Rezydencja Jerome

First topic message reminder :


MG

Nikt nie miał większego problemu z dotarciem do celu, chociaż w przypadku Osvalda i Sever były potrzebne pewne środki ostrożności. Sever lepiej by było, żeby nikt jej żywej nie widział, a Osvald... Osvald miał problemy mocno natury egzystencjalnej. Albo raczej - komu lepiej się nie pokazywać, żeby faktycznie o dalszej egzystencji można dalej mówić. I tak też dwójka zakapturzonych postaci zjawiła się pod rezydencją zaraz po Finie, który długo naczekać się nie musiał. W każdym razie widać było, że dom był raczej, oględnie mówiąc, opuszczony. Ogród przed nim i zanim i generalnie wokół niego wrócił do korzeni przybierając postać dziką, niż pielęgnowanego, zadbanego ogródka. W oknach zaś zasłony sugerowały, że do kogokolwiek dom należy, raczej nie chce, żeby kto mu zaglądał do środka. Z resztą - zamknięta brama dość dobrze to utrudniała sama w sobie. Przed tą własnie bramą znalazła się trójka bohaterów (albo jeden bohater i dwa miniony) chyba czekając, aż Fin ją otworzy. Co by nie było, to jego dom. Chyba.

Wiele rzeczy pozostawało bez wyjaśnienia. Ciche westchnienie przemieszane z zbolałym syknięciem dobyło się z jego strony, a sam policjant postanowił sięgnąć po coś, co dało się nazwać sztyletami do rzucania. Wyrzucił ich serię od razu w sześcian, będąc gotowym na odskoki oraz uniki, zależnie od tego, jak ten zareaguje. Nie wiedział też, czy ostrze dosięgnie ów osobnika. Sam z kolei miał zamiar nałożyć na siebie zaklęcie rangi C - Superbia, poprawiając znacznie swoje zdolności Szermierki. Wszystko po to, aby w przypadku zranienia stworzenia podejść do niego i nakładając na własną broń zaklęcie rangi B - Luxurię wzmocnić swoje ataki. Wszystko po to, aby za pomocą tatuażu przenieść się za niego lub jeśli dystans nie pozwalał to od boku i wbić ów miecz dość mocno w najbliższe środkowi miejsce. Wszystko po to, aby wyciągnąć go po chwili i raz jeszcze za pomocą tatuażu przenieść się na inny z boków, czy nawet nad sam sześcian i przybić go od góry. Ewentualnie aby teleportować się w celu uniknięcia obrażeń. Nie chciał mimo wszystko przedłużać tego w nieskończoność. Co więcej, jeśli dostrzegłby co znajdowało się za ścianą, może to by pomogło, ale pierw... przeciwnicy. Ponadto, jeśli znalazłby się w zasięgu ataku rudzielca, wtedy najpewniej by odskoczył, czy się ewakuował. Wypada dbać o swoje zdrowie.

Gdyby jednak sztylety nic nie dały, ani szabelka, spróbowałby jeszcze aktywacji Sacred Relict w trybie włóczni i wbicia jej w miejsce ostrza. Włócznie są raczej dłuższe to może dosięgnąłby nią środka sześcianu.

MG

Skoro sześcian zaatakował, wypadałoby i samemu jakoś odpowiedzieć, to też Fin sięgnął po sztylety, a w rzucanie ostrymi przedmiotami to akurat umiał. Co więc takiego mogło się zdarzyć, że żaden z nich nie trafił? Tarcza? Niee... Od niczego się nie odbiły. Przeleciały przez niego? Niezupełnie, chociaż niektórzy pewnie i tak mogliby to nazwać. Zjadł je? Ciężko byłoby to nazwać i tak. Kiedy tylko Fin wyrzucił sztylety, Sześcian bardzo szybko spłaszczył się - naraz był nie bryłą, a figurą. Z szerokością, długością, ale bez tej trzeciej wielkości, przez co był jak kartka. Do tego kartka odwrócona bokiem, to też szybka transformacja sprawiła, że wszystkie ostrza trafiły w ścianę za niego. No i co teraz? Szarżować z mieczem czy nie? Jedno było pewne - to coś bardzo szybko reagowało. Nie mniej nie wyglądało na to, by znowu atakował... Ale wtedy to też tak nie wyglądało. Tyle, że teraz nawet dobrze widoczny nie był - ot, cieniutka pionowa kreska. Patrząc od boku to faktycznie wyglądało jak... no, przeciwnik, ale tak jak Fin stał przodem do jego krawędzi to ciężko było o jakiś konkretniejszy opis tego, jak to wygląda.

