Las świetlików

First topic message reminder :

Niedaleko Ery jest dość stary, zapomniany przez ludzi las, do którego nikt nie wchodził przynajmniej od 20 lat. Droga jest porośnięta licznymi chaszczami oraz pokrzywami. Już z daleka widać było latające tam świetliki delikatnie oświetlające to miejsce. Chodzi legenda, że kto się tam zapuścił już nie wrócił prowadzony przez świetliki w głąb.

---

Przed wejściem od samego rana czekała już banda naukowców, a właściwie to 5 osób, z czego jedna przy biurku postawionym obok magicznego samochodu z anteną na szczycie. Każdy zdecydowanie przerażony na samą myśl o wejściu do tego przeklętego miejsca. Tak czy siak najbardziej nietypową osobą był łysawy doktor w fartuchu z okrągłymi okularami oraz szczurzymi zębami trzymający jakieś urządzenie w ręku, które co chwila robiło "beep". Zdecydowanie czekali na magów.

Minąć łucznika łukiem to jest w sumie myśl. Postać dalej stała wgapiona w niebo ignorując kompletnie Starucha. Ten się pomału zaczął oddalać, gdy nagle z drzewa obok niego wyszedł zielony owad świecący się jak neonowa żarówka, wystrzelił jak z procy wgryzając się w kurwiszczura po czym upadł na ziemie jakby martwy, chyba tak bardzo szczur mu nie smakował, że aż mu się zdechło, taki tam jump scare, ale nic szczególnego, w końcu tylko robak świecący się jak psu jajca. Jego światełko zaczeło pomału gasnąć, a on sam... rozpłynął się w ziemi jakby nigdy nic. Staruch mógł jedynie tylko usłyszeć trzaskanie gałęzi gdzieś z tyłu.

Co tam u Barda? Otóż swoim epickim zaklęciem sprawił, że cały las go słyszał. Idąc przez most jedna z desek się zapadła, ale na szczęście wszystko było tak epickie, że nawet nie zwrócił na to uwagi. A gdy tylko wszedł na drugą stronę zobaczył że cały las nieco pociemniał i było trochę gorzej niż wcześniej. Gałęzie były połamane i w sumie most za nim kompletnie zniknął jakby nigdy go tam nie było. Jednak już z daleka widział dość wysoką, zieloną postać, która miały na twarzy maskę z fioletowymi zdobieniami i dzidę w łapie, spódniczka z trawy była chyba w tym lesie modna, bo taką nosił. Patrzył się on w niebo i w sumie mało zwracał uwagę na cokolwiek. A Sygnał był gdzieś tam dalej. W pewnym momencie spojrzał ona na Barda i przejechał po nim wzrokiem. Dźwięk jego muzyki chyba mu nie przypadł do gustu, jednak problem był inny, gdyż w sumie leciała z niego dość spora dzida.

Bard: 90 MM, Epic Sax 1/2

-Aha-Powiedział Staruch odwracając się do tyłu na dźwięk pękających gałązek. Jak zobaczył coś względnie niebezpiecznego od razu wykonana skok w bok ale bez użycia zaklęcia i schowa się za drzewem.-Nie rób nic głupiego bo ktoś umrze. I to będę pewnie Ja.-Krzyknie w kierunku potencjalnego agresora. W zasadzie, jeśli nikogo nie zauważy to zrobi to samo. Po co ryzykować? Gdyby jednak po owej sentencji nikt mu nie odpowiadał ani nie wykonywał żadnych podejrzanych akcji, Staruch wyjdzie i ruszy dalej. Tym razem jednak na wszelki wypadek Kurwiszczur stanie na jego ramieniu tyłem, wpatrując się w to co znajdowało się za plecami Starucha. Jak co pójdzie nie tak, to kto wie, może nawet pociągnie Starucha za włosy, by dać mu znać że coś jest nie tak?

