There's no time left, let's practice!

Sterowiec gildii Grimoire Heart, sala treningowa, Maj X802


Minęło zaledwie kilka miesięcy od pobytu w tej gildii, a ona już zdawała się być szczęśliwa z pobytu w niej – czuła się jak w domu.
Dziewczyna powoli wędrowała do swego celu, kierując się po korytarzach sterowca gildyjnego. Wymijała się z poniektórymi członkami gildii, a trzeba przyznać – było to trudne. Zwłaszcza, gdy w rękach trzymasz wyrośniętą patelnię! - Przepraszaam~ - mówiła do każdej osoby, którą tknęła nią. Dopiero rogi zaczynają jej tutaj wyrastać, jeszcze nie pokazała ile jest warta w każdym sensie tego słowa.

Jednak cóż to za piękna, majowa pora! Nawet nie było jeszcze południa, a Słońce już zdawało się palić wszystkich ludzi jak wiedźmy na stosie. Co innego zaś w sali treningowej! Tutaj panowała całkiem przyjemne temperatura, idealna na trening! Tak, właśnie ta sprawa sprowadzała tutaj Greed. Oczywiście, była, jest i będzie najsilniejszym magiem w całym Fiore, atoli trening jeszcze nikomu nie zaszkodził, przynajmniej tak się mówi.
- Samą magią wiele nie ugram... - mruknęła do siebie z niezadowoleniem, zaciskając z lekka dłonie na trzonku patelni. Musiała się w końcu nauczyć lepiej bronić bez użycia magii, w końcu jej potencjał może i jest nieograniczony, lecz jednocześnie pokłady energii jakie miała w sobie na wiele jeszcze nie starczały, a lepiej zapobiegać losowi. Nie chce umrzeć, nim zdobyłaby zdolność stworzenia dla siebie złotej trumny!
- Bardziej jak młot... - zastanowiła się robiąc zamach swą bronią od góry, która stosunkowo szybko spotkała się z podłogą, roznosząc po sali dźwięk podobny do gongu, który oznajmiać ma start wyścigu. Wciąż nie rozpracowała dokładnie walki przy pomocy... Czegokolwiek oprócz tych magicznie wytworzonych. Chociaż noża i widelca raczej nie można tak od razu nazwać brońmi.
- A może jak maczuga? - ciągle rozmyślała jak dokładnie może zapanować nad swym patelnianym orężem. Zrobiła kilka razy zamach na boki, dając się lekko znieść na swoją lewą przez patelnię. - Eh... Dlaczego walka bronią nie może być tak łatwa jak wciskanie badziewi na bazarze... - szepnęła lekko podirytowana, poprzedzając swe rozmyślenia głośniejszym westchnieniem. W tym momencie już nie patrzyła co się dzieje, zbytnio skupiła się na tym, by jakoś sprawniej wykonać zamachy, posuwając się z każdą sekundą o krok w przód, pozwalając burzy blond włosów falować w powietrzu za każdym zamachem.

Ezra otworzył leniwie prawe oko. Wyglądało na to, że kogoś naszła ochota na trening. I właśnie obudził go za pomocą całkiem głośnego uderzenia o podłogę... Białowłosy mag nieco wcześniej sam zakończył swoją sesję treningową i postanowił uciąć sobie drzemkę w kącie. Jako że siedział z plecami przylegającymi do ściany w której znajdowały się drzwi, jego nieoczekiwany towarzysz najwidoczniej go nie zauważył. Zaraz... Wyglądało na to, że to jednak towarzyszka. Zaabsorbowana baaardzo dużą patelnią towarzyszka. Al Sorna przechylił lekko głowę i podparł ją ręką, łokieć opierając o kolano i otwierając jednocześnie drugie oko. Przez chwilę przyglądał się wymachom dziewczyny, by następnie wstać i przeciągnąć się lekko.