Pomijając już kwestie brył przestrzennych, które nie należały do silnych stron policjanta, postanowił jakoś działać. Gotowy do natychmiastowej teleportacji zaczął podchodzić do ów przykładu trójwymiarowej istoty w wersji 2-D. Nie miał oczywiście zamiaru niczym oberwać, ale nie chciał okazywać się niepotrzebną agresją. Co jednak jeśli ten zaatakował? Wtedy też policjant przeniósłby się za cel i spróbował ciąć go w poziomie. Nie zapominajmy jednak, że nie znajdował się tutaj sam. W końcu nie jemu zależało na tym wszystkim tak bardzo jak oprowadzanym gościom, prawda?
- Sugestie? - dopytałby się jeszcze, acz miał na uwadze potencjalne ataki z ich strony i możliwość ewakuowania się choćby przed pociskami. Byle tylko się wydostać poza zasięg ataku.

Jeżeli coś ma tylko jako taki pion, to dobrym pomysłem było ciąć to w poziomie. Proste i logiczne i tą też prostotą oraz logiką posłużył się Finn. Podszedł bliżej uważając na ataki, które nie nadchodziły, tylko oko, które gdzieś ten PRAWIE DWUNASTOŚCIAN FOREMNY posiadał łypało sobie na niego chodząc w  "oczodole" w różne strony, jakby oprócz Fina ogarniał całe otoczenie przy okazji. Czy Finn cięcie wyprowadził? Tak. W poziomie? Tak. Czy trafił? W zasadzie, to tak, bowiem gdy tylko ostrze mknęlo w stronę "kreski", "prawie-bryła" jakby nagle zmieniła swoje wymiary i zamiast być kreską pionową, stałą się kreską poziomą, nad którą ostrze Finna zwyczajnie by przeleciało. Tyle, że ten w ostatniej chwili zmienił chwili skierował ostrze w dół rozcinając stwora. Na pół. Tyle, że zamiast umrzeć wyglądało na to, że teraz są dwie, lewitujące kreski. Czyli że co, dwa? Albo może zdechł i tak mu zostało - Nie wiem, zabij to? Ciężko pracować, kiedy ktoś ci może czym strzelić w plecy. - rzucił Oswald, jakby było to coś nazbyt oczywistego, samemu chyba skupiając się na osłanianiu Sever. Są rzeczy ważne i ważniejsze, a i sam nie bardzo wiedział, jak status obecnie przyjmowała bryła. A nawet figura. A nawet prosta.

Ciche westchnienie dobyło się ze strony nastolatka. Policjant nie mógł w żaden sposób odpowiedzieć na słowa rudego osobnika. Problematyczność jego wypowiedzi jawiła się w postaci lewitującego obiektu.
- Podajcie jakąś firanę... albo worek - rzuciłby jeszcze policjant mając zamiar złapać oba obiekty w worek lub firankę przerobioną na worek. Ciemno to może przedmiot zaśnie. Pomijając to została mu kwestia dość istotna, którą mogli jakoś przeminąć bez walki. Kupiony czas zawsze się przydaje, ale wracając...
- Czego dokładniej szukamy? - zapytałby się jeszcze, mając zamiar w międzyczasie zajrzeć do dziury, coby sprawdzić co tam się znajdywało. Co więcej, miał zamiar jakoś rozeznać się w otoczeniu. Uważał jednak na poczynania kreski, czy też worka jeśli takowym się kreska w zamknięciu stała. Oczywiście pozostawały opcje z teleportacją jako formą uniku. Co jednak jak nie było worku? Spróbowałby zwyczajnie dotknąć dłonią ów obiektu i przesłać weń nieco magicznej energii. A nuż to coś da.

MG

Osvald dość szybko chwycił pobliską firankę i jednym, szybkim pociągnięciem ręki zerwał ją rzucając Finowi, Fin zaś wprowadził swój plan w życie, chociaż w pewnym momencie zrobiło się niebezpiecznie. Potwór wszak wystrzelił kolec ze swojego boku kiedy franka zaczęła na niego upadać i o cal minęła policzek Fina. Nie mniej firanka znalazła się na swoim miejscu, a stworek stał, nie ruszał się... Stracił zainteresowanie? A może zwyczajnie skoro nikogo nie widział, to przeciwnicy zniknęli? - W zasadzie to chyba znaleźliśmy... Pojawił się, kiedy chwyciłam to. - stwierdziła Sever unosząc w górę kwit, jakiś rachunek... - Ale chyba warto sprawdzić, co jest po drugiej stronie. - stwierdziła wskazując na dziurę, za któą zdecydowanie było pomieszczenie. Ciemne i puste - jedynie biurko, krzesło i kilka książek znajdowało się przy wysokiej lampie.

