Wykopaliska[Misja dla: Don'a Vita jakiegoś tam...]

Zimno, głucho, ciemno... czuł się jak w macicy mamusi. Chociaż nie pamiętał jak było w macicy mamusi to przy porodzie pewnie było tak jak teraz... tylko pewnie bolało bardziej. Mimo ciepłego czarnego Polaru i puchowych spodni nadal nie czuł się zbyt komfortowo w tych warunkach. Można by rzec czuł się jak Eskimos na pustyni. Dziwne porównanie ale co poradzić, dziwny człek, dziwne porównania. Bajek o potworach się nie przestraszył, ba nawet go ucieszyły, może w końcu będzie mu dane spotkać legendarnego Pterokrokochujomotyla! Chociaż słyszał że to tylko legendy a nawet jak prawdziwe to te potężne maszkary zamieszkują jedynie miejsca nietknięte ludzką stopą. A on już to miejsce stopą tknął! Tak więc postanowił skupić się na bardziej optymalnej w tej chwili akcji polegającej na znalezieniu panienki tej co to ją eskortować miał. Tak więc widząc ognisko... zapomniał o swej misji idąc w kierunku miejsca prawdopodobnego pobytu kiełbasek. Gdy tylko wesoło doszedł i skonsumował kiełbaski, lub też tego nie zrobił w wypadku ich braku, zaczerpnął haust zimnego powietrza w płuca i lekko się nim krztusząc krzyknął
-JEST TU KTO?!- Po czym począł się rozglądać i czekać na jakąkolwiek logiczną lub mniej logiczną akcję. W między czasie podłubał palcem w nosie.

Odgłosy jakie nagle dobiegły Vita z namiotu brzmiały jak krztuszący się emeryt. A że Vito dobry chłopiec to emerytowi ruszyć chciał z pomocą, chciał, dopóty, dopóki emeryt nie wspomniał o jedzeniu. Dlatego nim ruszył emerytowi na jedzenie począł szukać chińszczyzny! Oczywiście takowej nie znajdując (no bo jak i gdzie) postanowił odpowiedzieć krztuszącemu się emerytowi co to pewnie chował się w namiocie.
-Kłamstwo tu nie ma żadnej chińszczyzny! A ja w sprawie misji przyszedłem- Vito czuł się nieco dziwnie konwersując sobie w najlepsze z namiotem. Ale bywało gorzej, jak kiedyś poszedł do ochotniczej pracy na roli pomylił farmera z kozą. Tak czy siak czekał aż namiot znów przemówi lub wypluje krztuszącego emeryta i zaczną w końcu tę misję... no bo ile można nic nie robić? Nic nie robienie było nudne.

MG

- W sprawie misji? Eskorty się znaczy? A.. dobra, dobra, poczekaj chwile. Odparł... "namiot", a już po chwili wyszła z niego [Only admins are allowed to see this link], mająca około dwadzieścia cztery lata. Co ciekawe, niebyła ubrana zbyt ciepło, jednak nie wydawało się, by w ogóle było jej zimno... Z ciekawszych cech, rzuciło ci się jeszcze, że ma wory pod oczami, a do lewej dłoni przywiązana miała sznurem, całkiem sporawy "plecaczek".
- Hmm... Całkiem dziś ciepło nie sądzisz panie magu? Mam nadzieję, ze jesteś gotowy. Odparła kobieta swym głosem z charakterystyczną chrypką, rozglądając się w około, ostatecznie zatrzymując swój wzrok na nikim innym jak tobie.

Tak, tak, jest bardzo ciepło, czy moglibyśmy się w końcu ruszyć i wykonać tę misję? Właśnie to chciałby powiedzieć Vito, ale nie powiedział bo nie do końca było tu ciepło. No i coś tam mu mówiono że się kobiet nie pogania, one zawsze się opierdalają. Tak więc Vito wziął wdech na uspokojenie i voila.
-Znośnie, więc, możemy iść. Pani prowadzi- Rzucił do dziewczyny i czekał... bo co innego mógł robić? Tak czy siak czeka, jak dziewczyna pójdzie to rusza za nią i oczywiście uważa na wszelkie niebezpieczeństwa typu wilków, yeti, dziur, lawin, latających potworów spaghetti.

