Pergola w parku

First topic message reminder :

Spoiler:

Ludzie przechadzający się klimatycznymi i ciepłymi ścieżkami w parku miejskim często zapominają o tym urokliwym miejscu z bardzo prostego powodu - zasłonięty jest on szeregiem wysokich drzew, które znacząco utrudniają dojrzenie pergoli niewprawnemu oku, zwłaszcza gdy rzeczone oko zajęte jest kontemplowaniem innych parkowych widoków. Do pergoli można dostać się stosunkowo łatwo, zwyczajnie obchodząc rzeczone drzewka poprzez zboczenie z parkowej ścieżki i wejście za nie. Zazwyczaj jest tu pusto, choć czasami zdarza się usłyszeć stąd jakieś pojedyncze, przyciszone głosy lub wesołe okrzyki radości, gdy ktoś ma okazję odkryć na nowo to miejsce. Sama pergola nie jest specjalnie dużym obiektem, jest to raczej niewielka konstrukcja architektoniczna porośnięta gęsto bluszczem, która rozciąga się na długości 40m, a szerokości 20m. Ot, malutki frykas dla oczu.

Treningi, zamieszanie, szpitale, duchy, radości i smutki, mnóstwo ludzi, wiele słów, tysięcy dialogów, dużo emocji. To wszystko zawsze wywoływało w człowieku pewnego rodzaju wycieńczenie, zwłaszcza jeśli poszczególne elementy wymienionego zbioru nakładały się na siebie i potęgowały wrażenie bycia dominującym odczuciem jakie człowiek miał okazję w danym momencie doświadczać. W takich sytuacjach ludzie zwykli poszukiwać dla siebie azylu - potrzebowali drogi ucieczki od całego zgiełku, potrzebowali chwili wytchnienia dla siebie, chwili tylko dla siebie, tak by zregenerować siły i przygotować się do kolejnych wyzwań stawianych przez życie. Niezależnie od tego kim się było - bezwzględnym tyranem, zmęczonym życiem mordercą, czy biedną, naznaczoną fatum kwiaciarką, każdy potrzebował odpoczynku, każdy łaknął w pewnym momencie... nudy. Spokoju.

Nie inaczej było z zielonowłosym kwiatem, osobą, która w ostatnich czasach wyraźnie testowana była przez wszystkich i wszystko wokół siebie. Była duszą towarzystwa, lubiła się wygłupiać, wyzłośliwiać i przechwalać. Lubiła też jednak, gdy panowała nad sytuacją, nad wszystkim co działo się wokół niej, a ostatnie dni wyraźnie dawały jej do zrozumienia, że taką właśnie kontrolę utraciła i nie zapowiadało się na jej odzyskanie. Lusi nie było w pobliżu, a Kiri potrzebowała ukojenia, natychmiastowego spokoju, ciszy i chłodu. Chłód, jakkolwiek brzmi to paradoksalnie w kontekście jej serca, miał przynieść jej radość i natchnienie do dalszego działania, a dziewczyna wiedziała, że przecież tyle jeszcze przed nią. Magnolia, ataki, śmierć ludzi, to wszystko nie było końcem, było początkiem. Wciąż miała trochę czasu przed tym do czego tak bardzo się przygotowała. Miała chwilę, godzinę, może kilka, by odpocząć. Dlatego przyszła właśnie tu, spokojnie odetchnąć i zebrać myśli. Podeszła pod jedną z kolumn, a następnie oparła się o nią plecami, następnie powolutku pozwalając by jej ciało zsunęło się wzdłuż niej, aż do siadu, z nogami wyciągniętymi daleko przed siebie. Tu było cicho. Tak cicho, że aż prosiło się o to by ciszę zakłócić. Śmieszne prawda? Szukać ciszy, a potem samemu ją psuć? Cóż, rozmawialiśmy o pogromczyni duchów z sali 666. Spodziewać się można było niej wszystkiego.

Również tego, że zaczęła nucić pod nosem piosenkę. Był to tylko rytm, melodia, proste słowa, a właściwie ich brak. Uspokajało ją to jednak i dlatego nie przestawała, nucąc delikatnie sobie pod nosem, z zamkniętymi oczętami, oddychając głęboko co chwilę.

- Ależ nie ma za co, polecam się na przyszłość - Odpowiedział. Skoro wzięła to za komplement to mu się udało, a jak! Chociaż w sumie palnął to tak z dupy, ale jest dobrze. Po chwili poszło kolejne pytanie i od razu zaczął szukać jakiegoś rozwiązanie, bo w sumie to nie do końca imię, a też nie do końca ksywka... Ale dobra, po prostu powie - Yup, od pełnego imienia. Nazywam się Ryudogon - co z tego, że prawdziwego imienia kompletnie nie pamięta po incydentach w przeszłości? W końcu po co do jasnej cholery to komu? No właśnie! Po chwili jednak przeszła jakaś parka z dzieckiem. W sumie to przynajmniej oni mają szczęśliwą rodzinę. Może on też powinien kogoś poszukać? Chociaż w sumie pierw wypadałoby mu znaleźć siostrę, ale to raczej będzie ciężkie. Wziął głęboki oddech i oparł się o ławkę zakładając lewą rękę na prawą. Zaczęło go trawić w sumie lekkie poczucie winy w tym momencie, bo znowu pomyślał o siostrze, eh... to było przecież tyle lat temu, w sumie teraz ma tylko bandaż na czerwonej łapie i rękę, która jest gładka jak roślina. Może być coś lepszego od tego? Chyba brakuje mu już tylko rogów na czole.
- Miło tak zobaczyć taką rodzinkę. Aż człowiekowi się milej na sercu robi jak widzi taką scenkę - rzucił patrząc na to jak oni odchodzą - Szkoda, że moi rodzice tacy nie byli -

