Zejście w głąb ziemi

MG:
Napięcie pomiędzy Cassandrą, a pająkami cały czas rosło. Ta jeszcze dołożyła do ognia parę ubranek i przyzwała broń do ręki. Zrobiła krok, dwa i poczuła w swojej głowie, jakby przekroczyła jakąś barierę, a coś wdarło się do jej umysłu i zaczęło czytać jej myśli. Było to jednak bardzo słabe odczucie, które w żaden sposób nie ograniczało dziewczyny. Lecz właśnie wtedy pękło to, co dzieliło pająki od wyskoczenia i zaatakowania Cassandry. Niemalże w jednej sekundzie, kilkanaście ze stworów przeskoczyło na drugą stronę strumienia, wydając z siebie przeraźliwy pisk. Z pięć znalazło się za Cassandrą, siedem przed nią, a do niej samej doskoczyły trzy pająki. Jeden poleciał na tyle niefortunnie, że wpadł pod jej miecz i padł po jednym uderzeniu. Kolejny wylądował na ścianie za nią, a obok czerwonowłosej. Zaś po drugiej stronie strumienia było jeszcze dużo pająków, które przygotowywały się do skoku.

Stan postaci:
90 MM. Gorąco.

Cholera, cholera, cholera! Nie trzeba było się tu jednak pakować i zrobić tył zwrot dużo wcześniej. Najpierw Cass poczuła, że przekroczyła coś... Coś co w myślach określiłaby jako barierę, albo bramę. W każdym razie wiedziała, że coś się zmieniło. I jak na zawołanie pajączki zaczęły działać. Otoczyły dziewczynę. Część z nich kicnęło na drugą stronę strumienia, inne zagrodziły jej drogę powrotną a i dalej nie bardzo było iść jak bo było tam kilka stworków. Trzy nawet skoczyły bezpośrednio w jej kierunku. Na szczęście jeden był tak niezdarny, że wpadł w płomienny miecz. Tego, który znalazł się obok dziewczyna starała się ciachnąć tanto przez poziome cięcie. A potem... A potem zdecydowała się brać nogi za pas. Zsummonowała jeden ze swoich strojów (Skórzana kurtka[C]) i dała w długą zmierzając wprost na pająki, które zagrodziły jej drogę powrotną. Dopiero jak była jakiś metr od nich (chyba, że wcześniej któryś z nich skoczył na nią to zrobiła to wcześniej) pufnęła nagle pojawiając się za barykadą z pająków. A potem tylko sprint do wyjścia i wynosić się stąd jak najdalej. Cały czas machała ognistym mieczem odganiając pajączki gdyby ten za nią leciały. Starała się też uchylać czy uskakiwać przed skaczącymi draniami gdyby jakiś chciał ją dopaść.

MG:
Zaprawdę sytuacja była dość mocno beznadziejna. Choć ognistowłosa zdołała ubić jeszcze jednego pająka, to jednak ich liczebność była trochę za duża, by się z nimi mierzyć. Postanowiła więc zmienić strój i uciec. Pobiegła w stronę pająków, które to wyskoczyły na nią, lecz ona też wyskoczyła, nieco efektywniej i znalazła się za pająkami, a potem zaczęła biec. Biegła, a za nią pędziły pająki po suficie, po ścianach i łatwo nie miały zamiaru odpuścić. Zaczęły też przeskakiwać te z drugiej strony strumienia, bez większego zawahania. Podczas tego biegu dziewczyna zabiła jeszcze trzy stworki, ale nie było to wystarczającym zniechęceniem dla pozostałych, które powoli zaczęły ją doganiać, ale dziewczyna zdążyła dotrzeć do rozwidlenia korytarzy, a pająki goniły ją dalej i te co miały najbliżej do niej były w odległości około sześciu metrów.

Stan postaci:
80 MM. Skórzana kurtka 1/4

- Cholera jasna, no! - rzuciła tylko dziabiąc ośmio-nogą pokrakę, która zbliżyła się do niej za bardzo. Widać było, że jednak nie odpuszczą, a i ognistego mieczyka się już tak nie boją. Jakby tylko mogła znów puścić coś z dymem, żeby je odstraszyć... Ale nie mogła, nie potrafiła, a w pobliżu nie było nic co mogło by się tak ładnie fajczyć jak tamta plątanina sieci. Więc trzeba było przebierać nóżkami. Było co tu dużo mówić kiepsko, ciężko przecież biec, żeby się nie wyłożyć przy równoczesnym zerkaniem za plecy czy, aby któryś z pajączków nie zbliżył się za nadto, czy nie skacze na nią. Oczywiście jakby to stara się go dziabnąć mieczem, a nawet tylko machnąć. Ot, żeby dziada wystraszyć. I biec dalej. Docierając do rozwidlenia wcale się nie zastanawiała, od razu dała w długą tą samą drogą, którą tutaj przylazła, to jest lewą. Tak się jej przy najmniej zdawało. Cały czas była gotowa także użyć "skoku" przywdzianego stroju. Nigdy przecież nie wiadomo co się zdarzy. Szczególną ostrożność miała zamiar zachować przy samym rozwidleniu i jeśli do tamtego czasu nie zmarnowała ładunku specjalnej właściwości swojego stroju, a także nie musiała go używać, bo tam się coś zaczaiło używa go zaraz po zniknięciu pajączkom z pola widzenia (czy tam wbiegnięciu w odnogę jeśli nie zniknie im z tych paskudnych ślepi) do dodatkowego zwiększenia dystansu. A potem to już tylko w długą~

