Dziedziniec

First topic message reminder :

Sporej wielkości dziedziniec, stanowiący zarazem swoiste centrum Calthi. Przy nim bowiem znajduje się swoisty ratusz osady, a także ścieżki prowadząca i do kopalń, i do pól uprawnych. Wyłożony w miarę ściętymi kamieniami, pełni też rolę jednego z targów. Z reguły znajduje się tu dość wiele osób, organizowane są jakieś przemowy czy też imprezy.



To właśnie w tym miejscu mieli spotkać się magowie. Lekko odizolowana, acz dobrze rozbudowana osada zaczęła ostatnimi czasy mieć problemy. Zaginięcia ludzi, a także najprawdopodobniej oszalały mag w jednym z domków. Mieszkańcy się bali, dlatego też dali ogłoszenie, licząc, że jak najszybciej uda się rozwiązać ich kłopot. Z reguły pełen ludzi plac niemalże opustoszały. Kilka straganików i kilku kupujących, a do tego jeden mężczyzna w średnim wieku, chodzący w kółko z zwiniętym w rulon papierem w dłoni.

Walka z tym... bytem nie tyle co była wyczerpująca fizycznie, a psychicznie.
Mimo, że od zawsze miałem styczność z ciemnymi mocami nieprzyjaznych i złowrogich yokai, tak ta czarna magia była mi... nieznana, złowroga, mordercza. Wypełniała całe pomieszczenie, wkradała się do umysłu... Wiedziałem, że to jeszcze nie koniec. Następnym razem będę przygotowany. Czas odwiedzić kilka starych przyjaciół i zmusić ich do wypicia czarek lojalności. Przy kolejnej okazji ciemna strona pozna, czym jest moc Króla Yokai. A wtedy nie będzie żadnych portali, żadnych drzwi; żadnego zakamarka, w którym mogłaby się przede mną schować. Dopadnę ją i zniszczę w zarodku... I już więcej nie będzie niepokoić miasteczek, czy to takich jak ta, czy jakichkolwiek innych.
Otrząsnąłem się z rozmyślań i na prośbę Tizzara pomogłem mu ściągać ciała, zanosząc je do Arturii, by ta mogła je opatrzyć.
Na koniec wszystkich wypadałoby wynieść na dwór i zwołać ludzi do pomocy. Trzeba donieść wszystkich do szpitala, a jeśli takiego nie ma, to do domów, by tam lekarz mógł ich odwiedzić i pomóc w rehabilitacji. Z pewnością te mroczne siły odcisnęły na nich piętno. Trzeba będzie mieć na to miasteczko oko jeszcze przez jakiś czas... Nie wiadomo, gdzie demony teraz uderzą.

Eugenius był czysty. Nie miał już w sobie żadnej negatywnej czy mrocznej energii. Ale widać było, że był wewnętrznie wyczerpany.
-Wezwałem już pomoc. - powiedział cicho, pomagając Arturii opatrywać rannych. Wielu miało bowiem jakieś skaleczenia bądź trochę bardziej poważne rany, które trzeba było zwyczajnie zabandażować bądź przemyć -Utrzymam ich w tym stanie, aż nie będą w szpitalu. - dodał po chwili powoli, próbując złapać oddech, a następnie się tłumacząc -To było jakiś miesiąc temu. Przyszedł do mnie, chwilkę porozmawialiśmy, pokazał mi niektóre z tych symboli oraz książkę z innymi. Zapytał się czy mógłbym na tej podstawie stworzyć własne kręgi. Stwierdziłem, że byłoby to możliwe, jednak bez odpowiedniego typu magii to niemożliwe. Wtedy... mnie opętał. Chyba tak można to określić. Najpierw poznawał moje zdolności, zmuszał do określenia wzorów potrzebnych do otwarcia bramy... chyba Avalonu. Tak to nazwał. - mówił, co jakiś czas kaszląc -Potem, wykorzystał moją magię, bym wpływał na ludzi w podobny sposób co on, pierwotnie miały być trzy ofiary śmiertelne, udało mi się jednak wpłynąć na samego siebie, przez co wszyscy przeżyli, jednak... więcej było poszkodowanych. Pani policjant... proszę mnie aresztować, muszę odpowiedzieć za to, co zrobiłem. - mówił spokojnie, dopiero na ostatnim zdaniu całą swoją koncentrację skupiając na Arturii.

