Krok po kroczku najpiękniejsze w całym roczku idą ŚWIĘTA!

/ -korzysta z chwili przy normalnym kompie-

Nie zastanawiała się wiele, tylko przybliżyła wiaderko-doniczkę do policzka, mocno wierząc, że zielonowłosa dziewczynka wie co robi. Alv nie wiedziała jak ta forma opieki ma zadziałać, ale to nie było dla niej niczym nowym, że czegoś nie rozumie. Niby mogłaby teraz zapytać, o co z tym chodzi, ale przez to mogłaby narazić się na wyśmianie, że nie wie tak oczywistej rzeczy. Więc teraz zrobi co zaleca zielonowłosa białogłowa, a jak wróci do domu to poszuka w książkach. Książki taty na pewno znają odpowiedź. A jak nie, to Inu potupta do biblioteki. Jak nie zapomni. A jak zapomni albo nie znajdzie to w sumie też nic takiego. W końcu jak nie nauka to wiara! Tak czy inaczej wiaderko z kwiatkiem znalazło się blisko policzka, a sama Inu puściła się galopem do domku wraz z obiema dziewczynkami...

Gdy weszła do środka poczuła się... niezręcznie... Wszak bez pytania weszła do czyjegoś domu. Do tego było tu tłoczno. Bardzo tłoczno. Na szczęście był tu Blek (no i śpiąca wciąż w kieszeni ogrodniczek Atreba) i jej plecak. Odszukała wzrokiem psa, który już zajął - znając preferencje długowłosej niezorientowanej istoty - miejsce w kącie. Niezbyt daleko od kominka, grunt, że nie "na widoku". Gdyby nie czarna bestia, ta stałaby pewnie w drzwiach, kompletnie zagubiona, nie wiedząc, gdzie wolno jej przycupnąć, a gdzie już było zajęte lub miało pozostać wolne, bo ktoś tak wymyślił. Przecisnęła się w miejsce zajęte przez jej sierściowego przyjaciela, starając się ograniczyć kontakt z innymi "szczeniętami" do minimum. Jeszcze któreś niechcący popchnie, kopnie albo przydepnie i awantura gotowa. Im mniej przeszkadza tym lepiej. Było to ciut karkołomne z kwiatkami przy twarzy ale dała radę. W końcu klapnęła w mało rzucającej się w oczy okolicy kominka, nogi podkulając do siebie tak, że kolana miała blisko brody. Oparta, czy wręcz otulona była leżącym Blekiem, który grzał dodatkowo jak kaloryfer. Coś poruszyło się w kieszonce ogrodniczek. Chyba Atreba zaczynała się budzić. Tak czy inaczej już po chwili Alezja zaczęła rozglądać się po pomieszczeniu. Nieufnie. Po przedmiotach w domu (zdjęciach, ozdobach) próbowała wykminić, do kogo ów chatka należy. Prezenty pod choinką również nie wydały się interesujące z punktu widzenia adresata, a raczej detektywa, do kogo mogą należeć, od kogo pochodzić, i takie tam. Mały Sherlock. Oczywiście nie ruszyła się do tego z miejsca. Wszystko co zaobserwowała było tym, co dało się dostrzec z jej punktu siedzenia. Nasłuchiwała też, czy nie słychać kroków na zewnątrz albo i w kominie...

Wariat. No normalnie wariat! - Tak, widzę... - stwierdziła mało zadowolona z tego, że przez nią ktoś się może nabawić grypy czy innego czegoś. Tak nie można! O, i jeszcze kicha! A co, jeśli to przez nią? Agrrr... Normalnie pecha przynosi! - I ciepło. - zauważyła rozglądając się po pomieszczeniu. Jednak cokolwiek w nim było, grunt że nikt nie marzł. To było w zasadzie najważniejsze. Zerknęła na Leia przez moment nie wiedząc, co szykuje. Zupełnie zignorowała paczuszki, tylko od razu rzuciła się w stronę poduszek, by rzucić je w miejsca gdzie prawdopodobnie może spaść jej nowy kolega. Ewentualnie nie spadnie i tak by nawet było lepiej, ale wolała dmuchać na zimne. No bo kto chciałby uderzyć o panele? - Memencik! - rzuciła do paczuszek, próbując pozbierać wszystkie mięciutkie przedmioty z domku i zabezpieczyć podłogę Przed Leiem. Albo Leia przed podłogą. Dopiero po tym pozwala mu wykonać swą robotę bacznie go obserwując, jednocześnie próbując otworzyć paczuszkę. Tą, która prawdopodobnie należała do niej. Dalej jednak była gotowa skoczyć do kolegi i sprawdzić, czy żyje, jeśli faktycznie by spadł.

Wohohoohoho. Chain, która właśnie zdobyła przyjaciółki, przynajmniej w jej mniemaniu, wleciała wesolutka do domku.
Gdy tylko przekroczyła próg, oczy prawie wyszły z oczodołów, a uśmiech prawie zrobił pętle. Wskazała palcem w stronę choinki i krzyknęła
-To prezenty!-
Podbiegła do jednego z nich, tego, którego oplatała różowa kokarda. I oczywiście jednego z większych. Kim byłaby Chain, gdyby nie wybrała najlepszego?
I tak jak chciał jej nowy przyjaciel, pociągnęła za wstążkę, by go otworzyć

- Dziękuję! - oznajmiła zdecydowanie bardziej energicznym głosem niż sama tego chciała. No by była kurczątko zadowolona, to mogła raz na jakiś czas zdobyć się na miły gest czy słowo w stosunku do swoich pomocników. Białowłosa co prawda puściła się od razu na prezenty, zapominając o Bożym świecie, ale Kiri aż tak się nie śpieszył do tych pakunków. Zamiast tego ruszyła za drugą dziewczynką, która pomagała jej z kwiatkami, bezczelnie atakując jej sferę prywatności, niespecjalnie się też niczym przejmując. Była wdzięczna, a Chain chyba nie potrzebowała wiele wdzięczności w tej chwili zajęta prezentem. Mała zielonowłosa natomiast uznała, że skoro ta tutaj "samotniczka" była na tyle spokojna i uczynna, by nie tylko nie podpaść Kiri, ale też jej pomóc, to należało się jej towarzystwo! I to wcale nie było tak, że przy okazji miała zamiar podpytać ją o jej imię, może o jakieś zainteresowania i ulubione rzeczy. Najlepiej ulubione kwiaty. Tak czy siak, obie doniczki wylądowały na podłodze, ale nie rzucone, a spokojnie odłożone przez małą dziewczyneczkę. Gwoli ścisłości - podłogę gdzie wcześniej klepła sobie mała Alezja. Następnie Kiri wskazała kciukiem na siebie, a potem na choinkę z prezentami, pokazała koleżance dwa palce, a potem pobiegła szybko do choinki. Zagarnęła dwa totalnie przypadkowe prezenty i pobieżyła z powrotem do pomocniczki.

- Nie powiem proszę, bo to nie ode mnie. - rzuciła szybko, następne wręczając Alezji paczuszkę, pokrywając się przy tym nieznacznym rumieńcem. DAWANIE PREZENTÓW NIE JEST TAKIE PROSTE, OKEJ? NIE OCENIAJCIE JEJ, OKEJ? - J-jak się nazywasz? - och, to nie do końca pewne siebie zagajenie rozmowy. - M-masz jakiś ulubiony kwiat? - i to niekoniecznie lepszy follow-up. W międzyczasie Kiri próbowała rozpakować swój prezent, a jeśli Alezja nie robiła tego samego, to potem próbowała otworzyć i jej. Ciekawskie dziecko...