O cholerka, ten most był straszny i pewnie gdyby nie fakt, że połowa mózgu Barda myślała o czymś zupełnie abstrakcyjnym, pewnie by się bał. Ale tak to grał i epicko szedł do przodu, pogrążony w zajebistości swojej własnej muzyki. Tak bardzo się wczuł, że nie ogarnął, kiedy minął most i znalazł się po drugiej stronie. Ale nagle zobaczył potencjalnego miłośnika jego muzyki, więc spojrzał w tamtym kierunku i pomachał, na chwile przerywając grę. No i koleś zareagował i nawet od razu został jego fanem, bo rzucił mu prezent! Tylko, że nie był to stanik, albo majtki, jak to zwykle rzuca się na koncertach, tylko dzida. No i Bard może był głupi, ale zdawał sobie sprawę, że taki prezent to jednak mógł mu zrobić kuku, więc rzucił się na ziemię, zakrywając głowę kapeluszem i turlając się w prawo, w celu uniknięcia owego prezentu. Nie ładny fan! Brzydki fan! Zły fan! Jak tak bardziej się będzie zachowywał, to będzie musiał mu zaśpiewać Baby. A tym czasem, jeśli udało mu się uniknąć ataku, wtedy stara się wstać z ziemi i schować się za drzewem. Przerwał nawet swoje granie. Co z tym fanem teraz zrobić? Spojrzał na zegarek, żeby zobaczyć, gdzie jest sygnał.

MG

No i tak było, że za Staruchem nikogo nie było, nawet tego dziwnego niebieskiego cosia, który zniknął nagle kompletnie zostawiając go samego. Jednak po chwili Kurwiszczur zaczał ciągnąć go za włosy jak chory pojeb dając znać, że jednak coś jest nie tak, chyba bardzo nie tak. Jednak tam dalej nic nie było. Chyba omamy miał czy coś takiego, chociaż Staruch mógł usłyszeć dalej łamanie gałązek w lesie.

Dzida minęła głowę barda praktycznie od razu przelatując za niego i wbijając się w drzewo. Jednak nie co ona wbiła? Otóż coś w rodzaju cienie, chyba tak można było to nazwać, który wił się jakby go palili żywcem, po prostu spłonął jak kartka papieru. Zielony jedynie podczas i wyciągnął dzidę z drzewa i przykucnął przy Bardzie - ɾɐʞǝıɔn ...nsɐl oƃǝʇ op ndęʇsʍ ąɾɐɯ ǝıu ǝızpnl -a jego głos brzmiał jakby ktoś przejeżdżał pazurami po tablicy.

No co za Kurwiszczur no. Na pewno robił to specjalnie, żeby się pozaczepiać. Bo nic lepszego do roboty nie miał. Ale no nic, no nic. Staruch odwrócił się tym bardziej że znów słyszał łamane gałązki. Tylko że zanim nikogo nie było i mężczyzna bezradnie wzruszył ramionami.-To nie jest śmieszne Bard.-Powiedział, przypomniawszy sobie że to mógł być jego niedorozwinięty towarzysz.-Wyjdź, jestem nieuzbrojony.-Powie znów w eter i spojrzy na kosę trzymaną w dłoni... może zjawa nie zauważy?-To tylko taki grzebień.-Doda na wszelki na wypadek.-No wyjdź, nie będę się śmiał. Nie każdy jest ładny. Dawaj, na pewno nie jest tak tragicznie.-Zachęcił niewidzialną osobę do wyjścia. W każdym razie całkiem spore było prawdopodobieństwo że dalej będzie trzeba bawić się w chowanego z osobą której mogło nie być. Tak więc Staruch jako jednostka nader cwana, postanowił że teraz pójdzie tyłem. A Kurwiszczur ustawi się przodem. Ha. Taki był cwany. Taki wspaniały. Taki fantastyczny. Taki och i ach.

