Targ

Pewność siebie Nimue zaskakiwała wiele osób, które pierwszy raz widziały ją na oczy. Niektórzy nazwaliby to arogancją, a jeszcze inni głupotą. Jedno było pewne Nimue czuła się dobrze z tym jak postępowała, chociaż nie rozumiała wielu rzeczy w tym świecie. Miało jasne wyklarowane cele, a na ten moment jeden był najważniejszy, a była to wygoda.
- A ty nie lubisz? - odpowiedziała pytaniem na pytanie. Nie chciała prowadzić jakiejś wielce mądrej rozmowy, bo wiedziała że to nie było dla niej. Zdawała sobie natomiast sprawę z tego, że każdy lubi leżeć na kanapie i obżerać się jedzeniem. To prawie wpisywało się w naszą ludzką naturę!
- Szczerze mówiąc nie chcę mówić o jedzeniu. Zjadłabym kebaba, ale nie chce mi się podnosić - powiedziała z nieukrywaną szczerością. Co prawda niedawno zjadła mandarynkę, ale na ile mogła ona wystarczyć? By być super bohaterem, trzeba super dużo jeść.

Oczywiste było, że Shuu lubił wygody. Los jednak chciał, że przez całe swoje życie nie miał czasu na leżenie na kanapie i obżeranie się czym tylko się dało. Jego dzieciństwo jak i młodość były raczej obficie wypełnione wszelkiego rodzaju zajęciami: czy to przez wysiłek fizyczny, edukację, czy co tam jeszcze być mogło.
- Nie do końca mam na to czas. Ale jeśli Ty masz to dobrze.
Odpowiedział przypominając sobie jednocześnie wszystkie lata, przez które nie miał nawet czasu na to żeby usiąść i w spokoju poprzyglądać się innym. Cały szczęście, gdy Kanon już była trochę starsza, to udawało im się czasem zbiec przez co mieli czas na lenistwo. Szkoda, że tamte czasy minęły.
- Znów? No cóż...
W sumie może i nawet Shuu by zaprosił ją na kebsika, w ostateczności oczywiście!, niestety! Pojawił się mały problem. Nasz ukochany obywatel Pergrande był spłukany, całkowicie. No a w tym wypadku raczej nie zaprosi jej nigdzie.
- Masz tyle siatek to pewnie masz tam coś do jedzenia, no nie?
Spytał, przy okazji sięgając po najbliższą i zaglądając. Ciekawe co tam też znajdzie...?

Cóz, Nimue miała począć w Magnolii, tylko jakiś nieznajomy człowiek dotrzymywał jej towarzystwa. Właściwie polubiła go, mógłby zostać jej przydupasem, lub czymś z tym związanym. W sumie bycie podnóżkiem super bohatera brzmi dumnie, prawda? Oprócz wygód była dla niej ważna jeszcze jedna rzecz - musiała mieć wokół siebie towarzystwo. Inaczej potrafiła, naprawdę źle funkcjonować.
- Nie masz czasu na odpoczynek? Kurczę, muszę zmienić Ci ksywkę... Ale jeszcze nad tym pomyślę - powiedziała bardziej do siebie niż do chłopaka. No była specyficzna i nie musiała tego ukrywać. Właściwie chłopak musiał to zauważyć po tej krótkiej rozmowie z nią. Była niezadowolona bezczynnością chłopaka. Szczerze myślała, że zaproponuje jej jakiś spacer po jedzenie chociaż. Widocznie się pomyliła. Nie każdy ma takie dobre nawyki jak ona.
- Nie ta torba! - krzyknęła zawstydzona Nimue, bo w tej tobie znajdowały się jej skarpetki, majtki, a nawet nowy stanik w pandy. Zawstydziła się i odwróciła do chłopaka tyłem. Nigdy nie poczuła takiego wstydu to było dla niej coś zupełnie nowego. Dziwne uczucie, dlaczego czuła się w ten sposób?

