Dom Darksworthów

First topic message reminder :

Na skraju Ery, w miejscu gdzie kończy się wielkie miasto, a zaczyna się Las, stoi dom. Właściwie można by opisać go tylko jednym słowem. Nie jest ani mały, ani specjalnie duży, ot w sam raz dla 4 osobowej rodzinny. Zbudowany z cegły, stalowy dach, pomalowany na biało. Otoczony kwiatowym ogrodem i drewnianym płotem. Niedaleko stoi jeszcze jeden budynek, z którego non stop dobiegają odgłosy uderzenia młotem o metal. To kuźnia. Nie zachwyca swoją wielkościa, ale wystarcza. W takim właśnie miejscu mieszkają Darksworth'owie.

Fem zatrzymał się na dróżce prowadzącej do jego rodzinnego domu i potrząsnął lekko Abi, aby ta się obudziła. Przez cała drogę od dorożki, siedziała mu na barana i spała, oparta o jego głowę. Fem przyjrzał się z daleka budynkowi i westchnął. Nie był tutaj tak dawno... Dużo się pozmieniało w świecie, ale to miejsce cały czas wyglądało tak samo. Dziewczynka przetarła oczy i rozejrzała się niepewnie po okolicy.
-Dzie jesteśmy?-zapytała wciąż zaspanym głosem.
-To mój dom. Tutaj dorastałem.-odpowiedział czarnowłosy po chwili namysłu i zdjął dziewczynkę z głowy, po czym postawił ją na ziemie i złapał za rączke. -Chodź. Poznasz moich rodziców i moją siostrę...-kiedy mówił te ostatnie słowa, ugryzł się w język i zdał sobie sprawę, że powiedział tylko o jednej. Bo Nimue uciekła z domu tak jak on... Ale nie miał z nią kontaktu już od dawna... W dodatku była w LS z tego co się dowiedział, a ta gildia nie dażył go za wielkim szacunkiem, więc nawet nie próbował się czegoś dowiedzieć. Mógł mieć tylko nadzieję, że wróciła do domu. Szczęśliwie. Ruszył ścieżką, wolno stawiając kroki i ciągnąc za sobą wciąż na wpół śpiąca Abigail. Sam lekko się denerwował wizytą. Zatrzymał się przed drzwiami i trzy razy zastukał.
... A może nikogo nie było w domu?- pomyślał z nadzieją.

Czarnowłosy zaciekawił się słyszać o Onikiri. On nic takiego nie słyszał. Ale ciężko, żeby dochodziły do niego jakieś plotki, skoro wszyscy się go bali, albo nim gardzili. Mało z kim rozmawiał. Zanotował w pamięci informacje od ojca.
-Wpadnę tam jak tylko będę mógł.-powiedział, uśmiechając się niepewnie. Onikiri... W tej sytuacji, kiedy Kumokiri, jego ukochany miecz, znikło, kolejna legendarna broń mogła sporo mu pomóc. Brakowało mu w arsenale zwykłych mieczy. Miał teraz Doujigiri, katane i Raikiri, wakizashi. Ciężko było by tym walczyć, jeśli musiałby zmierzyć się z kimś w zbroi. W każdym razie...
-Dobrze, tato, nie będę Ci już przeszkadzał. Hibiki mówiła coś o dużym zleceniu, pewnie chcesz popracować. Pójdę porozmawiać z mamą.-powiedział, po czym wstał i wyszedł z kuźni, zostawiając ojca samego z myślami. Wrócił do domu i zaczął szukać matki.

