Posiadłość Jokeone'a

Srebrna kareta mknęła leniwie mglistymi uliczkami. Woźnica siedział sztywno, bez ruchu. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie fakt, iż człowiek ten nie posiadał twarzy. Jeżeli ktokolwiek zobaczyłby ów pojazd, z pewnością stwierdziłby, iż jest to powóz widmo. W istocie jednak nie był, bowiem w środku siedziała zwyczajna kobieta. Kobieta, która nuciła jedną z Czterech pór roku Vivaldiego, nawijając sobie na palec fioletowego loka. Mimo, że w karecie zmieściłyby się cztery osoby, bohaterka podróżowała sama. Dzięki temu bez skrępowania mogła przyjąć dowolną pozycję, w której czuła się komfortowo. Matka zawsze powtarzała jej, że damy powinny siedzieć prosto, mieć złączone kolana oraz ręce wzdłuż ciała. Ella wychodziła jednak z założenia, że czego oko nie widzi, tego sercu nie żal, więc po prostu rozłożyła się wygodnie na siedzeniu.
- Cudownie! – Cantarella klasnęła w dłonie. W końcu doczekała się przyjęcia na swoją cześć. W jej rodzinnych stronach każdej wysoko urodzonej pannie organizowano bal debiutancki, na którym ta mogła pokazać się, zabłysnąć w towarzystwie. Z racji tego, że bohaterka zapadła w magiczny sen w wieku trzynastu lat, ominęło ją to wydarzenie. Potem była już na to zwyczajnie za stara.
Kobieta zamknęła powieki, chciała zrelaksować się przed tym, co miało nadejść. Jej błogostan nie trwał jednak długo, bowiem zanim zdążyła zasnąć, usłyszała znajome głosy.
- Miałeś zupełną rację, byłaby z niej marna księżniczka. – Odezwał się Ace.
- Wyobraź sobie jaką tragiczną byłaby królową! – Mruknął Ryszard. – Brr. –
Ella natychmiast otworzyła oczy.
- Co wy tu robicie?! – Zagrzmiała. – Natychmiast wynoście się z mojego snu! – Rozkazała, jednak oni zignorowali jej polecenie.
- Nie, znudziło nam się bezczynne egzystowanie w Pustce, tutaj jest ciekawiej. – Wyjaśnił duch. – A właśnie, twój woźnica straszy. Nie mogłaś wyśnić mu twarzy? Poważnie, trochę to nieludzkie. – Dodał, a pluszowy dinozaur przytaknął mu.
- Duchy nie powinny oceniać, co jest ludzkie, a co nie. Jesteś tylko chodzącą ektoplazmą. – Cantarella posłała mu mordercze spojrzenie.
- Ektoplazma to wymysł ludzi, którzy nie mają pojęcia, jak racjonalnie wyjaśnić istnienie duchów w naszej rzeczywistości. My nie mamy formy, więc nie jesteśmy złożeni z jakiegokolwiek materiału. – Rzekł, ziewając.
- Istnienie ektoplazmy jest hipotezą, a ja mogę się z nią zgadzać, prawda? – Syknęła. Nie lubiła, kiedy ktoś kwestionował jej poglądy.
- Złość piękności szkodzi, nie słyszałaś o tym? – Rozmówca zaśmiał się.
- Bez obaw, dla niej i tak jest już za późno. – Wtrącił wypchany dinozaur.
- Ty wredna, pluszowa małpo! – Pisnęła, przymierzając się do kopnięcia Ryszarda.
- Właściwie, to jestem dinozaurem. – Odparł, uskakując przed atakiem.
- Mam was serdecznie dosyć, dlaczego nie możecie się zająć czymś innym, czymś bardziej pożytecznym? – Westchnęła, opadając na siedzenie.
- To samo tyczy się ciebie, Lotta. – Zaczął duch. – Nie masz przypadkiem czegoś do zrobienia? – Zapytał.
- Mam mnóstwo czasu, drobna przerwa jeszcze nikomu nie zaszkodziła. – Skrzyżowała ręce.
- Aby móc sobie robić przerwy, to najpierw trzeba pracować. – Rzekł Ryszard, spoglądając ukradkiem na Ace’a. Tamten skinął mu głową. Bohaterka nie zrozumiała niewerbalnego przekazu, ale przeczuła, że właśnie uknuli jakiś plan.
- Cokolwiek chcecie zrobić, to zastanówcie się, czy to na pewno dobry pomysł… – Przełknęła nerwowo ślinę.
- Och, ten pomysł jest wyśmienity. – Ace powoli przysunął się do bohaterki, tymczasem pluszowy dinozaur otworzył drzwi powozu.
- Chyba nie wyrzucicie mnie z pędzącej karety, prawda? – Wiedziała, że przed nimi nie ucieknie.
- Weź się wreszcie do roboty! – Poradzili, a potem wypchnęli ją wspólnie z pojazdu.
- Baba z wozu, koniom lżej. – Podsumował Ryszard.

