Recepcja

Z delikatnym uśmiechem na ustach Amelie obserwowała proces wypełniania formularzu. Może nie sprawi to od razu, że będzie pracować w radzie. Od czegoś trzeba zacząć, a to był jej pierwszy krok. Musiała przestać zachowywać się jak dziecko.
- Zgadza się - odpowiedziała niemalże bez wahania - nie, ale mogłabym się nawet w obecnej chwili umówić.
Mówiła spokojnie. Czasami robiła krótkie przerwy między wyrażeniami. Zdawała sobie sprawę, że przez początek może wiele stracić. Marzyła o takiej pracy. Chciała sprawić, że pierwsze złe wrażenie odejdzie.

Fiołek milczała, zbierając wszystkie swoje myśli do kupy. To nie tak, że nie wiedziała, co ma powiedzieć, bo wiedziała aż za bardzo jednakże trzeba było jakoś logicznie zacząć, żeby to wszystko trzymało się kupy, bo aż tyle tego się zdarzyło.
Wzięła głębszy wdech. Zupełnie nie zrozumiał o co chodziło, jednakże nic nie szkodzi, na wszystko przyjdzie pora.
– Chodzi o jego zachowanie. I werwy mu nie brakowało. W tym negatywnym tego słowa znaczeniu – powiedziała, robiąc przy tym pewnego rodzaju wstęp do swojej przemowy. Coś czuję, że pakiet rozmów Mistrzyni zostanie dzisiaj wyczerpany. – Zacznę od tego, że pan Liang stwierdził o Mermaid Crest, że, cytując, „Trudno mówić jeszcze o gildii..” . Nie uważa pan, że to nie są słowa, które powinny paść z ust przedstawiciela Rady? – zapytała, unosząc brew.

MG

Ame
Recepcjonistka wypełniła formularz szybko i sprawnie, dopytując Amelię o jeszcze kilka informacji, takie jak adres, stan cywilny, edukacja, magia, poprzednie zatrudnienie oraz znajomości wewnątrz rady. Po kilkunastu minutach formularz był całkowicie wypełniony. Kobieta pokazała końcowe dzieło czarodziejce, wskazując miejsce do podpisu na magicznej podkładce. Dziewczyna mogła wszystko przeczytać i sprawdzić, czy nie było żadnych błędów.
- Po sprawdzeniu proszę podpisać w oznaczonym miejscu. Jeżeli pani aplikacja będzie rozpatrzona pozytywnie, skontaktujemy się z Panią w przeciągu dwóch tygodni. Czy ma pani jeszcze jakieś pytania?
Po załatwieniu wszelkich formalności, Ame pozostawało tylko czekać na decyzję "tych z góry". Oznaczało to, że spędzi następne dwa tygodnie w stresie i niepewności, ale... było warto! Nie minęło pięć dni od złożenia aplikacji, gdy do młodej Carver przyszedł list zapraszający na spotkanie instruktażowe w Radzie Magii w ministerstwie kultury i zabytków. Co prawda oznaczało to, ze była jedynie asystentem asystenta asystenta do obsługi magikopiarki, ale nie ważne! Jej świetlana przyszłość w Radzie właśnie nadchodziła!

Fiołek
Ondrej spojrzał na Fiołek, na swoje jedzenie i stwierdził, że w zasadzie sytuacja wymaga poważniejszego podejścia, dlatego nim odpowiedział, skrupulatnie odłożył wszystko w jakiekolwiek wolne miejsce na swoim biurku i okolicznych szafkach.
- To faktycznie nieprzyjemna sprawa, będąc mistrzem gildii nikt nie chciałby usłyszeć takich nieprzyjemnych słów, niedobrze, nie dobrze... - Podrapał się po głowie, najwidoczniej szukając jakiegoś rozsądnego rozwiązania. - Hm.. Porozmawiam z nim, albo, jeszcze lepiej, panienka Viscotte to zrobi. Tak, ona jest idealna do tego typu zdań... Czy ma pani może inne sugestie? - Spojrzał na Fiołek, jakby to ona wiedziała lepiej, co zrobić w takiej sytuacji.

