Bohaterów Ery 23

Cisza... Na szczęście odpowiedziała mu cisza. Może i tak było lepiej? Przynajmniej mógł spokojnie schować się w czterech ścianach łazienki, aby rozgrzać się po kąpieli i odpocząć... Odpocząć od niewygodnych pytań, czy niewygodnych myśli, acz te drugie mimo wszystko usilnie wracały do głowy blondaska, wywołując to kolejne, coraz to bardziej przygnębiające rozważania. Dlaczego wszystko musiało się tak skończyć? - Dlaczego...? - wyszeptał tylko pod nosem, a i pewnie dalej oddawałby się rozpaczliwej wizji ostatniego dnia, bo mimo wszystko... miał ot tak zapomnieć? Nie. Nie musiał tego robić, ale mimo wszystko musiał przestać być sobą, ba! Musiał zniknąć... zostać samemu, gdzieś tam.... Daleko... Bez nikogo, kto by mu pomógł? Tego nie wiedział, jednak póki co nawiedzały go same czarne scenariusze, których musiał się pozbyć... Musiał o nich zapomnieć. Przynajmniej teraz. Przynajmniej na tę chwilę, gdy to usłyszał głos kotki. Przemył jeszcze tylko ostatni raz twarz, ażeby zamaskować wylewające się uczucia, a i spróbował zachować względny, raczej wymuszony uśmiech na twarzy. Nie musiał jej martwić. Nie chciał.
- Już... idę... - rzucił tylko ciut głośniej lekko łamiącym się głosem, wciągając na siebie wczorajsze ubrania, aby udać się do bliżej nieokreślonego pomieszczenia. Miał zmienić wszystko tak? Musiał nauczyć bronić się samemu, ażeby móc bronić innych? Sam. - N-nie byłaś w domu? - rzucił tylko dość krótkie i oczywiste pytanie, bo przecież skąd miał chłopaczek to wiedzieć? Co więcej spojrzał się w kierunku owych zakupów, aby przyuważyć słodycze. Sporą ich ilość, a mimo wszystko - nie miał na nie ochoty. Nie chciał teraz jeść... Teraz musiał zająć się czymś innym, prawda? - Powinienem się przygotować skoro muszę opuścić Fiore... - rzuciłby tylko cicho, szukając czegoś po pułkach, jednak jakby nie mógł się zbytnio w tym wszystkim odnaleźć, jakby nie wiedział co do końca, gdzie się znajduje, a i w sumie co się dziwić, jak zwykle nie korzystał z owego pomieszczenia w nadmiarze, prawda? - Mamy jakąś książkę z przepisami? - dodał tylko znów siląc się na raczej sztuczny uśmiech, przymykając oczy. Powinien to zrobić, prawda? W końcu... miała wczoraj urodziny, nie?

Suri widziała po Finnie, że nic nie było okej. Znała go zbyt dobrze, żeby był w stanie ukryć przed nią cokolwiek. Nie było szans, żeby nie zauważyła tego zmartwienia w jego oczach. Mógł się uśmiechać, ale nie był to ten sam uśmiech, co zawsze. Kotka nie chciała także, by zmuszał się do czegokolwiek. Westchnęła ciężko i spojrzała na swojego przyjaciela ze zmartwieniem w ślepkach.
- N-ne... byłam kupić słodycze na poprawę humoru... ale widzę, że nie chcesz. - Westchnęła ciężko i schowała wszystko z powrotem do swojej przestrzeni. - Finn... ne martw się, proszę. Znajdziemy to lekarstwo. Będzie dobrze. - Starała się go jakoś pocieszyć. Nie wiedziała, jakich słów ma użyć. - Z kropkami czy bez, kocham Cię takiego jakim jesteś, ne...
Suri też jakoś posmutniała. Nie chciała patrzeć na chłopaczka w takim stanie. Wolała, gdy jest szczęśliwy... ale w takim stanie kto by chciał się radować? Spojrzała na niego ze smutkiem w oczach. Znów wyjeżdżał.
- Kiedy wrócisz? - zapytała z dużym żalem w głosie. Bądź co bądź, ale rozłąki z Finnem bardzo przeżywała i było to po niej teraz bardzo dobrze widać. - Mogę iść z tobą? - Standardowe pytanie, na które jednak znała odpowiedź. Chłopak się nie zgodzi. Dlaczego? Ponieważ się o nią martwił i nie pozwoli jej się narażać. - K-książka kucharska? Em... tak. Jakąś gdzieś tu widziałam... - powiedziała jedynie, ale nie ruszyła się, by jej poszukać. Nie miała na to ochoty.

