Pokoje kapłańskie

First topic message reminder :

Trzy pokoje tuż za ołtarzem, zajmowane przez trzech biskupów Magnolii tuż przed mszami. W jednym z ów pokoi znajduje się zaś zejście do podziemi Kardii. Oczywiście oficjalnie takie zejście nie istnieje. Każdy pokój ma długość 20m i jest szeroki na około 7. By przejść do ostatniego pokoju trzeba wpierw przejść przez dwa pierwsze.

Nie słysząc dalszych wypytywań o jej własną sytuację, wysłuchała tego, co mówił nauczyciel, po czym zrobiła to, o czym mówił. Tak więc zamknęła oczy, pogrążając się w świecie ciemności. Odetchnęła głębiej, próbując się rozluźnić, jednak niewiele z tego wyszło. Jej mięśnie pozostały sztywne, w ciągłej gotowości. Jednakże w tym świecie ciemności już wiedziała, co ma zrobić. Zaczęła słuchać, jak zawsze. Próbując wysłuchać, czy jest przeciąg, delikatnie omiatający jej twarz. Czy może w pobliżu ktoś się kłóci. Na pewno ktoś w pobliżu przechodzi, co tylko powodowało uśmiech na twarzy dziewczyny. Wszystkie te codzienne dźwięki, od których tak długo była odizolowana, powoli ożywały. Szelest papieru, własny oddech, krzątanina w pobliskich pokojach. Niespecjalnie rozumiała "czucie" tego, co ją otacza, bo dla niej to, co teraz słyszała, było najważniejsze.

MG

Nauka Sonii trwała i trwała. Nie wiadomo do końca jak długo, ale w pewnym momencie zszokowana dziewczyna odkryła, że potrafi już pisać i czytać! Było to niesamowite uczucie! Nauczyła się nawet robić dobrą kawę, nieco savoir-vivre'u, no i spać mniej niż 3h dziennie w niewygodnych miejscach i pozycjach(ale to chyba już umiała). W każdym razie pewnego dnia E powiedział, że jeśli tylko chce, może już zamieszkać w mieście, sama. Na dodatek Sonia została przyjęta już w poczet Rady, jako praktykująca radna w ministerstwie nadużywania magii.

Nic nawet nie zrobił, a w niedługim czasie znalazł się... tutaj. Znów? W końcu kiedyś był w tychże stronach, ale przynajmniej teraz mógł się rozeznać w tym terenie. Wracając jednak do rzeczy ważniejszych, Czarny próbując nie myśleć o odgłosach, które przynajmniej działały niepokojąco, to jednak jakoś nie tyczyły się jego samego - chyba. Dlatego też po prostu szedł dalej tam, gdzie właściwie mu kazano, czy też pokazano, bo przecież nie będzie się rozporządzał, acz... może, jednak może?

Archiwum. Tylko nie bardzo wiedziała, gdzie co jest. Dlatego przyszła do Kardii. Zdobędzie zgodę, zdobędzie książkę i gitara. A skoro oni nie chcieli pomóc to zrobi to sama tak jak należy, o. Popchnęła ciężkie drzwi katedry po czym powoli weszła do środka. Echo rozchodziło się po wielkim budynku, jednak ona sama nie zwracała na to uwagi. To było w końcu naturalne. Tak to już w takich budynkach bywa, że jest echo. Nie zwracała nawet uwagi na wygląd. Była tu niejednokrotnie, a jej pamięć zdążyła już zapamiętać jej wygląd ze szczegółami. Skierowała się w stronę drzwi prowadzących do pokoi kapłańskich. Ponoć tam zawsze można było jakoś kogoś spotkać z rady. Zupełnie zignorowała drugą osobę, która była w pobliżu, za to przystanęła przy drzwiach po czym po zapukaniu trzykrotnym postanowiła zajrzeć do pokoi.

