Przejąć piłeczkę

Gra jest bardzo prosta w swojej budowie: Zostaje uwolniona piłeczka, a każdym kolejny gracz ma krótko opisać nietypowy sposób w jaki przejmuje ją od poprzednika. Jak w każdej zabawie chodzi o śmiech i ciekawe pomysły. Dopuszczalne najróżniejsze możliwości, zjawiska, przedmiotu i dialogi. Czego dusza zapragnie.

Wychodzi na to, że pierwszy ja przejmę piłeczkę:

Yuuki przejmuje piłeczkę w locie, kierując się biegiem wzdłuż ulicy, raz po raz skacząc po dachach, zaparkowanych na poboczu samochodów, przekonany, że zabawka jest już jego.

I wtedy Waver nie patrząc przed siebie wpadł na pięść Gumisia, który to złapał piłeczkę i niespiesznie udał się ku burdelowi, tam nikt nie będzie szukał piłeczki

Jednak Lafinowi, zniesmaczonemu tym co zobaczył w ciekawym lokalu, zbierało się na wymioty. Odruchowo przykucnął by nikomu za bardzo nie zawadzać, gdy ktoś całym impetem władował się w jego plecy. Krzywiąc się okropnie gdy połknął coś co miało wyjść, zmierzył winowajcę wściekłym spojrzeniem, po czym ostatecznie padło na malutką piłeczkę w jego dłoni. Zainteresowany drobnym przedmiotem, zgarnął go dla siebie z tępawym uśmieszkiem po czym, nie wiedzieć czemu, udał się w stronę kościoła.

Wszystko mogłoby się skończyć ochrzczeniem piłeczki imieniem Hermenegilda, ale ksiądz nagabywany przez Yuuki'ego mówiącego o bezbożniku, cisnął w Lafina krucyfiksem. "Fiolecik" nie stanął jednak w płomieniach, ale to wystarczyło, aby Yuuki umknął z piłeczką, pozostawiając Lafina na pastwę słuchaczy Radia M.

W Yuukiego uderzył promień z latającego statku kosmicznego, który wylądował obok niego i wysiadł z niego nasz dobry przyjaciel - doktor Zoidberg, który zdzielił chłopaka swoimi szczypcami a w zdobiące twarz macki chwycił zdobyczną piłeczkę, z którą ruszył zwiedzać miasto w poszukiwaniu swojego kumpla - Bendera.

Wtedy podleciała pewna osoba, z masłem czosnkowym w rączkach. Było ono wrzące i roztopione, po czym polała nim kosmicznego skorupiaka, który w chwili dostanie zaczął krzyczeć, że pieką go oczy. Z swych szczypców wypuścił piłkę, a następnie podleciała Amy i ją przechwyciła, po czym udała się w stronę domu.

Dziewczyna była śledzona ładny kawał drogi. Kiedy Lafin w końcu zrozumiał w który budynek celuje ofiara, szybko okrążył dziewczynę szerokim łukiem, po czym usiadł na schodkach prowadzących do domu. Najprawdopodobniej jej własnego. Zaraz przybrał ciekawą pozę i cierpliwie czekał tych kilkanaście sekund. Kiedy dziewczyna w końcu dotarła na miejsce, bardziej niż do niej, zwrócił się do piłeczki.
- Czekałem na Ciebie. - Rzucił tajemniczo, po czym uśmiechnął się (jak jemu się wydawało) złowrogo. Jeszcze chwilę mierzył wzrokiem malutki przedmiot, po czym w końcu spojrzał na złodzieja.
- Szykuj się, Arsène. - Zapowiedział z iście francuskim akcentem, po czym wyjmując bombę dymną zza pleców, cisnął nią w bliżej nie sprecyzowanym kierunku. Niestety, nie był to dobry rzut, bowiem broń odbiła się od ściany i wylądowała pod nogami właściciela. Gaz szybko się ulatniał. Kiedy Lafin w końcu wyszedł z niewielkiej chmury dymu, był cały załzawiony. Kaszląc na lewo i prawo udał jeszcze, że stracił równowagę, po czym z całej siły szturchnął dziewczynę w żebro. Piłka wypadła jej z rąk. Śmiejąc się szaleńczo podniósł odzyskany skarb, po czym wszedł na pobliskie drzewo.