- He?
Taka była właśnie reakcja Shuu na obwieszczenie zmiany ksywki dla niego. W sumie było mu to obojętne bo tak średnio poważnie brał sobie te wszelkie przezwiska. Z drugiej strony niesamowicie go ciekawiło co tym razem wymyśli Nimue. Wcześniej wyzywała go od bobra. Ciekawe co tym razem...
- No, tylko tym razem coś kozackiego. Żebym też mógł być super-bohaterem. Chociaż tyci takim od zdejmowania kotów z drzew czy coś. Dasz radę, wierzę w Ciebie!
Zaczął po chwili ją wspierać w przemyśleniach jednocześnie poszukując idealnego określenia dla siebie. Serio, nie miał najmniejszego pomysłu. Najwidoczniej w tym trzeba mieć doświadczenie. Niestety, on takowego nie posiadał.

Nim dziewczyna zdążyła krzyknąć słowa-klucz, które miały powstrzymać Shuu przed dojrzeniem zawartości, było za późno. Chłopak odchylił lekko reklamówkę i ręką sięgnął do środka nie mogąc do końca zauważyć co jest po środku. Odczuł delikatny kształt czegoś na wzór okrągłego owocu, jednak nie był do końca pewny. Mandarynki? Małe jabłuszka? A może śliweczki? Nie wiedział więc wyciągnął i zobaczył to, co nie powinien. Przełknął ślinę, wziął dwa głębokie oddechy i odłożył to na swoje miejsce. Spytacie czym było TO. Otóż to, to owy stanik w pandy, akurat na to trafiło. Reizei wziął kilka głębokich oddechów po czym położył ręce na kolanach i zaczął wpatrywać się w dal.
- Pandy ładne zwierzęta, no nie?
Powiedział próbując w ten sposób delikatnie załagodzić atmosferę. Delikatnie się zaczerwienił.

Szczerze mówiąc już nawet nie myślała o nowej ksywie dla chłopaka. To było dziwne pierwszy raz od dawna, Nimue nie wiedziała co powiedzieć. Siedziała z czerwonymi polikami i zaciśniętymi pięściami. Nikt nie powinien zaglądać do czyiś toreb.
- Zboczeniec z Ciebie - odezwała się krótko. Ba, nawet nogi położyła na nogi i wpatrywała się w podłoże, a komentarz o pandach... Była naprawdę zdenerwowana! W końcu on zobaczył jej stanik, a może jest jakimś zboczeńcem? I co ona miała teraz zrobić? Sama nie wiedziała, czekała może na jakieś przeprosiny? Straciła już do niego resztki sympatii.

No nie da się zaprzeczyć, że Shuugei nie spodziewał się takiego obrotu spraw. Nie miał najmniejszego pojęcia co zrobić. Ponownie zaczął się wpatrywać przed siebie i zastanawiać co dalej począć. Zaczerwienienie z jego policzków nie zamierzało chyba zniknąć, a nawet wręcz przeciwnie, nabierało na sile w ten sposób tworząc z jego głowy coś, co kolorem powolnymi kroczkami zbliżało się do pomidorka.
- Skąd miałem wiedzieć, że akurat tam masz... TE rzeczy?
Spytał naburmuszony jednocześnie przy wypowiedzi tylko delikatnie otwierając usta, co dało głos o dość charakterystycznym natężeniu i barwie (?), który wręcz idealnie pasował do sytuacji. Chyba.
- To w której torbie masz jakieś jedzonko?
Zagadał ponownie po dłuższej chwili. Powoli sam zaczął się robić głodny a sytuacja była na tyle dogodna, że mógł wcielić się w pasożyta i w ramach nierównej wymiany coś podkraść i zjeść za friko.

