Charlotte

Słońce. Ciało niebieskie, które z rana, było odwiecznym wrogiem niewielkiej dziewczynki, chowającej się w tym momencie pod kołdrą. Była to jej jedyna obrona przed promieniami, które chciały zmusić ją do wstania. Wiedziała, że walka z nimi nie ma większego sensu. Z czasem, pod kołdrą zaczynało już brakować świeżego powietrza. Taktycznie chroniąc swoje oczy przed światłem, sturlała się z łóżka otoczona kołdrą, która była jej największą obroną.
- Onii~~ - zawołała swojego brata, by ten pomógł jej stoczyć walkę z największym przeciwnikiem jaki musiał istnieć. Nasłuchiwała, czy zbliża się ktoś do jej pokoiku, czy jednak nie. Nie słyszała żadnych kroków. W kącikach jej oczu pojawiły się łzy, kiedy uświadomiła sobie że została porzucona nawet przez starsze rodzeństwo. Świat był okrutny. Postanowiła jednak być silna, dlatego wstała i spojrzała prosto na słońce, które mocno raniło jej wzrok. Do tego stopnia, że ostatecznie zaczęły po jej policzku spływać łzy, a obraz zaczął się rozmazywać. Darowała jednak swoim oczkom i odwróciła się od kuli światła, by udać się do pokoju brata i zobaczyć czemu ten jej nie uratował. Tam go nie było. Przeszła się więc po całej chałupce, ale nigdzie nie było po nim śladu. Oznaczało to tylko jedno. Wyszedł, i nawet jej nie poinformował. A może zapomniała że ona też tu jest? Thin mówił coś o efektach ubocznych podróży w czasie. Tak rozmyślała nad tym, że można było dojrzeć jak z jej uszu wylatuje para. Coś musiało nieźle się tam zagotować. Ostatecznie zapomniała całkowicie czy był to efekt uboczny czy nie, i poszła do swojego pokoiku by znaleźć jakieś ubrania. W końcu, nie mogła pójść za nim w piżamie, którą była zwykła koszulka. Znalazła w szafie swoją sukieneczkę, po czym poszła się wykąpać, by następnie wyruszyć na poszukiwania braciszka. Jeszcze jej się zgubi i co wtedy.
Jak to do tego wszystkiego doszło...


Charlotte pojawiła się w życiu rodziny Jerome dość… spodziewanie. W końcu, tak jak każde dziecko, urodziła się po 9 miesiącach. Nie była jednak pierwszym dzieckiem Finniana i Nanayi. Lottie już dzień po swoich narodzinach była w stanie poznać swojego starszego o 4 lata brata, Ao. Z racji że była drugim dzieckiem, oczekiwania wszystkich wokół niej nie były takie wielkie jak w stosunku do jej brata. Często przyjmowało się, że to najstarsze dziecko odziedzicza rzeczy po rodzicach. Opinia publiczna również tak twierdziła, dlatego dziewczynka nie odczuwała presji otoczenia.

Dziewczynka miała szczęśliwe dzieciństwo. Rodzice poświęcali wystarczająco uwagi jej i bratu, by żadne z nich nie trzymało względem siebie cząstek nienawiści. Lottie nie czuła też potrzeby rywalizowania z bratem. Wręcz przeciwnie, często się za nim kryła kiedy ktoś z dalszej rodziny lub nieznajomy przychodził ich odwiedzić. Od najmłodszych lat podziwiała Ao i za nim łaziła kiedy tylko miała możliwość. Może to przez to jak stawiał on czoła wymaganiom innych, albo był ku temu inny powód. Dziewczynka sama tego nie wie. Cała rodzina kochała siebie nawzajem, i nie dochodziło do poważnych kłótni. Niczego małej nie brakowało.