Oho, jednak okazało się, że to bardzo dobry fan! Bard został ocalony przed jakimś dziwnym stworem! Najprawdopodobniej nie spodobała mu się muzyka, więc nasz muzykant zaczął się zastanawiać nad tym, jaką inną melodie zagrać. W każdym razie podszedł do niego fan i coś tam wy brzęczał, czego nasz bohater nie zrozumiał. Co nie przeszkodziło mu w próbuje odpowiedzenia mu tym samem nieartykułowanym szumem. Zaraz jednak podniósł się z ziemi.
-Dziękuje Ci mój wierny fanie, w ramach nagrody dam Ci mój autograf i zaśpiewam Ci coś ładnego! Tylko masz jakiś długopis?-zapytał nieznajomego człowieczka, któremu przyjrzał się dokładnie. Bardziej wyglądał mu na jakiegoś fana metalu, niż na muzyki popowej... Ale Bard nie miał w repertuarze niczego bardzo metalowego. No, chyba że liczyć tamtą gitarową muzyczkę.
-Widziałeś może tutaj mojego kolegę? Rozdzieliśmy się przy moście, a wiem że potrzebuje mojej pomocy!

Tak też Staruch zaczął swoją piękną przemową, która miała zachęcić ewentualne zagrożenie do wyjścia i zaczął iść tyłem. No cóż, może było zaskoczeniem to, że jednak ktoś się wychylił, a może nawet więcej niż jednen... albo jedno? Gdy tylko się odwrócił cienie wyściubiły twarze zza drzew, nie kształtem można było je określić jako ludzi, a było ich sporo bo z jakieś... 7-8, ciężko bylo dokładniej określić przez drzewa, które również cień rzucały. Ale cóż, skoro nie było już sensu bawić się w śledzenie od razu ruszyły w jego stronę jak drapieżnik za zwierzyną. A szybkie skubańce były, bo tak trochę miał jeszcze jakieś 3-4 sekund na reakcję. Mógł zobaczyć, że każdy z nich miał ogon, dość długie pazury i wyglądały jakby były 2d, jakby ktoś żywcem wyciągnął je z ekranu kreskówki.

Co tam u Barda? Otóż jego nowy kolega nie miał za bardzo nic przy sobie do pisania, niestety spódnica z trawy nie miała czegoś takiego jak kieszenie. Kompletnie nie rozumiał szumu Barda, a tym bardziej jego normalnych pytań, jedynie pokręcił głową dając znać, że chyba nie powinno go tu być. Zaraz po tym rozległy się dziecinne śmiechy gdzieś w oddali, a zielony nie wiedział kompletnie co się dzieje. Pokazał palcem na siebie stukając dwa razy
- Aʞɐlnɯ - powiedział po czym pokazał Bardowi palcem w środek lasu. No cóż, z dobrych wieści to tam prowadził sygnał.

No proszę więc znalazł śledzące go istoty. Szkoda że żadna z nich nie była Bardem. Mało tego zdawały się dość problematycznie niebezpieczne, na tyle że Staruch nieco zbladł. Nie lubił widoku własnej krwi. Zresztą jaka śmierć lubi umierać? Śmierć ma zbierać żniwo, a nie sama nim być. Chociaż kiedyś słyszał o śmierci która wpadła pod swój śmiercionośny kombajn, ale to był przypadek. Złapał więc Staruch za Kurwiszczura i rzucił nim w maszkary aktywując SR-Kurwiszczur wybieram cię! Użyj swej kosy.-A następnie odwrócił się i zaczął spierdalać. Byle do sygnału, byle dalej od dziwnych istot. Może kurwiszczur jakąś zabije.

