Arianna

Przykładem była, pewna rodzina.

"Były takie sobie zarośla, nad brzegiem takiej sobie rzeki. W rzece żyły raki i ślimaki w muszlach" Gałczyński.
A za zaroślami żyli magicy. Ciepły wiaterek uginał trzcinę zamieszkałą w wodzie, było bardzo urodzajne lato. Dom był prosty, ale w swój sposób piękny. W okół unosiła się atmosfera spokoju i miłości. Duże, szklane okna przepuszczały promienie słoneczne fundując domownikom istną kąpiel w witaminie D. Wszyscy siedzieli w pokoju. Był on bardzo schludny i mało wyposażony, nic nie było zbędne. Proste, ale wygodne łóżko wypchane pierzem łabędzim. Oczywiście pozyskane w sposób nie zabierający życia żadnemu z przedstawicieli tego gatunku. Koło niego usytuowany był biały stoliczek nocny zrobiony z wytrzymałego drewna, misternie zdobiony. Na nim stał wazonik z pięknymi polnymi kwiatami, które prócz plusów estetycznych, miały także wpływ leczniczy. A koło tego wszystkiego... Stała kołyska. Cud narodzin malutkiej osóbki wprawiała wszystkich w iście bajeczny nastrój. Niepozorna istotka z dniem narodzin miała już przesądzony swój los. Tak działa przeznaczenie, że nieważne od wyborów niektórych osób, pewne wydarzenia ciągną się za nimi jak kula u nogi. A kiedy się wydarzą nie ma już odwrotu.
~Minęło kilka lat, a kołyska zamieniona została w dębowe łóżko. Dzieciaczek tymczasem leżał sobie w tym łóżeczku przekręcając się z boku na bok. Słońce niedawno wstało zza drzew, a jego promienie atakowały powieki dziewczynki, która w końcu poddała się im i rozchyliła leniwie powieki. Jednak nie spodziewała się takiej intensywności przez co musiała zaraz je przymrużyć. Przeczesała rączką czarne włosy wpadające na jej przy różowioną twarzyczkę. Rozległ się odgłos przeciągłego ziewnięcia, przypominającego ryk smoka. Właśnie, jeżeli o nich mowa to rodzice dziewczynki żyli w bliskiej przyjaźni z jednym, bardzo leciwym smokiem. Nauczył on ojca dziewczyny okiełznania żywiołu - elektryczności. Dzięki temu rodzina Izumi żyła bardzo godnie, bez ingerencji innych ludzi. Mąka, prąd, elektryczność- wszystkie potrzebne rzeczy zapewniali sobie sami. Jednak nie tylko przekazano magię, także prawdy na temat świata, wagi istnienia i harmonii. Dlatego także unikano przemocy jak tylko było to możliwe. Arianna- tak nazwana została dziewczyna, była jednak nieco bardziej wybuchowa. Ale czy można się spodziewać, że kilkuletnie dziecko zrozumie prawdy, które tylko nieliczni potrafią przyjąć i egzekwować? Sknerała, jęczała, aż w końcu wybłagała na tatusiu pierwsze lekcje magii. Dla niej sztuka magiczna była największą zagadką, najpiękniejszym aktem siły. Wstała i upięła niesforne włoski w dwa, końskie kucyki rozłożone po bokach głowy. Na nóżkach miała długie zakolanówki w niebieskie paski. Z uczuciem ekscytacji wybiegła z domu lekko trzaskając drzwiami. Matka jakby usłyszała ten dźwięk, skrzywiłaby się zniesmaczona, jednak tamta od godziny już łowiła ryby. Aria poszukując taty natknęła się na niego w lesie, oddalonego od wody jak i od domu. Był w medytacji, często mu się to zdarzało. Czarnowłosa nigdy nie mogła zrozumieć dlaczego spędza tyle czasu na siedzeniu i nicnierobieniu. Dla pełnej życia istotki to było wręcz głupotą. Od jakiegoś czasu nauczyła się mu w tym nie przeszkadzać, teraz było inaczej. Przecież