Cantarella otworzyła oczy. Dopiero po paru sekundach dotarło do niej, że leży na suchej ziemi.
- Weź się wreszcie do roboty! – Zagrzmiał brodaty staruszek, który stanął nad bohaterką. – Ile razy mam ci powtarzać, żebyś nie zasypiała wszędzie, gdzie popadnie! – Krzyknął, zdzielając ją laską po głowie.
- Wiem, wiem… - Westchnęła. Kiedy powstała, otrzepała ubranie, a potem rozejrzała się. Wóz z sianem stał zaraz za nią, musiała więc spaść z przyczepy, kiedy zapadła w sen.
- Boli mnie głowa… – Zaszlochała, mając nadzieję, że mężczyzna da jej spokój.
- A mnie boli serce, kiedy na ciebie patrzę. Wspominał ci ktoś kiedyś, że jesteś, jak pasożyt?! – Zapytał, popychając ją do przodu.
- Zaledwie parę razy, więc bilans nie jest najgorszy. – Zażartowała, wprawiając staruszka w jeszcze większą wściekłość.
- Gdyby nie Matylda, to już dawno wyrzuciłbym cię z mojego domu! – Brodacz poczerwieniał na twarzy. Mimo, że wielokrotnie odgrażał się w podobny sposób, bohaterka wiedziała, że tak naprawdę nie wyrzuciłby jej z domu.
- Staruszku, nie denerwuj się. Zaraz ciśnienie ci skoczy, a wtedy znowu nie będziesz mógł jeść mięsa przez tydzień! – Poradziła, zwinnie umykając przed kolejnym uderzeniem drewnianą laską.
- Same z tobą kłopoty, chociaż raz się do czegoś przydaj! – Rzekł, sięgając do kieszeni i wyjmując z niej zwitek papieru. – Załatwiłem ci pracę, musisz zgłosić się pod ten adres. Znajomy piekarz powiedział, że to proste zadanie, z którym nawet ty powinnaś sobie poradzić. – Burknął, wręczając jej kartonik.
- Nawet ja? Zero poszanowania dla mojej osoby. – Wymamrotała pod nosem.
- Mówiłaś coś?! – Ponownie zagrzmiał, zamachując się laską.
- Nic! – Odruchowo cofnęła się. – Zastanawiałam się, co to za zadanie. –
- Wiem tylko tyle, że musisz dostarczyć jakąś paczkę. Nie będziesz sama, więc nie powinnaś się zgubić. –
- Pocieszające… - Westchnęła. Staruszek obszedł wóz, a kiedy wrócił z powrotem, podał młodej kobiecie pakunek.
- Matylda zrobiła ci kanapki, musisz zjeść je wszystkie, by nie sprawić jej przykrości, rozumiesz? Dorzuciłem ci jeszcze parę papryczek. –
- Już wiem, czemu się w tobie zakochała staruszku! – Canterella zaśmiała się, zawstydzając brodacza.
- Idź już! – Zawołał, wsiadając na miejsce woźnicy. – Powodzenia. – Dodał, a potem odjechał.
Bohaterka przeniosła wzrok na kartkę z adresem.
- Znalezienie tego miejsca nie może być trudne, prawda? – Pomyślała głośno, a potem ruszyła przed siebie. Po kilku minutach wędrówki dotarła do posiadłości. Od razu zdziwił ją fakt, że nikogo nie spotkała przed bramą. Staruszek wspominał, iż ktoś ma ją zaprowadzić do zleceniodawcy.
- Dziwne. – Mruknęła, upewniając się, czy aby na pewno nie pomyliła adresów. – Jest tu kto? – Zawołała, podchodząc bliżej. – Przyszłam w sprawie zlecenia! –

