Zajazd Amazonki

Duży budynek, lekko oddalony od miasta... czym może być ów miejsce? Praktycznie każdy miejscowy zna odpowiedź na to pytanie. Wspaniała restauracja! Hotel! Gorące źródła! To miejsce ma to wszystko! Mądrzy podróżni często zatrzymują się właśnie tutaj, kiedy są w mieście, a źródła i restauracja to przyjemna atrakcja dla okolicznych mieszkańców. A dlaczego ów miejsce nazywane jest "Zajazdem Amazonki"? To akurat proste, cała personel składa się z mieszkających w ów budynku kobiet, no... z jednym małym wyjątkiem. Najnowszy pracownik to facet! Choć nie każdy w to wierzy, w każdym bądź razie robi on za niezłą żywą reklamę, no i jest bardzo przydatny... Chyba tylko dlatego drogie panie z nim wytrzymują, a może litują się nad nim? W końcu znalazły go zagubionego i głodnego... dały mu miejsce do mieszkania, a on teraz ma zamiar się im odwdzięczyć! Nawet jeśli każda z nich już dwukrotnie odrzuciła jego miłosne wyznania. Mniejsza!
W tej chwili nasz wspaniały, blond włosy kapłan zamiatał przed wejściem do budynku, nucąc sobie, jakąś tylko nieznaną melodie. Jego oczy zwrócone były ku ziemi, a na twarzy brakowało uśmiechu, zdawało by się, że jest naprawdę nieźle zamyślony. Czy zamartwiał się poszukiwaniem małżonki? Sposobem na powrót do domu? Bądź Co takiego przygotować na kolację...? Będę zły~ i w tej chwili wam tego nie zdradzę...


---------

I tak sobie nasz blondynek zamiatał, zamiatał i... zamiatał cóż miał w tym dużą wprawę! Całą świątynie nie raz za karę sprzątać musiał. W końcu jednak skończył, miał zamiar odpocząć, niemniej jednak siła wyższa(zwana szefową i chlebodawcą) wysłała biedaczka z ulotkami... Pora zareklamować miejsce pracy!

z/t

Mężczyzna szukając informacji przydatnych do wykonania swojego planu, trafił do Magnolii, a poszukując jakiegoś noclegu i napitku trafił do zajazdu o wdzięcznej nazwie "Amazonka". Zdecydowanie mu się dobrze skojarzył, bo w jego rodzimej krainie, często opowiadano historie o tym plemieniu wojowniczych kobiet i zawsze chciał je spotkać. Wiedział oczywiście, że tu raczej nie spotka żadnej prawdziwej amazonki, ale to mu jakoś nie przeszkadzało. Szedł powoli, majestatycznym krokiem do wejścia, zatrzymując się na chwilę przed nim, sięgnął po bukłak i wypił trochę miodu z niego. Podszedł do recepcji i powiedział do kobiety stojącej za ladą:
Ile kosztowałby tu pokój na jedną noc i czy można zapłacić za niego odpracowując tutaj? Bo tak się składa, że akurat nie mam ani grosza przy duszy. - mówiąc to, starał się wyglądać najmilej jak potrafił, przy okazji lekko poprawiając miecz na plecach. Ten ruch miał pokazać, że ma pokojowe zamiary, ale nie przyjmie odmowy.

Na horyzoncie zajazdu znalazł się także i drugi mężczyzna.Wyglądał o wiele mizerniej niż ten pierwszy.Był niższy,szczuplejszy oraz mniej umięśniony niż próbujący popaść w łaski gospodyni wojownik.Wolnym krokiem wszedł do budynku i usiadł sobie przy stoliku rozglądając się wolno i uważnie jak by jego mózg wydał polecenie "Zeskanuj i zapamiętaj wszystko". Kiedy spostrzegł rudego umięśnionego chłopa stojącego przy recepcji zatrzymał na nim swój wzrok.Nagle dostrzegł że poprawia miecz jednak jak to bywa w większych miastach mógł to być zwykły napad.Nie czekając ani chwili dłużej chłopak wstał i podszedł na miejsce akcji.
- Jakiś problem? - Spytał trzymając ręce w kieszeni.
Może nie było to zbyt kulturalne w stosunku do dwójki widocznie starszych od niego osób ale w końcu był on po prostu zadufany w sobie.