Abigail świetnie bawiła się w towarzystwie Hibiki. Kiedy była w Fairy Tail, nie miała tam zbytnio kontaktu z dzieciakami w jej wieku, a już w szczególności z innymi dziewczynkami. Zaś siostra czarnowłosego, jak zwykle energiczna, stanowiła dobre towarzystwo dla blondynki. Fem uśmiechnął się, widząc córkę w tak dobrym humorze i zmierzwił jej włosy, kiedy przechodził koło niej.
-Daj im się bawić. Pomogę Ci.-powiedział do mamy i również zaczął sprzątać zostawiony przez dziewczyny bajzel. W końcu to dzieci, muszą się wyszaleć. A miło było patrzeć na tak ucieszoną Abigail.-Nie wiem, mamo. Chciałbym zostać dłużej, ale nie mogę... to niebezpieczne dla was wszystkich.-odpowiedział, chociaż ostatnie prawie wymruczał pod nosem. Sprzątając wraz z matką, poczuł się jak dawniej, kiedy sam był dzieciakiem i musiał zbierać pozostawione przez siebie klocki. Uśmiechnął się na samoi wspomnienie.
-Chyba będzie już z rok. Albo dłużej. Spotkałem ją w Koh.-rzucił, po czym spojrzał na matkę i wiedział, że ta chciałą wiedzieć o jego córce więcej. W sumie... czemu nie. Należało jej się wyjaśnienie.-Mamo, w tej twierdzy walczyliśmy na śmierć i życie z Inkwizytorami. W każdym pokoju był kolejny do pokonania i tak dalej, aż w końcu docierało się do ich szefa. I wyobraź sobie... zamek pełen wrogów, przed chwila udało Ci sie pokonać jednego przeciwnika, wchodzisz do pokoju i co widzisz...? Dziewięcioletnią dziewczynkę. Z lizakiem. I człowiek nei wie co robić. Z jednej strony wie, że Inkwizycja mogła zrobić z niej maszyne do zabijania, ale z drugiej to tylko małe, nie ogarniające sytuacji dziecko. Nie mogłem jej zabić. Ryzykowałem własne życie, ale  nie mogłem.-urwał i zajął się sprzątaniem. Potem kiwnął głową na znak, że tak, z chęcią zje i wrócił do opowieści.-Nie wiem, czy w Romerum miała jakąś rodzinę. Po Koh zabrałem ją ze sobą do Fiore. Opiekoewałem się nią, dopóki... do tamtego incydentu. Musiałem oddać ją na wychowanie do Fairy Tail, ale to gildia magów, a nie żłobek. A ona to Inkwizytor. Nie mogła zostać tam na długo, bo w końcu Rada odkryła by ją i zabrała. I nie wiadomo co by z nią zrobili. W końcu wyszedłem ze szpitala, ale byłem jeszcze zbyt niebezpieczny, żeby po nią wrócić. Dopiero niedawno odebrałem ją Wróżkom. I o to jesteśmy.-skończył swoją wypowiedź patrząc w oczy matki.

Fem spojrzał na matkę z zaciekawieniem. Wiele robiła w swoim życiu? Uśmiechnął się zawadiacko do niej i uniósł jedną brew. Czarnowłosy zastanowił się chwile nad tym, co wiedział o swojej matce... W sumie nie wiele. A na pewno nie szczegóły z jej historii. Nie chciał się jedna dopytywać, więc nie powiedział nic.
- Nie lubię o tym mówić, wiesz? To dość... kiepski kawałek mojej historii -mruknął, grzebiąc widelcem w ciastku. Chwile milczał, delektując się smakiem wypieku, upił trochę herbaty i kontynuował. - ...Na turnieju magicznym zabiłem człowieka. To nie powinno się w ogóle zdarzyć, organizatorzy mieli o to zadbać... Ale coś się stało i go zabiłem. Ściąłem mu głowę... Wiesz, na co kiedyś chorowałem. Właściwie, chorowałem dalej kiedy uciekłem z domu. Nie przeszło samo z siebie. Zabiłem go i zwariowałem. Zostałem zmuszony do leczenia się w psychiatryku, ale wyszło mi to chyba tylko na gorzej. Gadałem tam z królikami mamo. Tam wszędzie było pełno królików - umilkł na chwilę, wpatrując się w matkę pustymi oczami. Na chwile odpłynął. Potem potrząsnął głową i zjadł jeszcze kawałek ciasta.
- To trochę też moja wina. Turniej odbył się zaraz po walkach z inkwizycją, a wtedy walczyliśmy aby zabić. Albo przeciwnik zginie, albo ty. I ja walczyłem właśnie tak. Instynktownie... Ale on też chciał mnie zabić, czułem to. Dlatego poniosło mnie i... umarł - westchnął, dopił herbatę i uśmiechnął się do matki. - Nikt nie robi tak dobrego ciasta jak ty - stwierdził. Nie wiedział, czy to przez tak długą rozłąkę, czy tylko mu się wydawało, ale Mae była inna. Bardziej... surowa. Jednocześnie bardzo kobieca. I przeszło mu nawet przez myśl, że wie na co poleciał jego ojciec. I pewnie też zakochał by się bez pamięci w takiej kobiecie jak jego matka. Zaraz jednak skarcił się za tą myśl. Co mu w ogóle przyszło do głowy? Z odpowiedzią na ostatnie pytanie zwlekał. W końcu jednak mruknął niepewnym głosem:
- ...Mówiąc szczerze, chciałbym, że została tutaj z wami... - urwał, po czym pośpiesznie dodał: - Wiem jak to brzmi, wracam po latach i proszę o coś takiego. Ale ona nie może ze mną zostać. Nie nadaje się na ojca. Jeszcze nie. W moim towarzystwie nie będzie bezpieczna. Jestem magiem, nie mogę targać jej wszędzie ze sobą. A zostawić w domu samą? 10-latkę? Inkwizycja nie nauczyłą jej zbyt dużo. A ja nie chce być tacy jak oni. Nie mogę uczyć jej jak walczyć mieczem, a ona nie może oglądać jak jej ojciec zabija złoczyńców. Chciałbym, żeby wychowała się na normalną osobę. Tu będzie miała Ciebie. Tatę. Hibiki... - urwał na chwilę.
- Oczywiście będę przysyłał wam pieniądze czy coś... - znowu przerwał, tym razem na dobre. Nie patrzył już na matkę. Wstydził się. Był zakłopotany.