Mam nadzieję, że moja misja nie będzie polegała na dyskrecji, bo z moim Playfirem dość rzucam się w oczy. No nic jakoś będę musiał to przeboleć. Misji nie będę wykonywał sam, mam nadzieję, że mój partner nie będzie chciał nawiązywać ze mną zbyt wielu kontaktów. Dobrze, że to gdzieś w magnolii, akurat byłem w okolicy więc miałem blisko. Idę sobie miastem jakby nigdy nic, ludzie patrzą na mnie dziwnym wzrokiem, jak by nigdy nie widzieli ringblade'a... Podchodzę pod ogromną bramę z wyrytym uśmiechem. To nie wróży najlepiej najwidoczniej nasz zleceniodawca to świr. Widzę, że nie jestem pierwszy, moja partnerka już jest na miejscu. Podchodzę bliżej i staję obok niej. Nie patrząc na nią pytam się: Też przyszłaś na misję? Zauważam, że brama jest zamknięta co nie wróżyło najlepiej. Na szczęście ktoś chodził za nią może uda nam się zwrócić na siebie uwagę. Dobrze, że to moja partnerka krzyknęła, przynajmniej nie musiałem tego robić ja i wyjaśniać całej sprawy.

Cantarella nie doczekała się odpowiedzi. Ludzie stojący za bramą posłali jej lekceważące spojrzenie, dolewając tym samym oliwy do ognia.
- Niech no tylko przekroczę tę bramę… - Odgrażała się, kopiąc w ogrodzenie. Gdyby nie fakt, że pracę załatwił staruszek, już dawno wróciłaby do domu. Jak można traktować w ten sposób zleceniobiorcę? W jej rodzinnych stronach byłoby to nie do pomyślenia. Ogarnęła ją tak ogromna irytacja, że nie zwróciła uwagi na to, iż na miejscu pojawił się również jej partner. Dopiero jego pytanie wyrwało ją z zadumy.
- Tak, ale obawiam się, że nie pójdzie tak łatwo, jak się tego spodziewałam. – Odparła, rozglądając się wokoło. Przez chwilę pomyślała, że mogłaby spróbować wspiąć się po metalowych prętach, jednak ich ostre zakończenie skutecznie zniechęciło ją. Możliwość nadziania się na nie była w jej przypadku zbyt ogromna.
- Nie podoba mi się ich lekceważący stosunek, poszukajmy jakiejś wyrwy w murze. – Zaproponowała, kierując się na lewo. Jej myśli skupiły się wokół gromady. Nie wyglądali na pracowników, ani tym bardziej na rodzinę właściciela posiadłości. Gdyby tak było, otworzyliby przecież bramę. W zamyśleniu sięgnęła po kanapkę, którą natychmiast skonsumowała.
- Pyszne! – Stwierdziła, przełykając ostatni kęs. Cieszyła się, że para staruszków pozwoliła jej u siebie zamieszkać. Od wielu miesięcy musiała wędrować, nie miała zatem stałego miejsca zamieszkania. Oni potrafili sprawić, że czasami czuła się, jak w domu.
- Hej, znalazłeś coś? – Zawołała, mając nadzieję, iż towarzysz również podjął się poszukiwania alternatywnego przejścia.
- Może wystarczy wypowiedzieć magiczną formułę - „Sezamie, otwórz się!”. – Pomyślała głośno, pałaszując kolejną kanapkę. – To nie byłoby takie głupie. – Dodała, sięgając po papryczkę.