Nieoczekiwanie złotowłosą dobiegł z lewej strony dźwięk czyjegoś głosu. Po tonie mogła stwierdzić, że to mężczyzna, zaś sam głos był bardzo charakterystyczny. Nieznajomy przemówił cichym, spokojnym tonem, w którym dało się wyczuć...lekką niechęć?
- Dlatego, że od wciskania badziewi na bazarze nie będzie zależało to, czy przeciwnik nie nadzieje cię na swoje ostrze. - Ezra ziewnął cicho, zasłaniając usta dłonią. Widać było, że nadal jest lekko zaspany. Spojrzenie wężowych źrenic spoczęło na dziewczynie, gdy mag podszedł do niej. - Ale taka broń ma swoje zalety.

Na roznoszący się dźwięk męskiego głosu zdała się lekko drgnąć w miejscu, po czym szybko rozejrzeć po pomieszczeniu. Jej broń już była w gotowości, chociaż nikt jeszcze o przeciwniku nie mówił w tym momencie.
Rozglądała się dosyć nerwowo po sali – widocznie nie miała okazji poznać jeszcze tego osobnika, jednakże i on nie poznał jej, to był jednocześnie plus, jak i minus w tej chwili. Rozglądała się tak przez chwilę, aż w końcu trafiła wzrokiem niemalże w dziesiątkę. Ujrzała sylwetkę białowłosego mężczyzny o gadzich oczach, którego zdała się wyrwać ze snu czy innej drzemki. Zaraz, zaraz... Co on mówił? Czy on kwestionował ulubione miejsce Szmuglerki?
- Hmpf... Zaraz że nie ochroni przed ostrzem. - odparła, podpierając się o swą patelnię. - Mając pieniądze zdziałam więcej niż z pomocą niektórych magów. - dodała zadowolona z siebie, zarzucając przy okazji blond włosami. Jej ton głosu ewidentnie nie brzmiał już tak słodko, jak często słyszały to inne osoby, ale może i lepiej? Mężczyzna mógł uznać, że został rzucony na głęboką wodę.
- Może i ma swoje zalety, ale dopóki nie będzie całkowicie pokryta złotem, to nie znajdę takich zalet. - odpowiedziała szybko, ale jakże, o dziwo, szczerymi słowami. Prawdziwa Greed, wszystko co się jeszcze nie błyszczy nie ma widocznych zastosowań, które ona by zauważyła. Zaś przyjrzała się prędko mężczyźnie. W końcu jak wyszedł z cienia mogła go lepiej oglądnąć, a może i jej diamentowe oczęta coś ciekawego ujrzą? Ciekawe za ile sprzedałaby takie kimono na bazarze?
- Kim ty właściwie jesteś samuraju? - zapytała z lekko złośliwym uśmiechem na twarzy, analizując przy okazji swym nosem cenę jego ubioru. - Może szukasz kogoś do interesu? Wiesz, potrafię załatwić niemalże wszystko... Za odpowiednią sumę oczywiście~ - potencjalny klient? Wszystko jest możliwe!

Co zobaczyła dziewczyna? Stojący przed nią mężczyzna nie był wiele o niej wyższy, praktycznie byli tego samego wzrostu. Długie, białe włosy sięgały mu aż do pasa, zaś skóra poznaczona była czarnymi tatuażami. Szczególnie wyróżniały się dwa podłużne, tuż pod oczami. Ponadto uwagę zwracały także jego bursztynowe tęczówki z pionowymi źrenicami. Jeśli chodzi o ubiór, to nosił on białe kimono z czerwonym motywem kwiatów lotosa. Może i nie było nowe, ale właściciel dbał o nie, co dało się zauważyć. Lewy rękaw kimona zwisał luźno, pozbawiony zawartości jaką byłoby ramię. Prawe przedramię wraz z dłonią zakrywał zdobiony metalowy karwasz z przyczepioną skórzaną rękawicą bez palców.