Ejji: 27 MM | | Kuchiku-kan mōdo 2/2, Anchimajikkumōdo 2/3
Arturia: 3 MM | |
Liang: 80 MM | | Yamata no Orochi 6/8

Arturia wysłuchała słów maga. Wiedziała, co musi zrobić i nie podobało jej się to...
- Magu Eugeniusie z Calthy... - rzekła smutno ale stanowczo - ...jesteś aresztowany w imieniu Policji Magicznej i Rady Magii, za porwanie, przetrzymywanie i torturowanie. Masz prawo zachować milczenie. Wszystko co powiesz, może być użyte w sądzie przeciwko tobie. - po czym dodała, już nie tak formalnie - W raporcie napiszę, że według mnie działania pańskie były nieumyślne, a pan został opętany i tak naprawdę jest pan jedną z ofiar tego człowieka. Jeśli przełożeni mi pozwolą, będę kontynuować śledztwo w sprawie tego mężczyzny, który przed chwilą nam uciekł. W trakcie rozprawy, jeśli nie zdarzy się nic zmieniającego moje zdanie, będę zeznawać na pana korzyść. Nie mogę jednak w tym momencie pana wypuścić.
Uzupełniła też:
- Będę towarzyszyć panu w eskorcie rannych do szpitala i osobiście odstawię pana na najbliższy posterunek policji.
Żałowała, że tak mało wie. Miała Nadzieję, że uda jej się rozwiązać zagadkę tego chudego mężczyzny...
Odwróciła się też do chłopaków z uśmiechem, ale też poniekąd z zawstydzeniem...
- Dziękuję za pomoc w imieniu Policji Magicznej. Heh, z bólem to stwierdzam, ale zrobiliście więcej niż PM. Królestwo może być z was dumne.

Czy mogę coś jeszcze do tego wszystkiego dodać? Nie odzywam się przez całą rozmowę Pani Policjant ze staruszkiem… Szlachetne postępowanie z jego strony, co tu dużo mówić. Nie będę się wtrącał. Mógłbym co prawda nagrodzić wszystko oklaskami, ale to nienajlepszy moment na takie rzeczy... Po zdjęciu ostatniej z ofiar, wycieram ręce w ubranko i czekam, aż wszelkie formalności zostaną załatwione. Chociaż w sumie…
-Jaką magią pan się posłużył, że się pan mu… sprzeciwił? – dopytuję. Ta wiedza może przydać się na przyszłość. Potem odczekać, aż odpowie, lub nie. -Ma pan wciąż ze sobą tę książkę? Albo wie pan co to była za książka? – pytam jeszcze w międzyczasie. I nie, że chce ją zabrać! To tylko taka dobra sugestia, żeby coś z nią zrobić, by nie wpadła w niepowołane ręce i coś takiego znów się nie wydarzyło! Gdyby jednak nikt o to się nie zatroszczył, mogę ją wziąć do siebie na przechowanie… W końcu może być w niej po części wyjaśnione, co właśnie tutaj zaszło. A jeśli jej tu nie ma, no to trudno… Problem po części rozwiązany. – Będzie można ją jakoś... zobaczyć?
-To chyba by było wszystko… - dodaję na koniec. Coś jeszcze mnie tu trzyma? Czy mogę już sobie iść? Obserwuję, jak pani Arturia wykonuje swoją powinność względem Eugeniusa. Czy to dobrze, czy źle… Nie mnie to oceniać… Na jej wypowiedź odpowiadam lekkim uśmiechem… Właściwie to nie zrobiliśmy nic wielkiego, jeżeli w ogóle cokolwiek… Mimo wszystko, miło jest usłyszeć takie słowa. Nie wiem czy to w takich momentach się salutuje, czy coś, ale ręce chowam za plecami i staję wyprostowany.
-To był zaszczyt, móc pracować u boku funkcjonariusza magicznej policji… - mówię lekko uroczyście, z zachowanym uśmiechem. Następnie delikatnie pochylam głowę. – Cieszę się, jeżeli mogłem pomóc…
Potem rozluźniam nieco postawę, chowam ręce do kieszeni i no cóż…
-Coś  jeszcze trzeba zrobić?