- Nic się nie stało... przydadzą się jeszcze. Kiedyś. - rzucił tylko, siląc się na odrobinę beztroskiego tonu z marnawym efektem, ażeby tylko pogłaskać Suri po główce. W końcu się starała, jednak teraz to nie jemu by się przydały słodycze, prawda? Lepszy użytek byłby z nich zdecydowanie w innym miejscu, a tym bardziej o innej porze, a tej opinii nawet kolejne słowa kotki nie mogły zmienić. Kolejne słowa, na które Finnek nie wiedział jak odpowiedzieć, bo w końcu Suri była dla nim kimś ważnym, ba! Nawet patrzył na nią bardziej jak ludzika w kocim ciele, aniżeli domowe zwierzątko. Takie małe dziecko, prawda? A teraz... - Znajdziemy? - rzucił tylko ciut zdezorientowany pod nosem, aby spojrzeć w kierunku kotki. Nie mógł jej zawieść, ale też nie mógł jej tam zabrać. Tam... Nie wiedział nawet, co go czeka, a tym bardziej, czy będzie to bezpieczne, a poza tym wszystkim, jak ludzie zareagowaliby na mówiącą kotkę?! Właśnie. I tu pojawiał się spory problem, a zarazem rozwiązanie poprzedniego. Nie mógł jej wziąć, czy tego chciał, czy nie. Nie mógł ryzykować jej zdrowiem, czy życiem. - Spróbuję najszybciej... Najszybciej jak się da, a w tym czasie... W tym czasie zaopiekujesz się tym wszystkim, prawda? Zadbasz o to, dobrze? - powiedziałby tylko do Suri, przytulając ją tak, by jej głowa spoczęła pod jego, a zarazem tak, by kotka nie widziała jego aktualnej sytuacji i tego, że w oczach zaczęły się jakby zbierać łzy, które przetarł dłoniom, nie pozwalając na ich większe rozprzestrzenienie. Ile trwała owa scenka? Chwilę? Kilka dobrych minut? A może i dłużej? To się teraz zbytnio nie liczyło, bo i mogło się już potem nigdy nie powtórzyć. Nigdy...
- Przydałoby się znaleźć, chyba że znasz jakiś em... przepis na ciastka, albo pierniki? Takie na święta... - rzucił tylko blondasek po dłuższej ciszy, próbując wrócić do planów odnośnie książki. W końcu każdy ucieszyłby się z prezentu, jakim są ciastka, a i w ten sposób może chociaż ktoś skorzysta, ot co! A ponoć gotowanie pomagało zapomnieć... Zająć skutecznie myśli...

Jakoś bez entuzjazmu to wszystko mówił... spojrzała na niego pytającym wzrokiem, jakby gdzieś w jego oczach szukała odpowiedzi na nurtujące je pytania. Po prostu nie rozumiała... nie rozumiała, dlaczego tak się musiało stać? Ona zupełnie tego nie rozumiała. Ona zdawała sobie sprawę, że za rok może już go tutaj nie być... i ta myśl sprawiała, że było jej smutno i źle. Nawet gdzieś w jej oczkach zaczęły się pojawiać łzy.
- Finn - szepnęła jedynie w jego kierunku, nie będąc w stanie wypowiedzieć więcej słów. Ona się bała, że jak wyjdzie, to już jej ne wróci.
Kiedy ten poprosił ją o zadbanie o to wszystko... miała ochotę się rozpłakać do końca. Kotka spoglądała na swojego przyjaciela, nie wiedząc, co powiedzieć. Ostatecznie przytaknęła głową.
- Ne mów tak, jakbyś już nigdy ne zamierzał wrócić... - powiedziała szeptem. Finnian mógł zobaczyć smutek Suri. Było jej daleko to tej wesołej i uśmiechniętej Surci. - Musi być dobrze, ne? - zapytała się go.
Suri teraz nie była w głowie żadna książka kucharska czy robienie pierniczków. Teraz myślała o Finnie i o tym, że może się okazać, że to ich spotkanie.
- Coś... coś tam znam - mruknęła.