Nie pozostało więc nic innego, jak zawiązać supełek i pozwolić sobie na uznanie celu za względnie zabezpieczony. W końcu jeśli nie będzie ich atakować to będą mogli raczej kontynuować oględziny. Mimo wszystko, postanowił też sprawdzić dokładniej, czym jest ów kwitek. W końcu to coś z jego domu to wypadałoby wiedzieć, co takiego jest wynoszone.
- Panie przodem - stwierdziłby tylko, przepuszczając ów duet do innego pomieszczenia, gdzie siłą rzeczy najbardziej logiczną rzeczą byłoby włączenie światła i rozejrzenie się dookoła. Przyglądnięcie meblom, przedmiotom. Znalezienie jakiś poszlak, co dokładniej się stało i czym właściwie była ta atakująca ich istota. Nie omieszkałby jednak dopytać o sam kwitek, jeśli nie było dane mu go przeczytać, czy to zwyczajnym co to, czy zwyczajnym dopytaniem o jakieś szczegóły względem znaleziska.

MG

Kwitek, jak się okazało, był paragonem. Wyblakłym już nieco, jednak dalej szło z niego odczytać, co było kupione. Bilet kolejowy z Irise na pograniczu Seven i Fiore prosto do stolicy. Data zakupu była jednak, co by nie powiedzieć, ulokowana całkiem dawno w przeszłości. Mniej więcej kilka miesięcy po ruszeniu przez Fina swoją drogą. Nie mniej - zawsze jakaś poszlaka, gdzie go szukać. Ekipa weszła tymczasem do tajemniczego pomieszczenia zapalając przy tym światło. Żarówka zamigotała pierw kilka razy nim zaczęła dawać ciągłe, blade światło na surowe pomieszczenie. Sever weszła pierwsza przyglądając się biurku. Osvald został na zewnątrz pilnując zaś strażnika pokoju dając dwójce czas na zapoznanie się z tym, co znajduje się za ścianą. Fin z kolei zaczął przyglądać się książką i mógł stwierdzić. Że jedna z nich emanuje jakimś takim dziwnym, niebieskawym światłem.

Milcząca atmosfera zdawała się nieco dobijać. Niekoniecznie chodziło tutaj o jakieś problemy z ów nastrojem. Sam nastolatek zdawał się tym nie przejmować za bardzo, jednak z pewnością mu się to nie uśmiechało. W ciszy może milej się pracowało i dało się skupić na większym spektrum rzeczy, jednak nie w tym rzecz. Ech.
- Seven? - zapytał jedynie sam siebie, unosząc przy tym brew ku górze, aby chwilę później znaleźć się w pomieszczeniu i przyglądać zebranym rzeczom. Ostrożnie, powoli, unikając zbytniego dotyku. Może posiadał on coś, co mogło być charakterystyczne dla policjanta. Książka z dawnych lat? Bajka dla dzieci? Coś z chwili, kiedy to spędzali więcej czasu razem? Wszystko to było jednak nader problematyczne. - Trudno zadać pytanie, jeśli nie wie się jak powinno brzmieć, prawda? - dopytałby się jeszcze radnej, wzdychając przy tym. W końcu to ona wiedział. To ona mogłaby prędzej zapytać o to, co powinien zrobić on. To ona miała odpowiedzi, a jemu nie wypadało przecież powiedzieć, aby ta zaczęła sypać wszystkim, co tylko wie.

MG

Sever kiwnęła głową. - Tak. To wiele ułatwia, muszę przyznać. - dodała przerywając ciszę ze swojej strony, po czym pozwoliła Finowi rozejrzeć się po pomieszczeniu. Książka jak świeciła jak świeciła, ale nie wyglądała na książkę, którą by kojarzył. Oprawiona skórą nie miała żadnego tytułu czy nazwy czy czegokolwiek, co mogłoby podpowiedzieć, co jest w środku. - Pytanie zależy od tego, co chcesz wiedzieć. Jeśli jesteś świadom tego, o czym informacje chcesz uzyskać, sformułowanie pytania robi się prostsze. - odpowiedziała krótko, znowu niewiele wyjaśniając. Ale czy na pewno miała w tej sytuacji co wyjaśniać? Tak na prawdę nie padło w tym momencie żadne konkretne pytanie, o też o konkretną odpowiedź również było trudno.

Nici z rozmowy. Nici z pogawędek. Do tego jeszcze brak szczególnych informacji. Co mógł więc zrobić policjant? Mógł jedynie sięgnąć po książkę i przejrzeć jej okładkę, czy spróbować przeczytać pierwsze jej strony, zachowując ludzką ostrożność. W końcu głupio zaciać się papierem, czy zrobić sobie krzywdę czytając. Po zorientowaniu się jednak w treści książki, schowałby ją do torby, aby zadać proste, krótkie pytanie: - I jak?

