Dunia

Średniego wzrostu niewiasta, jak na standardy Fiore - niczym się nie wyróżniająca. Daje wrażenie raczej osoby nieco wychudzonej, nie obdarzoną bardzo hojnie przez Matkę Naturę. Chociaż jej długie, białe włosy w Isen były czymś niecodziennym, tak w Fiore, wraz ze swoimi malinowymi oczami, raczej zalicza się do osób przeciętnych. Sama jej owalna twarz, niewielki nos i jasnoróżowe usta nie są obiektami wartymi zachwytu. Blada cera będące wynikiem długiego przesiadywania w bibliotece to kolejny dowód, by raczej zmartwić się jej wyglądem niż wzdychać do jej osoby po nocach. W każdym razie - typowy random, których pełno na ulicy. Chociaż na pieniądzach nie śpi, jej wychowanie nakazuje jej ubierać się zawsze schludnie i elegancko prócz tych wyjątkowych okazji, gdzie nie wychodzi do ludzi, a raczej w jakieś zaciszne miejsce. Nie mniej wśród innych stara się dobrze prezentować, nawet, jeśli socjalizacja nie jest jej mocną stroną. Dość nietypowe może być u niej obecność okularów na nosie. Chociaż ma bardzo dobry wzrok, nie jest niezwykłym spotkać ją w takowych, zwłaszcza przy czytaniu. Tak często czyta nocą przy jedynie świeczce, że odruchowo nosi je nawet, kiedy jest widno.


Ciężko nazwać ją duszą towarzystwa. Długie odseparowanie jej od rówieśników poskutkowało brakami w umiejętnościach komunikacyjnych czując niejaki lęk przed rozmową z innymi przedstawicielami jej  gatunku. Z tego też powodu najlepiej nic nie mówi, zostawiając takie rzeczy innym, a samej nie chcąc przynieść sobie czy innym wstydu, przed którym swego rodzaju strach zakorzenił w niej dość skutecznie ojciec. Owa obawa przekłada się też na jej staranny, elegancki wygląd. Nie jest typem wojownika. Zdecydowanie lepiej czuje się wśród woluminów w bibliotece niż na polu walki, na które właściwie wepchnął ją siłą rodzic. Z drugiej strony jednak jawi się chęć bycia użyteczną i walka z niesprawiedliwością, z którą za młodu zetknęła się w dość brutalny sposób. Ciężko jej jednak odnaleźć się w dużych grupach, to też i preferuje działalność indywidualną co znowu zapewniają jej umiejętności posługiwania się bronią dalekiego zasięgu. Jest bardzo związana ze swoim starszym bratem, Conradem. Swego czasu był jedyną osobą, z którą mogła spędzić czas nie martwiąc się fanaberiami ojca, którego boi się bardziej niż konfrontacji słownej z ludźmi. Prędzej jej do osoby wykonującej rozkazy, niż burzącej jakieś przyjęte normy i hierarchie. To znowu kolejna cecha, jaką wyniosła z domu. Nie często zdarza się, by wychodziła z jakaś własną inicjatywą dopóki jest ktoś inny, kto może zaprezentować z pewnością lepsze rozwiązanie. Nie widzi swojej wartości jako istota ludzka, ale raczej jako dobry strzelec. Z jednej strony nie ma się jako jednostkę potrzebną społeczeństwu, ale jednak zna swoje umiejętności.


Isenbeg pod pewnymi względami potrafi być zaprawdę dziwnym krajem. Zbroi się, ale nie podbija. Jest potęgą, ale nie trzyma władzy nad całym kontynentem. Całkiem podobnie sprawa ma się z wierzeniami. Chociaż nie uznają bogów, wierzą w zabobony i tak oto białe włosy, które praktycznie nie pojawiają się w Isen stały się w końcu swego rodzaju wynaturzeniem. Nie wiadomo, czy krzywe patrzenie na takie osoby to skutek wiary w jakieś szatańskie moce czy łączenia tego fenomenu w jakiś pokrętny sposób z kultem Białej Lisicy na południu kraju. Avdotia miała zaś to nieszczęście, że odziedziczyła pewne geny od strony matki, zaś bycie mieszkanką stolicy kompletnie jej w tym nie pomagało.