MG

Do pokoi kapłańskich wszedł najpierw Kuro, a niedługo po nim do środka weszła dziewuszka. Oboje mieli jasny cel przed sobą i, wbrew pozorom, wystarczyła im jedna osoba, by ten cel osiągnąć lub pogrzebać ich wszelkie nadzieje (i zmusić do szukania innej alternatywy). Czyż nie było to wygodne? W każdym razie oboje mieli szczęście, bo przy ozdobnym sekretarzyku siedział radny od artefaktów, wypełniając jakieś papiery. Dookoła było mnóstwo pudełek. Rada się chyba zbierała. Ministrant, który zaciągnął tu blondyna, podszedł do czerwonowłosego mężczyzny i szybko powiedział mu kilka słów, po czym zmył się, zostawiając magów sam na sam z radnym.
- Więc, czego państwo potrzebują? - zapytał, odwracając się na krześle w stronę dwójki i splatając ręce przed sobą. Bacznie przyglądał się zarówno Kuro, jak i Annie przerzucając spojrzenie z jednego na drugą.

Pudła - to one początkowo stanowiły główne zainteresowanie niegdyś czarnego kota, który to przyglądał się im uważnie, czy też samym etykietkom na nich do momentu przybycia radnego, a i być może po jego pojawieniu się! Ba! Niezależnie od znalezisk - Czarny nie miał zamiaru się bawić się w ogólnodostępną szopkę, która byłaby dostępna dla całego społeczeństwa, a poza tym musiał jeszcze ugruntować jeden element planu. Dość pokręconego, a i nie do końca logicznego planu, który ze sporym powodzeniem można było nazwać straconym. - Dzień dobry/Dobry wieczór* panie Gray. Dziękuję, że znalazł pan chwilę, jednak jeśli to nie problem, ustąpiłbym pierw em... innemu gościowi. - odparłby tylko dawny Exceed, spoglądając kątem oka na przybyłą gdzieś w międzyczasie dziewczynkę, która momentami mogła okazywać oznaki ADHD, czy też nader poszukiwać różnych elementów własnej układanki. Masz ci los! Mimo wszystko pan Haru postanowił usunąć się chwilowo nieco w cień, licząc, iż nie będzie to większy problem, by zaraz potem spróbować dokonać czegoś nietypowego, a dokładniej hm... skupić się. Pomyśleć. Porozmawiać tak z demonicą! - Bera-'chan'~ - zacząłby tylko w swoim łebku, jednak zdecydowanie przyrostek nie brzmiałby zbyt naturalnie, a raczej nieco wymuszenie. Wszystko po to, aby dodać jeszcze: - Mam nadzieje, że jesteś gotowa udzielić mi swojego wsparcia, czy też... wiedzy. Przynajmniej tej dotyczącego koralika, jak i twoich możliwości... względem niego - domyślałby tylko Kuro, by w przypadku dłuższego milczenia, czy też potencjalnie kończącej się rozmowy od biedy dodać jeszcze nieco niepewne 'Proszę?'. Oczywiście wcześniej spróbowałby się jakoś tak... nieco mimowolnie przysłuchać wypowiedzi ministranta, ale jeśli nic nie usłyszał, to trudno. Chyba...

* - zależne od pory dnia

I doczekała się. Zostali wpuszczeni do środka. Zaczęła obserwować osobę po drugiej stronie, jednak w żadnym wypadku nie przestawała zwracać uwagi na drugą. Tak, obecnie w pomieszczeniu, prócz Ani, były jeszcze dwie osoby. Liczyła początkowo, że z racji wieku zapewne będzie musiała czekać, jednakże okazało się zupełnie inaczej. Tylko nie bardzo wiedziała, dlaczego i wyczuwała w tym jakieś drugie dno. Nie mniej... cóż. - Dziękuję. - odpowiedziała krótko patrząc na czarnowłosego po czym wróciła wzrokiem na radnego. - Na ostatniej misji moja drużyna trafiła na tajemnicze ziarno. Wiedza na ten temat, wedle moich zasobów informacji, znajduje się w jednej z książek z archiwum rady. Chciałabym prosić o pozwolenie na wstęp do archiwum i ewentualne wypożyczenie jej, jeżeli nie będzie to problemem. - póki co tyle. Nie wiedziała, czy większe szczegóły czy inne bzdety będą potrzebne..