on miał już dzisiaj ją uczyć, nie ma czasu na leniwienie się! Dlatego rozległ się charakterystyczny bulgot, który wydawała podczas niezadowolenia. Ot po prostu fajny dźwięk i jej się przyjęło. Mężczyzna był szczupłej postury, widać po nim było, że nie nadaje się do wojaków. Mruknął tylko i otworzył oczy. - Ehh... Co my z tobą Ariuś mamy.... Nic złego nie powiedział, nie miał serca skrzyczeć swojej jedynej córeczki za takie błahostki. Tak więc rozpoczęły się lekcje władania magią elektryczności.
~Złość wypełniała całą główkę dziewczynki. Tyle razy próbowała, tyle czasu na to straciła, a i tak nie chciało jej się udać. Tato na pewno oszukuje! Tupnęła ze złości nogą i o dziwo w końcu jej wyszło. Aczkolwiek nie taki miał być efekt- ku niebu popłynęła wiązka, którą na pewno było widać z pięciu kilometrów. Duma rozpierała dziewczynkę, jednak na pewno nie podzielał tego jej rodziciel. Nie zdawała sobie sprawy co narobiła. Mężczyzna zareagował niespodziewanie, zerwał się na równe nogi i szarpnął Arię za sobą. - Coś ty zrobiła, teraz nas znajdą!
     ~Uciekali, ze sobą zebrali to co mogli... Jednak nie udało się im.
                      ~Wojsko pojmało całą rodzinę.
"Niech zgaśnie słońce, niech pęknie niebo. Nikt się nie dowie po co i dlaczego."
Po co wojsku rodzina Izumi? Otóż ostatnio dokonano wiele przełomowych wynalazków dotyczących militariów i techniki. Zapotrzebowanie na magów elektryczności drastycznie wzrosło. Pojmowano wszystkich magów, uczono ich prostych zaklęć elektryczności, a jak trafiali się z tym żywiołem to jeszcze lepiej. Ojciec Izumi poddał się dobrowolnie, jako pacyfista jednak próbował odwieść ludzi od tego pomysłu. Nic to nie dało, spowodowało to dodatkowo, że jego najukochańsza córka została zabrana.
Zimno, zimno. Tylko zimno docierało do świadomości dziewczynki. Nagłe ukłucie bólu przebudziło świadomość Ariusi. Pierwsze co ujrzała to czarna kostka na której leżała. Dużym wysiłkiem dźwignęła się do góry. Powoli do jej umysłu powracały wspomnienia i zaczęła łączyć wątki. Ukazał jej się widok, który zabił wszystkie jej marzenia i nadzieje. Dzieci zamknięte w więzieniu, przetrzymywane bez rodzin. Bezsilny szloch dobył się z jej gardła, a inni więźniowie popatrzyli na nią w przerażeniu. Za wszelkie hałasy wszyscy byli karani. Tylko jeden chłopczyk był w stanie zareagować, na oko z dwa lata starszy od Arii. Miał różowawe włosy i złote oczy, spokojnie patrzące na świat. Mimo iż ukrywały smutek, nie było tego po nim widać. Podszedł powoli do wystraszonej dziewczynki i przytulił ją. Mała chciała mu się wyrywać, ale w pewnym momencie dotarło do niej, że i tak to nic nie da, poddała się. - Jestem Ambro. Spokojnie, nie płacz. Jest jeszcze dla nas nadzieja. Na te słowa główna bohaterka załkała ostatni raz i zamilkła wtulając się w nieznajomego. - Ja chcę do rodziców, to moja wina, że się tutaj znaleźliśmy. Szepnęła do chłopaka, a potem nie wiadomo kiedy odpłynęła do krainy Morfeusza dając sobie trochę odpocząć. Dla kilkuletniej osóbki takie przeżycia były naprawdę ciężkie, szczególnie jak się było wychowywanym w bezstresowy sposób. Gdy znowu się ocknęła Ambro nadal jej towarzyszył. Poznała więcej jego cech, był strasznie wychudzony i co najważniejsze strasznie kochany. Wytłumaczył dziewczynce