Ojciec jako jeden z wyżej postawionych wojskowych był twardym człowiekiem, który nie potrafił patrzeć na swoją córkę tak, jak na starszego syna - wysokiego szatyna, zdrowego i silnego, z którego był niezwykle dumny. Avdotia zaś miała dużo ciężej - każdy jej ruch był pilnie obserwowany przez ojca, który łajał ją za każde, nawet najmniejsze przewinienie i nie mogła liczyć na wsparcie matki, która zmarła przy porodzie. Nakładał też na nią szereg nakazów i zakazów z byle powodów jakby sądził, że w jakiś sposób sprawia, że Isenberg staje się lepszym miejscem skoro tak zaciekle walczy z takimi abominacjami., nawet, jeśli jedną z nich miała być jego własna córka. Bronienie jej wychodzenia z domu czy uczęszczanie do zwyczajnej szkoły były jednymi z nich. Było dla niego nie do pomyślenia, by wypuścić ją do ludzi żeby jeszcze wstydu rodzinie przyniosła, jakby jej wygląd nie byłby wystarczający. Jedzenie czy ubrania również były czymś, czym niezwykle jej skąpił jakby sądząc, że jest to marnowanie dóbr potrzebnych do życia. Mała Avdotia chcąc unikać ojca tak długo, jak to tylko możliwe, znalazła swój mały azyl w bibliotece o którym prócz, naturalnie, niej samej, wiedział również Conrad - jej brat, który jako jedyna osoba w domu traktowała ją jako zwykłego człowieka. Nauczył on ją w młodym wieku pisać i czytać oraz w miarę możliwości dzielił się z nią również wiedzą nabytą w szkole.

Mijały lata, a Avdotia musiała jakoś żyć z bezdusznym ojcem, który z każdym dniem pozwalał sobie na co raz to więcej niejednokrotnie bijąc dziewczynę kijem nawet bez wyraźnego powodu, jakby już sama jej egzystencja była obrazą. Jakiekolwiek próby spełniania jego rozkazów i nakazów na króko naprawiały jej sytuację, by niebawem była równie beznajdziejna, jak wcześniej. Pewnego dnia zaś wkroczył do biblioteki rzucając przed dwunastoletnim dzieckiem strzelbę. Albo nauczy się być użyteczna dla jego kraju, albo tej samej nocy mogła już nie mieć gdzie spać. Nie miała więc specjalnie wyjścia - jeśli miała mieć dalej gdzie mieszkać, mogła jedynie chwycić za broń. Strach oraz zwykły, czysty rozsądek nie dawały szansy na jakąkolwiek inną opcję.

Nie lubiła broni palnej. Nie lubiła broni w ogóle. Broń odbierała ludziom życie, była niebezpieczna. Wiązała się z odpowiedzialnością. A jednak dni, które mogłaby spędzić wokół książek musiała spędzić na przydomowej strzelnicy siedząc na niej nie tylko za dnia, ale również nocą naiwnie wierząc, że może wtedy zaskarbi sobie chociaż odrobinę miłości ojca, której tak zazdrościła Conradowi. Nie mogła jednak z tak błahego powodu znienawidzić osoby, przy której czuła się chociaż przez chwilę jak ktoś normalny.

Ciężko jednak było mówić o jakimkolwiek osiągnięciu celu przez dziewczynę. Stawała się co raz lepsza i nawet zdążyła polubić strzelbę czy snajperkę, bez której w dłoniach po tak długim czasie czuła się już dziwnie, jakby czegoś jej brakowało. Umiejętności magiczne, które gdzieś tam w środku niej czekały, by się rozwinąć, w końcu zaczęły kwitnąć. Nawet ojciec zmienił do niej stosunek, jednak ciężko było mówić o relacji ojciec-córka, a raczej narzędzie-właściciel. Zaczął ją nawet uczyć rzeczy związanych z wojną chcąc ją wysłać na front wschodni. Avdotia nie chciała jednak mieszać się w wojny. To nigdy nie był jej konik i chociaż była wdzięczna za edukację bała się odmówić ojcu.

