Miejsce

First topic message reminder :

Coś…
Jakoś…
Gdzieś…




MG:
Czy możliwe jest aby zdefiniować koniec bez początku? Albo początek bez końca? Istnienie jednego musi być zależne od drugiego. Co nie ma końca, nie ma też początku… Czymże jest jedno małe życie wobec wieczności? Jedynie marną kroplą w bezdennym oceanie. Ile razy człowiek, zwierzę, istota może umrzeć, zanim w końcu umrze? Czy śmierć w ogóle istnieje?

Niewyobrażalny ból towarzyszył Haru. Jak mniemał już raz umarł. Prawdopodobnie umarł po raz drugi. Można umrzeć po raz trzeci? Jego szyja nieustannie krwawiła, a prawe oko nie widziało nic prócz czerwieni. Możliwe, że nawet na sekundę nie utracił świadomości. Nie pamiętał jednak tego co go zabiło, oraz jak znalazł się w miejscu. A czym było jego miejsce? Całkowitą pustką. Wielką, czarną, komnatą z cegieł. Bez drzwi, bez okien, ale skądś docierało do miejsca światło. Nie było tam nic oprócz ciszy, oraz czarnych ścian. Sam chłopak leżał na samym środku pomieszczenia na lodowatej posadzce. Wewnątrz panowała całkowita cisza.
W pewnej chwili chłopak mógł się zorientować, że jego klatkę piersiową przebijał długi, stalowy pręt, przechodzący przez serce, a wychodzący plecami. Nie uwierał go w żaden sposób, po prostu sobie był. Logicznym wydawało się, że z czymś takim żaden człowiek nie przeżyłby nawet dziesięciu sekund… A jednak… Haru czuł…
Mógł się ruszać…
Jego umysł działał…
Żył?

MG:
Siedząca postać nie była jakoś poruszona postawą chłopaka. Mężczyzna siedział dalej tak samo niewzruszony, a jego twarz była pełna obojętności. Przyglądał się jak Haru siadał i jeszcze przez długą chwilę po jego pytaniu milczał. Jak się okazało, krzesło było zwykłym krzesłem, w dodatku całkiem wygodnym. Jakkolwiek Haru chciałby zaatakować osobnika, to poczuł jak wielka moc jeszcze bardziej go przytłoczyła. Mimo, iż nie było jej widać, to jej natężenie było tak ogromne, że dałoby się na nią normalnie naprzeć. Osobnik zdecydował się w końcu przerwać tę niezręczną ciszę.
- O to samo mógłbym spytać teraz ciebie. Jeżeli odpowiem ci na to pytanie, oczekuję, że ty również dasz mi odpowiedź – odrzekł spokojnym głosem. Słowa wypowiadał powoli, tak aby Haru mógł je bez problemu usłyszeć i zrozumieć. – Jestem tym, który istnieje, a nie powinien istnieć. Jestem w miejscu, które jest, a nie powinno go być. Nie posiadam żadnego imienia. Żadne nazwy nie mają tutaj jakiegokolwiek znaczenia… - po tych słowach zamilknął i zmierzył wzrokiem Haru. Chłopak mógł poczuć, jakby błękitne oczy przeszyły go na wylot, paraliżując jego ciało. – Jestem tym, w którego rękach spoczywa twoje życie…

Zaistniały spokój podczas pogawędki idealnie kontrastował z nastrojem blondyna. Ten jeszcze nieraz próbował jakoś rzucić się do walki, czy kontynuować swoje mordercze hobby. Niestety, wszelkie próby kończyły się przytłoczeniem przez dziwną energię, która nakazywała mu zaprzestać, a po kilku próbach chłopak bezwiednie przysiadł na krześle. Warknął zrezygnowany, wpatrując się w osobnika i wysłuchując jego wyjaśnień. Cała ta pustka zaczynała go na nowo irytować, jednak nie mógł teraz nic z tym zrobić. Musiał w końcu pogodzić się z tym, że najwyraźniej nadeszła pora na cierpiętnicze słuchanie innych osób, a cały jego zapał stopniowo ulatywał. - Więc... Jesteśmy podobni, acz nie tacy sami... - wypowiedział po dłuższej chwili ciszy, w której jego umysł trawił wszelkie wypowiedziane słowa. On też znajdywał się w tym miejscu. Mu też coś oznajmiło, że nie umarł, ale nigdy też nie żył. Także jego imię straciło jakiekolwiek znaczenie, a teraz... był. Pojawił się jeden szkopuł. - Co z nim zrobisz? - odparły, siląc się na spokój, jednak nerwowe przełknięcie śliny ponownie zagościło w organizmie blondyna, a ten mógł jedynie czekać na odpowiedź. Jedyna różnica w ich egzystencji w tym Miejscu. To nie on posiadał kontrolę nad tym, co stanie się z jego osobą. To nie w jego rękach spoczywała ta moc...