To koniec tej bitwy, ale nie koniec wojny. Mogę z pewnym wahaniem stwierdzić, iż tym razem nam się udało. Mimo wszystko nie złapaliśmy człowieka, który był za to wszystko odpowiedzialny. Zwyczajnie rozpłynął się w powietrzu. Jeszcze zaatakuje, zapewne w najmniej niespodziewanym momencie. Ale teraz możemy świętować. Teraz jest czas by uczcić chwilowe zwycięstwo.
-Czekają nas kolejne bitwy. Nie zamierzam odpuszczać-
Miałem nadzieję, że reszta też nie odpuści. Stanowiliśmy dobry zespół. Chociaż nie zrobiliśmy wiele, udało nam się dopiąć swego, przynajmniej w pewnym stopniu.
-Dobrze było walczyć ramię w ramię z wami-
Tak, to było pożegnanie. Czas ruszyć przed siebie i czekać na kolejny atak ciemnych mocy...

Mężczyzna ze spokojem przyjął do siebie słowa Arturii, z lekkim uśmiechem dziękując jej za jej słowa. Najwyraźniej wiele one dla niego znaczyły. Po kilku minutach przybyło kilkunastu mężczyzn, którzy pomogli przenieść ofiary tych porwań. Niektórzy bali się Eugeniusa, inni byli na niego wkurzeni, choć jego pokorny wyraz twarzy, a także smutek nań wymalowany trochę łagodziło to odczucie. Zresztą podobnie jak obecność samej policjantki. Zgodnie z zapewnieniami Eugeniusa, gdy wszyscy byli w szpitalu, zaczęli się budzić, nie pamiętając zupełnie nic. Ot... wracali najczęściej do domu i pojawili się nagle w szpitalu. Przynajmniej dla nich. Zaś wynajmujący magów  mężczyzna podziękował im za robotę i wypłacił należny hajs za robotę. Więc tak... byli już wolni.

Ejji: 27 MM | | Anchimajikkumōdo 3/3 | 40.000 , 50 PD, 6 dni odpoczynku od misji
Arturia: 3 MM | | | 40.000 , 40 PD, 6 dni odpoczynku od misji
Liang: 80 MM | | Yamata no Orochi 6/8 | 40.000 , 45 PD, 6 dni odpoczynku od misji

W taki oto właśnie sposób kończy się historia niejakiego, młodego chłopaka, Tizzara Sil. Był miłą osobą, a przynajmniej próbował takim być. Przybył Do Calthi, żeby pomóc tamtejszym mieszkańcom. Starał się jak tylko mógł, ale trudno stwierdzić, że zrobił coś pożytecznego... Po odebraniu nagrody, został w mieście jeszcze do wieczora. Unikał niepotrzebnych rozmów trzymając się głównie w cieniu, miejskich budynków. Pożegnał towarzyszy, z którymi przyszło mu pracować. Upewnił się jeszcze, że wszystko jest w porządku, a potem, gdy słońce zaszło i nikogo nie było w pobliżu, ruszył w tylko sobie znaną stronę... I zniknął... A ja na powrót stałem się Ejjim...

-Ehh... - wzdycham cicho pod nosem. Poczułem się lekko zignorowany, ale nieważne... Jakoś sobie z tym poradzę... Poprawiam kaptur na głowie i idę dalej… Tylko gdzie teraz? Nieprzemyślane kroki, prowadzące cały czas przed siebie, może gdzieś kiedyś mnie zaprowadzą? Przynajmniej kieszenie nie świecą już pustkami… Może wystarczy na najbliższy tydzień... Wtedy pewnie trzeba będzie się zająć jakąś kolejną pracą. W końcu prawie wszystko wróciło do normy. Prawie... Nie zapominam jednak o moim trupie. Tego na pewno kiedyś znajdę, gdy przyjdzie odpowiednia pora… Ale jeszcze mam czas na to. Póki co, mogę się zająć własnym życiem… Po raz ostatni spoglądam na Calthę i ruszam w dalszą drogę. Może powinienem wstąpić na chwilę do gildii? Albo zrobić sobie krótkie wakacje od wszystkiego? Nie… powinienem teraz więcej trenować, żeby następnym razem nie być tak bezużytecznym... Chociaż krótki odpoczynek chyba nie zaszkodzi? Albo też… No nie wiem!
-Ehh!


[z.t]

Jak powiedziano, tak zostało zrobione. Arturia jeszcze kilka dni spędziła w Calcie, po czym wróciła do Oak, bogatsza w nowe doświadczenia. Czekał ją do napisania raport z misji. Planowała też wybrać się do Magnolii i poszukać czegoś więcej o widzianych w piwnicy symbolach. Może rodzice coś będą wiedzieć? I sam Avalon... Czy to nie była kraina umarłych?... To też trzeba będzie zbadać. No i trzeba będzie potrenować nowe zaklęcia. W końcu będzie na to miała chwilkę, nim zaczną się kolejne odcinki "opowieści policyjnych". Pocieszała się w tym wszystkim faktem, że poza raportem, czeka też na nią Rin...