Gdy usłyszała komentarz chłopaka zdenerwowała się i to totalnie! Aż wstała z ławki i zaczęła zabierać wszystkie swoje torby, wyglądając dalej jak buraczek, lub pomidorek. Generalnie nie była zadowolona z zaistniałej sytuacji wręcz przeciwnie. Była wściekła.
- Nie wiedziałam, że można zaglądać nieznajomym kobietom do ich torb z zakupami, co? Tak, to na pewno moja wina! - zaczęła krzyczeć wściekła Nimue. Przecież ona poszła raptem na zakupy. Nie miała nikomu sprawiać kłopotu, to miały być zwykłe zakupy, a kurde wyszło jak zawsze! Kipiała ze złości. Postanowiła już pójść stąd. Przecież nie będzie siedziała z pierwszym, lepszym zbokiem. Nawet super bohaterka może zostać zgwałcona!

Nie tylko Shuu ale również i Nimue, oboje zaczynali przypominać czerwone owoce (pomidory) lub warzywa (buraczki). Koniec końców nie ma co im się dziwić, przecież sytuacja była dość nietypowa. I czemu tak wyzywała Reizeia od nieznajomego? Przecież...
- Nie jesteś nieznajomą kobietą. Przecież się znamy. Sama tak powiedziałaś, no nie? Nie chcesz mi chyba powiedzieć, że ktoś taki jak Ty, superbohater, który ma dawać wzór i przykład innym kłamał? Zawiodłem się. Właśnie straciłaś fana.
Powiedział do nowo-poznanej, w ten sposób próbując ją jakoś... poddenerwować jeszcze bardziej? W sumie chciał ją raczej uspokoić ale słowa, które wymsknęły mu się z ust nie były raczej nastawione pokojowo. Z drugiej strony może dziewczyna dzięki temu zrozumie, że nie ma co się denerwować? Nie, chyba tak to nie zadziała... Zresztą, czas pokaże.

Dlaczego to zawsze ona musi mieć tego pecha? Przyjechała do Magnolii z zupełnie innych powodów, niż poznanie zboczonego randoma, który będzie wymacywał jej staniki w torbie. To było nawet na Nimue nietypowe, a jeszcze bardziej dziewczyna wściekła się na słowa chłopaka, które kwestionowały jej bycie super bohaterem. Czyżby ona naprawdę nie spełniała kryteriów by nim być? Normalnie można było widzieć parę złości, która unosiła się z głowy Darksworth. Stała tak chwilę. Nikt jej jeszcze tak nie obraził, to naprawdę mocno ją zabolało. Może nie nadawała się na super bohatera? Z jej policzka zleciała jedna łza, a chłopakowi po jego przemowie przywaliła z liścia, po czym wzięła torby i uciekła jak najszybciej. Czy ona naprawdę mogla nazywać się super bohaterem?

[z/t]

Shuu był niesamowicie zaskoczony reakcją dziewczyny. Nie przypuszczał, że jego słowa były dla niej aż tak dotkliwe, żeby wykorzystała "siłę fizyczną" w celu odreagowania.
- Ee- ej!
Powiedział w jej kierunku gdy ta odchodziła. Niestety było już za późno i nie było możliwości aby ją zatrzymać. Z drugiej strony czy powstrzymywanie jej w tej sytuacji było rozważne? Najwidoczniej Shuugei musiał powiedzieć coś, co zraniło ją dość dotkliwie. I właśnie z tą myślą obywatel Pergrande opuścił targ Magnolii i ruszył przed siebie, jednocześnie zastanawiając się co poszło nie tak...