Oczywiście, dziewczynki nie ominęła nauka i trening. Mimo wszystko, była córką mistrzyni gildii i komendanta policji, czyli wymogi nadal względem niej były. Nawet jeżeli niewielkie. Na szczęście, nie przeszkadzały jej one i chciała im sprostać. Charlotte była bardzo zdeterminowana by stać się silniejszą i mądrzejszą. W tych momentach, często jej wiecznie obecna pogodność znikała, zastąpiona wielkim skupieniem. Widać było u niej ogromny talent magiczny, nawet większy niż u brata. Kiedy miała 3 lata, pluszak którym uwielbiała się bawić od urodzenia został zniszczony w wypadku. Co doprowadziło do większego wypadku, ponieważ w smutku i płaczu, dziewczynka otworzyła swój zbiornik magiczny i wywołała dość sporą aferę, uwalniając całą moc w zbiorniku. Przez energię którą emanowała nikt nie mógł do niej podejść, pobliskie zwierzęta szalały, ziemia pękała a zwykli magowie nie mogli się skupić czując jej moc w powietrzu . Dopiero Nanaya po powrocie z misji była w stanie przedrzeć się do niej i ją uspokoić. Na szczęście, jej moc była niestabilna tylko kiedy ogarniały ją potężne emocje, więc mogła być pozostawiona w domu bez większej opieki. Rzadko kiedy jednak była taka potrzeba, bo zazwyczaj ktoś był obecny. Jak nie rodzice, to braciszek którego dziewczyna ubóstwia. Dla bezpieczeństwa jednak, część jej mocy musiała zostać zapieczętowana, i jest do dzisiejszego dnia.

Mały aniołek szybko uzależnił się od książek każdego rodzaju. Mama zajmowała się jej edukacją pod względem teoretycznym, więc kiedy zapoznała dziewczynkę z konceptem książek, ta od razu je polubiła. Czy to były historyczne, przygodowe, techniczne, romantyczne, straszne, bajkowe… nie miało to znaczenia. Pokochała czytanie chyba nawet bardziej niż brat. Pochłaniała wiedzę z nich jak gąbka pochłania wodę i sprawiało jej to radość. Czego więcej chcieć? Spowodowało to u niej częste przesiadywanie w bibliotece. Rodziców trochę to martwiło, gdyż nie spotykała się z rówieśnikami i tym samym nie zacieśniała więzi z innymi poza rodziną. Wiecznie spędzała czas z rodzicami, z bratem, w bibliotece lub trenowała magię w obecności Nanayi.

Charlotte kochała swoich rodziców na równi. Kiedy miała jakiś problem lub nie mogła czegoś zrozumieć przychodziła do rodziców, a Ci zawsze byli w stanie odpowiedzieć na jej pytania. Widać było jednak, że Lottie w sprawach magicznych wolała udawać się do Nanayi, zapewne ze względu na to, że to właśnie mama była w stanie ją uspokoić kiedy w młodości jej moc wymknęła się spod kontroli. Ona też zajmowała się treningiem ich. Mała była zaciekawiona pracą swoich rodziców, dlatego często można było ją zobaczyć na posterunku policji lub w gildii, której mistrzem była Nanaya. Tam też była w stanie trochę bardziej nauczyć się o ludziach i prawie. Nie poznała jednak żadnych przyjaciół w tych miejscach.

W wieku 8 lat, udała się do Finniana, by ten nauczył jej szermierki. Zostało to zapoczątkowane przez pewną historię którą przeczytała. Mówiła ona o znanym szermierzu Eijim, łowcy demonów Laenie, mafiozie Pheamie, złym Ezrze i wielu innych potężnych szermierzach. Szczególny wpływ na jej decyzję miała kobieta, która była 5 świętym magiem, Randia jakaś tam. Podobno także używała ona mieczyków. Co prawda przegrała z braciszkiem dziewczynki, ale nadal musiała być silna. Ich umiejętności widocznie zainspirowały Lottie, dlatego złożyła taką prośbę. Wiedziała, że jej tatko też umiał walczyć mieczykami. Dziewczynka nie trenowała jednak długo szermierki. Wolała nauczyć się podstaw, a kiedy tata zapytał jej się czemu nie chcę stać się lepszą w fechtunku, odpowiedziała że przyjdzie na to czas. Preferowała skupić się na swoich magicznych zdolnościach, i pozostawić szermierkę jako dodatek.