-z/t-

Caltha...
Asteria stanęła na dziedzińcu i rozejrzała się.
- Od czego by tu... - mruknęła do siebie.
Postanowiła, że wróci do kurortu zaglądając do każdego z miast po drodze. Może gdzieś otrzyma jakiekolwiek wskazówki dotyczące człowieka którego szukała. Oczywiście miała przy tym wielką nadzieję, że pomimo poszukiwań nie spotka się z nim oko w oko. mogłoby się to wtedy obrócić przeciwko niej, a przecież człowiek, który zabrał komuś wszystko na pewno nie był słaby. Nie na tyle, by podkopana pewność siebie Asterii mogła sobie z tym poradzić.
- Właściwie to zamiast sie błąkać, powinnam sie wziąć za trening - pomyślała, a jej twarz wykrzywił grymas niezadowolenia. Nie lubiła siebie w tym stanie, ale też nie bardzo wiedziała jak sama sobie z tym poradzić. Gdyby tylko mogła wdać się z kimś w normalną i beztroską rozmowę, może lepiej by się poczuła. Zbyt długo już przebywała sama ze sobą i na dłuższą metę nie służyło jej to.
Rozejrzała się znowu odsuwając od siebie wszelkie niedorzeczne przemyślenia i skupiła się na ludziach. Musi zacząć działać, przecież to nic trudnego. Podejdzie, zapyta, podziękuje i odejdzie...Potem zrobi to samo znowu i znowu.
I jak postanowiła tak zrobiła...

Byłam, zapytałam... - pomyślała następnego ranka, kiedy pakowała się do wyjazdu. Tym razem nawet nie spojrzała na mapę, Wiedziała w którą stronę iść. Może jacyś kupcy będą akurat zmierzać do stolicy? Wtedy mogłaby się wtedy z nimi zabrać, zabawiać ich opowieściami i może nawet by zaoszczędziła na transporcie? Musiała uważać ze swoimi funduszami, żeby nie zabrakło jej klejnotów na dotarcie do kurortu.
Chociaż, w ostateczności może spać pod gołym niebem. Jeśli zjedzą ją dzikie zwierzęta to przynajmniej nie będzie musiała dłużej przejmować się swoim bezcelowym życiem.
Wybuchnęła śmiechem na tę myśl
- Tak...zdecydowanie zbyt długo jestem sama ze sobą... - rzekła do siebie i pożegnawszy się z gospodarzem domu w którym spędziła noc i podziękowawszy mu serdecznie wyszła z powrotem w miasto.
Rozejrzała się czy gdzieś jeszcze nie pytała, lub czy nie widać kogoś, kogo wczoraj nie zaczepiła i ruszyła przed siebie opuszczając miasteczko...

[zt]

Ile to ona już dni szła? Sama właściwie nie wie! Jej plan dnia właściwie nic się nie zmienił, jadła okoliczne jagody lub to co ludzie jej dali z dobrego serca, spała głównie pod gołym niebem, chociaż czasem było dosyć zimno. Trzeba się jednak czasem poświęcić, dla meteoru! Którego właściwie wciąż nie było... Tyle dobrego, że trafiła do kolejnego ładniejszego miejsca! Caltha wydawała się niby tylko mieściną górniczą, chociaż miała swój urok. Ten górski klimat, ci wszyscy krzątający się po ulicach, pola uprawne, wszystko wydawało tu się takie spokojne! Miło się jej szło w takim miejscu.
- Może powinna rozejrzeć się za robotą, hmm. - pomyślała głośno. Miała troszkę racji, była właściwie spłukana. - Gdybym nie kupowała tego miecza... - wymamrotała do siebie, patrząc na ostrze spoczywające u jej boku. Wydała na niego właściwie wszystkie swoje pieniądze, a miecz nie miał żadnych specjalnych zdolności, lecz był ładny! Westchnęła cicho, niby lekko zrezygnowanie, a i tak się uśmiechając. Będzie się trzymać wersji, że ten miecz był jej niezbędny i bez niego by sobie nie poradziła, tak, dokładnie tak było.
Wychodząc ze stanu zamyślenia, jej oczom ukazał się dziedziniec miasteczka. Tu było znacznie więcej osób, w końcu centrum miasta. Zauważyła także ratusz, trzymał klimat trzeba przyznać. No nic, nie zaszkodzi się chyba przejść i posłuchać co sklepikarze mówią, może wyłapie się jakieś ciekawsze ploteczki. Więc ruszyła między stragany. Może wypadałoby zapytać się kogoś miejscowego na temat pracy? Ale jak najlepiej zacząć... Może lepiej najpierw będzie wyjść na obszar, gdzie mniej ludzi jest ciągle w ruchu. Więc ruszyła na obrzeża dziedzińca, a przynajmniej usiłowała się przebić między ludźmi.