Bard miał poważny problem z komunikacją, nie bardzo mógł dogadać się z swoim fanem numer jeden. Ale nie przeszkadzało mu to, ważne było, że ten rozumiał i kochał jego muzykę! Muzyk był zachwycony. Usłyszał śmiech dziecka, ale w sumie Jaehaerys się tym w ogóle nie przejął, tylko dalej myślał nad piosenką, która może zagrać swojemu koledze. Ten jednak pokazał mu palcem jakieś miejsce... Czy to tam udał się jego towarzysz podróży? No tak, przecież on potrzebował pomocy! Bard nie miał czasu do stracenia. Spojrzał jeszcze na zegarek i zobaczył, że to tam znajdował się sygnał, więc przyzwał flet i grając tą melodie, zaczął kierować się tanecznym krokiem w stronę sygnału. Miał nadzieję, że Staruch usłyszy jego muzykę i postanowi do niego wrócić. Słabo było tak samemu chodzić po lesie. Ani grzybów nazbierać, ani szyszkami w ludzi porzucać... Przynajmniej echo zapewniało mu ładne nagłośnienie!

MG

Staruch: Klik
Tak się Staruch postanowił [url=Użyć Kurwiszczura ]https://www.youtube.com/watch?v=TTHt1Cg4iak[/url]do walki z napotkanym przeciwnikiem. Z niechęcią Kurwiszczur rzucił się na cienie z jego kosą, a Staruch zaczął uciekać do tyłu. Wtedy walka się zaczęła cienie okrążyły szczura i zaczęły biegać dookoła niego, jednak nie wszystkie, tylko 7, bo ósmy dalej gonił Starucha. Kurwiszczur walczył dzielnie walcząc przy pomocy swojej kosa, ale niestety przewaga liczebna go powaliła, a cienie zaczęły rozrywać go na kawałki, ale cóż, był to Sacred Relict, więc po chwili im zniknął pojawiając się na ramieniu starucha z 1 HP, trzeba będzie go zabrać do centrum pokemon. Jednak gdy dalej się pastwił nad biednym szczurem Staruch dając dyla z miejsca zdarzenia słyszał, że dalej go gonią. W oddali zaś widział kolejne pale z głowami na nie nabitymi. Wtedy też na ziemie powalił go goniący cień, sam jego dotyk wręcz palił przez ubrania. Gdy już miał poderżnąć staruchowi gardło przebiła go strzała nie wiadomo skąd. Jakby się tak rozejrzeć to nikogo na widoku nie było. Strzała przyleciała ze wschodu. Pytanie tylko czy jest czas na to, by zastanawiać się nad tym zrządzeniem losu?

Bard:
No i tak Bard zaczął grać muzykę, która się niosła przez las, a śmiech w oddali zaczął pomału milknąć im dalej odchodził od mostu. Zielony trzymał jednak dość spory dystans od niego idąc za nim, bo tak z 10 metrów przynajmniej.

Bard: 90 MM (Zapomniałem wcześniej wpisywać)

No i masz ci los, jakieś cudaczne stworzenie rzuciło się na niego z zamiarem nie do końca miłym i fajnym. Na całe szczęście dziwny zbieg okoliczności sprawił, iż strzała chyżo mknąca od strony pikacza, pochłonęła bestialskie stworzenie. Natychmiast więc Staruch się poniósł i podjął podróż w trybie przyspieszonym, kierując się na pikacz. Rzecz jasna wcale nie podobała mu się możliwość bycia dopadniętym, bo Kurwiszczur zdążył wybadać cel egzystencji dziwnych stworzeń i z całą pewnością nie pokrywał się on z zamiarami i planami Starucha. Tak też kiedy uparte czarnuchy zbliżą się za bardzo do Starucha to machnie kosą. Tak o, jednocześnie lewą dłoń wystawiając.-Drżyjcie przed potęgą KKKamienia-Wyjąka i wystrzeli kamienne pociski prosty w czarne demony.

Bard szedł przed siebie i nie bardzo przejmował się tym, że mógł natrafić potwory z wcześniej. Grał, zwiedzał las i był w trakcie podróży, aby uratować swojego zagubionego kompana. No i miał fana! Czego tu więcej chcieć? Podziwiał piękno przyrody, cieszył się chwilą. Zaczął się zastanawiać, jakie piękne i ciekawe miejsce chciał pokazać mu jego towarzysz podróży? Czy będzie w stanie go uratować?! Czy znajdzie go na czas?! Przyśpieszył kroku, cały czas grając na swoim flecie. Miał nadzieję, że z jego kolegą wszystko dobrze. Co chwile patrzył na zegarek i sprawdzał skąd dochodzi sygnał i tam się kierował.

