniej zdawała się silniejsza, niż jej wygląd wskazuje. Może faktycznie zbyt ostro ją ocenił.. nie jej wina, że posługuje się taką magią. A jako że był słabsza (jako płeć i wiekowo), musiała wykorzystać wszystko, co miała, byle wygrać. To nie była walka dwóch rycerzy. - Po walce ją przeproszę. - stwierdził w duchu.
W ten, z trybun dosłyszał głos Alezji. Tak, była wrzawa, a w końcu te kilka tysięcy osób robi swoje, ale on ją słyszał. Bardzo głośno i wyraźnie. Jej głos był mu bardzo dobrze znany, więc będąc nawet na dnie piekła, pośród niezliczonego morza wrzeszących dusz, on wyłapałby ten jeden, jedyny.. głos kobiety, która w niego wierzyła. Naznaczony miłością odruchowo zacisnął dłonie jeszcze mocniej. Nie mógł pozwolić sobie na przegraną. PO PROSTU NIE MÓGŁ.
Uniósł lewą łapkę do góry, dając znać pani Archeolog, że da z siebie wszystko.

Coś go łapie za nogi i próbuje unieruchomić? Noł problemo, natychmiast zadziałała PWM: Krystalizacja, zmieniając 'więzy' w kruchy kryształ (przypominam, że ziemia i trawa to świetna podstawa do krystalizacji), który natychmiastowo się rozpada. I będzie tak krystalizować do oporu, nawet nie zwracając na to większej uwagi (patrzeć się nie musi). Jeśli zajdzie taka potrzeba, to będzie podskakiwać do góry.
Gdyby mógł, to teraz wystarczyłoby machnąć raz kijaszkiem i po robocie, ale jako że nie może atakować, bo obrona, to pozostaje mu tylko ponownie zmierzyć się z nieprzyjemnym czarem, który sprawia, że ciało robi wszystko, tylko nie to, co chce sam czarnowłosy. A jako że nadal dźwięczały mu w uszach słowa Alezji (+ fakt, że go obserwuje), był cholernie zmotywowany, by nie dać się ponownie ubezwłasnowolnić. - Nie tym razem, Lusye, nie tym razem. Biję się w pierś, że tak niecna sztuczka, ponownie na mnie nie zadziała. NIE DAM SIĘ! - napiął ponownie wszystkie mięśnie, był jak skała. Twarda skała, której nic nie ruszy z miejsca i nikt nad nią nie zapanuje. Ale jako że sama motywacja nie wystarczy, postanowił wzmocnić swą obronę - jego umysł to dolina. Piękna, niewinna, gdzie Diar żyje sobie w spokoju i nikomu nie wadzi. Zaś z drugiej strony, z przesmyku między górami, nadchodzi potężna fala wody, która bezpardonowo chce wparować do tej ostoi. Co zrobić w takiej sytuacji? Postawić MUR! Wielki, potężny, nie do zdobycia. Dé Danann właśnie tak zrobi - wytworzy kryształowy mur, który swą wielkością i majestatem przyćmi wszystkie inne muro-podobne konstrukcje. Następnie zatrzyma rozpędzone ilości wody i ostatecznie dolina będzie cała. Nikomu nic się nie stanie. Taki właśnie był plan. Wytworzyć w umyśle mur nie do przejścia dla czaru Lusye. Jeśli nie da rady będzie to wielka plama na jego honorze.. nie mogło się nie udać, MUSI SIĘ UDAĆ. MUSI, MUSI, MUSI, MUSI, MUSI, MUSI, MUSI, MUSI!
Gdyby jednak mur zaczął pękać, a woda przeciekać, Diarmuid postara się jeszcze bardziej i zacznie go umacniać, zamieniając ową wodę w kryształ.

Zamień słabość w siłę, stań się silniejszy, większy.. WYGRAJ!

Natychmiast zgina nogi w kolanach, co by dotknąć ziemi, rzucając jednocześnie czar Omiwakari (C). Tak, chciał ją znów unieruchomić kryształem. A że była była blisko ziemi, powinna zostać całkowicie nim pokryta.
[Ta akcja zostanie wykonana zaraz po wcześniejszej, albo od razu, jeśli nie będzie miał szans dotknięcia ziemi]: używa czaru Doragon no Tsubasa (B), zamieniając ziemię, trawę i wilgoć w powietrzu w 2,5m. skrzydła. Natychmiast po powstaniu, jedno z nich (lewe) zasłoni całkowicie ciało włócznika, odgradzając tym samym ich oboje. Drugie skrzydło będzie czekało, gotowe do ataku w każdej chwili..