No nie fajnie robią. Równie dobrze, mogą to sobie sami dostarczyć, jest wiele innych misji, na które mogę sobie w każdym momencie pójść. Pewnie jak się już dostaniemy do środka, to zleceniodawca będzie miał jakąś głupią wymówkę. No nic trzeba się tam dostać i mu wyjaśnić, jak powinno się traktować osoby, które starają się mu pomóc (nie ważne, że za pieniądze). Wyrwa w murze?, mało prawdopodobne, ale mogę się przejść. Obchodzę prawą część muru przyglądając się jej. Jeżeli ją znajduje to daję znać mojej partnerce i przechodzę, przez dziurę. Jeżeli jednak nic tam nie będzie, wracam do bramy i przyglądam się uśmiechniętej buźce, która się na niej znajduje. Może służy jako zamek, albo coś takiego. Jeżeli nic szczególnego na niej nie znajdę, staram się dostrzec jakieś inne przejście, lub cel który stałby się obiektem moich zainteresowań. Przyglądam się także uważniej ludziom, którzy chodzą za bramą i staram się wykombinować w jaki sposób się tam dostali...

Skończywszy spożywać prowiant, Ella oparła się o mur. Kiedy kopnęła w ogrodzenie, obiła sobie nieco stopę, dlatego teraz zapragnęła ją rozmasować. Zdjęła pantofla, a potem uczyniła to, co postanowiła.
- Gdybyśmy znaleźli chociażby jakiś krzak, czy drzewo, po których można by się wspiąć, to mielibyśmy problem z głowy. – Westchnęła, ponownie zakładając obuwie.
- Na co spoglądasz? – Zagadnęła, podchodząc do towarzysza. Jego wzrok wyraźnie skierowany był ku buźce widniejącej u szczytu bramy. – Trochę przerażająca. – Stwierdziła, przechylając głowę na bok. Zawsze powtarzano jej, że o gustach się nie dyskutuje, jednak pewne rzeczy były po prostu kiczowate, niezależnie od tego, jakby na nie spojrzeć.
- Czuję, że właściciel tej posiadłości jest zdrowo… - Nie dokończyła, bowiem zorientowała się, iż wypowiada te słowa na głos, a nie w myślach. Nie powinno się oceniać ludzi na podstawie takich głupstw. Z drugiej strony, zleceniodawca nie raczył nawet pojawić się w umówionym miejscu, a co więcej, po jego włościach spacerowali podejrzani ludzie. Z jej wrodzoną zdolnością do wpadania w tarapaty było to niemal pewne, że mężczyzna zadarł z jakimś gangiem albo nawet był jego częścią, a dostarczenie tej paczki wiąże się z wmieszaniem w ich sprawy.
- Świetnie. – Ponownie westchnęła. – Masz jakiś plan? – Zapytała z nadzieją.

Prawdopodobnie ktoś nas obserwuje, i ma niezły ubaw z nieporadnych magów, którzy nie potrafią przejść przez. Czy mi się wydawało, czy ta buźka się wykrzywiła? Trzeba to sprawdzić. Podchodzę i dotykam tej buźki, bo zwykły metal nie powinien się tak wyginać. Jak by co to z prawej strony wystaje gałąź poza mur, można by się spróbować jakoś po niej przedostać na drugą stronę. Kiedy to mówiłem ostrożnie sprawdzałem czy na buźce nie ma ukrytego przełącznika lub czegoś w tym stylu. Kiedy już ją dokładnie obejrzałem, rozglądam się dookoła siebie, aby zlokalizować miejsce, z którego dochodził tajemniczy szept. Wyczulam wszystkie moje zmysły na inne znaki i staram się je od razu lokalizować. Jeżeli nic ciekawego się nie wydarzy to idę pod tamtą gałąź jeszcze raz się rozglądam po czym kucam i wyciągam złączone ręce przed siebie. Dając mojej partnerce w ten sposób do zrozumienia, że ma na nie stanąć i w ten sposób chwycić się gałęzi i przejść na drugą stronę.

