Cagnes-sur-Mer

First topic message reminder :

MG

Cel podróży Nanayi i Welta nie był daleko od granicy. Co prawda nie obyło się bez godzinnej jazdy dorożką, jednak widoki mogły zostać uznane za warte drogi - morze, piasek, woda i wcale nie miało to nic wspólnego z pracą przy betoniarce. Chociaż czy w Fiore nie było podobnych krajobrazów? Dorożka w końcu zajechała do małego miasteczka, całkiem spokojnego i zadbanego. Ich cel jednak leżał na obrzeżach i jak większość takich budynków raczej znajduje się na jakimś wysoko położonym punkcie, tak owe centrum obserwacyjne było raczej latarnią na większym pagórku. Wysoką, z białego marmuru i z charakterystycznym szczytem. A może to nie tu? Z drugiej strony adres w ogłoszeniu wskazywał właśnie to miejsce, to też nie zostało nic innego, jak zapukać do dość masywnych, drewnianych drzwi. Te zaś zaraz zostały otworzone przez może 18-latkę* z brązowymi (a może rudymi?) włosami za łopatki w specyficznym biało-różowym uniformie. Spojrzała na całą dwójkę po czym uchyliła bardziej drzwi wpuszczając ich do środka. - Kawy? Herbaty? - zapytała, kierując się powoli do małego aneksu kuchennego. Trzeba jednak było przyznać jedno - całe wnętrze, jakie dwójka miała okazję zobaczyć nie miało prawa zmieścić się w latarni, którą widzieli. Duża, przestronna, biała sala z kanapami, stolikami i krzesłami, jakieś drzwi prowadzące nie wiadomo gdzie, sufit tak wysoki, że nie byli pewni, gdzie się kończy. Coś jednak na samej górze błyszczało, jakby kamień, jednak tego ani Nanaya ani Welt nie byli w stanie lepiej dostrzec, co to dokładnie było. Nie mniej na samą górę prowadziły kręte schody przylegające ściśle do ścian wnętrza.

*tyle, że bez ogona i uszu

MG

Same problemy! I jak tu żyć? Welt musiał sam zmierzyć się z tym pytaniem i poszukać na nie odpowiedzi. Ludzie, którzy powinni mieć najwięcej informacji o gwieździe nie mają jej praktycznie wcale. No i też sam mógł co najwyżej poczekać, na decyzję Nanayi samemu nie kwapiąc się do podjęcia inicjatywy. Ale miał sudoku. Znaczy prawie, bo nie było jego ale leżało obok, nie tknięte i z dołączonym długopisem.

Tymczasem Nanaś ruszyła w górę po długich schodach dochodząc do miejsca, gdzie leżała sobie stella. Była ciepła. Nie gorąca, nie zimna, jednak bardzo cieplusia i całkiem miła w dotyku. I zdawała się nawet współpracować z dziewczyną, bowiem nie miała problemów z pobraniem od niej nieco energii, którą z resztą użyła do własnego zaklęcia. Tutaj jednak zdecydowanie efekt był nieco inny od spodziewanego. Kula bowiem stworzona zaczęła się zachowywać jakby miała własną wolę i pomknęła w stronę najbliższej szyby rozbijając się od niej i przy okazji wytapiając w szkle dziurę. Chociaż ciepła od niej aż takiego przecież nie odczuwała...