zt

No to jak każdy człowiek Zicron musiał jeść. Dlatego też jak co tydzień wybrał się w sobotę na zakupy, oczywiście nie jakieś ogromne, w końcu mieszkał sam. A tym bardziej, że teoretycznie on nie jest z tego świata i jest tu już jakieś 3 tygodnie. Nie wiedział dalej czemu czy też jak, ale no, jeść trzeba było. Dlatego też przechodził po targu jakby nigdy nic z latającym przy boku posłańcem, którego zgarnął przy spotkaniu z tamtym dziwnym gościem parę dni temu. 3 tygodnie, a on już pomału wiedział większość rzeczy, dobrze, że mają tutaj dość sporo książek w bibliotece, chociaż dalej nie udało mu się opanować magii mimo porad z nich. Może coś robił źle dalej? Niby jak się tutaj znalazł to miał jakąś śmieszną licencję maga, więc dalej go dziwiło czemu w ogóle ją miał. Król duchów był całkiem dobry w płataniu figli najwidoczniej skoro wysłał go tutaj jak ten starał się go ratować. Mimo wszystko z tym posłańcem było mu trochę lżej przypominając sobie o Adsili, której tutaj nie było.
- Ciekawe co u niej -przeszło mu przez myśl patrząc na jakieś wisiorki niby Indiańskie, ludzie chyba nie wiedzieli co to znaczy prawdziwy wisiorek Indian, ale w tym świecie pewnie wyglądało to znacznie inaczej niż jego kultura, w końcu plemie Patchów było dość specyficzne pod wieloma względami.

~MG~

Kiedy całe zdarzenie miało miejsce był raczej wieczór, ale było dość ciepło. W trakcie przechadzania się po targu rubinowy posłaniec wzleciał w górę ku niebu, a dokładniej jabłoni, która rosła sobie na targu porywając z jednej z nich jabłko, które po chwili pochłonął swoją olbrzymią paszczą z kłami. Widocznie on również musiał jeść i to chyba dość sporo, bo jabłko było mniej więcej jego wielkości. Było to dość niepokojące, bo w sumie nawet go nie gryzł i zjadł razem z ogryzkiem. Po jego dalszym locie mogłeś uznać, że wyglądał na szczęśliwego. Niektórzy ludzie patrzyli się na twojego posłańca, w końcu nigdy wcześniej takiego nie widzieli, w świecie magii nie było to jednak nic zaskakującego.

Z tej sielankowej scenerii Zircona wybudziła dopiero dziewczynka, która do niego podeszła (wygląd chociaż bez zwierzęcych cech) . Miała dość długie białe włosy i chociaż była bardzo młoda, to ubrana była tylko w jakiś sweterek na zamek, który w większości był rozsunięty. Nie miała spodni, butów, skarpetek, a jeśli się przyjrzałeś chociaż trochę, to nie miała nawet bielizny. Pociągnęła Cię ona za rękaw, wyglądała na zaspaną.
- Onii-chan, zajmiesz się mną dzisiaj w nocy?
Powiedziała dość głośno, a ludzie zaczęli patrzeć się na Zircona jak na prawdziwego zboczeńca, który chciał wykorzystać nieletnią. W końcu wyglądała na dziecko z podstawówki, była dość mocno rozebrana, a jej słowa tylko pogarszały twoją sytuację. Ludzie zaczęli szeptać, a część nie czekając na twoją reakcję zaczęła szukać wzrokiem policji uważając Cię za niebezpiecznego pedofila.

Widać, że towarzysz równie żarłoczny jak wilk. Cóż, niech sobie je jabłka z drzewa, całkiem spoko, prawie jak takie zwierzątko. Mimo wszystko jakoś nie specjalnie był tym super przejęty "wow" to je~! Ale jednak Zicron miał drugi problem, bowiem jedna mała dziewczynka chyba go z kimś pomyliła.
- Ohoho... Oglądałem dość japońskich bajek by wiedzieć do czego to zmierza - gorzej jednak, że powiedziała to tak głośno, że ludzie chyba wzięli go za pedofila. Szkoda tylko, że Zicron był praktycznie nie w takie rzeczy.
- Chyba mnie z kimś pomyliłaś, poszukaj sobie Onii-czegoś tam czy jak to tam się nazywa gdzie indziej - jednak po chwili Zicron zdał sobie sprawę z tego, że to jednak dziecko, więc ściągnął ponczo - Weź się zakryj, bo ludzie patrzą -rzucił podając jej ubranie - Hej, czy ktoś nie zgubił dziecka z tłumu? Albo jest na sali jakiś policjant by mógł się nim zająć? - chciał krzyknąć mając nadzieje, że ktoś jednak zabierze tą małolatę jak najdalej od niego. Tym bardziej, że Zicron to ostatnia osoba do zajmowania się jakąś tam smarkulą.