MG:
Stwierdzenie Haru nie otrzymało ani potwierdzenia, ani zaprzeczenia. Miejsce stało się jakieś nienaturalnie spokojne, oraz ciche. Wszystko stanęło w impasie, jakby czas przestał płynąć i była tylko ta jedna chwila, otoczona czarną pustką.
- Sam powinieneś o tym zadecydować – odpowiedział na pytanie. – Tylko ja mam taką moc, aby ci je zwrócić. Jednakże musisz wiedzieć, że twój byt, tak samo jak mój przeczy wszelkiej logice. W świecie, który nazywasz swoim światem, nie powinniśmy nigdy zaistnieć. Ty jednak się narodziłeś, choć nie powinieneś. Twoim przeznaczeniem od samego początku, był powrót tutaj. Nie powinieneś nigdy żyć... Lecz mogę sprawić, że znowu powrócisz. Aczkolwiek moja ingerencja w świat spowoduje serię destruktywnych wydarzeń. Staną się rzeczy, które nigdy nie powinny się stać, wszystko z twojego powodu… Czy jesteś na to wszystko gotów? Czy na pewno chcesz wracać do tego świata? – zapytał, cały czas pozostając w bezruchu. Bez przerwy wzrokiem przenikał przez chłopaka.

Czas się zatrzymał, a przynajmniej jeśli w ogóle istniał. Nie miał pojęcia jak działało Miejsce, jednak był tu dość długo, a zarazem bardzo krótko. Pamięć nie sięgała tak daleko, aby to ocenić, a postrzeganie tego świata było o tyle nietypowe, że sam nie wiedział już jak odmierzać tu poszczególne elementy. Mógł się jedynie skupić na kolejnym słowotoku, któremu się przysłuchiwał z braku lepszych zainteresowań. Słowa stopniowo do niego docierały, a reakcja chłopaka, tak jak i jego rozmówcy, posiadała pewne opóźnienie. - ...muszę 'naprawić' parę spraw... - wymamrotał bardziej dla siebie te słowa, uśmiechając się mimo woli na myśl o czystej destrukcji, która pojawi się razem z nim w tamtym świecie. Nie miał żadnej pewności, że będzie to coś pomocnego, jednak wiedział jedno - z pewnością nie odpuści swojego celu. Swojego postanowienia. Swojego skarbu. Nie przynajmniej nie sprowadzi ich wszystkich tam, gdzie ich miejsce. Nie póki ich się nie pozbędzie. Nie póki nie zmaże każdego swojego błędu, jaki przyszło mu popełnić. - Chcę wrócić - powiedział z tym samym uśmieszkiem na twarzy, spoglądając na postać przesyconą prętami. Był świadom konsekwencji, jednak miał też inną świadomość. Niepewność jednej kwestii. - Co z magią? - dopytał jeszcze, licząc że nie pora na całkiem niewylewne pożegnania.

MG:
Chłopakowi widocznie bardzo się śpieszyło na tamten świat. Jego ogromny entuzjazm nawet wywołał u mężczyzny coś na podobieństwo delikatnego uśmiechu, choć tylko uniósł mu się lekko prawy kącik ust. Jednakże odesłanie nie miało odbyć się tak szybko. Osobnik dalej siedział, nie ruszając się, a Haru nie mógł wyczuć żadnych zmian energii.
- Nie myśl, że to będzie takie łatwe. Jeżeli wrócisz, zostanie ci wyłącznie miesiąc życia, chociaż to i tak dość długo… - odpowiedział w miarę sprawnie, acz w jego głosie dało się słyszeć swego rodzaju euforię. – Istnieje jednak sposób, by ten czas wydłużyć. Wystarczy, że ugniesz teraz przede mną swoje kolana, oraz będziesz mi posłusznie służył. Gdy powrócisz, zrobisz to, co ci każę, a w zamian będziesz żył…
Po czym zamilknął, a Haru rzucił pytaniem dotyczącym magii. Osobnik nie zareagował na to w żaden większy sposób. Udzielił tylko krótkiej odpowiedzi.
- Nie ma… Straciłeś ją…  

