Górska wioska

Brązowowłosy chłopak zatrzymał się w chwili, kiedy w jego okolicy przystanął białowłosy chłopak, pozwalając mu wyszeptać swoje kwestie. Mimo, że różniło ich dobre kilkadziesiąt centymetrów, zaś nieznajomy zdawał się być niewiele niższy od Kaszy, to mimo wszystko cierpliwie czekał, aż wygadany wróżek powie, co miał do powiedzenia. - W sumie to jestem wiedźmą - znaczy się... zabrałem jej kapelusz, aby taką być, czy coś - wyszeptał równie konspiracyjnym tonem, co ton Gonzalesa, a nawet pochylił się w kierunku chłopaczka, aby to wywołać tym samym jeszcze bardziej tajemniczą atmosferę, czy też scenerię, by dodać tylko proste, szepczące pytanie: - Ale właściwie... Czemu szepczemy?
Zdziwione zgłoski wkradły się w dość cichy ton brązowowłosego, który to mimo wszystko bardziej zaciekawił się niższym z towarzyszy, a przynajmniej lepiej mu się z nim rozmawiało. Ostatecznie jednak poprawił zawiniątko, aby przenieść swoje spojrzenie na rudzielca i... zaśmiać się pod nosem. To się nazywa jakiś fart do rudych ludzi? Czy może jednak to populacja Fiorańczyków była wyjątkowo zagęszczona w ten wredny kolor włosów? - Ja? Nie... Można powiedzieć, że tylko porządkuje tutaj dokumenty, ale nie jestem stąd, a centrum badawcze... centrum zrobiono tutaj, ale nikogo nie ma poza mną. Ruszyli w góry - odparł tylko, by poszerzyć uśmiech wraz z ostatnimi słowami, a chwilę później poklepać białowłosego chłopaka po ramieniu, by wskazać mu wyjście, jakby sam miał zamiar tam się udać. - Co do imienia... - Możecie mi mówić Julian, czy jak tam wolicie - nie będzie mi to robiło różnicy~ Aktualnie próbuję być wiedźmą, ale jedna taka pyskata nie chciała pożyczyć miotły, więc zbieram na własną - dodał, najwyraźniej rozbawiony dawnymi wspomnieniami ostatniego maga, którego to miał okazje widzieć, aby to ruszyć do wyjścia, jednak zatrzymując się i spoglądając na białowłosego wróżka, jakby... wyczekująco?

Czyżby białowłosy zapomniał po co tak naprawdę tu przyszedł? Zbyt wiele rzeczy rozpraszało umysł Gonzka, żeby mógł tak po prostu o wszystkim pamiętać. Przecież krajobraz, pamiątki, Kasza, epickość, osobnik w kapeluszu wiedźmy… Nietrudno więc zapomnieć o obowiązkach. Tym samym Gonzales skupił się na innej rzeczy. Na wiedźmie, a raczej osobniku, który taką chciał zostać.
-No bo Kasza… - odpowiedział na jego pytanie, a potem nieco się odsunął. Jego towarzysz, zamiast uciec spanikowany, zaczął mówić o jakiejś stacji badawczej… No i wtedy Gonzales sobie przypomniał, jaki był jego drugi cel, dla którego tam przybył. Bo pierwszym celem były pamiątki. Na szczęście chłopak posiadał wszelkie niezbędne informacje.
-Widzisz Kasza. Poszli w góry. Możesz to dopisać do raportu – białowłosy zwrócił się do towarzysza. – Więc pilnujesz tu dokumentów? Kasza potrzebuje jakiś do wykonania zadania… Więc mówisz Luljanie, że chcesz zostać wiedźmą?! – tu dało zauważyć się wyraźny entuzjazm ze strony Gonzalesa. Zdjął wtedy epickie okulary z nosa, żeby je przecierać. – Więc jeszcze dużo pracy przed tobą… Sam kapelusz i miotła nie wystarczą… Potrzebujesz jeszcze zmarszczek, haczykowatego nosa, garba, długich paznokci, brzydkiego czarnego kota, dużą dynię, czarną kieckę duży kocioł, w którym gotowałbyś cuchnące zioła i małe dziewczynki, oraz przynajmniej jeden instrument zrobiony z ludzkich strun głosowych. No i najważniejsze… Musisz mieć dom z piernika! Bez domu z piernika będziesz beznadziejną wiedźmą, a właściwie… to nie będziesz wcale wiedźmą. I to chyba wszystko…
Białowłosy zakończył swoją wypowiedź, chowając do kieszeni epickie okulary. A jeszcze przed chwilą próbował wrobić Kaszę, że Julian jest wiedźmą. No cóż… To chyba właśnie dlatego nie zareagował. Widocznie Ryotaro miał już wcześniej do czynienia z wiedźmami… Więc cały żart szlag trafił! Ale spokojnie, będzie jeszcze na pewno jakaś okazja na lepszy…
-W sumie… Moglibyśmy pomóc ci zostać wiedźmą… Jeżeli pomógłbyś nam w naszym zadaniu – zaproponował ostatecznie Gonzek, strzepując z ręki swoje zaklęcie, aby jeszcze raz wyciągnąć rękę do młodzieńca.

