Hadu Nawas

Promienie słoneczne przedzierały się przez liściastą gęstwinę rozciągającą się ponad oazą Nuerto, paląc boleśnie skórę młodego Hadu. Zaledwie trzynastoletni Hadu Nawas był zadziwiającym dzieckiem ewolucji. W rysach jego surowej jak na swój wiek twarzy, rzeźbie smukłego i młodego choć wyraźnie doświadczonego przez los ciała mieszała się wyraźnie spuścizna ludzi z wielu krain. Był mieszańcem. Jego pergaminowa, biała skóra nawet w oślepiającym słońcu Desierto nie ugięła się pod palącymi promieniami słońca, nie zmieniła swojej naturalnej barwy. Skóra wiecznej zmarzliny jak mawiali pustynni, przekleństwo Iceberga. Włosy, smoliście czarna gęstwina spływająca spod nieumiejętnie zawiązanego turbana wysokiego ponad wiek Nawasa przydawała mu bardziej pustynnego rodowodu. Jednak najbardziej niezwykła była twarz chłopca. Rysy ostre jak noże kukri, jednak wyważone. Surowe, choć Nawas był jeszcze dzieckiem. Twarz mieszkańca Archipelagu, niegdyś utraconego królestwa. Twarz prawdziwego Ca-Elum.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  

Lekki wiatr powoli i z gracją utalentowanego tancerza przesuwał piasek po wydmach. Zdawał się tańczyć. Opadał powoli, by po chwili unieść się ze skrywaną wcześniej energią. Piasek wirował, zwijał się i skręcał w powietrzu jak wąż, a wiatr był utalentowanym zaklinaczem. Hadu lubił obserwować wydmy z oazy. Tutaj wszystko wyglądało spokojnie, dostojnie. Czas płynął wolniej, wydmy wędrowały wolniej. Nikt nie pospieszał do szybszej wędrówki by zdążyć do kolejnego schronienia przed nadciągającą burzą piaskową. Ostry porywisty wiatr nie smagał rozgrzanym piaskiem po odsłoniętych na prażące promienie słońca łydkach. W oazie czas zdawał się gęstnieć, zwalniać, jednak nie zatrzymywać. Nawet tu w głębi pustyni, w niewielkiej niecce zasłoniętej przez wysokie skały i wydmy, napełnionym lazurową wodą i błogosławioną zielenią zagłębieniu nie było bezpiecznie. Czas nie stawał w miejscu, a każde zagrożenie było równie realne jak pośród przesuwających się pośpiesznie wydm. Do oazy zawsze ściągały zwierzęta, a tam gdzie zwierzyna tam i łowca...

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  

To był jeden z tych dziwnych dni, gdy Hadu było dane spojrzeć w głąb siebie i wrócić na dawno zapomnianą ścieżkę własnej pamięci. Pamięci, którą chłopak utracił zaledwie kilka lat temu. Ale czy na pewno ją utracił? A może wszystko pamiętał, a jedynie umysł opierał się temu co widziały oczy, co słyszały uszy, tego czego doświadczyła skóra niewinnego wówczas chłopca? Hadu nie pamiętał wiele. Pamiętał zaledwie cień życia, które niegdyś wiódł. Pamiętał wydmy snujące się po horyzoncie, zieleń liści wbijających mu się ostrymi łaknącymi wody liśćmi w skórę i smród. Nienaturalnie silny smród. Nie było to jednak wielbłądzie łajno. Był to brudny, metaliczny w posmaku zapach. Silny i niepodparcia. Obezwładniający w swej mocy zapach orgii śmierci...

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  

Jednak tam gdzie leje się jucha słychać i krzyki tych, których jej pozbawiano, zaś Hadu nie słyszał niczego poza cichym zawodzeniem nocnego, pustynnego wiatru. Nikt nie błagał o litość, nikt nie skowyczał z bólu rozdzierającym serce wrzaskiem, nikt nie uciekał. Czyżby nie było dokąd uciec? Jednak Nawas przeżył ten zapomniany dzień. Przeżył i stał się silniejszy, jednak wciąż nie potrafił zajrzeć w głąb siebie i odpowiedzieć sobie na to pytanie. Nie wiedział kim byli jego rodzice, choć musiał pamiętać jak zginęli. Z czyjej ręki? Czy smród, który nadal po tylu latach wypełniał mu nozdrza i w chwilach słabości przytłaczał inne zmysły był smrodem krwi jego rodziców? Jeśli tak to kto ich zabił? Jaka istota była zdolna dokonać takiego mordu...