Al Sorna wpatrywał się w dziewczynę bez słowa, zaś gdy ta zakończyła przedstawianie swoich racji pokręcił jedynie lekko głową.
- Zdawanie się na innych to głupota. Jedyne co się liczy to twoja własna siła, nie zaś ta jaką daje jakiś wydobyty z ziemi minerał. Złoto na nic nie przyda się martwej osobie, zaś jeśli nie staniesz się silna, to szybko umrzesz. Taki już jest ten świat. - odpowiedział, zaś w jego oczach pojawiło się coś na wzór pogardy. - Mam na imię Ezra.
Białowłosy odszedł kilka kroków i odwrócił się, stając twarzą w twarz z dziewczyną. Poruszył lekko nadgarstkiem, co wywołało nieprzyjemny dźwięk podobny do strzelania z palców. Na jego pozbawionej do tej pory emocji pojawił się grymas, który chyba miał być uśmiechem.
- Ta lekcja będzie za darmo. Intetsu. - rzucił krótko, ruszając z miejsca w stronę dziewczyny. Magia miecza przyspieszyła jego ruchy, znacznie wzmacniając ciało [Ezra: Szermierz 2/ Joker 1/ Siłacz 1/ Sprinter 1], pozwalając białowłosemu na wyprowadzenie potężnego cięcia z dołu.

Gdyby widział, że dziewczyna nie zdoła zablokować ciosu, to przekręci miecz, uderzając ją tępą stroną i ogłuszając. Gdyby jednak miała zaatakować go za pomocą magii, to tuż przed sobą przywoła olbrzymie czarne ostrze - ustawione pod lekkim skosem - by odbić się od niego w górę i do tyłu, jednocześnie lądując na 4 podobnych ostrzach, które utworzą za jego plecami coś w rodzaju platformy. Następnie przywoła samotne ostrze, dołączając je do swojej niecodziennej konstrukcji.

A co zobaczył mężczyzna? Dziewczynę, która swym wyglądem mogła przypominać najwyżej licealistkę. Ubrana w jasną górę od mundurku z czarnym kołnierzykiem z żółtą kokardą oraz (o dziwo) krótkich, bo nie sięgających nawet połowy ud spodenkach. Jednakże większą uwagę mogły – także – skupiać oczy o diamentowej barwie.

Ale cóż to? Jej złote zmysłu zostały urażone! Jakiś tam minerał? Przecież toż to o czyste złoto chodzi! A czy martwym się tak zaraz nie przyda? Przecież zawsze można zrobić złoty odlew truchła i prezentować się godnie nawet na tamtym świecie~
- Greed. - odpowiedziała krótkim przedstawieniem, gdy ten zaczął się oddalać. Może jeszcze nie czas przedstawiać się per ty z mężczyzną, jednak bezimienną jeszcze gorzej byłoby dawać się nazywać. Dziewczę już chciało wracać do swoich zmagań z opanowaniem broni, jednak nie było jej to dane – chyba sparing czas zacząć, przynajmniej postawa Ezry dawała takowe znaki.
- To dobrze, nie lubię wydawać zbędnie pieniędzy. - uśmiechnęła się lekko, szykując się do walki.

Na sam początek już przyzwie swe sztućce, by te mogły robić za dodatkową parę narzędzi walki z samurajem, która póki co lewitowała u boku dziewczyny. Może nie znała poziomu swego przeciwnika, jednakże nie podda się tak łatwo! Zakręci palcem wokół głowy, by utworzyć swoją królewską barierę, która miałaby obronić ją przed atakiem Ezry. Patelnia również będzie ustawiona w pozycji obronnej, by nie polegać jedynie na magii, która mogłaby być trochę wolniejsza, aniżeli może się dziewczęciu zdawać.

Jeżeli usłyszy tylko dźwięk ataku, który uderzyłby w metal, rozproszy barierę, posyłając w kierunku mężczyzny sztućce – nóż z lewej, widelec z prawej – samej biegnąc za nimi, by spróbować wyprowadzić cios z lewej strony, celując nim w bok mężczyzny.

Jednakże jeżeli będzie musiała bezpośrednio obronić się przed atakiem, pośle wcześniej sztućce w jego kierunku, by skupić na nich uwagę Ezry. Następnie, jeżeli tylko będzie jej to dane, ruszy za nimi, próbując wykonać atak z wyskoku, celując jednak w ramię samuraja, w którym ten trzymał miecz.