- Ten domek to koniecznie na kurzej łapce. Zażartowałem sobie, uzupelniając listę cech czarownic stworzoną przez Gonza. - Dawno temu wyruszyli? Jest może szansa, że wrócą niedługo? Tu zwróciłem się do Juliana starając się wypytać o rzeczy ważne dla nas... Mnie. Miałem nadzieję, że ekspedycja niedługo wróci, lub, że uda nam się ją doścignąć. Nie byłem pewien czy... Zaraz.
- Julian, czy nie zostawili u ciebie jakichś papierów na wypadek gdyby ktoś po nie przyszedł? I nie ukrywam, że jestem skory nawet pomagać w tej metamorfozie, byle wypelnić zadanie.

- Raportu? - spytał tylko zaciekawiony chłopaczek, kładąc rękę na dalszym ramieniu Gonzalesa, aby to pomóc mu opuścić budyneczek, a zarazem pozwalając sobie na to, by zaciekawienie przejęło pierwsze skrzypce w jego tonie. Mimo wszystko Julek wydawał się zaciekawiony wszystkimi słowami, które padały ze strony magów i zdawał się je odnotowywać w swojej pamięci, a gdy już wszyscy opuścili budynek, czy też znaleźli się na zewnątrz, a wszystkie pytania padły, brązowowłosy westchnął tylko jakby od niechcenia. - Arche zawsze miał przy sobie ważniejsze dokumenty, a teraz udał się tam z moim kotem badać jaskinię, a to pewnie im trochę zajmie, ale... Mogę wam pokazać, gdzie poszli! - odparł tylko, by pod koniec wypowiedzi ożywić się nieco, aż nawet dałoby się dostrzec błysk w jego oczach, jakby to ten wpadł na jakiś pomysł. Mimo wszystko chłopaczek poprawił kapelusz i czekał na to, aż magowie podejmą jakąś decyzje, bo przecież sam tego za nich nie zrobi, nie?

-Byłbym zobowiązany. Odpowiedziałem na propozycję Juliana. Może uda się nam odnaleźć tego "Arche" a on da nam to czego potrzebujemy.
- Gonzo, masz ochotę pozwiedzać jaskienie? Może będzie w nich rój potworów, które dzielny mag Faory Tail'będzie musiał ubić.
Stwierdziłem, że potwory do ubicia bardziej zainteresują'mojego towarzysza, niż ciekawe formacje skalne. Zresztą kto wie, może ja też chciałem jakiejś przygody? Nie wiem.
- To... Prowadź Julianie.

-No raportu… Bo jest potrzebny… - odpowiedział Gonzales wychodząc z budynku, zostawiając tam wcześniej pełno różowych śladów. Julian wydawał mu się całkiem porządną osobą. Z pewnością dobrze białowłosemu z nim się rozmawiało. No, a perspektywa pomocy w zrobieniu z niego wiedźmy była dość… bardzo ciekawa. Jednak wcześniej mogli pójść zwiedzać jaskinie?
-Zwiedzać jaskinie?! – aż wykrzyknął z zachwytu Gonzales, na zapytanie Kashimy. – Nigdy wcześniej nie byłem w jaskiniach! A ty byłeś Kasza? I będzie tam też rój potworów?! Ale super! Ognisty podmuch Fairy Tail znów przychodzi na ratunek! To gdzie ten jaskinia?! – spytał podekscytowany białowłosy. Jednak to nie było wszystko co miał do powiedzenia. Chłopak musiał jeszcze zasypać tu obecnego falą pytań, a zwłaszcza dotyczących jego pierwotnego celu przybycia w góry. – Czy jest po drodze jakiś sklep z pamiątkami? I co właściwie jest w tych jaskiniach? Poza tym… Dlaczego chcesz zostać wiedźmą Luljanie? Nie jesteś na to trochę za młody? Wiedźmy zazwyczaj są stare i zgrzybiałe… No i brzydkie… Ale skoro taki jest twój wybór, to chętnie ci pomogę! Wydajesz się być w porządku! A i spójrz na moje cichobiegi! Prawda, że są świetne?
Po zadaniu wszelkich pytań, jedyne co zostało Gonzalesowi to iść z uśmiechem na twarzy w stronę jaskiń, wyciągając wcześniej z plecaczka eliksir potęgi i wytrzymałości, znany również jako soczek pomarańczowy. Oczywiście zaproponował go również Kashimie i Julianowi.