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  

Tego dnia Mouw Awa, przybrana babka Hadu również nie spieszyła się z powrotem do oazy. Awa od zawsze intrygowała chłopca. Była stara, bardzo stara. Jednak nie była to starość wymalowana na twarzy pod postacią wstęgi zmarszczek. Nie była to starość w kościach, bowiem kobieta była sprężysta i silna ponad wiek swojego ciała. Była to starość dziwna. Starość tę Hadu wyczuwał wszystkimi zmysłami mimo, że Awa zdawała się je wszystkie mamić. Zmysły krzyczały, wrzeszczały, ostrzegały. Jednak przed czym? Jak mogły ostrzegać przed kobietą, która uratowała mu życie? Czy ktoś zły zająłby się młodym chłopcem pozbawionym przed laty nie tylko rodziny, ale i pamięci o niej? Przed czym ostrzegał go palący nozdrza i język metaliczny zapach?

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  

Dokonało się. Hadu ocknął się pośród gęstwiny liści. Czuł, że wypełnia go energia. Przeżył kolejny dzień w tym tajemniczym świecie. Kolejny dzień, a babka zaledwie wczoraj zaczęła uczyć go magii. Wciąż czuł na sobie przelaną wczoraj do czarów krew, krew zaschłą na jego ubraniu. Czuł ją silnie i był pewien, że posoka splamiła jego ubranie pozostawiając na nim niezatarte ślady zyskanej wiedzy i mocy. Czuł ją jednak zbyt silnie. Krew przelana wczorajszego dnia nie mogła kleić mu się do włosów, turbana i rąk. Krew wczorajszego dnia nie mogła zionąć smrodem śmierci tak silnym, że odbierał zmysły. Hadu rozejrzał się i zobaczył babcię. Leżała rozciągnięta na ziemi z rozprutym brzuchem i wywleczonymi flakami. Śmierdziała śmiercią. Jej potwornie wynaturzoną w swym pośmiertnym wygięciu twarz szpeciły długie, głębokie i krwawe bruzdy. Jej głowa była niemalże rozcięta na kilka wielkich kawałków pływających w piasku i mózgu. Hadu załkał i zrzygał się. Spojrzał na kobietę szukając w głębi swojego serca jakiegokolwiek ciepłego uczucia do trupa leżącego przed nim, jednak jedynym co potrafił z siebie wydobyć były kolejne rzygi, a później kolejne. Przy strzaskanej głowie kobiety zauważył oderwaną od miednicy nogę. Zrzygał się po raz kolejny, jednak tym razem nie załkał mimo, że piekły go oczy, a w brzuchu czuł ogień. Ogień trawiący jego wnętrze milionem uczuć od strachu, po szacunek poprzez poczucie zagrożenia i... nienawiść? Jak mógł ją nienawidzić? Dlaczego nie znalazł tam miłości? Spojrzał po raz kolejny i padł na kolana by znów się zrzygać. Uwalany we własnych rzygowinach i smrodzie śmierci uciekł na pustynię. Nie zdobył się nawet na to, by ją pochować. Uciekł, znów przeżył...

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  

Jego dziwne rysy twarzy i nienaturalnie biała skóra wśród piasków Desierto były przekleństwem, jednak tu na Archipelagu Ca-Elum zdawały się być błogosławieństwem. Zaledwie kilka dni temu Odnaleziono go na wpół martwego na jednej z rozległych plaż. Odkryto, że jest magiem i opatrzono. W jakim celu? Tego nie wiedział, jednak czuł wdzięczność. Czuł wdzięczność do Grimoire Heart. Podobno są gildią magiczną. Na zapomnianych bogów, magowie! Chcieli by do nich przystał, a on nie śmiał odmówić. Jeśli życie zdołało go czegoś nauczyć to tego, że takim okazjom nie pluje się w twarz...