co się dzieje w maksymalnie dogodny sposób, najdelikatniej jak się dało. Na początku opornie, ale z biegiem czasu zaczęła uświadamiać to sobie, z każdym kolejnym dzieckiem... Chcą użyć ich do walki z smokami, a także wytwarzać prąd. Nie rozumieli, przecież ten tatusia był naprawdę kochany, dał nawet raz polatać na sobie! Jednak gdy jakikolwiek dorosły pojawiał się w korytarzu pierś dziewczyny zamierała i bała się pisnąć cokolwiek. Już samo oddychanie wydawało się wtedy grzechem, za który może stracić wszystko co jej zostało- życie i Ambro.
Minął prawie miesiąc od pojmania rodziny Izumi, w tym czasie czarnowłosa strasznie wychudła i w jej charakterze zaczęły zachodzić zmiany. Pewnego dnia miało się pojawić kolejne dziecko, które jednak okazało się inne. Brązowowłosa była cenna dla dorosłych, tak mówili, czyli pewnie jest jednym z tych Smoczych Dzieci, o której opowiadał jej opiekun (Ambro). Wiedziona ciekawością pozostałą jeszcze z tych beztroskich dni, powiedziała coś głośniej niż szept po raz pierwszy od miesiąca. - Kim jesteś? Pytanie to zadała z trzy razy nie czekając na odpowiedź. - Kim jesteś, że uważają cię za cenną? Jesteś Smoczym dzieckiem? Nie jesteś jedynym smoczym dzieckiem tutaj, ale zawsze wszystkie smocze dzieci są trzymane w innym więzieniu. My jesteśmy zwykłymi magami. Wyciągnęła nadgarstki pokazując malutkie, tańczące błyskawice. Przez ten czas, gdy nie było strażników po tajemnie uczyła się panować nad magią wybudzoną z tak tragicznymi skutkami.
Kolejnego dnia cała rutyna więzienna została zachwiana. Przyszli źli ludzie i wyprowadzili ich na dwór. Większość dzieciaków mrużyło oczy, jednak Arianna już przywykła do mignięć, piorunów.
Mężczyzna, który był wodzem sprawiał wrażenie potężnego wojownika, całkowite przeciwieństwo tatusia. Kazał wszystkim ustawić się szeregu, tak łącznie powstała strasznie długa linia dziecinnych, wychudzonych ciałek. Koło szefa krzątał się mniejszy, mniej napakowany, ale emanujący straszniejszą aurą niż wszyscy ludzie, których spotkała. Fakt, że nie widziała za dużo ludzi nie zmieniał postaci rzeczy, że przytłaczał swoją obecnością.
- Jesteście tutaj by służyć ludzkiemu społeczeństwu pokonać ich największego wroga. Smoki, są najgorszym plugastwem jakie spotkało tą ziemię. Jednak dzięki intelekcie ludzi, na przełomie roku odbył się straszny skok technologiczny, zapotrzebowanie na prąd wzrosło, ale także na magów- najlepszą broń na smoki wspomaganą naszymi urządzeniami. Jeżeli spiszecie się dobrze w waszych zadaniach, nie zabraknie wam jedzenia, ubrań. Nawet spotkacie się z rodziną. Wystarczy tylko współpracować z nami i nie sprawiać problemów. Grzeczne dzieci się wynagradza, złe karze. Zostaniecie teraz podzieleni na grupy. Jedna będzie grupką magów i smoczego dziecka, będziecie trenowani do zabijania smoków. Dostarczymy wam odpowiedniego sprzętu do tego, więc nie myślcie, że to ponad wasze siły. Druga grupa będzie uczona na Bożych Zabójców, elitarna grupa specjalistów do zabijania ciężkich przypadków smoków, a także wytwórnia błyskawic do najsilniejszych broni ludzkości. Trzecia to będą osoby, które nie nadają się ani do pierwszej grupy, ani do drugiej. Wytwarzanie prądu będzie waszym obowiązkiem. Ci którzy trafią do trzeciej grupy nadal mają szanse na godne życie, więc nie przejmujcie się. Dla niektórych to lepiej, gdyż możliwość utraty życia pojawia się tylko w przypadku nieposłuszeństwa i buntu.