MG

Radny siedzący przed nimi nie wyglądał na szczególnie zainteresowanego problemami dwójki magów, ale mimo to słuchał, przerzucając spojrzenie to na pana, to na panią. Sirius Gray, bo tak się owy radny nazywał, zajmował się przedmiotami i artefaktami, niejako więc zajmował się też i starymi skryptami. Od biedy może też odeśle magów do kogoś innego, bo obecnie chyba rada była w środku przeprowadzki...
Gdy Annie skończyła, kiwnął głową, po czym przerzucił spojrzenie na jasnowłosego chłopaka.
- A pan jaką ma sprawę? - zapytał rzeczowo, najwidoczniej nie zamierzając tracić czasu na podchody i czekać, aż skończy jedną sprawę, kiedy mógł załatwić dwie za jednym zamachem.
W międzyczasie Kuro mógł porozmawiać z Berą, która też specjalnie nie kwapiła się do pomocy. Całkiem zabawnie było oglądać wysiłki blondaska. Z jej perspektywy, oczywiście.
Nie mam nic przeciwko, jednak po co ci ta wiedza? Jeżeli czegoś się dowiedzą, mogą nie chcieć oddać koralika. W końcu jest potężny.
Odpowiedziała mu leniwie, po czym ziewnęła przeciągle. Chyba się zadomowiła.

- Dałabyś radę wyłączyć jego moc? Albo nadać mu jakieś banalne właściwości, jak latarka, czy płomyczek? - pomyślałby tylko Kuro, dając tym samym taką względnie krótką wypowiedź kobiecie, która to sobie gospodarowała przestrzenią wewnątrz kotowatego umysłu. No cóż współlokatorów ponoć nie zawsze można wybierać i z tym musiał się liczyć Czarny, który to jednak jakiejś wersji planu musiał się trzymać, a skoro chodziło o potencjalny relikt - musiał w końcu coś odpowiedzieć. - Dosłyszałem pogłoski, iż rada miała okazje znaleźć pewien koralik, który być może jest magiczny. Otóż... - przerwałby tylko, by zaczerpnąć oddechu i zogniskować swoje spojrzenie na radnym, ażeby to być gotowym na jakąkolwiek reakcje z jego strony. - Zajmuję się badaniem różnych przedmiotów i chciałbym wesprzeć w ów działalności radę. Możliwe, iż w przeszłości spotkałem się już z podobnym... artefaktem, a właściwie... może być to jedna z relikwii, które zostały skradzione ze świątyni, która to została przekazana pod moją opiekę - odparłby tylko ostatecznie milknąć, acz starając się zachować względnie pojętą czujność, coby być gotowym na wszelkie poczynania ze strony radnego, jak i nie przegapić jego słów. Ponadto należały się też jakieś wyjaśnienia Berze, na które zapewne wcześniej nie miał czasu, a jeśli miała współpracować - wypadało by wiedziała. - Możemy sprawić, by rada uwierzyła, iż jest to mało użyteczny przedmiot, który należał do nas, ale... będę potrzebował do tego twojej pomocy - domyślałby dawny Exceed, próbując rozjaśnić wszystko Demonowi Północy, jednak w głównej mierze skupiając uwagę na czerwonowłosym mężczyźnie, który to teraz zdawał się być głównym obiektem zainteresowania blondyna. - Będę wielce uszczęśliwiony, jeśli okaże się, iż możemy pomóc sobie nawzajem, bądź moja wiedza okaże się przydatna radzie - mówiąc to zaś, uśmiechnąłby się nieznacznie, licząc, iż jakieś tam względne pozory zwyczajnej rozmowy zostały zachowane, a radny uwierzy w to, iż po mieście mogą krążyć ploteczki dotyczące działań rady i policji, zwłaszcza, że ktoś jednak próbował sprzedać koralik, a gdzie sprzedawca tam i potencjalni kupcy. Tak. W ostateczności zostało mu liczyć na potencjalną interwencje Bery, która powstrzymałaby go przed palnięciem skrajnej głupoty, bądź jakimś... zręcznym unikiem? Jeśli okaże się on potrzebny...

Annie w zasadzie nie miała nic więcej do powiedzenia a tym bardziej do roboty. Nie zostało nic innego jak po prostu poczekać aż druga osoba powie, z czym przyszła. Ta z kolei stała spokojnie, od czasu do czasu leniwie przenosząc wzrok w inny kąt pomieszczenia co jakiś czas wracając spojrzeniem na radnego. Swoje powiedziała. Pozostało tylko słuchać. Tym bardziej, że może ten ktoś przyszedł z czymś ciekawym. Koralik... Brzmiało interesująco, zwłaszcza, że magiczny. Pewnie kiedyś zwróci na niego większą uwagę. Ale nie teraz. Teraz sama miała magiczne nasionko. Chyba magiczne. Nie mniej nie o nasionko się rozchodziło, a o książkę. A nawet nie, bo o pozwolenie na dostanie jej!