Spodziewał się raczej mocnego opieprzu ze strony mamy, coś w stylu "ZWARIOWAŁEŚ?" albo "PRZYSZEDŁ PO 2 LATACH I CHCE CZEGOŚ TAKIEGO?", ale z drugiej strony znał swoją matkę na tyle, że zdawał sobie sprawę że tego nie powie. Jednak wolał nastawiać się na najgorsze, niż spodziewać się dobrego, a potem się zawieść. Ze spokojem wysłuchał Mae, jednak nie dał rady ukryć radości z faktu, że ta się zgodziła. Przeszło mu nawet przez myśl, że matka spodziewała się tego od momentu, kiedy pojawili się w drzwiach. To była Mae Darksworth, jej nie da się oszukać. Uśmiechnął się do mamy, po czym wstał i przytulił ją do siebie.
-Dziękuje mamo.-mruknął. Chwile trwał tak, po czym puścił rodzicielkę i znowu usiadł.-Czuje, że twoją historia będzie ciekawsza od mojej mamo. Mogę prosić jeszcze o kawałek ciasta?-dodał. Kiedy już wszystko było pochłonięte, wstał.
-Wiem, że to była krótka wizyta, ale już zdążyłem zebrać w morde od taty i zjeść twoje pierogi i ciasto, więc to prawie jak bym był w domu cały tydzień.-uśmiechnął się, po czym dodał.-Ale na mnie już czas. Pożegnam się tylko ze wszystkimi i ruszam.
Poszukał Abigail i wyjaśnił jej sytuacje. Prawdopodobnie będzie płakać i znowu go pobije, ale jest mądra i zrozumie. Zresztą będzie ją odwiedzał. Przytulił też swoją siostrę i cmoknął ją czule w policzek. I kategorycznie zabronił jej uciekać z domu. Co z tego, że mrugnął do niej porozumiewawczo kiedy to mówił. Potem poszedł ostatni raz pogadać z ojcem i matką.

Pheam pamiętał Mae zupełnie inaczej, być może dlatego, że jako dzieciak postrzegał jej osobę tylko przez pryzmat rodzicielstwa. Teraz, jako dorosły mężczyzna, dostrzegał w matce to, czego wcześniej nie widział. Nie była już tylko mamą. Ale nie przypominał sobie, że była takim... złodupcem. Najlepsze w tym wszystkim było to, że naprawdę przejął się słowami matki, bo patrząc na  nią, widział, że ta nie żartuje. Była magiem, ale aż tak potężnym? Tak naprawdę nigdy jej o to nie pytał. Nie słyszał tez jej historii, jak nim została i czy wcześniej należała do jakiejś gildii. Znał ją tylko jako swoją rodzicielkę. Teraz żałował trochę, że nie poznał jej lepiej i nie miał na to czasu. Kiedy był dzieckiem obchodziło go zupełnie co innego...
... Wziął od ojca Raikiri i jeszcze raz zachwycił się kunsztem dawnych kowali. Teraz rzadko widywało się tak piękne i jednocześnie wytrzymałe bronie. Wsunął wakizashi do sayi, która cały czas nosi przy sobie i uśmiechnął się do ojca.
-Dziękuje tato. Za wszystko.-uściskał go ostatni raz i odwrócił się plecami do domu. Abigail pewnie będzie płakać przez wiele dni. Ale nie mógł zabrać jej ze sobą. Zatrzymał się jeszcze na chwile, uporządkować ekwipunek, a potem ruszył w poszukiwaniu przygody.
/ z.t