Przechodziła korytarzem z kroczącą u boku Vulpeculą w zwierzęcej postaci, gdy usłyszała huk dochodzący z sali treningowej. Z czystej ciekawości skierowała się ku wejściu na dość obszerną salę i stanęła w drzwiach, cicho obserwując co się na nie działo. Zauważyła jedynie dwójkę nieznanych jej członków gildii... I tyle. Nie mając nic lepszego do roboty postanowiła na trochę dłużej zostać w przejściu i popatrzeć co też ciekawego wyrabia dwójka nieznajomych. Spojrzała w dół, sprawdzając, czy lis nadal obok niej stoi, po czym wróciła wzrokiem gdzieś w dal, gdzie (chyba) walczyło dwóch człowieków.

Głośny zgrzyt metalu o metal poniósł się po sali, gdy Ezra uderzył Intetsu o tarczę dziewczyny. Na jego twarzy pojawił się lekki grymas, który chyba miał być uśmiechem. Wyglądało na to, że przynajmniej obrona jego młodszej koleżanki była całkiem mocna.

Gdy bariera się rozproszyła, dziewczyna ruszyła do ataku. Nie przewidziała jednak jednego. Jej oponent znajdował się teraz w powietrzu, około 5 metrów od niej, lewitując jakieś 3 m nad podłogą. Jak gdyby nigdy nic stał spokojnie na jednym ostrzu, tuż obok niego w powietrzu unosiły się 4 pozostałe. Z pewnością budziły respekt. Prawie dwumetrowe, czarne klingi, o szerokości 25 cm i grubości 3 cm nie wyglądały na coś co można lekceważyć. Z pewnością broń Naomi wyglądała przy nich...biednie. Nawet jeśli była wykonana ze złota.

Ostrze spadnie z góry, wbijając się w ziemię przed dziewczyną, na tyle daleko by nie zrobić jej krzywdy, jednak na tyle blisko by nie mogła zbytnio wykonać żadnego manewru. Kolejne ostrza odetną jej możliwość jakiegokolwiek uniku, wbijając się po bokach i za nią, zamykając Naomi w czymś w rodzaju klatki.

Ezra przedostanie się nad dziewczynę za pomocą swojego ostrza, w międzyczasie uważając na jej lewitujące sztućce. Gdyby go zaatakowały, to zniszczy je za pomocą Intetsu, wcześniej wypowiadając intonację zaklęcia Hartowane Ostrze, by wzmocnić ostrze:

Za jego pomocą będzie mógł z łatwością zniszczyć twory dziewczyny. Jak pozna się na jakości broni? Wykorzysta do tego swoją PWM Znawca stali, by ocenić jakość ostrzy. Gdy już się z nimi upora, to stanie znów na deskach sali treningowej, wypowiadając ostatnie zaklęcie:
- Tsukiyomo.
Maga i Naomi otoczy teraz okrąg olbrzymich, 3-metrowych ostrzy, przypominających te Ryuuzume. Nad Ezrą pojawi się bogini Tsukiyomo. Wygląda ona jak ubrana w niebiesko-srebrne kimono z motywem Księżyca dziewczyna z białymi włosami i czerwonymi oczami. W prawej ręce trzyma miecz o czarnym ostrzu pokrytym runami. Cała postać emanuje srebrnawym światłem. Za jej plecami tworzy się okrąg z ciemnoniebieskich płomieni, który jest też jednocześnie środkiem całego okręgu.

Sam Ezra powraca do swojego pierwotnego wyglądu - jego włosy znów stają się czarne, zaś tatuaże i wszelakie blizny znikają. Ponadto jego lewe ramię zostaje zregenerowane i wraca do pełnej sprawności. Podczas działania zaklęcia jest on ubrany w ceremonialną zbroję bez hełmu, która na napierśniku ma wygrawerowany znak oznaczający księżyc.  

