Osada Indian Kogma

First topic message reminder :



Gdzieś na obrzeżach Magnolii, daleko za jej murami, wśród wzgórz porośniętych gęstą roślinnością i lasami, znajduje się osada, zamieszkiwana przez Indian Kogma, którzy przybyli z dalekiego wschodu, z granic Królestwa Fiore. Przybywając z całym swoim dobytkiem, założyli małą osadę. Pobudowali szałasy, drewniane chatki, lub zamieszkali w stożkowatych tipi ze skóry. W tym klimacie żyło im się wyjątkowo dobrze, zwierzyna była dostępna, a także gleba była dobra do uprawy. Właściwie, to w rejonach osady, nie żyje nikt inny, prócz Indian Kogma. Jest tam kilkanaście chat z drewna i kilkanaście ze skóry. Wokół rozpościerają się dorzecza sporej rzeki, która prowadzi do miejsca, w którym rezyduje Duch Wodospadu. Jest tam sporo różnorakich miejsc. Są tam różnorakie moczary, bagna, spowodowane dorzeczami, w których Indianie hodują trzcinę i ryż. Są samowystarczalni. Mają sporo ogródków warzywnych i sadów. Nie sieją natomiast z reguły zbóż. Dużo polują, a swoje życie ofiarowują w większości naturze i Wielkiemu Duchowi. Władzę zaś, trzyma wódz i zarówno silny mag Caster elementu ogniowego, Keyoke.

Mieści się tutaj także Tipi Pięć Niedźwiedzi.



Pięć Niedźwiedzi biegł wolno, truchtem, w taki sposób, by za bardzo nie rzucać siedzącą na nim dziewczyną. Trzymając ją na ramionach, biegł przed siebie dzielnie i niezmarnowanie, chociaż lekko się już zmęczył. Spoglądając lekko w górę spróbował nawiązać kontakt wzrokowy z kobietą, bez wydłubywania jej oka swoim pióropuszem.

- Zaraz będziemy na miejscu. Tutaj jest osada Indian Kogma, mych braci. Nie lubią obcych - rzucił prędko do Lei, po czym nagle skręcił i wbiegł między drzewa, przebiegając nieopodal małego strumienia i przebiegając po małym, prowizorycznym mostku. Prześwitem, Lea widzieć musiała pracujących w ogrodach Indian. I samych Indian. Raczej nikogo nie spotkają o tej porze. Myśliwi wrócą późnym wieczorem, albo rankiem, a ogrodnicy i praczki o tej porze nie będą się zbytnio oddalać. Sarsi zadarł głowę do góry, przechylając ją lekko w bok, by znów nie dźgnąć dziewczyny pióropuszem w oko i powiedział, szarmancko:
- Zaraz dojdziemy do Ducha Wodospadu. To niedaleko domu Pięć Niedźwiedzi - po chwili już ruszył pędem, by mieć tą szarżę za sobą i zapominając zupełnie o podskakującej na jego plecach dziewczynie runął, niczym koń w galopie między drzewa i w przeciągu sekundy wynurzył się ze ściany lasu na sporą, przestronną polanę. Byli teraz na jej południowej stronie. Przy zachodniej, za drzewami, widać było nikłą nitkę dymu, a na stronie wschodniej, była taka sama ściana lasu. Jedynie na północy, rozpościerał się szeroki, niski, łagodny wodospad, wpadający do sporego, płytkiego jeziora, którego przezroczysta woda odkrywała dno z białych, wyrzeźbionych nurtem rzeki kamieni. Pięć Niedźwiedzi nagle zatrzymał się i zarył stopami w ziemi, hamując i spojrzał przed siebie, na jezioro, na którym wybijała się w górę malutka, zielona wysepka, wielkości przeciętnego stołu.

- Pięć Niedźwiedzi spróbuje Ci pomóc z Twoim Duchem. Potem. Czy Lea jest głodna, lub czegoś potrzebuje, jeżeli nie, to niech się wyciszy - powiedział, po czym lekko przechylił się tak, że dziewczyna zaczęła spadać, lecz szybko ją złapał i zsunął z siebie, kładąc ją na ziemi, w wysokiej trawie, delikatnie i ostrożnie, po czym przysiadł obok niej, przodem do wody, która dawała przyjemny chłód i ze skrzyżowanymi nogami wyciągnął swoją fajkę, podnosząc palec wskazujący, na którego końcu pojawił się malutki płomyczek i wsadził palec w dziwny, zielony proszek w fajce i pociągnął dymem, odginając się lekko do tyłu i spoglądając we wodę wydmuchał w jej kierunku statek z dymu, który kadłubem ześlizgnął się wiele metrów dalej, rozbijając się we mgle. Sarsi bez słowa i kontaktu wzrokowego, wbijając spojrzenie w wodę, wysunął ku dziewczynie ostrożnie swoja fajkę. Nie wiedział, czy zechce się oczyścić, czy nie.

Nie wiedziała jak się teraz zachować, wyciągnęła laskę z ziemi i zamachnęła się po raz drugi z jeszcze większym impetem jednak tym razem laska trafiła idealnie na plecy Lei. Uśmiechnęła się pod nosem. - Jeszcze chyba Ci się kiedyś przydadzą. - Pochyliła się, złapała go i dźwignęła jednym ruchem od razu przerzucając go przez ramię. Może i by mu nie odpowiadało dyndanie do góry nogami no ale co ona mogła teraz zrobić. Zarzuciła na drugie ramię ich toboły i bez cienia trudu na twarzy ruszyła przed siebie. Do wioski teraz nie wrócą, nie ma mowy. Zanim wytłumaczy co się stało posądzą ją, że to ona tak go załatwiła.. no bo tak było ale wszystko niechcący. Nie ważne, najważniejsze, że do wioski wrócić nie może. Westchnęła patrząc na niego. - Przepraszam. - wolno wyszła z polany.

zt x2