Właściwie nie działo się nic ciekawego. Nikt też nie plotkował o żadnych meteorytach czy innych cudach. W końcu, gdyby coś takiego miało wydarzenie w okolicy, wioska huczałaby od tych wieści. Nie wspominając o tym, że i władze miasteczka w końcu wychyliłyby swoje nosy. Tak...to był ten moment, w którym młoda czarodziejka mogła podejrzewać, że ktoś zrobił ją w konia...
Przeciskając się pomiędzy ludźmi, Kianę dopada zmęczenie. Długa wędrówka przy takim entuzjazmie zaczęła dawać się we znaki. W okolicy jednak nie widać było żadnej gospody, która oferowała by noclegi strudzonym gościom. Była jedynie niewielka kawiarenka, tuż przy głównej drodze na dziedziniec...

- Matko... - wyszeptała, łapiąc się za pierś. Chyba zaczęło do niej dochodzić zmęczenie, którego wcześniej tak nie odczuwała. Jeszcze Ci wszyscy ludzie nie pomagali jej, czuła tylko duszność między nimi wszystkimi. Zapomniała nawet o tym całym meteorycie, chciała póki co się wydostać spomiędzy tych wszystkich ludzi. Żadna informacja chyba by jej nie utrzymała tutaj. Biorąc coraz głębsze oddechy przeciskała się dalej, aż jej oczom mignęła jakaś kawiarenka. Fakt, faktem była trochę oddalona, lecz wydawała się jej jedyną ostoją na ten moment. Robiła więc kolejne kroki, zbliżając się do owej kawiarenki. Gdy tylko wydostała się od tych wszystkich zbitych razem ludzi, wzięła kolejny głęboki oddech, odchylając lekko w tył głowę. Była tam tylko kilka minut, a czuła się jak po wieczności spędzonej między tymi ludźmi. Chwiejnym krokiem ruszyła w stronę kawiarenki, może dadzą jej jakąś pracę dorywczą? Albo powiedzą coś o tym meteorycie, którego szuka?
Niepewnie otworzyła drzwi do środka. - Dzień dobry. - powiedziała dosyć cicho, zajmując miejsce, które znajdowało się najbliżej wyjścia jak to możliwe. Jest tu tylko zapytać o to, co trzeba i wyjść. Nie ma czasu na posiaduchy przy kawie, wciąż musi szukać meteorytu, artefaktów, roboty, właściwie wszystkiego, bo nie miała dużo. Uśmiechnęła się jednak pod nosem. Chociaż tyle dobrego, że ma już sporo wspomnień z tej wędrówki.

Westchnął lekko kiedy kelnerka patrzyła się na niego jak na dziwoląga. Ile razy miał jeszcze to powtarzać.
- Jak już mówiłem wcześnie, poproszę shake'a bananowo-truskawkowego. I tak zdaję sobie sprawę z tego, że to był piętnasty. - Odpowiedział grzecznie uśmiechając się do niej.
Kiedy tylko odeszła Sad z powrotem wrócił do swojego zajęcia czyli smudania. Dla nie wtajemniczonych smudanie to kiedy się nudzisz, bo jest Ci smutno, a jest Ci smutno bo się nudzisz. Poza tym zaczęły pomału irytować go spojrzenia innych osób. Nie lubił zwracać zbytniej uwagi, choć ostatecznie i tak ją przykuwał.
Mężczyzna siedział po turecku przy stoliku, lewitując w powietrzu. Jedna ręką opierał się o blat stołu trzymając dłoń na policzku. Jego niebieskie włosy poruszały się płynnie niczym zanurzone w wodzie. Zdawałoby się, że każdy włosek na jego głowie ma swoją własną świadomość i chce iść w swoją własną stronę. Jego skóra zdawała się być odrobinę przeźroczysta i światło w pomieszczeniu przelatywało przez niego na drugą stronę. Przy pasie miał przyczepioną latarnie w z niebieskiego metalu, która wytwarzała delikatną zieloną poświatę.
Jego lewe oko zasłonięte było skórzaną opaską z ciemnej skóry zaś prawe oko a ściślej ujmując niebieska tęczówka oka zdawała się obracać i mienić odcieniami błękitu.
Przed nim na stoliku stało 14 pustych szklanek jak można się domyśleć po zamówionych napojach.
W pewnym momencie Sad obrócił się wokół własnej osi, by z krzywą miną zacząć gapić się na tych, co mierzyli go wcześniej wzrokiem. Przy okazji też rozglądał się za czymś co może dodać mu trochę kolorów w życiu, a tym kolorem są magowie, a jeszcze dokładniej ich aury(z umiejętności Arcymaga(lub Geniusza Magicznego)). Jakby jakiś tutaj był to może mógłby zagadać... albo przynajmniej zrobiłby coś co wyrwałoby go z tego padołu nudy.