Nie istniały działania, które nie miałyby swojej wagi. Co prawda, ta różniła się w zależności od osoby. W końcu niektórzy paraliby się czymś, co można by nazwać bohaterstwem. Wampir nie wątpił, że w świecie wypełnionym magią, nie jednak osoba byłaby skłonna do radosnego latania i ratowania biednych i uciemiężonych obywateli. Sam jednak nie należał do takiej grupki, która prędzej wydawałaby się dla niego katastroficznym utrapieniem, aniżeli prawdziwą pomocą. Za głośne to i często siało wiele zniszczenia. Nie. Ewidentnie wolałby nie wyściubiać nosa z własnych czterech ścian, oglądając zapowiedzi jesiennego sezonu serialów i telenowel zza dalekiego morza. Mimo wszystko, on także mógł okazać się bohaterem we własnym domu, czy też raczej cudzym obserwatorium.
- Wpisz tu... trójkę, albo nie... piątkę... - mruknął jednie od niechcenia, rozwiązując postawione przed nim sudoku w głowie. W końcu ktoś z zapałem godnym poczynienia seppuku nadawała się do poczynienia sudoku. To prawie jedno i to samo, nie? Miało się w końcu te szaloną inteligencje pierwszego poziomu, pomagającą z logicznymi zagadkami. Mwahaha. Oczywistym byłoby to, że dyktowałby odpowiednie numerki dziewczynie, a przynajmniej tak do zapełnienia czterech, może pięciu linii, bo zapał później by go opuścił, a ten westchnąłby tylko. - Sprawdzisz co u tamtej? - bąknąłby jedynie, nie mając zbytnio chęci ruszyć się samemu, ale za to zmechanizowany towarzysz mógł się do czegoś przydać. Prawda? Tyle raczej mogła zrobić, skoro i tak nie wiedziała wiele... Masz ci kotowaty losie, jeśli tego nie zrobi i będziesz musiał sam ruszyć swój zacny odwłok i przemęczone łapki.


Rozwiązanie Seppuku

Kobieta z uwagą obserwowała tor lotu powstałej kuli światła i wyciągnęła wnioski, które mogły Nir nie zadowolić, jednak pole do manewru, które posiadała androidka było niewielkie. Magini uśmiechnęła się nieznacznie do Stelli, po czym chwyciła fragment gwiazdy w obie dłonie i podniosła, z prostym zamiarem zniesienia obiektu po schodach w dół, w razie czego wspomagając się magią. Gdyby jednak gwiazda okazałaby się zbyt ciepła, po prostu zamierzała położyć ją na schodkach i spokojnie zejść niżej.
Stanęła przed Nir lub Weltem ze spokojem obwieszczając:
- Zamierzam wynieść Stellę z obserwatorium. W mieście wywoła zbyt wiele zniszczeń, więc im dalej będzie od terenów zabudowanych tym lepiej.
Po czym czekała na reakcję Nir na to, że właśnie ktoś zamierzał wynieść artefakt poza chroniony obszar.

MG

Jak można było się domyśleć, Nir nie była zadowolona z planu Nanayi, chociaż bliżej było temu do kompletnego zaskoczenia i przerażenia całą tą ideą, niż niezadowoleniu samemu w sobie. - A-ale to wbrew procedurom! Stella zawsze była w obserwatorium i wedle zaleceń miała nie być przestawiana. Dlaczego musieli mnie z tym zostawić samą... - ostatnie rzuciła już sama do siebie, jak do Nanaś, jednak dobrze zdawała sobie sprawę z tego, że ta przecież nie chce zaszkodzić. - Pozwolę ją wynieść pod warunkiem, że nie będziecie nalegać, bym się od niej oddaliła na więcej jak 2 metry. To ważne. - dlaczego ważne - nie powiedziała. Ale zawsze to dawało jakąś możliwość działania wedle planu.

...ludzie. Najbardziej uciążliwa ze wszystkich możliwych ras. Wampir nie potrafił powiedzieć, który ich element wydawał się wierzchołkiem beznadziejnie problematycznej góry lodowej. Nie zmieniało to jednak faktu, że każda istota, która tylko miała jakiekolwiek pragnienia, marzenia, czy zwyczajne ego - nie mogła obejść się bez uprzykrzania życia innym.
- Albo powiedz o wszystkim, albo nie przeszkadzaj, meh... - dodał swoje trzy grosze, mając na uwadze to, że nagle dowiedzieli się o jakiś nowych zasadach. Jakby to właśnie ten czynnik miał się okazać najważniejszym. Nie zostało im jednak wyjaśnione dlaczego. Nic nie zostało im wyjaśnione. Zupełnie tak, jakby to właśnie oni mieli być ich największą przeszkodą w obronie tego przedmiotu. Co jednak się stanie? Pozostawiał to już w rękach swojej towarzyszki. W końcu on był tylko kotem i mógł być najwyżej uroczym stworzeniem. Oczywiście gdy się nie odzywał.