Młoda kobieta ziewnęła, zasłaniając usta dłonią. Gdyby miała ku temu sposobność, zapewne udałaby się na spoczynek. Sen był najbardziej wyczekiwanym elementem jej codziennej rutyny. Nie dość, że nie musiała wtedy pracować, to jeszcze wypoczywała i nabierała sił do działania w kolejnych godzinach. Nie wiedziała, czy jej zamiłowanie do spania spowodowane było tym, że śniła przez niemalże pięć lat, czy po prostu wynikało to z lenistwa. Jednak jeżeli miałaby obstawiać, to wybrałaby drugą opcję.
- Gałąź? – Powtórzyła. – Wspaniale! – Zawołała podekscytowana. Jako dziecko często biegała po pałacowym ogrodzie i wspinała się po drzewach, by obserwować z ich wierzchołków pracę służby albo magiczny trening swoich braci.
Cantarella odwróciła się, jednak zanim zdążyła ruszyć do miejsca wskazanego przez towarzysza, usłyszała nieznajomy głos. Jakież było jej zdziwienie, kiedy wzrokiem odnalazła źródło dźwięku. Oniemiała bohaterka wysłuchała całego wywodu, przyglądając się, jak pozornie zwykła, ekstrawagancka ozdoba porusza się.
- Dopiero teraz ta buźka jest naprawdę przerażająca. – Szepnęła. Zastanawiała się, czy powinna parsknąć śmiechem, czy zachować powagę.
- Nie jestem pewna, czy element zabudowy winien mnie pouczać. – Odparła, wpatrując się w uwięzione ramię towarzysza. – W każdym razie, jeżeli uraziłam cię, to przepraszam. – Rzekła z tajemniczym błyskiem w oku. – Rozumiem twoje oburzenie, acz spójrz na to z innej strony. Jeżeli teraz mnie przepuścisz, to więcej mnie nie ujrzysz. W przeciwnym przypadku będziemy skazane na siebie przez dłuższy okres czasu, a tego nie chcesz, prawda? – Uśmiechnęła się. – Jeżeli przejdę na drugą stronę, to nikt nie będzie psuł wówczas waszego romantycznego tête-à-tête. – Dodała, rozkładając ręce. Wyglądało na to, że zęby zacisnęły się mocniej na ramieniu towarzysza. Mimo, że nie dotyczyło to bohaterki, potrafiła sobie wyobrazić jego ból.
- Poza tym, nie sądzisz, że żadna szanująca się buźka nie powinna siłą zatrzymywać mężczyzny? Mawia się przecież, że jeżeli kocha, to wróci, a ten tutaj wygląda na wyjątkowo zakochanego. – Zaczęła, nie spuszczając wzroku z ozdoby. – Czym szybciej spotkamy się z właścicielem posiadłości, tym prędzej on do ciebie powróci. – Dodała, mając nadzieję, iż buźka pójdzie po rozum do głowy. O ile rzecz jasna posiadała jakiś rozum albo jakąś głowę.

Ale ja jestem głupi, przecież to było takie oczywiste... Można było się spodziewać, że poruszająca się twarz, uwięzi twoją dłoń jeżeli ją dotkniesz. No nic jakoś trzeba będzie się z tego wydostać. Zacznijmy od perswazji, a jeżeli to nie pomoże to przejdziemy do cięższych środków. Widzę, że ktoś tutaj potrzebuje bliższego kontaktu, z chęciom bym z tobą dłużej porozmawiał, bo na prawdę masz wspaniały kształt i charakter, ale jeżeli nie wypuścisz mojej ręki, to raczej stracę zainteresowanie. Poza tym czy ty lubisz, jak ktoś nagle zaczyna Ci gnieść jeden z twoich elementów, a potem mówi że jest twoim przyjacielem? No właśnie zastanów się nad tym. Jak to powiedział ktoś sławny: "Nie czyń drugiemu co tobie nie miłe." Jeżeli reakcja buźki będzie inna niż wypuszczenie mojej dłoni lub poluźnienie uścisku, używam zaklęcia Kyokusen, aby zniekształcić buźkę w taki sposób abym bez problemu mógł wyjąć dłoń, po czym dalej wyginam pręgi w bramie tak aby można było między nimi przejść. Jak nie da się po dobroci to wedrzemy się tam siłą.