Nie wyjdzie mu obrona przed czarem 'umysłowym' i nie będzie mógł też zrobić skrzydeł? Ops. Nie pozostanie mu nic innego jak dalej walczyć z samym sobą, byle się ruszyć. Ale tym razem nie całym ciałem, a jedynie ręką, która dzierży włócznię, co by ją unieś na pewną wysokość i obronię się przed lecącym tantem*
Nie ważne od wyniku tekże akcji:
- Nie poddam się, nie przegram. - powie wprost do Lusi.

* - nie wiem jak działa Kontrola u Lusi, ale Kontrola Diara nad kryształem jest cholernie skpieniochłonna, więc jak na moje, coś powinno nie wyjść.

Re * - dopiero po fakcie się ogarnąłem, że to czar, a nie PWM. Przepraszam.
---------------------------

Jak jest źle, to jest źle. Był ranny i do tego unieruchomiony. Właśnie schrzanił akcję jak jakiś żółtodziób, ale się nie podda!
Natychmiast po zakończeniu ataku Lusye, Diarmuid rzuca Suishouheki Kekkei (C), co by odgrodzić ją i siebie dwumetrową, kryształową ścianą. Jednocześnie (wraz z tworzeniem kryształu) przy pomocy PWM: Zmiana kolorów, nadaje shieldowi kolor czarnej-czerni, co by dziewczyna nie miała bladego, co właśnie robi nasz bohater. A tym bardziej, by nie mogła rzucić na niego, tego durnego czaru, co przejmuje jego ciało.
Ale na tym nie koniec, o nie. Po wytworzeniu Suishouheki Kekkei, przykłada lewą dłoń do ściany i używa kolejnego czaru - Omiwakari (C), pod Luśką (nie musiał widzieć, wiedział, gdzie jest, a nawet jeśli się ruszy, to czar ma zasięg 2m) powinien wyrosnąć kolejny krzaczek, który będzie się rozrastał we wszystkie strony i w kilka chwil unieruchomi dziewoję, albo przynajmniej spróbuje. Co teraz? Jeszcze raz! Ponownie macha spella Omiwakari (C), ale tym razem krzak wyrośnie bezpośrednio ze ściany (tak bliżej ziemi, co by miał krótszą drogę), łapiąc dosłownie przemienioną Luśkę 'od góry' - na tak zwane dwa baty.
Jeśli wszystko pójdzie jak po masełku, to Aoyoshi zostanie wzięta w kleszcze i nie będzie mogła nic zrobić, jako że ledwo zipie.

W między czasie Ua Duibhne zacznie się wiercić, próbując wyrwać z obrastającego go zielska. Będzie skakał, gibał się, próbował wyrywać poszczególne nogi, byleby w końcu nic go nie trzymało.
W wolnej chwili dopomaga sobie również PWM: Krystalizacja. Żeby było mu zdecydowanie łatwiej.

W gruncie rzeczy chodziło o to, żeby się uwolnić i móc ruszyć pupcie przed siebie. A że coś z poprzednich akcjiach może nie wyjść - no trudno.
Jeśli nie przygwoździ Luśki na tyle, by wygrać walkę, stworzy sobie broń przy pomocy czaru Buki-ko (C) (w lewej łapce). Będzie to niewielki, kryształowy miecz o 40 centymetrowym ostrzu. Weźmie go i rzuci się do członkini DHC, wbijając ostrze w jej ramię (zależnie po której stronie będzie), a następnie przyłoży solidnie 'rękojeścią' przez łepetynę, co by ogłuszyć.

Westchnęła, nie ukrywając bólu i zmęczenia, po czym tylko uśmiechnęła się do mężczyzny, choć pewnie nie zwrócił na to uwagi, zajęty własnymi problemami. Cokolwiek się nie wydarzyło, powiedziała magiczne dwa słowa.
- Poddaję się - wyrzuciła tak spokojnie, jak tylko mogła w obecnym stanie. Dalsza walka byłaby samobójstwem, niepotrzebnym dokładaniem sobie ran i kłopotów dla innych. Teoretycznie powinno zakończyć to walkę tak szybko, jak się dało, bo obecnie, jedyne co mogłaby robić na swoją obronę, byłoby odturlanie się od Diarmuida, na co też specjalnie sił nie miała. Pomimo "magicznych słów" była z siebie zadowolona. Może to przez nieszczęsne ostrze utkwione w ręce mężczyzny? Ale teraz... teraz już chyba mogła odpocząć.