Mor spojrzała na Nir z lekkim zdziwieniem, widząc jej nagłą reakcję na ten prosty plan. Procedury? Zalecenia? Rozbawiony uśmeich pojawił się na twarzy rudowłosej, gdy słuchała protestów androidki. Bez pośpiechu przełożyła Stellkę z jednej ręki w drugą, by wymanewrować Weltem, by ten znalazł się bezpiecznie na jej ramieniu - upewniając się, by ten zużył minimalną cząstkę swojej energii.
- Nie masz zbyt dużego wyboru, Nir. Mozesz czekać tu w oczekiwaniu na rozbłysk Stelli, który może zniszczyć całe miasto albo będziemy działać. Możesz również znaleźć innych bohaterów, skorych do pomocy, jednak masz niewiele czasu - stwierdziła spokojnie, chwytając artefakt w obie dłonie. - Nie mówię, że nie możesz nam towarzyszyć. Mówię ci tylko, jak obecnie prezentuje się plan uratowania tego miasta i możliwe też gwiazdy. Wszelka nagromadzona energia, która uwolnię będzie zachowywać się nieprzewidywalnie, może nawet podpalić okolicę, wiec im dalej będziemy od zabudowań, tym lepiej.
Powiedziałą już wszystko, co miała do powiedzenia, więc wyszła z obserwatorium, by rozejrzeć się z lepszego miejsca. Musiała znaleźć miejsce oddalone od miasta, w któym brakowało wszystkiego, co łatwopalne. A to mogło zająć im chwilę...

MG

Nir patrzyła na to, jak Nanaś bawi się w dłoniach gwiazdą z niemałym przerażeniem. Z drugiej strony był Welt ze swoim pytaniem. Nie wiedziała, czy powinna ratować gwiazdę czy odpowiadać Weltowi. - Stella sama w sobie jest dość delikatna. Dlatego miała być nie przestawiana, nie ruszana. Jestem bardziej strażnikiem, opiekunem Stelli niż naukowcem. Moim zadaniem jest jej tylko bronić. Nie wiem dokładnie, jak działa. Jestem zwykłym narzędziem. - odpowiedziała po czym westchnęła cicho. Z jakiegoś powodu wezwała magów do pomocy i to mimo wszystko nie było to po to, by się nimi sprzeczać. Mogła więc jedynie przystać na plan Nanayi po czym przyniosła z jednego z pomieszczeń metalowy kontener wyłożony miękkim materiałem. - Jeśli można, prosiłabym o transportowanie Stelli w... tym. Mniejsza szansa, że zostanie po drodze uszkodzona mechanicznie. - jak jednak zrobią - pozostawiała w geście magów. W każdym razie starała się pomóc w ten czy inny sposób. -...jeśli potrzebujecie miejsca z dala od miasta, to może morze? - zasugerowała, próbując sobie na szybko przypomnieć o jakimś miejscu pasującym do opisu magini. Rozejrzała się jeszcze przed obserwatorium. A jakaś alternatywa? Nie wiedziała, w każdym razie... - ...albo może znajdzie się jakieś miejsce w pobliżu plaży. - bo w lesie to nie było co szukać. Za dużo drzew, które mogłyby spłonąć.

Zrezygnowane westchnienie dobyło się ze strony kota. Problemy egzystencjalne musiały zejść chwilowo na dalsze plany, a ten musiał się skupić na czymś. To już samo w sobie było koszmarne, ale raczej nie chciał skończyć jak zbierana do kupy kupka popiołu. Spojrzał więc na jego towarzyszkę i właścicielkę, która na swój sposób mogła robić też za swego rodzaju mentora. Jakby nie spojrzeć, to dawała przykład motywacji, czy zawziętości, a przynajmniej starała się mu parę razy powiedzieć, jak to istotne są pewne aspekty, czy coś takiego. Zwykle albo wyłączał się w połowie, albo rzeczywiście niezbyt popierał taki pogląd. W końcu w teorii martwi nie powinni się martwić, ale co ma powiedzieć ktoś, kto w sumie nigdy nie żył?
- Upierdliwe. Mamy teraz z tym gdzieś iść? To może po prostu wrzućmy to do morza? - jakże błyskotliwe sugestie padły ze strony kotowatego, a ten nie mógł zrobić nic innego, jak znajdować się na ramieniu towarzyszącej mu dziewczyny. Cóż poradzić?