MG

Bera, słysząc prośbę Kuro zwyczajnie się zaśmiała, całkowicie pozbywając się swojego rozleniwienia. I śmiała się jeszcze dłuuugo po tym, jak opuścili katedrę. Jednak do rzeczy.
WYŁĄCZYĆ? NADAĆ MU WŁAŚCIWOŚCI?! Pwuahahahaha, czyś ty zgłupiał do reszty?
Wraz ze śmiechem chłopak poczuł się tak, jakby ktoś wbijał szpikulec w głowę. Nie było to miłe uczucie i zachwiał się lekko, nim odzyskał kontrolę nad swoim ciałem.
To tak, jakbym ci powiedziała, byś wyciągnął sobie serce i włożył lacrymę świetlną na jego miejsce! Hahahahaha!
Bera zanosiła się śmiechem, a on z pewnością dostawał migreny. Najwidoczniej to było "nie", z jej strony. Tymczasem pozostawało mu przedstawić wiarygodną wersję wydarzeń radnemu, który nieporuszenie siedział na tym krześle.
Ahahahahahaha, nic nie znaczący przedmiot, który nazywasz artefaktem? RELIKTEM?! Ahahaha, ah... chyba się popłakałam...
Demonica dorzuciła swoje trzy grosze, podczas gdy Kuro próbował wyjaśnić swoją prośbę. Jej krzyki w jego głowie niespecjalnie mu pomagały w tym zadaniu. Gdy Kuro skończył, czerwonowłosy mężczyzna westchnął przeciągle.
- Jak pan się nazywa? I panienka? - zapytał odwracając się do sterty papierów na biurku. Wyciągnął jeden z formularzy, po czym wpisał imię Annie na niego, szybko podpisał i wyciągnął go w jej stronę. - Nie zajmuję się archiwami, dlatego proszę udać się do Ery i tam poprosić o spotkanie z kimś, kto się nimi zajmuje. Będą wiedzieć dokładniej, czego pani potrzebuje. - Przedstawił spokojnie i to chyba było tyle dla młodej czarodziejki. Chyba przyszła po to, co chciała i była wolna. - A co do pana... - Sirius przerzucił spojrzenie na blondyna, przypatrując mu się uważnie. - Skąd pan wie o koraliku? - Wciąż ten spokój, ale było w nim coś równie niepokojącego, jak w słowach Bery, gdy ta zaproponowała Kuro "tymczasowe pomieszkiwanie". Nie było dobrze.

Nim blondyn zdążył podjąć jakąkolwiek inną akcje, czy spróbować z jakiś sposób podtrzymać rozmowę, w jego głowie rozległ się dość irytujący, nie... wkurwiający głos. Ba! Nie tyle sam głos zdawał się denerwować swoją bytnością, co jego natężenie, czy sam ton, bądź nawet i wydźwięk odgłosów, jakie dochodziły do kotowatego ze strony demonicy! - MOŻESZ CHOCIAŻ NIE PRZESZKADZAĆ !1One - zakrzyknąłby tylko wewnątrz swojej głowy, jednak owej reakcji towarzyszyłoby zapewne przymrużenie powiek, czy też chwycenie jedną ręką za głowę, ażeby to łokciem podeprzeć się o okoliczną ścianę, czy półkę. Zdecydowanie nie wyglądało to nazbyt normalnie, jednak co mógł już poradzić skoro sam się nabawił pewnego rodzaju - 'schorzenia'. - P-Przepraszam... Ostatnio często miewam ataki migreny, acz to pewnie przez ciągłe podróże - odparł tylko, próbując się jakoś usprawiedliwić, a i też starając się jakoś odetchnąć mimowolnie licząc, iż w jego głowie nieco przycichnie i nie będzie musiał aż tak się 'złościć' z byle powodu, czy też z tego powodu, iż ktoś podważa jego metody działania, mimo że sam nie posiada lepszych. - Haru. Posiadam tylko imię, a 'rodzina nie była zbyt... kreatywna - wydusił z siebie po nieco dłuższej przerwie na zaczerpnięcie oddechu i miejmy nadzieje - chociaż stopniowe - ukojenie nerwów. Mimo wszystko kolejne pytanie było równie kłopotliwe, co odgłosy, które to dawny Exceed słyszał w swojej łepetynie, bo nie spodziewał się tego, iż mogły to być nie do końca dostępne informacje. No cóż... Improwizował do teraz to nie mógł się wycofać, nie? - Podczas zakupów. Dosłyszałem na targowisku, a że w każdej plotce kryje się odrobina prawdy, postanowiłem się tutaj udać. Mam nadzieje, że to nie problem? - dodałby tylko, siląc się na uśmiech, jednak biorąc pod uwagę wszelkie czynniki zewnętrzne, czy też raczej w jego przypadku jak najbardziej wewnętrzne - można było się śmiało spodziewać niezbyt szczęśliwego grymasu. Cóż poradzić?

