Posiadłość Jokeone'a

Cantarella przygotowywała w głowie mowę, którą miała zamiar wygłosić, gdy domniemany kamerdyner podejdzie do dwójki dostarczycieli. Wyprężyła się dumnie, pragnęła skarcić gospodarza za okazany im brak szacunku. Kiedy mężczyzna zbliżył się do nich, otworzyła usta, jednak zaraz potem zamknęła je, widząc, iż on omija ich i podchodzi do ogrodzenia.
- Istne kpiny. – Prychnęła, ponownie krzyżując ramiona. – To chyba oznacza, iż sami musimy zaprowadzić się do posiadłości. – Oznajmiła, wzdychając ciężko. Zanim zdążyła ruszyć przed siebie, ujrzała zbliżających się do nich dwóch mężczyzn. Nie wyglądali na służebnych, a co więcej budzili w młodej kobiecie pewnego rodzaju niepokój. Jeden z nich miał na koszuli krew, która wyglądała na świeżą.
- Świetnie, jeszcze więcej dziwolągów. – Burknęła pod nosem. Gdy jeden z nich przemówił, zamilkła. Nie zrozumiała treści dyskusji, jednak czuła, że ich obecność nie zwiastuje niczego dobrego. Cantarella pospiesznie rozejrzała się, próbując ocenić położenie w jakim się znaleźli.
- Miej się na baczności. – Zwróciła się do towarzysza, mrużąc delikatnie powieki. Kiedy mężczyzna imieniem Barik swe słowa skierował ku nim, Ella posłała mu jadowity uśmiech.
- Nie jesteśmy zainteresowani zabawą z wami, mamy lepsze rzeczy do roboty. – Rzekła, żywiąc drobną nadzieję, że zejdą im z drogi. Najprawdopodobniej jednak nie będą chcieli tego zrobić, toteż przygotowała się mentalnie do ewentualnej obrony.
- Jeżeli chcesz od kogoś otrzymać przytulasa, to proponowałabym najpierw wyczyścić koszulę. – Dodała.

Dziwne, czy ten jegomość nie powinien do nas podejść i zaprowadzić nas do zleceniodawcy? W sumie to mi to nie przeszkadzało, przynajmniej nie musieliśmy z nim rozmawiać. Natomiast kolejne osoby, które napotkaliśmy w środku już mi tak nie przypadły do gustu. Ciekawiła mnie natomiast ta plama krwi, na koszuli tego wyższego. Gdyby to nie było związane z moją misją to bym się tym nie interesował, jednakże byliśmy w posiadłości naszego zleceniodawcy, co oznacza, że każda krew może pochodzić od niego co jest równoznaczne z brakiem zapłaty. Na co nie mogłem pozwolić. Dlatego też jestem zmuszony do rozpoczęcia konwersacji, niechętnie ale jednak. Nawiązując już do tej krwi, to może zdradzisz nam co Ci się stało, że się tam znalazła? Po spotkaniu tych dwóch stałem się bardzo wyczulony, bo w każdej chwili mogą wykręcić jakiś numer. Jestem gotowy aby każdy ich atak odeprzeć moim ostrzem.

Cantarella wsłuchiwała się w rozmowę dwóch nieznajomych mężczyzn, zastanawiając się, czego oni właściwie chcą. Pozornie wesołe zachowanie jednego z nich nie pasowało jej do jego zamiarów, bowiem z dyskusji wynikało, że pozbywali się ludzi, którzy zechcieli odwiedzić posiadłość. Może byli kimś w rodzaju straży? Z drugiej jednak strony, nie wyglądali na wartowników, bardziej przypominali jej podrzędnych rozbójników. Utwierdziła się w swym przekonaniu w momencie, gdy mężczyzna imieniem Makura dobył sztyletu i skierował się ku Itaiowi. Nie myśląc wiele, przestąpiła mu drogę, zasłaniając tym samym towarzysza. Był to odruch, na który nie miała wpływu. Zanim zdążyła sięgnąć za cholewę buta, aby wydobyć nóż, rozbójnik schował broń. Zaskoczona bohaterka zastygła, przekręcając głowę delikatnie w prawo. „Ciekawe, co kombinują?” Pomyślała. Nie dane było jej długo czekać na odpowiedź, bowiem chwilę później pojawił się człowiek, którego wzięła wcześniej za kamerdynera.
- Czwórka? – Powtórzyła z zaskoczeniem, zerkając na nieznajomą dwójkę, która chwilę wcześniej chciała się ich pozbyć. – Nie mówcie mi, że… - Zanim zdążyła dokończyć, elegancki jegomość potwierdził jej obawy. Mieli współpracować z ludźmi, którzy najwyraźniej pozbywali się wszystkich potencjalnych kandydatów, wyrządzając im krzywdę.
- Wspaniale. – Mruknęła do towarzysza tak, że tylko on był w stanie ją usłyszeć. Musiała przyznać, że nie mówił za wiele, ale akurat to jej nie przeszkadzało. – Musimy mieć ich na oku. – Westchnęła. Dostarczycielska misja sama w sobie nie sprawiała wrażenia trudnej, jednak jeżeli oni będą im towarzyszyć, zapewne taką się stanie.
- Już zdążyliśmy się poznać, więc nie ma takiej potrzeby. – Odparła z udawanym uśmiechem. Uchwyciła niechętne spojrzenie Makury. Chwilę walczyła ze sobą, by nie pokazać mu języka, jednak zdrowy rozsądek wygrał. Prychnęła, a potem udała się za mężczyznami. Mamrotanie Barika sprawiło, że dostała gęsiej skórki. Miała nadzieję, że nie wziął jej słów na poważnie. Przez całą drogę towarzyszyło jej uczucie niepokoju, a dodatkowo robiła się senna. Gdyby tylko mogła zdrzemnąć się parę minut, odzyskałaby wtedy siły. Wielu ludzi powtarzało jej, że marnuje życie na sen, ona jednak nie mogła się z tym zgodzić, bowiem wcale nie postrzegała tego, jako marnotrawstwa.
- Nie mogę się doczekać, aż poznam właściciela. – Zaśmiała się sama do siebie. Odkąd przybyli na miejsce, spotkało ich tak wiele dziwnych rzeczy, że przeczuwała, iż zleceniodawca będzie wisienką na szczycie tortu osobliwości.