Staruch:
Cienie dalej sobie nie odpuszczały smacznie wyglądającego starucha. Machnął kosą i puścił spella. Uderzenie kosą niestety jedynie je rozwiało, jednak kamienie to była już kompletnie inna historia. 5 lecących kamieni przeszło na wylot przez stwory, które spłonęły jak kartka papieru. Jeden kamień nawet triple killa zrobił. Aż takie trudne to było?  Co jednak dalej u niego było? Otóż Gdy tylko starucha chciał iść dalej na jego drodze wyskoczył niebieski człowiek zza drzewa z naciągniętym łukiem uważnie obserwując każdy jego ruch, był mniej więcej od ciebie 5 metrów i w sumie cięzko był cokolwiek odczytać z jego twarzy po masce.

Bard:
I tak też Bard szedł i w sumie szedł, bo nic ciekawego go jak na razie nie spotkało. Za nim zaś zaczęła iść gromadka małych stworzone z wystawionymi rękami do góry. Były błękitne i lekko świeciły, a ich wygląd był dość groteskowy. Niektóre miały jedno oko, inne w ogóle nie miały, taka całą radosna banda. Chyba lubiły muzykę Barda.

Bard: 90 MM
Staruch: 96 MM

Ha, bo prawdziwa śmierć, zawsze zwycięża. Staruch vs stworzenia ciemności, milion do zera. Spojrzał jedynie smutno na kosę, dochodząc do wniosku że może pora faktycznie przesiąść się na kombajn. Kiedyś machanie kosą miało chociaż jako taką efektywność. Teraz było co najwyżej efektowne. W każdym razie już miał ruszać do pikacza, kiedy pojawił się tajemniczy łucznik. I tak teraz stali naprzeciw siebie, a Staruch uznał że jakaś taka twarda ta atmosfera. Jak zatwardzenie po obiadkach Minervy.-Myślałeś kiedy żeby wyjść na słońce, trochę się poopalać? Bo ci powiem że nieciekawa ta twoja cera...-Zaczął niepewnie, szybko próbując spojrzeć na listę śmierci, czy przypadkiem nie był to jego cel. Na szczęście nie był.-Nie wygłupiaj się i odłóż tą zabawkę. Widziałeś co zrobiłem z twoimi kolegami?-Wskazał na miejsce gdzie stały cienie.-Z tobą będzie to samo. Serio, znam karate. Niebieski pas.-Oświadczył i spróbował minąć gościa by ruszyć ku Pikaczowi. Gorzej jak mu blue nie pozwoli. Ale jak pozwoli to przez chwilę będzie szedł tyłem patrząc na niego, a potem hyc za drzewo i szybko biegiem do pikacza. Pikacz na pewno nie miał łuku.

Jasna cholerka, co za dobry dzień dla muzyka! Teraz czuł się trochę jak ten chłopak z jakiejś bajki, który wyprowadził wszystkie myszy z miasta, grając im na flecie. Jakieś stworki szły za Bardem, a ten był z tego powodu w niebo wzięty! Miał ochotę rozpłakać się za radości, bowiem dawno już nie czuł się tak szczęśliwy. Na chwile zapomniał o swoim towarzyszu w potrzebie i zaczął chodzić w kółko i tańczyć do swojej muzyki, grając coraz głośniej i trochę szybciej, aby wprawić stworki w lepszy nastrój! Miał jednak nadzieję, że jego kolega kiedyś się odnajdzie, bo trochę słabo tak chodzić samemu po lesie. Znaczy, niby miał obok siebie fana i te tutaj dziwne stworki, ale wciąż czuł się lekko samotny. Ale co poradzić! Grał i cieszył się razem z niebieskimi.