- Potrzebny? Komu? - dopytywałby się tylko zaciekawiony Julian, aby w pewnym momencie ruszyć powoli w kierunku znanym bliżej tylko chłopaczkowi. Cóż - ten najwyraźniej czerpał z tego niemałą przyjemność, nieustannie uśmiechając się pod nosem, a nawet w pewnym momencie zaczynając pogwizdywać pod nosem. - Nie kojarzę by były tu jakieś sklepy, a w jaskiniach... skały, zwierzęta, malunki - wymienił tylko w pewnym momencie, odpowiadając na pytanie Gonzalesa, by chwilę później powrócić do sielankowej wędrówki. Mimo wszystko wszelkie pozostałe kwestie były kwitowane lekkim zaśmianiem się, jakby to Julian wiedział coś więcej, aniżeli Gonzales, ale kto go tam wiedział. Mimo wszystko po blisko półgodzinnym spacerku grupka dotarła przed wejście do jaskini, która z początku zdawała się być dość wąską. - To tutaj - rzucił tylko brązowowłosy, podczas gdy jego łapka zdawała się naznaczyć wejście czerwonawym śladem, jakby chciał oznakować ów wejście dla magów, aby ci się nie pomylili. Ponadto wnętrze zdawało się być dość ciemne, a przynajmniej nieoświetlone przez żadne inne źródło światła! - Nie mogę dalej was poprowadzić, ale z pewnością znajdziecie tam Arche, czy mojego kota. Tylko ostrzegam, że lubi bawić się je... z jego gośćmi. - powiedziawszy to po raz pierwszy odsłoniłby tęczówki na dłuższą chwilę, aby wbić spojrzenie czerwono-zielonych oczu w Kashimę i Gonzalesa.

Miałem wrażenie, że Julian chciał powiedzieć "jedzeniem". I nie przesłyszałem się... Lepiej zachować ostrożność.
- Więc mówisz, że poszli tam? Wskazałem wąski tunel.- Może to tylko ja, ale'wydaje mi się, że mądrzej będzie zaczekać w wiosce. W jaskiniach możemy się wyminąć, lub ten Arche wyjdzie jakąś inną drogą, a wtedy będziemy się szukać w kółko. Możemy się też łatwo zgubić.
Zdecydowanie wydawało mi soę to rozsądjiejsze, bezpieczniejsze i w ogóle. Mogło tylko potrwać dłużej, ale ileż można siedzieć w jaskiniach z ograniczonym prowiantem?

Radosna egzystencja Gonzalesa trwała dalej. A gdy skończył mu się soczek, zastąpił go lizakiem. O samu truskawkowym. Szczęśliwy białowłosy w końcu doszedł do jaskini. Ale mógł jeszcze wcześniej porozmawiać sobie ze swoim nowym „kolegą”.
-No potrzebny… No tej… Wiesz której… - ciężko było wyciągnąć od Gonzalesa jakiekolwiek informacje na temat misji, głównie dlatego, że to nie ona stanowiła priorytet w poczynaniach chłopca. Zamiast skupiał się na innych, ważniejszych dla niego sprawach. – Naprawdę nie ma żadnego sklepu? Ale wiocha… Przynajmniej okolica ładna i powietrze świeże! I tak jestem tym wszystkim podekscytowany! A ty Kasza? Jesteś podekscytowany? Zapowiada się kolejna wspaniała przygoda!
Gdy byli już na miejscu, Gonzales skupił się na oglądaniu okolicy. Zajrzał do środka. Popatrzył na ściany. A potem stanął, wyjął z kieszeni ciemne okulary, przetarł je i schował z powrotem. Jego móżdżek był zbyt zajęty podziwianiem, żeby nad interpretować wszelkiego rodzaju niedopowiedzenia. On chciał zobaczyć jaskinię! I potworki!
-Oj tam Kasza! - krzyknął, klepiąc towarzysza w plecy. - Na pewno go tam znajdziemy! Prawda Luljanie? Chyba, że się boisz? Nie martw się jednak! Gonzales Gonzo Gick cię osłania! I nic nam tam nie grozi! Nie po to tu przyszliśmy, żeby teraz wracać znowu na tę wiochę! Chociaż… Jak się boisz, to możesz zostać… Tylko nie odchodź nigdzie! Znajdę gościa i kocura, a potem wrócę…
Potem białowłosy przeciągnął się, założył ciemne okulary na oczy i odpalając latarkę, wszedł do środka, zostawiając po sobie jedynie błyszczące, różowe ślady…