Z pomocą znowu przyszedł jej Conrad. Dobrze wiedział, że sam nie przekona ojca do zaniechania planów względem siostry, a ona sama nie ma odwagi, by się sprzeciwić. A jednak dobrze wiedział, że wojna nie będzie miejscem dla niej. Z tego też powodu wyciągnął dziewczynę w środku nocy z łóżka, szybko spakował jej rzeczy w torbę, a żeby nie pozostała bezbronna - ofiarował jej rapier, którą on sam swego czasu dostał od ojca. Rapier z symbolem rodowym Diedrichów, a więc czarny orzeł na białym tle. Tę samą, którą w wolnym czasie z młodu się bawiła, a którą Conrad w pewnym stopniu nauczył ją władać. Bilety załatwił zawczasu, to też wpakowanie dziewczyny w pociąg nie stanowiło większego problemu.

Ta nie miała pojęcia, co stało się dalej. Czy ojciec dowiedział się, że to Conrad jej pomógł? Czy był zły? Czy z Conradem wszystko w porządku? Nie wiedziała, ale była wdzięczna. Po przyjeździe do Fiore zmieniła imię i nazwisko. Porzuciła rodowe Diedrich na rzecz Crown, a Avdotie zamieniła na Cronę z obawy, że ojciec może jej szukać. Chcąc jeszcze bardziej zniknąć ojcu z oczu postanowiła nawet wstąpić do Policji Magicznej. Czuła, ze tam się nada najlepiej. Że będzie pomocna. Może jest ktoś, kto potrzebuje pomocy tak, jak niegdyś ona?


Umiejętności fabularne:
Eisendeuch - Ot, zna język Isenbergu. Jest jej językiem ojczystym, to i włada nim lepiej jak wspólną mową, w której definitywnie słychać u Crony tamtejszy, twardy akcent.
Wiedza wojskowa - wie, jak wyglądają przygotowania do wojny, stopnie wojskowe, klasyczne wyposażenie żołnierza czy, co najważniejsze - imiona i nazwiska generałów i co ważniejszych jednostek nie tylko w Isen, ale na całym świecie.
Prawie-Picasso - umie w rysunki. Co prawda nie strzeli "Bitwy pod Grunwaldem" ale w trzęsącym się pociągu potrafi "od ręki" machnąć prostą kreskę. Na tym jej magiczne umiejętności się nie kończą. Nie jest dla niej problemem zrobić profesjonalny plan czy rysunek techniczny wszystkiego oraz takowe czytać bez jakichkolwiek problemów.

Umiejętności: [3] Strzelec | [2] Sokolooki | [2] Bezszelestny  | [1] Szermierz. <= Paczuszka.
Ekwipunek: Rapier - posrebrzana, ostrze 60cm. Nieco lżejsza od klasycznej przez co również nieco mniej wytrzymała. Posiada ona herb jej rodu. 3 000 klejnotów.


Skupia się na szeroko pojętych broniach palnych. Dziewczyna jest w stanie wzmacniać tym również swoje umiejętności czy oręż, a także tworzyć sobie broń. Prócz tego w zakres tej magii wchodzą wszelakie inne poboczne zdolności, mające na celu uczynienia zdolności dziewczyny bardziej efektywnymi.