[C] Kyokusen (z jap. wygięcie) Polega na wygięciu dowolnego przedmiotu, (np. broni) tak aby nie był zdatny do użytku. (np. wygięcie miecza, czy zaplątanie z niego supła. Działa na przedmioty niemagiczne wielkości co najwyżej miecza)

Cantarella obserwowała buźkę z wyraźną fascynacją. Kiedy tamta zarumieniła się, młoda kobieta stwierdziła, iż ozdoba jest niezwykle urocza. Natychmiast przestała być w jej oczach czymś przerażającym, bowiem mimo, iż stanowiła ożywiony element zabudowy, bohaterka zauważyła w niej pewną ludzką delikatność.
- Masz rację, chociaż od każdej reguły istnieją wyjątki. – Kiwnęła głową, posyłając ozdobie przyjazny uśmiech. – Myślę, że ostatecznie poznasz ten odpowiedni wytrych. – Uniosła kciuk w górę, ukazując tym samym kobiece wsparcie. Gdy buźka rozluźniła uścisk, a towarzysz uwolnił swoje ramię, Ella podeszła nieco bliżej. Nie wypadało pytać w obecności ozdoby, czy wszystko z nim w porządku, dlatego tylko rzuciła mu porozumiewawcze spojrzenie. Podekscytowana buźka otworzyła przed dwójką dostarczycieli przejście, co wielce uradowało niebieskooką.
- Dziękujemy! – Zawołała, przechodząc przez bramę. Poczekała, aż partner do niej dołączy, by potem skierować swe kroki ku posiadłości. W niedalekiej odległości spostrzegła dwójkę ludzi, którzy posyłali im wcześniej lekceważące spojrzenia.
- Ha! I kto jest teraz górą?! – Rzuciła zaczepnie, zaśmiewając się przy tym bezczelnie. Zanim zdążyła jeszcze coś dodać, zobaczyła idącego ku nim mężczyznę. Poruszał się z niebywałą gracją, jego chód był spokojny, acz stanowczy.
- Chyba nareszcie posłano po nas. – Zwróciła się do towarzysza. – Może to był rodzaj jakiejś próby? Swoją drogą, ciekawa magia. – Dodała, krzyżując ramiona. – Ach, przepraszam za moje naganne maniery. Jestem Cantarella, skoro zamierzamy razem pracować, to przydałaby się wiedza, jak mamy się do siebie zwracać, prawda? – Wyciągnęła do partnera dłoń, a potem zaczekała, aż tamten ją uściśnie. Kultura nakazywała przedstawić się na samym początku, acz w całym zamieszaniu po prostu o tym zapomniała. Miała nadzieję, że towarzysz nie będzie chował urazy. Zwłaszcza, że najwidoczniej również o tym zapomniał.

A więc jendak perswazja wystarczyła. Przepuszczam moją partnerkę przodem po czym zostaje sam na sam z ozdobą. Wielkie dzięki, mam nadzieję, że się jeszcze zobaczymy, złotko Puszczam buźce oczko i przechodze na drugą stronę. Liczba ludzi się zmniejszyła, mam nadzieję, że to źle nie wróży. Na dodateg, zmierza do nas dostojny jegomość. Oby to by człowiek, który ma zamiar nam przekazać inforasmcje na temat misji. Uścisnąłem vdłoń partnerki i rzekłem. Mów mi Itai. Rozejrzałem się po okolicy aby zarejestrować jak najwięcej szczegułów i zebrać jak najwięcej informacji. Czekam aż jegomość podejdzie do nas i rozpoczynamy z nim konwersację. Znaczy się mam nadzięję, że to Cantarella się odezwie, bo ja nie przepadam za niepotrzebnym nadwyrężaniem języka.