Mężczyzna niemal od razu zauważył chłopaka idącego w jego stronę. Spojrzał na niego i uśmiechnął się przyjaźnie. Jego pytanie trochę zaskoczyło norda, ale zachował zimną krew i odpowiedział:
Nie, nie ma żadnego problemu, po prostu szukam noclegu, ale nie mam pieniędzy, więc pytam się tej miłej Pani, czy można odpracować pobyt tutaj. A właśnie, gdzie się podziały moje maniery? Witaj chłopcze, jestem Nevir. - powiedział wyciągając rękę do chłopaka. Jeśli chłopak wyciągnął rękę, mężczyzna ją uścisnął, uważając na to, żeby przypadkiem mu nie zrobić krzywdy, w końcu jest dość silny. A jeśli chłopak nie podał mu ręki, mężczyzna po prostu ją cofa i lekko zdezorientowany czeka na to co powie jego nowy "znajomy".

Na pewno śmiesznie to wyglądało z boku jak mniejszy i mizerniejszy brunet zaczepia rudego napakowanego mężczyznę.Spojrzenie chłopaka było zimne i spokojne jak gdyby pozbawione jakichkolwiek emocji.Możliwe było że przez to co widział w swej przeszłości nigdy już więcej się nie uśmiechnie jak większość jego rówieśników.Gdy nie znajomy podał swoje imię i wyciągnął ku niemu rękę brunet tylko na nią spojrzał po czym znów skierował swój wzrok na Nevira.
- Jestem Devan - Odpowiedział krótko i zwięźle nie podając dłoni tylko trzymając ją ciągle w kieszeni. Nie było to w jego zwyczaju aby reagować bardziej emocjonalnie w stosunku do ludzi zwłaszcza nieznajomych.

Mężczyzna był lekko zdezorientowany, ale mimo to ciągle się najbardziej przyjaźnie jak potrafił. Był naprawdę zdziwiony, że ktoś tak młody, może być aż tak poważny, oschły i przygnębiony. Sam pamiętał jak w jego wieku był wesoły i zawsze uśmiechnięty, nawet jak jego towarzysz ginęli w bitwach. Po chwili ciszy poklepał po głowie chłopaka i powiedział:
Chłopcze, musisz przestać być taki poważny. Uśmiechnij się czasem, wyjmij ręce z kieszeni i otwórz się na świat. W końcu, nie każdy człowiek jest zły i nie każdy dzień deszczowy. Zresztą, nawet w obliczu złego powinieneś się uśmiechać, bo nie ważne jak jest źle, zawsze może być gorzej, więc nie ma nic lepszego jak pokazać wszystkim, że mimo tego w jak tragicznej sytuacji jesteś, potrafisz się uśmiechać i czerpać radość z życia. Poza tym, pomyśl jak bardzo, ktoś kto będzie próbował Ci uprzykrzyć życie, się wkurzy jak zobaczy Twój uśmiech w najgorszej możliwej sytuacji.

Stali tak przy recepcji gdy nagle wielkolud zaczął gadać do bruneta rzeczy o których nie miał pojęcia.Skąd mógł wiedzieć jaką okrutną i trudną przeszłość miał chłopak no bo Devan na pewno mu tego nie powiedział gdyż nie było to w jego stylu.Wolał on nosić wszystko w sobie i nie pokazywać tego wszystkiego ponieważ dla niego ukazywanie swoich uczuć było oznaką słabości a słabych się eliminuje.Nic nie mówiąc słuchał dalej monologu prowadzonego przez rudego mężczyznę który starał się mu udowodnić jak bardzo uśmiech jest ważny.
- Uśmiech jest dla słabeuszy.Prawdziwi wojownicy powinni umieć zabić z zimną krwią bez jakichkolwiek innych emocji - Odrzekł jak zwykle spokojnym tonem.Można go było nazwać mianem aroganta ponieważ nie dopuszczał do siebie myśli że może się mylić a w dodatku krytykował innych za ich podejście do życia...nie dobry Devan oj nie dobry.