Szermierz dobędzie Meiyo no senshi, celując w gardło swojej przeciwniczki i obserwując jak zarówno jego, jak i jej magia ulega rozproszeniu. Zaklęcie miało swoje wady, ale i sporo zalet. W obecnej chwili żadno z nich nie było w stanie korzystać ze swojej magii, zaś mag był pewny swoich umiejętności szermierczych, wspomaganych dodatkowo mocą magicznego przedmiotu jakim był jego miecz. Spojrzenie spokojnych, teraz stalowoszarych tęczówek spoczęło na Naomi, gdy odezwał się do niej:
- Trup. - powiedział spokojnie, dotykając ją lekko w szyję czubkiem miecza. - Wygląda na to, że twoje złoto cię nie uratowało.

Niczego w tej walce już się nie spodziewała, nawet szermierza stojącego na ostrzach! Nie miała kompletnie możliwości na atak, a mimo wszystko wysłała w jego kierunku złote sztućce. Honor Chytrości jej nie pozwalał na tak łatwe poddanie się, będzie walczyć do końca! Niestety, nie tylko na tym kończyły się niespodzianki od jednorękiego samuraja.

Nawet nie zdążyła zrobić kroku w tył, gdy zauważyła spadające ostrze, które idealnie spadło przed nią, a niedługo po nim jeszcze trzy kolejne. Była już w zamknięciu. Nie była to też jedyna rzecz, która spadła z góry, bo i sztućce przegrały w walce z mieczem mężczyzny, dając się przeciąć na pół.
Jednakże to jeszcze nie wszystko co się wydarzyło! Czy to już miał być pokaz siły, czy może zapewnienie, że niczego nie wykombinuje, pojawiła się jeszcze dodatkowa kobieta u boku Ezry! Była... Cóż, dla Naomi była straszna, a jej broń była jeszcze straszniejsza od tych ostrzy, które spadły wcześniej przed nią. Co gorsza, wraz z jej pojawieniem już została otoczona podobnymi w okręgu. Coś czuła, że przegrała.

Jej uwagę skupił także sam szermierz, bo wyglądał jakoś... Inaczej? No trochę bardzo, raczej by go nie poznała! Wyglądał teraz bardziej normalnie, aniżeli wcześniej. W takim razie na kogo patrzeć, jej oczy przerzucały się to na kobietę, która się pojawiła, to na samuraja, czuła się jakby już jej się wszystko dwoiło!

- Huh? - poczuła przy swojej szyję chłodne ostrze miecza. To wszystko było takie szybkie... - Prze... grałam? - zapytała się sama siebie, wypuszczając już patelnię z dłoni. - Przegrałam... - odwróciła wzrok na chwilę od mężczyzny, spoglądając po chwili znowu na niego. - Kim... Jesteś? Jeszcze nigdy nie spotkałam kogoś tak... Si-si-si... - nie umiała przecisnąć tego słowa przez gardło, nie umiała przyznać, że kogoś silnego. - Dobrego w walce... - mruknęła, czerwieniejąc lekko na twarzy. Więc tak to jest przegrać walkę? Dziwne, ciekawe. Jak droga jest przegrana?
- No to... Mam na imię Naomi... Jestem nowym magiem w Grimoire Heart. Szmuglerka, paserka, tym się zajmuję chyba lepiej. - powiedziała w końcu, przedstawiając się konkretniej. Nie zabrakło również lekkim zarzuceniem włosami, jeżeli było jej oczywiście dane. Chyba będzie musiała jakoś pogodzić się ze smakiem przegranej.

Nieźle pomyślała Irina, obserwując ich walkę, co tylko utwierdziło ją, że wbrew pozorom nadal jest słabym magiem. Uśmiechnęła się sama do siebie. Po krótkiej dedukcji postanowiła wejść na arenę i też sobie powalczyć, a co tam - Z chęcią sprawdziłabym swoje umiejętności w pojedynku z tobą. Cześć Na-o-mi - z tym pierwszym zwróciła się w stronę chłopaka, po czym uśmiechnęła się do dziewczyny wymawiając słodkim głosem jej imię. Stojący obok dziewczyny lis przemienił się w dziewczynę z uszami, ogonem, wściekłozielonymi oczami i zdobioną kataną w ręku. Lisica popatrzyła na ta chłopaka, ukazując swoje długie kły w uśmiechu, jakim go obdarzyła.