Uważnie wysłuchał tego, co miał do powiedzenia bezimienny osobnik. Mimo wszystko, ciche syknięcie wydobyło się ze strony blondyna, który spokojnie słuchał każdej kwestii. Starał się zachować spokój, być opanowanym, jednak raz po raz pojawiały się nerwowe drgnięcia. Jakby chciał doskoczyć do mężczyzny i skrzyczeć go, aby ten przestał w końcu pierdolić bez sensu. Ciężkie westchnienie poprzedzało tylko serię pytań, która miała zawisnąć w powietrzu. - Jak ją odzyskać? - padło pierwsze z nich, zapowiadając tym samym kolejne, które miały nadejść po krótkiej ciszy. - Jak zdobyć - nauczyć się? Zamienić? - dopytał się chwilę później, prawie podrywając się z krzesła. Im dłużej się nad tym zastanawiał, tym bardziej był pewien, że zdolności magiczne mu się przydadzą. Nawet nie te same, które posiadał, a ogólnie pojęte umiejętności w tej dziedzinie. Były naprawdę spore. Naprawdę ogromne i upierdliwe. - Co miałbym robić? Przykładowo - dopytał się jeszcze, acz zdenerwowany ton w końcu dał o sobie znać poprzez coś na kształt prychnięcie. Miał już powoli dość tego pieprzenia się z miłą atmosferą i pogawędkami, a gdyby nie ta energia już dawno by wszystko potoczyło się inaczej. Jego zapał względem powrotu zdążył jakoś opaść, jednak w jego spojrzeniu dało się wyczytać coś na kształt tego, że raczej ot tak stąd nie pójdzie. Nie bez odpowiedzi lub odpowiedniej mocy. Nie od razu... Mieli w końcu mnóstwo czasu, a potem - będzie musiał sobie jakoś tam poradzić. Jakoś zamknąć niewyjaśnione sprawy, czy wieka od trumien. Skończyć to wszystko.

MG:
Złość i gniew, którymi emanował Haru były w zasadzie niczym wobec ogromnej mocy. Zarzucał pytaniami mężczyznę,  ten tylko mu się przyglądał, jakby chłopak był pełzającą pod jego butem mrówką. Wyglądał na dość zmęczonego i znudzonego. Mrugnął powoli, co Haru mógł odczuć jakby coś wstrząsnęło ziemią. Był całkowicie bezsilny, a kiedy poderwał się agresywnie ze swojego krzesła, osobnik lekko poruszył palcem, a niewidzialna siła z powrotem usadowiła Haru na miejscu, wciskając go w czarne oparcie.
- A jak ją zyskałeś na samym początku swojego bytu? Czyż nie była w tobie od zawsze? Przestała istnieć, ponieważ nie mogła istnieć. To i tak mała cena wobec twoich błędów… Myślisz, że wszystko można tak łatwo przywrócić?– powiedział w tak sposób, jakby mówił do przygłupiego, małego dziecka, cały czas zachowując przy tym spokój. – Nie odzyskasz jej… Na pewno nie tutaj – dopowiedział i jeszcze raz mrugnął. Zaś wszelka myśl o jakiejkolwiek agresji wobec tejże istoty zaczęła wzbudzać w Haru przeogromny lęk i strach, taki którego nie był w stanie w żaden sposób powstrzymać. Jego słabość była zbyt wielka.
- Wszystkiego się dowiesz w odpowiednim czasie – w ten sposób wyjaśnił wszelkie pozostałe kwestie.

Nie do końca pojmował działanie tego miejsca, jednak nie mógł na nic narzekać. Mógł jedynie poddać się nurtowi zdarzeń, spoglądając na to wszystko z pewnego dystansu. Wkurwionego, zdenerwowanego, zirytowanego dystansu, który w magiczny sposób zdawał się być non stop tłamszonym. Westchnął jedynie ciężko, wyrażając tym samym całą swoją rezygnacje, aby następnie przenieść spojrzenie na osobnika. Niezbyt obchodziły go efekty towarzyszące jego gestom, jednak wiedział, że walka - przynajmniej na razie - nie jest mu wskazana. - Tak. Jak ją zdobyć? Co mi po tym wszystkim? - powtórzył się, drążąc bezcelowo jeden temat, jakby nie chciał dać do zrozumienia tego, że nie odpuści. Przynajmniej nie podejmie się pewnie żadnych działań bez uprzedniego otrzymania do nich środków, a on - chciał jedynie drogi, czy sposobności, żeby nie utracić wszystkiego. Nie stracić szansy na to wszystko. Z tego właśnie powodu czekał, a jakby uzyskał satysfakcjonujące odpowiedzi... przystanąłby w końcu na odpowiednie warunki.