Charlotte, w przeciwieństwie do swojego starszego brata, nigdy nie była na misji, a tym bardziej nie założyła żadnej grupki znajomych. Opinia publiczna z tego powodu praktycznie o niej zapomniała, skupiając się na Ao który w szybkim tempie wspinał się w świecie, aż został Świętym Magiem, tak jak większość przewidywała. Dziewczynka była osobą, która najbardziej go dopingowała w osiągnięciu tego celu. Często też spędzała czas z jego drużyną, przez co trochę lepiej ich poznała. Przyjaciele Ao byli jedynymi znajomymi młodej Charlotte. Samej Lottie nie zależało na zostaniu kimś znanym i odbyciu wielu przygód. Wolała pozostać w familijnym gronie, z rodzicami i Ao, niżeli wyruszać w świat. W pewnym momencie, nawet zaczęła mówić jak to będzie bronić swoich rodziców i brata. Nie brała nawet pod uwagę faktu, że byli oni znacznie silniejsi od niej samej.

Pomimo tego, że dziewczynka nigdy nie wyruszyła na misję, posiadała niewielkie doświadczenie bojowe. Finnian kierował jej treningiem pod tym względem, bo zdawał sobie sprawę że czekają ją trudności w tym świecie. Momentami, pomimo bycia kochającym ojcem, przyjmował rolę tego złego by nauczyć Lottie jaki jest świat i czego może się spodziewać. Nigdy jednak nie złamał jej pogodnego ducha, a ta dalej go kochała i rozumiała jego działania. Nabrała dzięki temu doświadczenia, szczególnie w walce z przeciwnikami dużo silniejszymi od niej samej. W dodatku, co jakiś czas wyruszała na krótkie podróże w celu lepszego poznania świata i ludzi, a także zdobyciu doświadczenia. W końcu nie mogła zostać zbyt bardzo w tyle za bratem. Rozprawiła się nawet z mniejszą mroczną gildią, jednak zrobiła to na tyle potajemnie, że nikt nie zdawał sobie sprawy z jej udziału w tym przedsięwzięciu. Rodzice i Ao nie są świadomi do tego momentu, że coś takiego się zadziało.

Nadszedł czas igrzysk magicznych, w których występował jej starszy brat. Jak porządna młodsza siostra dopingowała go z całych sił i czasami w kącikach jej oczu pojawiały się łzy. Ze smutku, kiedy oberwał on mocno, i ze wzruszenia obserwując jego determinacje. Była ona chyba rodzinna. Może czasami powodowała u niego zawstydzenie, bo miała w zwyczaju zwracać się do niego “Onii” lub “Oni-chan”. Kiedy też wracał z misji lub przychodził do domu, często pojawiała się natychmiastowo obok niego mała istotka, która natychmiastowo go przytulała. I nie ściskała ona lekko. Czasami też losowo wskakiwała mu na plecy i próbowała go wykorzystać jako wierzchowca. Ostatecznie, nim Charlotte całkowicie zdarła sobie struny głosowe, jej brat wygrał, przynosząc zwycięstwo gildii do której należał.

Lottie grzecznie czekała na brata przy wejściu do gildii, by móc być pierwszą która mu pogratuluje. Wiedziała, że urządzają dla zwycięzców jakąś imprezę, ale nie przejmowała się tym aż tak. Charlotte nie była zbyt dobra w komunikacji z ludźmi spoza jej rodziny, przez co nie mogła się w pełni z nimi bawić. Właśnie dlatego, przyczepienie się do brata w takich sytuacja były czymś dla niej naturalnym. Czasami zastanawiała się, czy to przez nią braciszek nie miał dziewczyny, jednak szybko porzucała tą myśl. Pewnie i tak mu nie zależało na posiadaniu jakiejś. Kiedy ten udał się przewietrzyć, mała poszła za nim razem z jego przyjaciółmi. Pierwszy raz zauważyła, żeby Thin i Elira byli razem, ale nie zwracała zbyt bardzo na nich uwagi. Chociaż czasami zerkała ciekawsko.