Entuzjazm... Zdecydowanie większość pokładów energii opuściła Finna kilkadziesiąt godzin temu, kiedy to usłyszał owe niesłychane wieści. Umrzeć lub próbować nie umrzeć z sporymi szansami na śmierć~! Istne powody do radości, a mimo wszystko jakoś nikt, a przynajmniej blondasek z powodu owej wizji skakać nie zamierzał. - Nikt nie wie, co się stanie, ne? - rzucił tylko do Suri, przytulając ją mocniej. Z dwójki osób ktoś musiał próbować być silnym, zadbać o drugie, a od kotki nie mógł przecież tego wymagać, nie? Dlatego dla niej, jak i dla Nanayi musiał wyruszyć w tę podróż i spróbować wszystkiego, aby ich nie zawieść, aby podołać temu wszystkiemu i przeskoczyć kolejną kłodę rzuconą mu pod nogi przez los, bo przecież: - Spokojnie... Mimo wszystko jeśli nie spróbuję to tym bardziej się nie uda, prawda? - powiedział tylko potem, acz sam powątpiewał w owe słowa. Chociaż... Owe słowa niosły ze sobą chociaż mikroskopijne światełko w tunelu, bo przynajmniej dawały nadzieje. Sprawiały, że zawsze istniała inna opcja, która nie musiała skończyć się śmier... właśnie. Zresztą nie tym miał się teraz zajmować. Teraz było teraz, a nie to, co miało się dopiero zdarzyć. Do wypłynięcia miał jeszcze trochę czasu... Trochę, ale zawsze! I musiał z niego odpowiednio skorzystać! Dlatego też... - Nie szkodzi... Musimy zrobić zapas, żebyś nie była głodna, ne? I jeszcze żebym miał na drogę, czy coś... - rzucił tylko, starając się odłożyć póki co zmartwienia na bok i zająć się czymś - przyjemniejszym? Przynajmniej z pozorów, bo czego się spodziewać po kuchennym beztalenciu, które bierze się za pichcenie? Początki nie bywają łatwe, ale mimo wszystko...
Do wieczora pewna ilość ciastek jakoś powstała. Więcej, czy też mniej, ale musiało starczyć, nie? Pomijając straty bojowe w postaci uszkodzonych naczyń kuchennych, czy tam misek, łyżek i innych rzeczy to raczej wszyscy żyli, nie? Może z raz, czy dwa, albo i pięć sparzył sobie ręce zbyt ciepłymi przedmiotami, a i może spora ilość pierwszych ciasteczek poszła zwiedzać śmietnikowe lądy z powodu niezjadliwości, ale przynajmniej... spędził w miarę przyjemnie czas? Jedne z ostatnich chwil w domku w ciągu roku. Może ciut mniej, jednak - tego nie wiedział. Nie wiedział, ale musiał jakoś to załatwić. - Muszę załatwić jeszcze parę rzeczy przed wyjazdem, nie? - mruknąłby tylko do kotki, zostawiając właściwie kuchnię w stanie post apokaliptycznym, ażeby to skierować się do saloniku wraz z kartką papieru i jakimś długopisem. Po co? Może to nie było jakieś urzędowe pismo, jednak wolał przekazać tak te informacje komendantowi, aniżeli twarzą w... twarz? Duchy też mają twarze, prawda? - Jak coś nie czekaj na mnie... pewnie wrócę ciut później. - dodałby tylko po tym, jak napisałby już list i skierował się do wyjścia. Zakupy, listy, wszelkie inne sprawy formalne. Wszystko musiało być o dziwo dopięte na ostatni guzik? Chyba tak...

zt

Home, sweet home? Może i tak było, jednak po całej masie przygód, jak i po całej tej dość nietypowej podróży pełnej różnych zmiennych i niespodzianek, blondasek w końcu mógł zawitać w swoich skromnych progach. Wieczorem, bo wieczorem, ale mimo wszystko... był u siebie. Dlatego też dość zmęczonym krokiem ruszył w kierunku swojego pokoiku, ażeby to najzwyczajniej w świecie odpocząć. - Suri? - wymsknęło się tylko ciche pytanie, jakby zielonooki chciał sprawdzić, czy jego znajoma jest w pobliżu i czy jeszcze nie śpi, ale mimo wszystko... Głównym celem był teraz wypoczynek. Dlatego też nie marzył o niczym innym jak położeniu się i przyjemnej drzemce, czy też solidniejszym śnie podczas którego zregenerowałby siły i... W sumie tak też właśnie zrobił.