Po wejściu do środka zauważyła, że ludzie jakoś dziwnie się zachowują. Z tego co jej się wydawało, to miejsca blisko wyjścia były najczęściej zajmowane przez pojedyncze osoby, czasem zdarzyły się pary, a tutaj? Wszyscy zebrali się w sposób, który można by opisać jako „jakoś tak ten stolik nas nie przekonuje do siebie”. Spojrzała w stronę, w którą kierowało się większość spojrzeń, dokładnie na mężczyznę o niebieskich włosach. Stając lekko na palcach starała się wyjrzeć co jest takiego ciekawego w nim, że stał się centrum uwagi lokalu. Oprócz praktycznie nienormalnej liczby pustych szklanek po napoju i lewitacja przy stoliku nie widziała nic specjalnego. Wydawało się, że to jeden z tych pustych stolików, więc wzruszając ramionami podeszła do stolika.
- Pozwolisz, że się przysiądę. - zwróciła się do niebieskowłosego z lekkim uśmiechem, chociaż teraz mógł wydawać się nieco trupi. Mężczyzna z bliska wydawał się jakiś taki przeźroczysty, lecz może to tylko efekty wciąż odczuwalnego zmęczenia. Jeszcze trochę i za oknem wyląduje według niej cyrk, który będzie wyrywał lustra z ludzi, a mogła po prostu pytać się częściej o nocleg w bardziej dogodnych warunkach, aniżeli pod przysłowiowym listkiem.
Właściwie to niezależnie od odpowiedzi lewitującego mężczyzny usiadła naprzeciw niego, przyglądając się mu przez krzywiznę ściany szklanek. Jak człowiek mógł wypić tyle, chyba nie zrobił tego sam, prawda? Kątem oka zauważyła jednak lekkie, zielonkawe światło. Wychyliła się trochę na bok, patrząc w jego kierunku. Na sam widok aż otworzyły jej się szerzej oczy, przez wędrówkę nie widziała takich cudeniek jak to tutaj, jednakże po chwili podniosła wzrok na mężczyznę.
- Przepraszam, mogę się spytać co to za latarenka? - zapytała, spoglądając dalej na niego, wskazując przy okazji palcem na mały przedmiot. Gościu naprawdę wydawał się jakiś taki przeźroczysty. A co jeśli on jest tylko wytworem jej umysłu?!

Niby nic się nie działo, niby wszystko było tak jak zawsze. Do czasu...
Do kawiarenki wbiegł mały chłopczyk (na oko ok 10 lat, blondyn). Zdyszany, zmartwiony i przejęty, nie zrobił sobie przerwy. Podchodził do każdego stolika, przy którym ktoś siedział i prosił o pomoc, jednak zapytani odwracali spojrzenia odmawiając chłopcu pomocy tłumacząc, że nie mogą odejść na tak długo bo muszą pracować. Mimo niepowodzeń, chłopak nie poddawał się i atakował dalej odpoczywających przy kawie ludzi. W końcu dostrzegł młodą dziewczyną, która wyglądała bardzo...kolorowo. W ogóle nie pasowała do wizerunku miejscowych, wiec z nadzieją w oczach podszedł do Kiany
- Przepraszam, jesteście może wędrowcami? - zapytał zmieniając taktykę. Wyglądał jednak jakby bardzo mu się spieszyło, ponieważ przestępował z nogi na nogę i przeskakiwał spojrzeniem z Kiany na Sadaharu i znowu z powrotem.