Nord chwycił się za kark i pokiwał głową z poważną miną. Nie zrozumiałym dla niego jest logika chłopaka, w końcu jak można zabijać z zimną krwią? Fakt, sam Nevir zabił nie jedną osobę, ale nie z zimną krwią. Wręcz przeciwnie, krew mu wrzała z podniecenia, za każdym razem, kiedy zabijał. Nie żałował ani jednego pokonanego przeciwnika, w końcu sami wstąpili do wojska, byli gotowi na śmierć. Po chwili zastanowienia powiedział do chłopaka:
Chłopcze... Młody jesteś, może w życiu trochę przeżyłeś, nie wiem, ale nie ważne co to było, nigdy, ale to nigdy nie powinieneś zabijać z zimną krwią. Zabijanie bez uczuć jest oznaką słabości psychicznej, zabijasz i zapominasz, nie myśląc o konsekwencji swojego czynu. Nie uważasz, że ktoś, kto unika konsekwencji swoich czynów jest słaby i nie godny miana człowieka? Poza tym, co to za przyjemność zabić, kogoś bez krzty uczucia? Gdzie to podniecenie podczas walki jeden na jednego na śmierć i życie? Zabijanie bez emocji nie ma sensu. A co do uśmiechu, dlaczego uważasz, że jest dla słabeuszy? Znam tysiące ludzi silniejszych ode mnie, którzy się ciągle uśmiechają, za to nigdy nie spotkałem nikogo, kto byłby aż tak smętny i poważny jak Ty i był naprawdę silny. Oczywiście nie mówię tu tylko o sile fizycznej, ale też o umysłowej i o umiejętnościach walki.

Chłopak nie wytrzymał i spuścił głowę w geście rezygnacji.To co próbował mu wmówić wielkolud było zwykłą fikcją.Takie rzeczy jakie opowiadał były zazwyczaj pokazywane w filmach lub kreskówkach jednak prawdziwą przyjemność nie przynosi ani zabicie wroga ani też pobicie go lub przemoc słowna.Jedyną nieodpartą przyjemnością dla Devana było jedzenie sernika ale to nie byle jakiego, musiał on być bez rodzynek reszta tego co robił w swoim życiu wynikała po prostu z jego widzi mi się oraz od zleceniodawców którzy kazali mu mordować.To stąd nauczył się zabijać z zimną krwią oraz nie przejmować się losem innych.
- Prawdziwa siła to siła spokoju - Powiedział zamykając oczy co nie znaczy że przestał być czujnym.

Hah, raz Ci przyznam racje! Spokój jest bardzo ważny! Ale od, kiedy to spokój równa się braku emocji? - powiedział, po czym sięgnął po bukłak znajdujący się przy pasie i pociągnął parę łyków z niego. Potem podał go Devanowi mówiąc:
Wypij trochę, rozluźnisz się trochę. Potem możemy dokończyć dyskusje, ale pozwolisz, że pierw znajdę jakiś nocleg? Jeśli byłbyś tak miły, mógłbyś pomóc? Oczywiście, ja Cie do niczego nie zmuszam, to tylko prośba Jeśli chłopak wziął bukłak i wypił trochę miodu, Nevir uśmiecha się szeroko i klepie go lekko po plecach, jeśli jednak tego nie zrobi, nord chowa bukłak tam gdzie jego miejsce, przy pasie. W razie, gdyby Devan okazał się na tyle złośliwy, że chce wylać ukochany trunek byłego władcy, Nevir reaguje, robiąc wszystko, żeby nie zmarnowała się ani kropelka, od cofnięcia ręki, przez wyrwanie bukłaku z rąk młodzieńca, po położenie się na ziemi, tak żeby cały napój wpadł do ust wielkoluda.