MG:
Mimo iż uparcie trzymał się jednego tematu, Haru najwidoczniej nie zdawał sobie sprawy z tego jak bardzo był na straconej pozycji. Bezimienny mężczyzna nie zrobił nic, a chłopaka nagle zaczęła okropnie boleć głowa. Tak bardzo, że aż spadł z krzesła. Nie był już w stanie opierać się dłużej ogromnej mocy. Ta jakby spenetrowała całe jego ciało i umysł. Każde spojrzenie w stronę osobnika, było jak spojrzenie na słońce. Samodzielne myślenie stało się czymś niewyobrażalnie trudnym.
- Jesteś bardzo porywczy… Lecz powinieneś zrozumieć, że gdy jedne istoty są pod tobą, inne zdecydowanie górują. Jeżeli tego nie zrozumiesz, umrzesz o wiele wcześniej, niż ożyjesz… - powiedział stanowczo, ale spokojnie. Pytanie, które zadał Haru zostało zignorowane. Otrzymał już na nie pytanie. I jakakolwiek upartość, czy też złość, nie była mu w tej chwili wskazana.

Nie wiedział, co się stało. Jego sytuacja w żaden sposób go nie satysfakcjonowała go, jednak musiał się z nią jakoś pogodzić. Każde spojrzenie kończyło się tak szybko jak tylko próbował go dokonać. Wszystko po to, aby ostatecznie wykonać odpowiednie gesty, które zostały wcześniej wspomniane. - Niech będzie... - syknął jedynie, próbując przykucnąć i spojrzeć w kierunku mężczyzny, przez co zamknął oczy jak podczas prób patrzenia na słońce. Wszystko po to, aby następnie skinąć głową nie mając lepszego wyjścia. Miał zamiar jeszcze wrócić do niezamkniętej kwestii magii, jednak najpierw musiał mieć jak i do czego wracać. Miał tylko nadzieje, że to wszystko jakoś się opłaci, a poza tym czekał na to, co nastąpi dalej. Czekał na... sam nie wiedział co.

MG:
Nie był w stanie dostrzec uśmiechu, który pojawił się na ustach bezimiennego. Choć przytłaczająca moc nie zmalała, to jednak nie była już taka nie do zniesienia, kiedy Haru uklęknął. Chwilę później osobnik wstał ze swojego tronu, a jeszcze większa energia rozeszła się po miejscu. Nie jaśniał już tak bardzo i chłopak mógł na niego spojrzeć w pełni jego okazałości. Przebijające go pręty były zarówno czymś strasznym, a tak samo sprawiały wrażenie niezwykle wspaniałych, jakby stały się nagle czymś pociągającym.
- A więc, stało się… W ten oto sposób stanie się to, co nie powinno się nigdy stać - rzekł bardziej do siebie, niż do Haru. – To co nie powinno istnieć zaistnieje, wbrew logice i wszelkiemu porządkowi. Wszystko z powodu drobnego błędu… Każdy błąd niesie ze sobą konsekwencje, to jest ich zasada. Lecz będą teraz skutki bez żadnej przyczyny. Pojawią się zaplanowane przypadki. To co nazywane jest przeznaczeniem, zaprzeczy samemu sobie. Wszystko wbrew wszystkiemu. Nic stanie się wszystkim, a wszystko w nicość się obróci. Zniszczona zostanie logika. Powstanie paradoks paradoksu. Zrozumiane przestanie być zrozumiałe. Wszystko z powodu wydarzenia, które nie miało prawa mieć miejsca ani w czasie, ani w przestrzeni… - to powiedziawszy pochwycił pręt, który Haru miał wbity w serce.
- Czy zadecydowałeś ostatecznie? – dopytał.

Oczekiwał czegoś więcej. Pragnął jakiegokolwiek wydarzenia, jednak żadne nie nadchodziło. Słowa i fakty z jego otoczenia stopniowo napływały mu do świadomości, jeśli dalej taką posiadał. Nie miały one zbyt wielkiego sensu. Tworzyły istny chaos, który miał wkrótce nadejść. Zamęt przelany morzem krwi i łez, która potokami zaleje ich świat. Martwi staną się żywymi, a ci z kolei pomrą wszyscy. Kąciki ust mimowolnie drgnęły mu ku górze. Mimo wszelkich bodźców - cieszył się. Odpowiedź jednak nie nadchodziła. Wahał się? Naprawdę, wątpliwe. Jedynym, co go powstrzymywało przed jej udzieleniem była wizja tego, co nadejdzie. Czystej destrukcji i końca wszystkiego. Wspaniała prognoza, która jawiła się w jego głowie wraz z widokiem pręta, który lada moment mógł zniknąć na wieki. Starczyło już tylko jedno słowo. Odpowiedź na każde pytanie. - Tak.