Wydawało się, że pójdzie dość szybko. I tak też w sumie było. Zapytana o imię nie zwlekała długo, a przedstawiła się pełnym imieniem i nazwiskiem - Annie Simon d'Arc. - chociaż i tak wiedziała, ze pewnie mają wszystko w archiwach. Bo archiwa to do siebie miały - było w nich dużo informacji. Odebrała formularz rzucając krótkie - Dziękuję. - po czym ruszyła początkowo tyłem do wyjścia, by ostatecznie obrócić w ich stronę. Skinęła głową na pożegnanie po czym wyszła z pokoju.

Ale nie koniecznie z Katedry.

Podczas cofania tworzy dwie pchełki w dłoni po czym puszcza je za sobą na ziemię. Ogólnie fajna rozmowa się tu toczyła, a Annie lubiła fajne rozmowy. Ba, lubiła informacje! Dlatego też postanowiła zostawić pchełkę (jedną) przy drzwiach licząc na to, że nie zostanie zauważona wtapiając się kolorem we framugi. Sama z kolei siada w ławeczce, klęka, składa rączki i oczki zamyka. Ale się nie modli. Ma lepsze rzeczy do roboty. Jak na przykład odbieranie audycji z pokoi kapłańskich. Chociaż jedno już zamyka za drzwiami, woli wyglądać mniej podejrzanie zamykając i drugie. A modlącego nikt nie zaczepi. Raczej. Dopóki nic nie ruszy pchełki i będzie miała jakikolwiek przesył danych, to sobie tam siedzi. Jeżeli zaś dostrzegłaby, że oko radnego spocznie jednak na jej tworze, to pchełka jak to pchełki mają w zwyczaju, rusza sobie przy ścianie po pomieszczeniu. Bo jest pchełką. Pchełka niczego nie podsłuchuje. Pchełka po prostu sobie jest. Drugą zaś, wszak tworzy dwie, ustawia idealnie pod drzwiami. Jeśli tam by się nie zmieściła, to wysyła ją w wzdłuż drugiej ściany licząc na to, że dojdzie spokojnie za plecy radnego i tam będzie mogła spokojnie egzystować i przesyłać wszelakie dane do Anki.

MG

Demon w głowie był bardzo złą przypadłością i zdawało się, że będzie rzutować na wiele sfer życia chłopaka, który nie był zbytnio przystosowany do przyjmowania tak rozgadanego i denerwującego gościa. Co to będzie, jeśli nie uda się uratować konającej kapłanki? Aż strach było myśleć! Minister obserwował poczynania blondyna unosząc jedynie brew na zaoferowane wyjaśnienie dziwnego zachowania, nie powiedział jednak nic, ba, nie zaproponował nawet wody, by jakoś ulżyć "obolałemu". Zapisał w tym czasie imię młodej dziewczynki i dał jej znak, że jest wolna. Luca powinna sama poradzić sobie z tym problemem. Gdy tylko dziewczę wyszło uwaga mężczyzny przeskoczyła na Kuro.
To ty proponujesz idiotyczne rozwiązania, nie ja~~ Dorzuciła swoje Bera w międzyczasie, jakby próbując usprawiedliwić swoje śmiechy. No bo kto znający się na artefaktach uwierzyłby w taką bajkę? W każdym razie Sirius zachował kamienną twarz, nie reagując specjalnie na nowinki przynoszone przez Haru i dopiero, gdy chłopak skończył, zareagował poprzez zmianę pozycji.
- A więc na targu usłyszał pan, jak, powiedzmy, dwie starsze kobiety rozmawiały o tym, że Rada weszła w posiadanie koralika, który może być artefaktem? - stwierdził Gray, jakby chcąc zrozumieć to, co właśnie usłyszał. - Skąd pewność, że
to ten sam przedmiot? Równie dobrze mogło chodzić o zwykły łańcuszek podesłany do skatalogowania, skonfiskowany podczas jednej z wielu policyjnych akcji - zapytał całkiem rozsądnie minister, a problemy prze Kuro mnożyły się niczym fala tsunami.
Ania, z kolei, nie niepokojona przez nikogo, słuchała sobie, co mieli do powiedzenia w pokojach kapłańskich.