MG

- Ależ niecierpliwy... przy badaniu ruin cierpliwość jest potrzebna, wiesz? Mniejsza. Skoro tak ci się spieszy, to nie traćmy więcej czasu, tylko tego mi trzeba, by ochroniarz się fochał... Odparła kobieta podchodząc do ogniska i.. gasząc je jednym dmuchnięciem! Widzicie dlaczego nie warto palić! Normalnie co za zdrowe płuca! Gdy tylko ognisko zgasło, poczułeś jakby... trzęsienie ziemi? Zbliżało się do was coś dużego, normalnie brakowało tylko samochodu i szklanki z wodą, a była by scena rodem z pewnego filmu o jaszczurkach. Nim zdążyłeś zareagować coś spadło z nieba, wprost przed ciebie, dodatkowo oberwałeś trochu śniegiem, ale no nic w porównaniu do widoku, białego królika o rozmiarach słonia!
- Różuś! Jesteś nareszcie! Przywitaj proszę pana ochroniarza! ...Tak właściwie to się pan nie przedstawił, w sumie.. ja też! Wybacz... jestem Elizabeth Victori, archeolog i nie tylko, a to Różuś, nasz transport, nie martw się, nie żywi się ludźmi, woli marchewki i niedźwiedzie. Dalej, śmiało wsiadaj! Odparła Elizabeth zbliżając się do przerośniętego pożeracza sałaty i wchodząc na niego gdy tylko ten się położył.

Problem leżał w tym że pan ochroniarz wcale nie fochał. On się nudził. Spora różnica, ale nie zamierzał informować o niej szefowej bo co to da? On chciał już czegoś ciekawego a nie stania na dworze i pieprzenia o dupie maryni. No chyba że będą pieprzyć o śledzikach w occie. Bo to przynajmniej był apetycznie interesujący temat! No ale co on tam... i nagle jebudup! Coś spadło z nieba obsypując go śniegiem. Oczywiście jak na niego przystało z iście nie stoickim spokojem otrzepał się ze śniegu jak pies z wody i spojrzał na potwora z... nie, nie przerażeniem. Jego oczy zrobiły się okrągłe a szczęka opadła w dół. I bynajmniej nie martwił się że różuś go zje... to raczej różuś powinien się martwić że coś zje jego...
- Vito Ferliczkoni... to jest jadalne?- Spytał z głupią miną wskazując na Różusia i przeklinając swoją głupotę... DLACZEGO NIE WZIĄŁ SOLI NA MISJE? Potrawka z królika... będzie potrawka z królika po misji! Uradowany tę miła perspektywą wsiadł na Różusia i czekał aż misja się zacznie. Bo jak się skończy... hyhyhy.

MG

- Oczywiście, że jest jadalne, ale gdybyś skrzywdził Różusia, ani ja ani jego różusiowa rodzina z pewnością by cię zabiła. No ale, nie ma co gadać o tak ponurych rzeczach, ruszajmy bo nam ruiny uciekną! Odparła dość donośnie kobieta, głaszcząc łebek "królikożarła" a ten, hops! I już kicał w stronę lasu. Z pewnością najwygodniejszym transportem nie był, ale wystarczyło się trzymać i pomyśleć, że jest się w lunaparku. Dość zimnym i niebezpiecznym lunaparku. Do tego wszystkiego, przez nieustane skakanie w górę i dół, ciężko ci było sprawdzać, czy czegoś przypadkiem nie ma w kszaczorach czy na okolicznych drzewkach. Ale słuch miałeś dobry! Dzięki niemu słyszałeś dziwne wycia, prawdopodobnie.. wilków, jednak był jakby ciut za wysokie? ...Wycia oczywiście. Kto wie może przechodzą mutację? Okres dojrzewania? Że pozwolę sobie na taki skrót myślowy: ty i pańcia od misji, niezbyt bezpiecznie i wygonie wędrowaliście, na króliczku, przez gęsty las. Gdyby tak dodać ci koszyczek i kapturek, można by stworzyć jakąś baję, kto wie..