Na drzewie yogę uprawiał Antoine. Pech chciał, że akurat ktoś chciał wbiec, a raczej wdrapać się na ten piękny wytwór matki natury. Antoś chciał stanąć w obronie drzewa, lecz niestety poślizgnął się na suchym i wcale nie śliskim badylu, a upadając chwycił piłkę, którą miał w ręku Tarzan. Kolejny z pechów chciał, że pod drzewem ktoś ustawił trampolinę, od której odbił się Antoine i poleciał daleko stąd, chowając jednak piłkę w gatki w trakcie lotu,

Wysokie wyskoki za pomocą trampoliny nie były dzisiaj bezpieczne, o czym mógł przekonać się pewien blondas. Nawet nie zauważył, jak znikąd pojawił się za nim Tu-154M, wciągając nieszczęśnika do jednej ze swoich turbin i robiąc przy tym z niego mielonkę. Wtedy maszyna wyszła spod kontroli, rozbijając się w najbliższym lesie i niszcząc najbliższe generatory mgły. Akurat w okolicy kroczył wesoło Rroido, który przy wraku odnalazł piłeczkę. Chłopczyna bez zastanowienia postanowił ją zabrać i spieprzać kij-wie-gdzie-byle-go-nikt-nie-znalazł.

"The True Story of Smoleńsk"

Rroido nie zauważył, że tajemnicza piłeczka, którą zabrał ma dwa dziwne, czarne oczka. Po kilku krokach, młody mag demonów mógł widzieć, jak czarne oczka zmieniają się w białe. Po chwili słychać wybuch i unoszący się dymny grzyb. Po Rroidzie nie zostało zbyt wiele. Zza drzewa wyłoniła się cherlawa postać w czarnej czapce. Ill z uśmiechem na twarzy oddalił się z miejsca wypadku samolotu.

Przechadzając się "spokojnym" krokiem, jak pralka na pełnych, nieogarniętych obrotach, Akuro zauważył ciemną postać  idącą z czymś ciekawym. Była to mała biała piłeczka. Od razu, w jego głowie dało się słyszeć chcę  taką ! Więc, po cichu zaszedł, chłopaka od tyłu, i... P A C H ! Stworzył Swoją kopie, która rzuciła się na właściciela piłeczki. Gdy ją ujrzał... zaniemówił. Wziął ją tylko w ręce i cieszył się nowo dobytym skarbem, a co do kopii... odeszła z hukiem, a raczej z cięciem. Tak czy siak Akuś mógł, cieszyć się nową zabawką.

Wtedy zaś wpadł Ryudogon, który swoim kwadraciakiem zdzielił po głowie Akuro. Nia ma piłki dla frajerów. Zaśmiał się diabolicznie, po czym zaczął wpatrywać się w kuleczkę. Ba! Nawet zaczął nią kapki robic... szpaner je*any.

Jest szybka, wiec piłeczka będzie należała do niej!
Wyskakuje więc z krzaków i wskakuje na przeciwnika, który zniewolił obecnie te małe okrągłe cudo. Wskoczyła mu na plecy i jedną ręką podtrzymywała się na jego "grzbiecie", drugą zaś zaczęła łaskotać go tak długo dopóki nie puścił piłeczki. Kiedy wreszcie się to udaje, zeskakuje z niego niemal błyskawicznie i tak szybko jak się pojawiła, znika w krzakach z głośnym śmiechem "Mwahahahaaa"

Wtedy jednak wpadl Dax, z swoim oszalamiajacym wejsciem w stylu "WEJSCIE SMOKAAA" oraz takim okrzykiem. Nim Asteria mogla sie skapnac on juz przewalil ja na ziemie i stanal na jej plecach, opierajac na niej caly ciezar. "PILECZKA JEST MOJA!!! MOJA, MOJA, MOJA!!!", po czym zaczal po niej energicznie skakac jak dziecko z ADHD psychomaniakalnym. W koncu jednak przestal i zabral jej pileczke.
"MEINE!!!", a potem zniknal, jak kamfora... w sniegu...