Seria siarczystych wyzwisk, możliwych przekleństw, czy też po prostu nad wyraz ostrych słów i wyrażeń przetoczyła się przez świadomość kotowatego, a ten z niemałym trudem powstrzymał się od wypowiedzenia na głos chociaż jednego z nich. Na całe szczęście, bo zapewne musiałby się nieźle tłumaczyć ze swojej nagłej irytacji, która to pewnie mimowolnie odmalowywała się na mordce dawnego Exceeda. - Przynajmniej próbuję odzyskać koralik, baaaaaka - przemknęło jeszcze tylko w myślach blondyna, po czym ten - zdawał się strzelić focha z przytupem na bezużyteczną w tymże zadaniu demonicę?! W każdym wypadku miał zamiar spróbować ją ignorować, aż ta nie zmądrzeje, bo aktualnie to ona była tą głupszą, nie? Aż z rozkojarzenia, czy też może z rozgoryczenia dał upust ponoszącym go emocją w postaci prychnięcia, jakby chwilowo zapominając, iż głównie powinien skupić się na radnym, z którym to rozmawiał, by zaraz później ponownie zogniskować spojrzenie na czerwonowłosym mężczyźnie, jak i spróbować wyłapać sens słów, które to były kierowane do niego. - Mniej więcej - odpowiedział tylko, gdy radny skończył mówić, samemu starając się jak najmniej wypowiadać, ażeby to zabrać głos po chwili milczenia, czy też po zaczerpnięciu głębszego oddechu. - Podróżując z miasta do miasta słyszy się wiele rzeczy, jak i dostrzega się wiele ciekawych osób. Nawet pan nie wie, jak szczegółowe bywają niektóre plotki, a już nie raz takie okazały się prawdą - spróbowałby tylko powiedzieć, starając się wahać jak najmniej, ażeby to jego zeznania zdawały się spójne, jednak z całą pewnością zaczynał czuć się, jak na jakimś natrętnym przesłuchaniu, a z jego strony wydobyło się tylko stosunkowo ciężkie westchnienie. Nie byłoby to wygodne, biorąc pod uwagę jego obecną sytuacje, ale - co mógł poradzić? - Zresztą... nie uważa pan, iż sprawdzenie takiej plotki może tylko pomóc? Nigdy nie można mieć pewności, że wszystko, co usłyszymy jest prawdą, bądź kłamstwem, a póki tego nie sprawdzimy sami - nigdy się nie dowiemy, nieprawdaż? Gdzie indziej się o tym mogę przekonać, jak nie u źródła? - dopowiedziałby tylko, milknąc na dłuższą chwilę, jakby czekał na odpowiedź ze strony mężczyzny, a i dając mu zapewne chwilę na przeanalizowanie jego wypowiedzi i ułożenie ich sobie w jakąś spójną, miejmy nadzieje, że dobrą dla Kuro, całość. - Mimo wszystko, jeśli nie jest to prawdą, wystarczy, iż pan to powie, bo raczej nie ma pan aktualnie czasu na jakiekolwiek pogawędki. Ewentualnie w ramach rekompensaty za zajęty czas mogę pomóc jakoś z przeprowadzką, acz... Jeśli jest to właśnie taki zielony koralik, to byłbym niezmiernie wdzięczny, jeśli mógłbym sprawdzić to osobiście - dodałby tylko w międzyczasie spoglądając na kartonowe sterty, które to miały być zapewne przeniesione do odrestaurowanej siedziby w Erze. Na dodatek starał się zabrzmieć nad wyraz poważnie, a nawet zawrzeć w swoim głosie coś na wzór determinacji, czy też przedstawić jakoś fakt, iż naprawdę zależy mu na sprawdzeniu ów poszlaki, jednak ostateczny głos i tak należał do czerwonowłosego radnego, więc - nie mógł spodziewać się niczego?