Rozpoczęła się selekcja, polegała ona na tym, że dzieciak przedstawiał się, prezentował swoją magię, a na sam koniec był specyficzny tor przeszkód. Jednak gdy przyszła kolej na Arianne i podała swoje nazwisko, z miejsca została przydzielona do najmniejszej grupy drugiej. Nie wiedziała dlaczego tak się stało, ale nie śmiała nic powiedzieć. Smocze dziecko oczywiście trafiła do grupy pierwszej. Czarnowłosa udała się na miejsce wskazane dla grupy 2, a wzrokiem poszukiwała Ambro. Serce ścisnęło jej się, gdy przyszła jego kolej. Nie wiedziała wiele o nim, jaką magią się posługuje? Jak sobie radzi, z jakiej rodziny pochodzi? Jednak jej obawy były bezpodstawne, gdyż już kilka chwil później stał koło niej dumnie podnosząc czoło pokazując palcami victorię. Mijał czas, a w grupie Ariuśki były ciągle dwie osoby, a dzieci zaczynało się kończyć. W końcu skończyło się na tym, że na Bożych Zabójców będą szkolone dwie sztuki. Dziewczyna wierzyła, że da radę, jakaś siła wstąpiła w te malutkie ciałko, było z chłopakiem, który jako jedyny pomógł jej w czasie największego zwątpienia. Traktowała go jak anioła stróża, który przyszedł na ziemię tylko ją pilnować. Jednak ten dobry humor został zabity, pojawieniem się ich nauczyciela. Tego samego człowieka, którego sama obecność wprawiała w ciarki na plecach. - Chodźcie za mną, od teraz jesteście moimi uczniami. Jestem Luwr, ale mówcie mi mistrzu.
     Tak rozpoczął się trening na God Slayera.
Znowu dygotała. Luwr posyłał w nią szeregi fioletowych błyskawic. Jej zadanie polegało na uodpornieniu się na dany żywioł. Ambro patrzył zmartwiony na dziewczynę, nie wiadomo dlaczego tak bardzo poczuwał się odpowiedzialny za nią, dlaczego tak bardzo chciał jej pomóc. Sam chłopak już dawno opanował podstawy tej magii, dlatego też czekał z zniecierpliwieniem na towarzyszkę.
       Latały czarne błyskawice niczym sztuczne ognie. Zadaniem tej dwójki było pożarcie błyskawic przeciwnika i wysyłanie jak największej ilości swoich. Nadszedł ten czas w historii, gdzie to Arianna była silniejsza. W codziennym biegu przez przeszkody także jej ciało się wzmocniło, nie tylko magia.  Z boku wyglądało to strasznie, ale pięknie. Jak taniec pełen mocy i śmierci. Jestem pewna, że gdyby oboje nie byli Gs'ami już dawno któreś z nich by umarło. Luwr kiwał głową z zadowoleniem, na większe pochwały nie było co liczyć. Był strasznie surowym nauczycielem, ale w głębi serduszka przejmował się uczniami. Nie okazywał tego nigdy, po prostu nie mógł. Był jednym z najsilniejszych magów. Do tego ostatnio dostał parę świeżaków, więc musiał utrzymywać swój autorytet. Tak się najlepiej uczy, od kogoś, kto posiada przerażającą reputacje. Strach jest dobrą motywacją do nauki, jak się przekonał najskuteczniejszą. Za rok, gdy Aria przejmie dowództwo nad jednostką bojową, Luwr przekaże jej wszystkie swoje doświadczenia związane z dowództwem. Skąd wiedział, że to ona będzie generałem? Gdyż już same jej pochodzenie daje wysoką rangę. Do tego w trakcie treningów okazała się posiadania dużego talentu taktycznego, a właśnie tego potrzeba dowódcom. Ambro zaś był jej cieniem, gdy tamtej się coś nie udawało zaraz ją uspokajał i naprawiał jej niedopatrzenia. Dzięki temu szybko się uczyła, razem byli zabójczym duetem.