Tak więc siedział sobie na króliku i obserwował ale jak napisał pan MG za dużo nie zauważył, za to usłyszał wycia ojeju czyli będzie papu! Tak więc wracając, usłyszał wycia i... no. Usłyszał wycia. To skoro usłyszał wycia to przynajmniej wiedział że coś wyje. Teraz może przynajmniej być przygotowanym na to że coś będzie wyło! Cóż za ważna wiadomość tak... i jak ze wiele mógł zrobić siedząc na kicającym zającu... niech w końcu dotrą gdzie mają dotrzeć, zrobią co mają zrobić i zje co ma zjeść no.

MG

Wycie w końcu umilkło, a wy dalej kicaliście coraz dalej i dalej, zdawało by się, że nigdy nie dotrzecie na miejsce, ostatecznie jednak dostrzegłeś stojące pośrodku lasu miasto, a raczej jego dawno nieodwiedzane ruiny. Ciężko było nazwać to "miastem" a raczej jakąś wiochą wyrzeźbioną z kamienia i lodu. Nie było żadnych ulic, czy czegokolwiek podobnego, a jedynie dziesiątki małych jaskiń(średnio pięć metrów w górę a siedem w szerz, okrągłe wejścia natomiast były stosunkowo duże, miały około trzech metrów), zapewne wytworzone były przez ludzką rękę. Część z nich była już zasypana i zdawało by się, ze inne spotkać może taki los, nawet w tej chwili. Gdy znajdowaliście się jakieś sto metrów od nich, królik się zatrzymał, a dziewczyna zszedła z niego, czekając chyba aż i ty tego dokonasz.
- No... prawie jesteśmy, właśnie zaczyna się twoja misja. Masz mnie obronić, rozumiesz? ...Obecni mieszkańcy tego miejsca nie lubią gości. Musimy dostać się od jednej z tych "jaskiń", choć ja bym to nazwała raczej szybem, w ich środku niema nic poza dziurami wgłąb ziemi. Ciekawe, czy naprawdę było to miejsce mieszkalne, a może coś innego, jakaś świątynia? Grobowiec bądź kopalnia? Idź przodem dobrze...? Odparła kobieta, tłumacząc ci częściowo pewne ciekawostki na temat tego miejsca. Okolica wydawała się być martwa, nie było słychać nawet najmniejszego zwierzątka, co było dziwne, bo podczas twej drogi do tego miejsca, cały czas mogłeś nasłuchiwać się odgłosów zwierzęcych mieszkańców tego lasu, a tu... cisza. Jedynie od czasu do czasu słychać było nietypowy dźwięk wydobywający się z wszystkich jaskiń jednocześnie, przypominało to trochę dźwięk fletu, tyle że dość niski i niezbyt przyjemny dla ludzkich uszów.

No i w końcu dotarli na miejsce. Chodź owe miejsce nie wyglądało na bar szybkiej obsługi to i tak dało się je jako tako znieść. Będzie tu gdzie potrawkę z królika gotować. No tak czy siak, przewodniczka jasno i wyraźnie stwierdziła co ma robić, to też właśnie postanowił zrobić. Ruszył przodem jak nakazała ale kątem oka sprawdzał czy idzie za nim, co jakiś czas odwracał się też do tyłu by zobaczyć czy czegoś tam nie ma, przede wszystkim jednak nasłuchiwał, jak nie zobaczy wroga to chociaż go usłyszy. Kierował się oczywiście do najbliższej jaskini, po co sobie wszak drogę komplikować?
-Panienko, jak dokładnie wyglądają owi mieszkańce?- Ważne pytanie, zresztą była głupia, skoro wiedziała cokolwiek o wrogu powinna mu od razu powiedzieć jak najwięcej, zamiast opowiadać o szybach. Vito nawet nie wiedział co to jest szyb, więc po co mu ta dodatkowa, kłopotliwa i zbyteczna wiedza? Tak czy siak, szedł na przód, uważając na... na coś.

Gomene Yoko ale rezygnuje z misji moja cierpliwość uległa samo destrukcji.