MG
ACHTUNG! Postów w najbliższej przyszłości (pewnie do końca maja, no idea) będzie mniej. Powód? Nie chce mi się gdzieś mi wena umarła w kącie, a zaraz matury i w ogóle dużo rzeczy no i no...

Bieda - tak można było na spokojnie opisać zawartość czy pomocniczość odnalezionego pomieszczenia, a problemy tylko narastały. Z braku lepszego pomysłu Fin w końcu chwycił za książkę, która była na wierzchu i świeciła jakby była z jakiegoś Czarnobyla... No i w tym momencie właśnie zaczęło dziać się coś bardziej konkretniejszego - Fin upadł na ziemię. Przytomny, ale bez możliwości ruchu. Nie mógł napiąć mięśni w sposób, w jaki normalnie robię to ludzie. Definitywnie był to problem, a Osvald patrzył na to wszystko próbując ogarnąć, co się dzieje. A że nie bardzo wiedział, jak pomóc Finowi, to wziął miotłę i dźgnął książkę. Ta w międzyczasie przestała świecić i chyba zdawała się być bezpieczna... Ale to w żaden sposób nie zmieniało sytuacji Fina.

Niektóre kwestie pozostawały niemożliwe do ominięcia. Niektórzy w końcu byli dość problematyczni w swojej naturze lub zwyczajnie rudzi. Spojrzenie policjanta wyrażało nieco dezaprobatę, czy raczej swego rodzaju niedowierzanie w głupotę mężczyzny. Że szturchnięcie kijkiem mogłoby pomóc?
- Prędzej spróbuj nałożyć jakieś zaklęcie regeneracyjne, czy coś... - rzuciłby tylko policjant, spoglądając w jego stronę, aby następnie spróbować wyczuć jakoś swoje ciało. Spokojnie. Wdech i wydech. Wszystko po to, aby powoli zacząć rozprowadzać po swoim ciele energię magiczną. Ewentualnie odpalić swoje zaklęcie Wrath, aby wzmocnić swoje działania swego rodzaju irytacją. W końcu zdenerwowana osoba to i łatwiej coś zdziała. Ponadto jeśli to by nic nie dało, pozostałoby mu dalej się koncentrować na własnym ciele, aby to wykryć w czym leży główny problem i spróbować choćby siłą woli i nagromadzoną magicznie irytacją jakoś się poruszyć.

MG

W zależności od perspektywy, inne osoby wykazywały się brakiem zdrowego rozsądku i logicznego myślenia. Fin spostrzegł, że z trudem wypowiada słowa, jakby jego szczęka zdrętwiała od porażenia czymś porządnym. Osvald zaś spojrzał na niego krzywo. - Czy ja ci wyglądam na medyka? - zapytał nie do końca rozumiejąc, jakim tokiem rozumowania posługiwał się w tym momencie Fin. Tymczasem ten próbował posłużyć się swoją maną i... No, problem. Bo pomijając fakt, że jego zaklęcie nie zadziałało kompletnie, tom jego moc magiczna zachowywała się nie tak, jak życzył sobie tego policjant. Jakby nagle zyskała własną samoświadomość i robiła, co chce, "przebiegając" przez ciało Fina jak jej się podoba. Byłą to główna rzecz, jaką Fin spostrzegł po skupieniu się na własnym ciele. I dodatkowe irytowanie się zdawało się sprawiać, że wszystko pogarszało się jeszcze bardziej.

Niektórzy uważali, że wszystkie problemy idzie rozwiązać na spokojnie. Chłodny umysł, matematyczne kalkulacje, różniczka i całka. Niemniej nie chodziło tutaj o brak wiedzy policjanta w zakresie tej bardziej skomplikowanej matematyki. Nie chodziło też o brak czasu. Tego miał pod dostatkiem. Pewnie do usranej śmierci zdąży coś zdziałać, a ta raczej nie czekała za drzwiami. Problemem był rudy osobnik, który ni trochę nie pojmowal uniwersalnej natury magii. Ludzie przecież leczyli powietrzem, a on nie da rady zrobić swojego czary mary? No masz ci los. Prychnął na ile ppozwalały mu możliwości. Łaski bez. Zirytowany jeszcze bardziej bialowlosy, spojrzał na mężczyznę aby to skorzystać z jego obecności jak z dodatkowego paliwa. Ekstra napeducenie irytacji. Wszystko po to, aby spróbować przynajmniej chwilowo zniwelowac jeden z problematycznych czynników we własnym ciele. Dokładniej to magien wszystko po to, aby ja wyzwolić na zewnątrz czy tez korzystajac jakos ze swojej kontroli, ukierunkowac te entropie poza swoje ciało niwelujac tym nieco ów napięcie magiczne. Ot, może tyle by wystarczyło.