Jednak nie tylko przyjaźni łączyła tą dwójkę. Z każdym kolejnym dniem, jedno dla drugiego stawało się coraz ważniejsze. Zaczęło łączyć ich coś dużo poważniejszego niż zauroczenie. Miłość, tak, w takich czasach było to coś śmiesznego i nietrwałego, ale w tym przypadku było to tak silne uczucie, że pisarze romantyczni mieliby tematy na x38324843 swoich dzieł.
Nie mieli czasu nacieszyć się tym, gdyż rok później zakończyli swój trening, a Arianna dostała nominacje na dowódcę. Oczywiście przyjęła to, dla dobra siebie jak i rodziny, która jakimś cudem nie podpadła na tyle, żeby stracić życie, no i sam fakt, że ojciec był Dragon Slayer'em pomógł wszystkim przetrwać. Rozpoczęły się ataki na co potężniejsze smoki, charakter zaczął się jej coraz bardziej kształtować. Odnajdywała się w tym co robiła, siła i potęga dawała jej radość.
Jednak wszystko co szczęśliwe w życiu dziewczyny prędzej czy później się skończy. Trafił się im bardzo ciężki przypadek, tak bardzo, że aż musieli współpracować z drużyną 1... Było to okropne ze względu na fakt, że czarnowłosa bardzo nie przepadała za smoczym dzieckiem. Zawsze ze sobą rywalizowały, a jako iż Anna miała za sobą Ambro przeważnie wygrywała i była lepiej od tamtej traktowana. Każdy wie, że jak spotkają się dwie silne osobowości dzieją się rzeczy złe.
Zmęczona Aria zaklęła pod nosem. Krwawiła z prawego ramienia, tam gdzie lód roztrzaskał jej się na skórze. Mimo iż Shirune była w swoim żywiole, także miała już powoli dość. Smok był cztery razy większy od największego spotkanego dotąd osobnika i walka toczyła się na jego terenie. Była to ogromna grota lodowa, pełna olbrzymich sopli. Ponad pięćdziesiąt osób próbowało pokonać potwora... Lecz było już za późno...
Rozległ się skowyt kruszonego lodu. Monstrum zaryczało w górę, a całe sklepienie zaczęło się walić. Widok ten był krwawy, ludzie podziurawieni wielkimi soplami. Arianna nie wiedziała co robić, dlatego stała w osłupieniu, a wielki pocisk lodu spadał na nią. Wtedy do niej skoczył Ambro i za pomocą zaklęcia lodu, w ostatnim pocałunku przemienił się w lód chroniący jego ukochaną. Zamknięta w lodzie przez 400 lat, z ciągle płynącymi łzami na policzkach Aria hibernowała aż do czasu, gdy ukochany nie mógł utrzymać jej dalej przy życiu, razem z nim. Przez ten cały czas, jej ciało osłabło, a sam Am utrzymywał ją przy życiu tyle czasu, karmiąc ją swoim MM. To było przeciwieństwo tego co się stało z nauczycielką Graya, mimo iż to samo zaklęcie. Tutaj chciano, by ona przeżyła.
Gdy powróciła do świadomości, gdy mogła się ruszyć, a słońce atakowało jej skórę, powietrze płuca, upadła bezsilna na kolana. Dopiero po chwili dotarło co się przed "chwilą" stało. Rozległ się płacz, przypominający skowyt łamanych drzew, jakby całe szczęście znikło z świata. Została sama, nie miała już nikogo. Po godzinach łkania zebrała resztki kryształu do torebki przysięgając sobie, że nie zmarnuje jego poświęcenia i przeżyje.

Umiejętności fabularne: ● Torturowanie
- posiada wiedzę na temat metod tortur

Spoiler:

Umiejętności:
● Nauczyciel [1]

Spoiler:

● Taktyk [1]

Spoiler:

● Niszczyciel [1]

Spoiler:

Ekwipunek: 5.000