Suri za sobą miała pewną przygodę, która dość mocno wpłynęła na życie kotki. Zacznijmy od tego, że przestała ona być kotem, a stała się normalnym w świecie człowiekiem. Na dodatek nie do końca jeszcze była przyzwyczajona do tego ciała, które wydawało się jej bardzo niepraktyczne i niezbyt przyjazne, ale powoli zaczynała się z nim oswajać i wcale tak źle nie było, chyba. Mimo tego Suri, już-nie-kotka, postanowiła nadal pilnować domu tak jak Finn prosił. Nic się nie zmieniło według niej. Oni wciąż byli przyjaciółmi, prawda? Dziewczyna jeszcze się nie zastanawiała, jak powiedzieć chłopakowi o tym, że przestała być kotem, ale na to czas przyjdzie kiedyś indziej.
Suri się krzątała po domu w samej finnowej koszuli, bo nie miała w niczym innym spać. Jeszcze nie do końca uzupełniła swoją ludzką garderobę. Jako kot ubrań nie potrzebowała, więc teraz pojawiały się czasem problemy z tym. No ale cóż, jeszcze trochę i będzie miała masę swoich rzeczy!
Była akurat w kuchni, gdy Finn pojawił się w domu. Jakby nigdy nic wesoło wybiegła mu na przeciw, zapominając całkowicie o tym, że nie jest już kotem i blondyn jej pewnie nie pozna.
- Cześć Fiiiinn! - powiedziała radośnie dziewczyna i uściskała chłopaka.

Najwyraźniej w niedawnym okresie czasu przygód nie było końca nie tylko dla Finna, ale blondasek nie miał zbytnio okazji dowiedzieć sie, co miało miejsce tutaj, w Fiore. Nic też dziwnego, iż wstępna dezorientacja wywołana osobą witajaca go niemalże od progu, powoli przeksztalcala się w nielada zakłopotanie owa sytuacja przemieszane z niepewnością i pewna doza zaniepokojenia zaistniała sytuacją. - J-Ja? - odpowiedzialby tylko nie wiedząc jak zareagować na radosne powitanie ze strony osoby, której nie znał, a która swobodnie poruszała się w jego mieszkanku. Bo było jego, nie? - Et-to... Kim jesteś? Suri cię wpuscila? - bo dopytać się nie zaszkodzi, a innej opcji policjant nie widział, czy też raczej wolał nie widzieć. Może też na szczęście, czy że zwykłego zmęczenia i szoku nie zwrócił uwagi na ubiór znajomej nieznajomej, ale... Kim ona była? Tak. To pytanie zdecydowanie zaprzatalo w tej chwili myśli w największym stopniu.

Suri była mądrą dziewczyną, naprawdę. Tylko jej się zapomniało, że Finn nie wiedział, że ona już nie jest kotem. To może być naprawdę zaskakujące, no ale cóż. Powoli zaczęła się przyzwyczajać do swojego ciała. Ale chłopaczka przecież nie było tyle czasu, więc miał prawo być zaskoczony. Na samym początku Suri zrobiło się trochę smutno, bo jej nie poznał, ale po chwili zorientowała się, że wygląda zupełnie inaczej niżeli ostatnim razem, gdy się widzieli.
- Kim jestem? - powtórzyła za nim. - Widzisz Finn... to jest bardziej skomplikowane niżeli Ci się wydaje. - Była nieco niepewna, nie wiedziała jak mu to wszystko wyjaśnić tak, żeby jej uwierzył. - No bo... Wiesz... Suri to ja.- Pam, pam, pam! I co teraz będzie, jak Finn zareaguje? Tego się dowiemy w następnym odcinku!

Z pewnością zaistniałą sytuacje można było określić mianem niemałego zamieszania, jednak czy komuś to przeszkadzało? No... może trochę Finnkowi, który mimo wszystko był nie tylko skołowany, ale też i zmęczony, a do jego głowy docierało co drugie, jeśli nie co trzecie słowo dziewczyny. - Skomplikowane... - powtórzył tylko jakby mimowolnie, próbując jakoś skupić się na rozmowie i zablokować umysłowi wędrówki w kierunku krainy snów i innych takich, zwłaszcza, że najpewniej już od jutra czekało na niego jakieś kolejne zlecenie, czy zadanie. Trochę więc też czasu minęło, nim do blondaska dotarły pewne wiadomości, a dokładniej ostatnie słowa "kotki?". Tej pewności niestety nie mógł mieć, chyba... - Suri? Ale co? J-jak? - rzuciłby tylko, acz dalszy wywód przerwałoby mu najpewniej ziewnięcie. Zmęczenie po podróży najwyraźniej dawało się we znaki, czy coś, a zielonooki mimo wszystko dalej był człowiekiem. - Powinienem się zdrzemnąć, później mi opowiesz... - dopowiedziałby tylko, licząc, że kotka jednak zrozumie i pozwoli mu spokojnie odpocząć. Dlatego też potem poszedłby najpewniej spać, a z samego rana zostawił wiadomość, że wyszedł pozałatwiać sprawy związane z jego pracą i innymi tego typu rzeczami... tak...

Gomen za takie ucięcie, ale misja >< z/t