Tehuantepec Veracruz aka Macabraś

Persona niska. Skrzat. Zgredek tylko w tej ładniejszej formie. Choć i tak nic Zgredka nie przebije, ale to osobna historia. Czupryna zdobiona długimi, kasztanowymi włosami. Przednie pasma sa związane kilka razy gumkami wyglądającymi jak buźki wyrażające różne emocje, zaś na głowie spoczywa opaska z tym samym motywem. Twarzyczka zgrabna uzbrojona w takie bajery jak ząbki, nosek oraz uszka. Ale te przyczepione po bokach. No i brązowe oczka! Duże oczka oczywiście. A dalej to już szyja i reszta, czyli bajerów ciąg dalszych,. Dwie łapki, nóżki. Każda uzbrojona po 5 palców. WIDZICIE~!? Ma aż 20 palców! Ludziki zawstydzone... Idąc dalej, mamy ubranka! Biała bluzka z szerokimi rękawami i przedłużona po bokach idealnie komponuje się z czerwoną spódnicą do połowy łydek. Ostatni krzyk mody normalnie. A spódnica gruba, nie zmarznie.

Nie oszukujmy się, dziecko z zaburzonym zużyciem energii które momentami przypomina ludzika chorego na nadruchliwość. Wszędzie jej pełno, nie to co te lenie! Nie usiedzi 5 minut. Szlag ja trafia jak się nic nie dzieje. Wiecznie głodna przygód. Tak mniej więcej prezentuje się Makabra. Typowe optymistyczne dziecię. Zawsze pomoże, towarzyska, otwarta. Normalnie cud, miód i krakersy. Pierwsza praktycznie do wszystkiego, nie ważne czy to pieczenie ciasta czy misja. Chociaż do sprzątania ją nie ciągnie... Nie lubi ranić. Nie lubi też, gdy ktoś jest raniony. Czy to fizycznie, czy psychicznie, tak też nie należy od niej oczekiwać morderstw i działań bez wahań w walce. Dlatego nie walczy. Nie lubi i nie chce, a jak musi to wieje. Ani ona nie chce zginąć, ani nie chce nikogo zabijać. W ostateczności będzie się bronić. Jednak prędzej można liczyć na to, że będzie chciała powstrzymać walczących niż się włączać. To ostatnie tylko wtedy, jeśli rzeczywiście sytuacja tego wymaga.
Ale dlaczego? Prędzej można by się spodziewać po niej agresji lub nadmiernej odwagi (tudzież głupoty, whatever...). Tutaj z kolei mamy sytuację, kiedy prędzej wybierze misje ratowania kotka niźli taką, gdzie by musiała walczyć. Co jest przyczyną? Wizje. Te, które są jednocześnie jej darem i przekleństwem. Za dużo śmierci widziała i nadal widuje. Mimo, że już się na to uodporniła, to jednak sam fakt robi swoje. Jest to dla niej zbyt brutalne, mimo że przywykła. Nie chce i tyle. Nie jest jednak wielką miłośniczką pokoju, jeśli rzeczywiście trzeba, niech się pozabijają.

"Uważaj na wróżby. Kiedy coś jest zapisane, trudno tego uniknąć."
~ Paulo Coelho, Alchemik

Zaczynało się już ściemniać, a może już dawno była noc? Niebo przysłaniały ciemne, burzowe chmury z których deszcz lunął kilka godzin temu, a mimo wszystko ciągle pada. Zapowiadało się na to, że ulice niebawem zamienią się w drugą Amazonkę. Przejść się nie dało bez zaryzykowania wpadnięciem w kałuże po kostki. Mogłoby się zdawać, że wszyscy już od dawien dawna są w domu i nie przejmują się złą pogodą. Jednak, czy na pewno...?
Antykwariat. Ulewa. Pięcioro dzieciaków plus właściciel. Czwórka z małolatów siedziała przy okrągłym stoliku, właściciel zajął miejsce za biurkiem wypełniając jakieś papiery. No i jeszcze Tehuantepec. Siedziała sama w kącie pomieszczenia przy zapalonej łapce machając jakimś wisiorkiem. Kiwało się ono na boki, co widocznie nie podobało się panience Veracruz.
- Więc za 3 godziny też nie przestanie padać...
Powiedziała zrezygnowana sama do siebie, po czym schowała wahadełko a głowę podparła na prawej dłoni lekko mrużąc oczy.
Tymczasem czwórka dzieciaków siedziała cicho, co rusz to zerkając kątem oka na dziewczynę. Nie podchodzili jednak do niej. Wszystko to wyglądało tak, jakby ona ich interesowała, ale jednocześnie odstraszała. Tylko jeden chłopak zamiast gapić się w róg pomieszczenia, przeglądał jakąś starą książkę, dźwiękiem odwracanych kart przerywając, w towarzystwie bicia kropel deszczu o szybę, ciszę.
- Jonah, co to za dziewczyna tam w rogu?
- Tehuantepec Veracruz.
- Tehu co?
Imię dość... niespotykane, wywarło zdziwienie na trójce pozostałych. Nie dość że ona sama dziwna, to i imię w sam raz to odzwierciedla.
- Ja ją w skrócie nazywam Teś albo Macabra.
- Macabra...? Taa... idealnie pasuje.
- Też byś ją tam nazwał kiedy bys wiedział, że potrafi przewidzieć przyszłość, a nawet czyjąś śmierć.
Grobowa cisza. Wszyscy zaniemówili na słowa ich przyjaciela który jakby nigdy nic odpowiadał o niej jak o dobrej znajomej. Nie widać po nim było żeby cokolwiek bał się jej, czy wykazywał większe zainteresowanie brązowowłosą. Taki random, ot co! Teś z kolei słysząc, że toczy się rozmowa o niej, zaczęła uważnie patrzeć w ich stronę nadstawiając uszu. Ci jednak na obecną chwile byli zainteresowani Jonahem który widocznie wie o niej nieco więcej niż przeciętny, szary obywatel.
- Jest wróżbitką. Widzi przyszłość. Mieszkała u mnie przez jakiś czas kiedy ją znalazłem na ulicy. Mówiła, że pochodzi z północy, ale jej wioska została spalona. Tyle wiem, o nic więcej nie pytajcie.
- Widziałam to w mojej wizji, więc uciekłam. Potem wróciłam, ale wioski nie było.
Nie wiadomo było co, nie wiadomo było jak, ale na raz pojawiła się zaraz za nimi, przystawiła krzesło i dosiadła się.
- Trochę tu jeszcze posiedzimy.
Ponownie ludziki zaniemówiły, zaś ta obserwowała towarzystwo. Wyglądali tak, jakby nie wiedzieli, co powiedzieć.
- Szczerze powiedziawszy, nie lubię widzieć przyszłości. Czasem wiem o rzeczach, o których nigdy nie chciałabym wiedzieć. No cóż, takie życie.
Dalej siedzieli słuchając jej, jednak nikt nic nie mówił. W końcu jedna z dziewczyn wyszła z propozycją żeby Teś im powróżyła! Czemu nie? Wyciągnęła runy, rozłożyła biały obrus i do dzieła. Tak mniej więcej minął im czas, spędzony w antykwariacie. Po 4 godzinach w końcu przestało padać i towarzystwo rozeszło się do domów.