No jakby nie było początek zapoznawania się z nieznajomym całkiem dobrze przebiega.  Zwłaszcza, że nie jest dobra w tworzeniu przyjaźni czy kontaktu z kimkolwiek. Słysząc jego pełne imię jej kącik ust uniósł się w lekki uśmiech. -Ładne imię. - Powiedziała z lekko zadowolonym głosem. W sumie taka rodzinka to nawet fajna sprawa, choć teraz po głowie nie akie rzeczy jej chodzą. -Prawda. - Powiedziała krótko zgadzając się z chłopakiem, o jego rodzicach nie będzie wspominać, bo w końcu to nie jej interes i nie będzie wtrącać nosa w nie swoje sprawy. -Ja nie pamiętam za bardzo moich rodziców, ale teraz to mi nawet nie przeszkadza. Wzruszyła lekko ramionami obojętna, a swój wzrok skierowała w niebo mrużąc lekko oczy od jasnego nieba.

Zastanowił się w sumie czy jego imię można uznać za ładne. Ono nie miało być ładne, ono miało być badassowe. W końcu taki ktoś jak on nie może mieć zwykłego imienia, bo jakby się z tym prezentował? Jakby wybrał Julian to nie byłoby z tym problemu. Chociaż pewnie jakieś pingwiny miałyby do tego obiekcje, a on pingwiny lubi. Wziął głębszy oddech słuchając dziewczyny - Ja swoich wolałbym nie pamiętać, co z resztą mi prawie wychodzi. Ale cóż, nic nie poradzę, rodziny się nie wybiera - powiedział wzruszając ramionami. Kompletnie nie wiedział co mógł w takiej sytuacji powiedzieć, bo w sumie nie wie jakie ona ma zdanie odnośnie rodziny i tak dalej. Chociaż może lepiej zostawić ten temat? Dla wielu ludzi takie rzeczy są bolesne, chociaż... w sumie nie ważne.
- Hm... - mruknął pod nosem - A może pozwolisz się zaprosić kiedyś na kawę albo coś mocniejszego? - zapytał bo co mu szkodzi?

Nie słyszała jeszcze takiego imienia, więc się jej nawet spodobało, choć pasowało to też do jakiejś ksywki, albo coś podobnego. Jednak tej kwestii nie będzie rozwijać w najbliższej przyszłości. Słysząc kolejne zdanie o rodzinie dziewczyna w zamyśleniu jedynie lekko pokiwała głową na zgodę,  bo jakoś szczególnie nie wiedziała co by miała do tego dodać. Po chwili dostała pytanie przez co spojrzała na chłopaka wewnętrznie lekko rozbawiona. Jeżeli on ją próbuje podrywać to naprawdę kiepsko mu to wychodzi, no cóż. -Kawa ? Myślę, że nie będzie problemu, kiedyś możemy się umówić Ryu-chan. - Uśmiechnęła się pod nosem lekko. W sumie raz na jakiś czas nie zaszkodzi wyjść na kawę albo coś. Może z tego wyniknąć całkiem ciekawe "wydarzenie".

- No to jesteśmy umówieni - powiedział dość ochoczo. Chociaż nie wiedział czy mu się będzie chciało przyjść, ale pewnie jak będzie Magnolii to czemu by nie? - No to może... czwartek rano? Aktualnie mam trochę do zrobienia, a wtedy powinienem mieć trochę czasu - Innego pomysłu w sumie nie miał, bo pewnie w piątek będzie od rana pił albo coś w ten deseń. Po chwili podniósł swój szanowny tyłek z ławki i się przeciągnął - Głowy ci już zawracał nie będę, na mnie już pora. Trochę się i tak zasiedziałem - odpowiedział. W sumie to mógłby jeszcze zostać i pogadać, ale trzeba w końcu poszukać tej pipy, która załatwiła mu tak rękę.
- Do następnego - Powiedział - A przy okazji, co do miejsca to... kawiarnia kocie oko, tam jest dość przyjemnie - dorzucił po czym poszedł w swoją stronę.

[z/t]

Spojrzała na chłopaka nawet lekko uśmiechnięta pod nosem. -Może być w czwartek - Zgodziła się z chłopakiem w sumie sama się już trochę zasiedziała w parku,a przydało by się zrobić jakąś misję na rozgrzewkę, albo coś w tym stylu. - Okej to do zobaczenia. - Pożegnała się z nim po czym wstała i wyciągnęła się leniwie, następnie wsunęła ręce do kieszeni. Jeszcze nie znała miejsca i czasu swojej misji, dlatego to dobry czas by się rozejrzeć dookoła. Teraz to pewnie wyjdzie z parku i pójdzie gdzieś na główną ulice, albo zobaczy co ciekawego jest na sklepowych pólkach.

z.t