MG:
Swego rodzaju radość zaczęła wypełniać Haru, podobnie jak dziwny entuzjazm. Do tego doszła jeszcze jakaś dziwna energia, której nie czuł od tak dawna. Od czasu aż wyruszył do Oak w jakimś nieznanym sobie teraz celu. Przybył tam po coś, lecz nie pamiętał po co i potem znalazł się w Miejscu. Licznego rodzaju odczucia, oraz wspomnienia powróciły. Wszystko jednak zostało dotknięte klątwą Miejsca. To co było kiedyś nie było już takie samo. Niemalże wszystko się zmieniło. Długo mógłby szukać przyczyny tego wszystkiego, ale nigdy nie udałoby mu się jej odnaleźć. Może dlatego, że nie istniała. Stało się to przypadkiem, albo w jakimś konkretnym celu. Cokolwiek to było, nie miało sensu. Nie dało się tego wytłumaczyć w żaden logiczny sposób.
Dłoń bezimiennego zacisnęła się mocniej na pręcie. Wszelkie uczucia Haru zostały jeszcze bardziej spotęgowane, a mężczyzna uśmiechał się coraz szerzej. Miejsce dookoła niego zaczęło się jakby rozpadać. Ściany zbliżały się i oddalały jednocześnie. Wszystko zapadało się samo w sobie i znowu powracało. Powietrze falowało, tak samo jak czarna posadzka, która zaczęła w pewnej chwili lśnić na biało.
- Kimkolwiek jest Bera, którą nosisz w sobie, nie powinna wiedzieć co tu się stało. Najlepiej gdyby nikt o tym nie wiedział. Żyj tak, jakby to co tutaj się działo nigdy się nie wydarzyło, ale nie zapomnij komu służysz i komu zawdzięczasz swoje życie… Szukaj, a odnajdziesz! I nie próbuj rozumieć, ponieważ to nie będzie ci potrzebne! – zakrzyknął, a potem ogromna ilość energii została uwolniona. Cały świat jakby się rozerwał, w tym również sam Haru. Biały przebłysk sprawił, że chłopak już nic nie widział. Słyszał jakieś dzwonienie w uszach, oraz coś nim strasznie mocno trzęsło od wewnątrz, jak i od zewnątrz. Jego całe ciało zostało sparaliżowane. Wszelkie kończyny złapał okropny skurcz. Mięśnie spięły się, a potem powoli się rozluźniały. Po jakimś czasie nastała cisza, pustka i samotność, typowa dla Miejsca. Jednakże tym razem Haru nie czuł niczego. Zobaczył za to jak bezimienny trzymał w ręku metrowy pręt, który ociekał mroczną aurą. Chłopak zauważył, że nie miał już go w swoim ciele. Potem osunął się bezwładnie na ziemię, której ostatecznie nie poczuł…


Obudził go silniejszy podmuch wiatru. Było dość chłodno. Najwidoczniej chłopak zasnął gdzieś na zewnątrz, z głową w trawie. Znajdował się na zielonej łące, kilka metrów od siebie mógł zauważyć niewielki staw, przy którym rosło drzewo. Jego liście szumiały. Wszystko było takie niezwykle żywe. Znów mógł poczuć świeże powietrze, oraz przyjemny dotyk natury. Niedługo po przebudzeniu poczuł bolesny uścisk w swojej piersi. Obok niego leżał długi czarny sztylet. Do tego doszedł nieprzyjemny ból w okolicy szyi. Zaś kiedy spojrzał w niebo, mógł zauważyć, że było ono obrzydliwie zielone…

Haru:
+ Życie
+ 60 PD
+ Czarny sztylet, długość ostrza to 30 cm, w najszerszym miejscu ma 3 cm.
+ Usunięty efekt wywołujący mdłości na widok krwi, oraz naprawione działanie zmysłów i poczucie równowagi.
+ Blizna na wysokości serca, oraz druga przechodząca przez szyję.
+ Zablokowana magia, oraz zbiornik magiczny
+ Nie pamięta wydarzeń z misji Istnienie, to co się wydarzyło się w Miejscu pamięta jak najbardziej
+ Pozostał jeden fabularny miesiąc życia, lecz czas ten będzie można w jakiś sposób wydłużyć.

Możesz jeszcze dać z/t.