- Czym są japońskie bajki? - zapytała dziewczynka sennym głosem - Przecież Onii-chan, to Onii-chan.
Zdawało się, że dziewczyna kompletnie nie rozumiała twojej wypowiedzi i skoro postanowiła już raz tak Cię nazywać nie zamierzała zmienić swojego nastawienia. Kiedy dostała ponczo od Ciebie, aby się przykryć nieco, spojrzała na nie dość dziwnie chwytając je w swoje drobne łapki.
- Dziękuję, ale po co mi to? Czyżby nie podobało Ci się już moje ciało?
Zapytała chociaż nie ściągnęła go z siebie. Ludzie słysząc jej zdanie, które było wypowiedziane zbyt głośno jeszcze bardziej zaczęli Cię obgadywać od zboczeńców. Wołanie do tłumu wiele nie dało, ludzie bali się podejść do pedofila oraz jego ofiary seksualnej, ludzie z definicji nie mieszali się w takie coś, a co najwyżej zawiadamiali policję. A jeśli już o policji mowa. Właśnie taka się pojawiła. Spojrzała na Zicrona, Zicron spojrzał na nią. Po chwili dziewczyna chwyciła twoją dłoń i pociągnęła Cię. Co jak, co ale po takim dziecku nie spodziewałeś się takiej siły, prawie Ci rękę urwała ze stawu. Gorzej, że cała sytuacja z perspektywy policji wyglądała tak jakbyś to ty chciał uciec razem z półnagą, nieletnią dziewczynką bez bielizny, w końcu czy mogli oni założyć, że to takie małe coś posiada nieludzką siłę i to ona zmusza Cię do ucieczki?
- Stój ty przebrzydły pedofilu wiesz, co robią w więzieniu z takimi jak ty? - krzyknął za tobą policjant. - Zatrzymać go!
W sumie fajnie byłoby się pewnie zatrzymać, spróbować wytłumaczyć, ale dziewczynka ciągnęła Cię z olbrzymią siłą i wiedziałeś jedno - normalną siłą nie masz najmniejszych szans się wyrwać. Zero.

Zicron nie odpowiedział czym są dokładniej japońskie bajki, lepiej by nie wiedziała. Jednak w momencie, gdy powiedziała potem od razu uniósł brew do góry. Nagle coś było inaczej, czuł to, ale nie tak bardzo i nie jakoś szczególnie, ale ten tekst mu kompletnie nie pasował do małej dziewczynki. Gdy tylko policja się zjawiła ten od razu chciał to wyjaśnić, ale tam małolata go pociągnęła z ogromną siłą.
- Co do kurwy?! - przeszło mu przez myśl. Ona ma tyle siły, że prawie wyrwałaby mu ramię. Czyli się nie pomylił zbytnio, ale zacisnął mocniej zęby.
- To nie ja uciekam idioci, to ona mnie ciągnie! - krzyknął głośno do policjantów, ale w tym momencie zdał sobie sprawę z jednego... Policja to przecież idioci i i tak go nie zrozumieją. Musiał szybko coś wymyślić, ale problem był taki, że nie miał zbyt dużo przy sobie, ale! Miał za to jeszcze jeden, stary szamański trik... Była na szczęście niższa od Zica, dlatego też chciał się schylić  i podciąć jej nogi wolną ręką, ale jeśli to się nie uda to pociągnąć za ponczo, było też od niej większe i miało kaptur, dlatego też chciał mocno pociągnąć za niego by w końcu go puściła.
- Puszczaj mnie szmaciuro - z resztą był już kiedyś w podobnej sytuacji, tylko w sumie to jednak on uciekał, ale nie przed policją... a przed niedźwiedziem, jednak teraz on musiał zatrzymać małolatę.
- I kim ty w ogóle jesteś, czego ode mnie chcesz? - syknął przez zaciśnięte zęby.