Pasywne Właściwości Magii
Bullet - broń dystansowa bez pocisków nagle staje się niesamowicie bezużyteczna. By temu zapobiec, Crona jest w stanie sama stworzyć sobie do niej pociski. Uściślając - do każdej broi zaliczanej do palnej. Może wytworzyć jednak 1 pocisk na post. Co więcej tworzenie ich nie jest natychmiastowe i potrzebuje na to jakiś 3 sekund nie licząc samego przeładowania broni. Owe ograniczenia nie dotyczą tzw. "broi palnych zabawkowych" co oznacza, że może tworzyć sobie dowolną ilość amunicji w każdym czasie do np. pistoletu na kulki. Pistolet na wodę rządzi się nieco innymi prawami, bowiem banieczka z wodą wypełniana jest od razu, a woda wcale nie pojawia się w jej dłoni. Stworzy jedynie normalne, niemagiczne pociski. Do broni magicznej specjalistycznej amunicji nie stworzy.
Deadeye - strzelec bez potrzebnych umiejętności jest bezużyteczny, zaś jej magia nieco takie rzeczy reperuje. Sam fakt posiadania tego rodzaju magii zapewnia dziewczynie +0,1 umiejętności Strzelec oraz +0,1 umiejętności Sokolooki.
Space - noszenie całego swojego asortymentu z pewnością jest kompletnie niepraktyczne, to też Crona idąc w ślady innych magów podmiany opatentowała swoją własną "przestrzeń" do której może wkładać, a z której może wykładać kazdą broń (o ile jest bronią palną), pociski oraz ewentualny ekwipunek strzelecki.
Cameleon - snajper, którego widać, nie jest zbyt dobrym snajperem. Ta prosta umiejętność z kolei pozwala jej takie drobne kwestie podreperować. Nie daje jej ona co prawda niewidzialności, ale ona sama jest w stanie przybrać maskujące barwy, zarówno na ciele jak i na ubraniach, pozwalając jej nieco lepiej wtopić się w otoczenie.
Flare  - swego rodzaju raca, którą dziewczyna moze wystrzelić z każdej broni (zwykłej palnej, magicznej, a nawet zabawkowej, bo to magia panie). Nie zadaje obrażeń. Zamiast tego emituje dobrze widoczne, nie oślepiające światło, które przeleci 20 metrów migając po czym się wypali i zniknie. Może określić kolor światła przed wystrzałem. Racę może wystrzelić raz na post.
Toy - nie samą snajperką żyje człowiek, zwłaszcza w lany poniedziałek. Albo na jakiejś śmiesznej strzelnicy dla dzieci. Może stworzyć dowolną broń (zabawkową) w dowolnej ilości z dowolnym rodzajem naboi. Magazynek przy stworzeniu jest naturalnie pełny. Jedna broń na post.
Reload -  kiedyś te pociski się kończą, a wtedy jest słabo. Trzeba szukać nowym, otwierać magazynek, przeładować, a na takie rzeczy nie zawsze jest czas. Dopóki ma przy sobie amunicję (w ręce, torbie, kieszeni, w swoim śmiesznym wymiarze) może bez wyciągania jej magicznie wmontować ją na swoje miejsce właściwie od razu oszczędzając czas. Nie dotyczy pocisków stworzonych za pomocą tej magii, chociaż na luźnej fabule może jeśli przeładowuje taki np. pistolet na kulki.
Viewfinder - są takie bronie, które nie wymagają dużej pojemności magazynku, a precyzji. Dla takich broni opracowała mały, magiczny celownik optyczny pomagający jej w jeszcze lepszym celowaniu. Im obiekt bliżej środka celownika, tym pewność bardziej dokładniejszego strzału.
Cat's Gaze - zbyt duże natężenie słońca czy ciemność odbijają się na jej wzroku nieco mniej, sprawiając, że są to zmienne nieco mniej przeszkadzające dla niej niż dla innych.
Marksman - radzi sobie z obsługą broni lepiej od przeciętnego zjadacza chleba. Nie jest też na tyle tępa, by przy wystrzale nie brać poprawki na ewentualne zmienne. Nie zdarzy się również by źle oszacowała ilość pocisków w magazynku.
Zaklęcia: ---.