Carver uśmiechała się, widząc działania recepcjonistki. Udało się jej, przynajmniej chociaż w jakimś małym stopniu. Ważne, że już zgłoszenia za nią. Starała się wszystko podawać zgodnie z prawdą. Oczy jej błyszczały, podczas wypełnienia. Wyszczerzyła się, gdy już formularz był wypełniony. Sprawdziła dokładnie wszystkie informację i złożyła piękny podpis.
- Nie, nie mam żadnych pytań - odpowiedziała spokojnie dziewczyna - Dziękuję Pani za pomoc i mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się spotkamy. Do widzenia.
Skinęła jeszcze głową i pożegnała się z radą. Tego dnia chciała jeszcze znaleźć mieszkanie gdzieś w Erze. Jeżeli dostanie pracę, będzie musiała mieszkać gdzieś w pobliżu. Rada wydawała się marzeniem jej życia. Odeszła spokojnym krokiem. Wzięła głęboki oddech i miała nadzieję, że już niedługo tutaj wróci.

[z/t]

Fiołek mogłaby mówić i mówić, na jego temat, bo to, co się działo podczas obrad, było jedną wielką farsą. Aczkolwiek nie miała na to czasu, a i pakiet rozmów Mistrzyni Syrenek był dosyć skromny, więc wolała się jak najbardziej streszczać z tym wszystkim.
– Podczas obrad wydarzył się mały… incydent, podczas którego osoba trzecia wtargnęła na zebranie. Pan Liang groził intruzowi śmiercią… Taka osoba nie powinna się znajdować na stanowisku Radnego. Ode mnie to wszystko. – powiedziała kategorycznym tonem głosu. To byłoby chyba wszystko, jeżeli chodziło o niego… Była jeszcze jedna sprawa. Wyciągnęła z kieszeni żakietu bransoletkę w kształcie małpki i położyła ją na biurku mężczyzny. – Ktoś to zgubił – powiedziała, podsuwając rózgę pod nos Radnego. No, to by było na tyle. Fiołek się pożegnała i wyszła, o ile mężczyzna nie miał do niej żadnych innych pytań

[z/t za pozwoleniem MG]

MG

Ondrej już nie odpowiedział na słowa Fiołek, wydając się być bardzo mocno zamyślony. Pokiwał jednak głową, gdy zakończyła swoją wypowiedź oraz skargę i już zamierzał się odwrócić i zabrać się za uporządkowanie (!) własnego biurka, gdy jasnowłosa go powstrzymała, wciskając mu niemalże pod nos bransoletę. Zdziwił się tak nagłym "prezentem" i wziął ja do dłoni.
- Hmm... przekażę ja d działu Artefaktów w takim razie, dziękuję... - mruknął, zupełnie pogrążony w swoich myślach.


Nagroda pokutnika
Jest to srebrny medal z niebieską wstążką z napisem: Nagroda. Mając nagrodę możesz albo wymienić ją w sklepie magicznym na 10.000 klejnotów, albo nie.

Nergui stanęła przed budynkiem Rady Magii, biorąc głęboki wdech. Od jakiegoś czasu myślała, że chce się bardziej zaangażować w życie Fiore. Na początku myślała, czyby nie przystąpić do jednej z gildii, jednakże to wydało się jej… niewystarczające. Zwłaszcza, że miała w tym wszystkim osobisty cel. Najbardziej zależało jej na pozycji gdzieś w Ministerstwie Kultury i Zabytków. Dlaczego? To mogło jej pomóc zdobyć informacje na temat jej plemienia, a chociaż miała taką nadzieję. Ministerstwo Spraw Zagranicznych też nie było takim złym pomysłem – przecież jej korzenie sięgają Pergrande – aczkolwiek miała wrażenie, że jednak piastując tam urząd będzie bardziej musiała się skupić na samych stosunkach międzynarodowych i nie będzie miała możliwości badania historii – a ta ciekawiła ją niezmiernie. No, ale na wszystko przyjdzie czas.
Weszła w końcu do środka, trafiając na recepcję. Była niewielka kolejka, było przed nią kilka petentów, więc cierpliwie czekała, zastanawiając się, co ma w ogóle kobiecie po drugiej stronie blatu powiedzieć. Że przyszła z ulicy i chce się u nich zatrudnić? To brzmiało co najmniej dziwnie. Gdy w końcu jednak przyszła na nią pora, zebrała się w środku i z uśmiechem na twarzy przywitała się z panią recepcjonistką. Bycie miłym zawsze pomaga.
– Dzień dobry. Chciałam zapytać, jakie warunki trzeba spełnić, by ubiegać się o stanowisko w Radzie? – Tak. To brzmiało zdecydowanie lepiej i bardziej… profesjonalnie niżeli wbicie z roszczeniami, że chce tu pracować.