MG

Nanaya milczała, więc mogła co najwyżej skupić swoją uwagę na Welcie i jego uwadze. Wrzucić do morza? Nie byłą pewna, co powinna o tym wszystkim sądził. - Ale jak ją wtedy odzyskamy? I co stanie się z morzem... - zaczęła się zastanawiać nad wyraz głośno zbliżając się do czegoś, co wyglądało na niewielki budynek rybacki z kilkoma łódkami i kutrem przycumowanym zaraz na wodzie obok. - Ale jeśli zabierzemy ją łódką, a łódka spłonie, to jak odzyskamy gwiazdę...? - kolejne pytanie. no bo tak, Nir nie chciała, by gwiazda nagle przepadła, ale unieszkodliwienie jej zdawało się być problematyczne. Z tego wszystkiego spojrzała na Nanaye i Welta, jakby oczekując, że w obliczu tych faktów jakoś jeszcze wszystko przemyślą. A jak nie, to cóż mogła biedna Nir zrobić?

I co on miał zrobić? Jedna z osób milczała, a druga wykazywała się skrajną głupotą. Nikt przecież nie mówił, że rzucą tym kamulcem ot tak w dal. Oj nie. Westchnął dość ciężko, spoglądając na ich teoretyczna zleceniodawczynię.
- Przywiążemy ją na linie? Albo ktoś ją wyłowi rano. Nie musimy tego wrzucać na środku, nah... - dodałby zrezygnowanym tonem, spoglądając na bok, jakby chcąc wyrazić tym samym kompletne niezrozumienie dla ich niezrozumienia. Plan błyskotliwy i nie wymagający ślęczenia, a sam kotowaty mógłby się zwyczajnie zdrzemnąć. W końcu pod wodą lina nie spłonie, bo woda ugasi ogień. Ot co. Plan niezawodny.

Morze było całkiem rozsądnym pomysłem, dlatego też pokiwała głową i ruszyła za Nir w stronę nabrzeża. W międzyczasie wysłuchała obu stron. Po Welcie nie spodziewała się niczego innego, obawy Nir również rozumiała, jednak jej po głowie chodziło coś zupełnie innego jak wrzucanie cennego artefaktu do wody z nikłą szansą na jego późniejsze wydobycie. Nota bene, nie włożyła Stelli do pudełeczka pomimo obaw androidki. Nie zamierzała skakać, walczyć czy robić innych, niebezpiecznych rzeczy, ba, nie zamierzała nawet wywijać rękoma, o ile gwiazda nie zacznie robić się zbyt gorąca. Wtedy po prostu powoli położyłaby ją na ziemi. Mimo wszystko rozumiała jej wartość.
- Nie musimy jej nigdzie wrzucać - przerwała rozmowę Welta i Nir. - Wystarczy nam sama plaża - dodała, powoli schodząc w stronę brzegu. Nie interesowały jej łódki, kurty ani przystań. Ona potrzebowała jedynie piasku i spokojnego miejsca, w którym nie będzie nieproszonych ludzi.
- Przejdziemy brzegiem w stronę oddaloną od przystani. Wyminiemy łodzie, by znaleźć się jak najdalej od nich i wtedy będziemy mogli ustawić obozowisko. Tak powinno być bezpiecznie dla postronnych - powiedziała z lekkim uśmiechem na ustach do Nir.

MG

Nir zerkała niepewnie początkowo na Stellę nie-w-pudełku, jednak powoli rozumiała, że jest mimo wszystko bezpieczna. Była jednak zbyt wyczulona na pewne kwestie. Kolejne słowa jednak ją co raz bardziej pocieszały - oddalały bowiem wizję utraty artefaktu na dnie morza! A o to właśnie chodziło - żeby artefakt był bezpieczny. Minęli więc łodzie i szli jeszcze godzinę, aż w końcu znaleźli się na bezludnych terenach - dzika plaża, w oddali wydmy i rysujący się las. Można było rozbijać obóz tylko... z czego? Nir nie do końca wiedziała, co ma na myśli mówiąc o obozie. No i czy w tym wypadku sami nie są narażeni na działanie gwiazdy?