Parę następnych momentów minęło dziewczynce błyskawicznie. Spokojnie rozmawiała sobie z bratem co teraz zamierza, kiedy to nagle gildia Ao wybuchła. Z ich rodzicami w środku. Oboje popędzili na miejsce, gdzie spotkali jakąś nieznajomą dziewczynę. Charlotte nawet nie przejmowała się nią, szukając gdzieś śladu po ich rodzicach. Nie była w stanie nic znaleźć. Lottie skupiła się na dziewczynie która zabiła ich rodziców, kiedy naruszyła ona ich przestrzeń. Charlotte wiedziała, że nie mieli z nią żadnych szans. Szczególnie, jeśli ich rodzice nie dali rady jej powstrzymać. Widząc jak ta zaczęła się zbliżać do jego brata, Charlotte instynktowie ruszyła by go osłonić. Różnica w ich prędkości była jednak zbyt duża, by dziewczynka mogła się zbliżyć do swojego brata. Ku ich szczęściu, wróg został powstrzymany przez kolejną nieznajomą osobę. A ta, musiała być jeszcze silniejsza. W oczach Lottie pojawiły się łzy, zdając sobie sprawę z tego co się stało. Straciła rodziców i była tak blisko stracenia swojego braciszka. Z tego powodu, kiedy ten zemdlał od razu się rzuciła by trochę zamortyzować jego upadek i sprawdzała czy aby na pewno on oddycha. Na szczęście, żył. A nieznajomi zniknęli. Łzom nie było końca.

Charlotte siedziała non stop w szpitalu, przy swoim rannym bracie. Nie chciała go spuścić nawet z oczu, a niektórzy lekarze poczuli jej zęby na swoich dłoniach, kiedy próbowali ją wyprowadzić. Ostatecznie, pozwolili jej zostać w jego pokoju 24/7. Kiedy ten się przebudził, ta od razu zaczęła płakać ze szczęścia i zarazem smutku, po czym wyjaśniła mu co się stało. I rzuciła się na jego szyję, kiedy nie zostało nic do powiedzenia. Na szczęście on przy niej został.

Jakiś czas później, dziewczynka znalazła się sama w domu, w którym niedawno żyła razem z braciszkiem, mamą i tatą. Zwiedzała pokoje, pozwalając sobie na zatracenie się we wspomnieniach. Nie chciała ich zapomnieć, dlatego starała się wszystko zapamiętać jak najbardziej się dało. Nawet jej pogodny duch w tym momencie nie był obecny, a dziewczyna miała bardziej poważny wyraz twarzy. Był on jednak pełen smutku. Mimo wszystko, nadal trwała żałoba. Z tego co wiedziała, Ao był w trakcie spotkania z Thinem. Nie chciała im przeszkadzać, w końcu nie była ona najlepszą przyjaciółką chłopaka który stracił niedawno swoją miłość. Podczas zwiedzania swojego pokoju, zauważyła broszkę którą dawno temu dostała od mamy. Z delikatnym uśmiechem podeszła do niej i zabrała ją ze sobą, pakując do małej kieszeni którą miała w sukience.

Wieczorem, tego samego dnia odwiedził dziewczynkę Thin i poinformował ją, że jej brat cofnął się do przeszłości. Dziewczyna bez zawahania chciała ruszyć za nim, i po tym jak przyjaciel Ao przekazał jej pewne słowa, wysłał ją do miejsca w którym znajdował się jej brat. Sama Charlotte miała do powiedzenia mu parę słówek o zostawianiu jej samej. Nie powinien czegoś takiego robić, i powinien to wiedzieć.


Dziewczynka, po zakończeniu swoich przemyśleń wyszła z wanny, wytarła się, wysuszyła swoje włosy i szybko ubrała w strój, który zazwyczaj jej towarzyszył na co dzień. Czarna sukieneczka. Po czym szybko wybiegła z domku na poszukiwania swojego brata, po drodze kupując sobie soczek by ugasić pragnienie. Pomarańczowy soczek. Taki był najlepszy. Nim go znalazła, zdążyła cały kartonik wypić i wyrzucić pusty do kosza, jak grzeczna dziewczynka. Przybrała uśmiech i ruszyła w jego stronę. Muszę być silna dla nas, to sobie mówiła. A następnie przysiadła obok niego z uśmiechem. W końcu nadal miała swojego brata!