W mgnieniu oka wszystko się wyjaśniło. Przez to, że ten koleś wyjął nóż, a jegomość opowiedział nam o innych chętnych na misję. Doszedłem do wniosku, że Ci dwaj po prostu wyeliminowali konkurencję, w sumie nie głupie dostaną więcej kasy. Chwilę szliśmy razem za jegomościem, a kiedy zapytał się o to czy nie chcielibyśmy zostać na chwilę na zewnątrz wyczułem idealną okazję. Stop, mamy jeszcze sobie kilka spraw do wyjaśnienia. Proszę na nas poczekać wewnątrz, za chwile do pana dołączymy. Kiedy już jegomość odejdzie z pola widzenia, zdejmuję Playfire z ramienia i ustawiam się w pozycji bojowej. Załatwmy to tu i teraz Domyślam się, że tamta dwójka zrozumie, że nie mam zamiaru z nimi współpracować i zakończyć to zanim dobrze się zacznie. Jestem gotowy na odparcie ataku, jeżeli ich ostrze dotknie mojej skóry, to używam Kyokusen tak aby ostrze stało się tępe i nie przecięło mojej skóry. Oczywiście jest to ostateczna forma obrony, jeżeli uniki i walka moim Ringbladem nie wystarczy i jakoś uda mu się przedrzeć przez moją obronę. Obserwuje obydwóch moich przeciwników i staram się dostrzec jakieś cechy specjalne które w jakiś sposób mogą zdradzić mi ich taktykę czy też styl walki. Czekam na ich atak.

[C] Kyokusen (z jap. wygięcie) Polega na wygięciu dowolnego przedmiotu, (np. broni) tak aby nie był zdatny do użytku. (np. wygięcie miecza, czy zaplątanie z niego supła. Działa na przedmioty niemagiczne wielkości co najwyżej miecza)

Tak, bohaterowie zdecydowanie nie dogadali się, co do planu działania. Cantarella uznała, że wywołanie bójki mogłoby zadziałać na ich niekorzyść, bowiem jeżeli zleceniodawca zobaczyłby to, na pewno nie zechciałby im powierzyć czegoś ważnego. Nie zaskoczyło ją zniechęcenie Itaia, przecież tamta dwójka groziła im niedawno, jednak liczyła na trochę rozwagi z jego strony. Niestety, przeliczyła się.
- Poczekaj, możemy to załatwić później, teraz… - Nie zdążyła dokończyć, ponieważ jakaś ciemna, mglista esencja pochwyciła ją. Ella poczuła się przez chwilę, jakby jechała w wagoniku kolejki górskiej, pozbawionej pasów bezpieczeństwa.
- Tylko mną nie rzucaj! – Zawołała, przypominając sobie, jak parę godzin temu wypadła z wozu. Tamto nie było przyjemnym przeżyciem, to również się na przyjemne nie zapowiadało. Barik jednak miał swoją wizję wprowadzenia jej do środka, dlatego kiedy tylko znalazła się na wysokości uchylonych drzwi, została przez nie brutalnie wrzucona. Jej bezwiedne szybowanie trwało zaledwie chwilę, w tym czasie jednak zdążyła zrobić pewną rzecz. Kiedy jej lekko obite ciało spoczęło na ziemi, ona westchnęła głośno. Było to westchnięcie człowieka, który zasnął.

Cantarella rozejrzała się po szarej Pustce. Zawsze twierdziła, że trochę tam ponuro, nie rozumiała, jak duchy mogą w niej przebywać bez trwogi. Z drugiej strony, czy miały jakikolwiek wybór? Raczej nie.
- Problemy na froncie? – Zapytał duch talizmanu lenistwa, pojawiając się nieopodal bohaterki. – Mam wkroczyć? – Jego ektoplazmatyczne oczy zalśniły w ekscytacji.
- Nic z tych rzeczy, po prostu jakiś rozbójnik gruchnął mną o ziemię. – Westchnęła, przeczesując palcami włosy.
- Umarłaś?! – Zapytał z nadzieją Ace.
- Nie! – Burknęła Ella, krzyżując ręce. – Ucieszyłby cię ten fakt?! –
- Pewnie, wreszcie działoby się tutaj coś ciekawego. – Odparł, układając usta w podkówkę.
- A nie pomyślałeś o tym, że nie mógłbyś wtedy korzystać z mojego ciała? – Zapytała wiedząc, że duchy uwielbiały czuć się żywe, nawet przez zaledwie kilka minut.
- Masz rację. – Pokiwał głową. – W obawie o nasze ciało, proponuję, żebyś wróciła. – Dodał.
- Chcę jeszcze chwilę odpocząć, nie zrobią nam teraz krzywdy, bo zależy im na zleceniu. – Usiadła, okręcając wokół palca loka. – Nie martw się, obudzę się w odpowiednim momencie. –