Znalazła dobre miejsce, w którym nikomu innemu nie powinno się nic stać. Ostrożnie przesunęła Stellę do jednej ręki i ściągnęła podróżną torbę wraz z Weltem, kładąc ją na piasku. Następnie sama usiadła, patrząc na morze oraz fragment gwiazdy w dłoni. Było niezwykle spokojnie... Uśmiechnęła się lekko.
- Mówiłaś, że Stella zacznie swoją aktywność koło zachodu słońca, tak? - potwierdziła informacje, po czym zaczęła lewą ręką kopać niewielkie zagłębienie w piasku, w którym umieściła artefakt tak, że nie było szansy, by się poruszył przez przypadek. Następnie spojrzała na Nir. - Popilnuj jej, a ja poszukam drewna na opał. Niedługo powinnam wrócić. Welt, możesz odpoczywać do woli. Noc może być długa i jasna- powiedziała do dwójki, a następnie wstała, otrzepała się z piasku i odetchnęła. Poszukać drewna na opał. Potrzebowała trochę gałązek, trochę igieł, podpałki... Najpierw zamierzała rozejrzeć się po plaży za drewnem, które przy dryfowało na brzeg i nie było mokre. Następnie na wydmy. W najgorszym wypadku zamierzała zrobić niezwykle szybką podróż do lasu, ale miała nadzieję, że nie będzie to konieczne, skoro tyle zajęła im droga aż tutaj.

Nie ma na świecie lepszego wynalazku, aniżeli zasłużony odpoczynek. Jakby nie spojrzeć na ich sytuację, to odwalił do tej pory kawał niezłej i jakże wymęczającej roboty. Rozmowa z pracodawcą, wymyślanie planu oraz przede wszystkim - rozwiązanie seppuku. Kotowaty mógł więc pozwolić sobie na odrobinę relaksu i ciszy. Liczył, że przynajmniej te dwa czynniki zostaną mu zapewnione. W milczeniu i przy ledwie dwóch stęknięciach i jednym zrezygnowanym westchnieniu, ułożył się na torbie. Uprzednio nawet dotknął z dwa razy łapką piasku, ale jednak faktura nie byłaby lepsza, aniżeli torba. Przynajmniej nie w roli tymczasowego łóżka. W ten sposób spędzałby czas na podziwianiu Stelli, czy pilnowaniu by ta nie dostała nóżek.
- Nie prościej to zakopać... - dopowiedział, czy też wymamrotał jeszcze zrezygnowany, mając na uwadze fakt, że w takiej formie mogło coś ją kopnąć, a sześć stóp pod ziemią niewiele się dzieje.

MG

Nir skinęła głową po czym usiadła posłusznie zaraz obok Stelli ignorując sugestie Welta, które z jakiegoś powodu nie specjalnie przypadły jej do gustu. - Dziś wieczorem, około dwie godziny. Technicznie mówiąc - można to tak ująć... - stwierdziła, chyba potwierdzając tym samym słowa Nanayi. Przyglądała się dzielnie artefaktowi, zaś Nanaś zaczęła swoje poszukiwania. Dużo odłamków drewna była mokra lub wilgotna, jednak znalazło się kilka szczęśliwych, które swego czasu były rzucone bardziej wgłąb plaży i zdążyły wyschnąć na słońcu. Znalazło się też kilka niewielkich gałązek i badyli wystających z wydm, jednak to co znalazła na plaży i kilka znalezisk z piaszczystych pagórków zdawały się wystarczyć, by nie wchodzić na nie głębiej, a tym bardziej wchodzić do lasu. Całość jednak też chwilę zabrała, jednak po około czterdziestu minutach Nanaya miała to, co potrzebne, by rozpalić ognisko. Weltowi zaś nikt w odpoczynku nie przeszkadzał. Żyć nie umierać na takich misjach.