Chłopak widząc bukłak z jakimś trunkiem spojrzał uważnie.Słysząc słowa zachęcające go do skosztowania tego zachwalanego przez wielkoluda napoju wyciągnął rękę z kieszeni i powąchał zawartość bukłaku.Warto także dodać że na ręce chłopaka znajduje się czarna skórzana rękawiczka.No więc po powąchaniu i poczuciu aromatu trunku Devan przechylił pojemnik i upił łyk miodu.Po tym jakże zaszczytnym geście otarł usta i oddał bukłak właścicielowi.
- Dzięki - Powiedział jakby chciał a nie mógł.Z jego ust praktycznie nigdy nie wychodziły słowa uznania oraz inne tego typu ponieważ to nie było w jego stylu.

I jak? Smakuje? To miód z dalekiej północy, uznawany za jeden z najlepszych, aczkolwiek moim skromnym zdaniem nie jest nadzwyczajnie dobry, ot zwykły przeciętniak. - powiedział ze śmiechem, chowając bukłak - To jak, pomożesz mi znaleźć nocleg? Nie chce za bardzo nocować na zewnątrz, nie żeby mi to przeszkadzało, bo spałem tak nie raz, ale mając do wyboru ciepłe łóżko i zimną ziemie wolę łóżko. Tak w ogóle, może usiądziemy? - powiedział idąc powoli w stronę najbliższych krzeseł. Jeśli chłopak udał się za nim, ściąga miech z pleców i opiera go o stół, po czym siada, jeśli jednak Devan stał w miejscu, wojownik północy stanął i obrócił się do niego z pytającym wzrokiem.

Nie czekając ani chwili dłużej brunet ruszył w kierunku krzesła stojącego najbliżej niego w ogóle się nie odzywając.Można by było to uznać za tak ponieważ kiedy coś mu się nie podoba zazwyczaj zwraca na to uwagę.Co prawda zazwyczaj mówi o wiele mniej jednak postanowił prowadzić dalej tą konwersację bo może kiedyś przydadzą mu się informacje o tym jakże wysokim i silnym osobniku jednak nie lubił zadawać pytań czekając jedynie na przechwałki wielkoluda.Devan siedząc już na krześle poprawił dłonią swoją grzywkę po czym włożył ją z powrotem do kieszeni jednak tym razem była to kieszeń płaszcza.

Wojownik północy (♥) przez chwilę patrzył na Devana czekając na to, aż coś powie, jednak po chwili milczenia stwierdził, że to jednak on musi coś powiedzieć. Nie za bardzo wiedząc jak ma zacząć rozmowę, znowu sięgnął po miód, wypił trochę i podał swojemu towarzyszowi. Po chwili zastanowienia powiedział:
[b]Tak się teraz zastanawiam... Jak podchodziłeś do mnie, kiedy rozmawiałem z recepcjonistką, wydawałeś się być gotowy walczyć, prawda? Powiedz mi... czy jesteś magiem? Wnioskuje to po tym, że normalny człowiek, nie stanąłby do obrony, kiedy zobaczyłby, kogoś takiego jak ja, szczególnie, jeśli byłby Twojej postury. Bez urazy.

Devan tym razem odmówił trunku pokazując jedynie gest ręką.Nie miał zwyczaju nadużywać niczyjej gościny.Pytanie rudego lekko go zaskoczyło jednak wiedział że to wkrótce nastąpi.Brunet spojrzał na niego odsuwając włosy które znowu zasłoniły mu oczy.
- Tak jestem magiem - Odrzekł najnormalniej w świecie.Nie miał co się z tym kryć ponieważ prędzej czy później musiał by użyć swojej magicznej mocy czym pokazał by że rzeczywiście jest magiem.
- A ty? - Spytał tonem jak by go to w ogóle nie obchodziło a pytał jedynie z grzeczności. W sumie to tak było ponieważ prowadzenie monologu nawet dla samego słuchacza było nudne a więc więcej słów w wypowiedzi Devana było czymś w miarę wytłumaczalnym.