MG:
Choć pajączki zaciekle goniły dziewczynę, to jednak ta była od nich szybsza i kiedy umknęła na rozwidleniu, te przestały ją gonić, aczkolwiek słyszała je jeszcze jak biegały po korytarzach. Jednakże uciekała dalej, aż w końcu mogła poczuć się w miarę bezpieczna, kiedy to ujrzała światło na końcu tunelu. I nie... Nie chodziło tu wcale o to, że miałaby umrzeć. Po prostu dotarła do miejsca, w którym zaczęła zwiedzanie podziemnych jaskiń. Problem mógł być jeszcze w tym, by wydostać się z samej szczeliny, na której dnie wciąż płynęła lawa.

Stan postaci:
80 MM. Skórzana kurtka 2/4

- Huh? - zdziwiła się kiedy pajączki przestały ją ścigać. Nawet na moment się zatrzymała, żeby się obejrzeć ale faktycznie już jej nie goniły. Troszkę skonfundowana tym, że łatwo odpuściły pobiegła dalej i niedługo potem znalazła się ponownie na powierzchni. Z radością wciągnęła świeże powietrze do płuc i odetchnęła z ulgą.
- Nie! To jeszcze nie koniec. - zganiła się na głos spoglądając w górę. Miała do pokonania drogę do góry, chociaż to nie wydawało się większym problemem. Bardziej martwiła się, że pajączki wcale nie odpuściły, że zaraz zaczną znów ją ścigać przebierając tymi ohydnymi nogami po pionowych ścianach. Tak, przecież tunel do którego weszła nie był jedynym. Były jeszcze inne i w nich mogły nadal czaić się pajęczaki. Nie miała zamiaru sprawdzać czy tak faktycznie jest, od razu odwołała swoją skórzaną kurtkę zastępując ją stalowym napierśnikiem (Wings Armor |C|). Zaraz też na jej plecach pojawiły się białe skrzydła, a dziewczyna odbiła się od ziemi i zaczęła wzbijać się w powietrze. Tylko, że nie przy samej ścianie, najpierw odleciała mniej więcej na środek tego krateru i równymi machnięciami skrzydeł zaczęła się unosić z zamiarem zostawienia tej przeklętej dziury za sobą. Nie udało się jej niczego dowiedzieć, ale co z tego. Ważniejsze, że wyszła z tego cało. Nie, znów się zganiła, tym razem w myślach. Jeszcze nie mogła powiedzieć, że jest po wszystkim. Najpierw musi się stąd oddalić.

MG:
I tak oto Cassandra uciekła pajączkom, po czym zmieniła ubranie i wzbiła się w powietrze. Wzleciała do góry, w czym już nic jej nie przeszkodziło. Zdążył już akurat zapaść wieczór, księżyc świecił na niebie wraz z gwiazdami i jeszcze ze szczeliny wydobywało się ciepłe światło lawy. Widok był to całkiem zacny, lecz smród nieprzyjemny. Ale mniejsza już z tym. Dziewczynie udało się wrócić na powierzchnię całej i zdrowej. Co dalej, zależało już tylko i wyłącznie od niej samej.

Cassandra:
+ 45 PD

Udało się jej wzlecieć nad tą wielką dziurę, nie było żadnych niespodzianek, żadnych pająków. Na całe szczęście ich nie było, bo Cass naprawdę chciała już tylko się stąd oddalić i odpocząć. Nie udało się jej nic ustalić, ale to nic. Bez wyrzutów sumienia odleciała najdalej jak mogła na swoich anielskich skrzydłach póki te zachowały swoją moc, aby później resztę drogi do najbliższego miasteczka pokonać na piechotę. A tam z kolei odpocznie przez noc (bo już zaczynało zmierzchać), a rankiem ruszy w dalszą drogę. Dokąd? Tego sama jeszcze nie wiedziała. Nigdy nie snuła planów, wolała żyć chwilą obecną. Już nie mogła doczekać się kolejnej przygody, oby ta tylko nie obfitowała w pająki.

[z/t]