Gonzales nie lękał się wyruszenia w nieznane i po pewnych przygotowaniach chłopaczek mógł ruszyć przed siebie, aby to stwierdzić, iż im dalej wędrował, tym korytarz bardziej się rozszerzał, aż w pewnym momencie wędrujący towarzysze mogliby iść spokojnie parami. Mimo wszystko póki co jedyne malunki jakie znajdowały się wewnątrz - tworzone były przez białowłosego wróżka, jednak... Może to dlatego, że jeszcze widział wyjście za plecami, a także kształty jego znajomych, którzy najwyraźniej ucinali sobie pogawędkę bez niego! - Może im to zająć dość... długo. Jaskinie są stosunkowo proste, a spotkać się w wiosce możemy kiedyś indziej. Zresztą - tam matki dla dzieci nie znajdziesz - powiedziałby tylko brązowowłosy, by ostatecznie poklepać rudzielca po plecach, czy też kartce, jakby miał tym samym dodać mu odwagi. Pozostawało tylko pytanie, czy dorosły jak Kashima pozostawi nieletniego na pastwę losu w jaskiniach?

Zupełnie nie miałem pojęcia co Julian miał na myśli mówiąc o matce dla dzieci, ale nie miałem czasu na rozmyślanie o tym, gdyż Gonzo postanowił dziarskim krokiem wejść do jaskini lwa (hehe You see what I did there?) i musiałem za nim gonić.
- Oszalałeś?- Zapytałem mojego małego towarzysza gdy wreszcie go dogoniłem.- Mówiłem, ze powinnismy zaczekać na tego człowieka w wiosce!
Nie wiedziałem co powiedzieć... Powinniśmy wracać. Ale Czy był jakiś sposób, żeby zatrzymać Gonza gdy już się na coś napali?

Nie zważając na ciemności, wąskie, a potem nieco szersze korytarze, parł dumnym krokiem przed siebie. A każde kolejne postawienie nogi, w Epickich Samograjach Biegu Po Tęczy, wywoływały u niego dreszcze epickości. Taaak. Normalnie aż truskawkowy lizaczek wypadał mu z ust i pewnie wylądowałby na ziemi, gdyby nie smakował tak dobrze. Gonzales zdecydowanie był tym wszystkim podekscytowany. Czuł się wspaniale. Młody bohater, mógłby teraz stawić czoła najgorszym niebezpieczeństwom…
-O Kasza! – krzyknął widząc dobiegającego towarzysza. – Więc jednak zdecydowałeś się dołączyć? Świetnie! We dwóch zawsze raźniej! Słyszysz to echo?
Białowłosy nie potrafił zachowywać się cicho. Co go obchodziło, że obudzi pewnie wszystkie nietoperze i jaskiniowe bestie! Ważne jest, aby było go słychać… I żeby echo było… Bo to jest powód, do kolejnego zachwytu.
-Nie rozumiem o co ci chodzi… - odparł tylko na zarzuty Kashimy. – Naprawdę chce ci się czekać w tej nudnej wiosce? Zobacz jak jest tu fajnie! Przecież nic nam nie grozi! Luljan z pewnością nie wysłałby nas do niebezpiecznej jaskini. Nie marudź i chodź! Nawet jak nie znajdziemy tego typka, to zawsze jest to jakieś wspaniałe doświadczenie! Jaskinie są takie piękne! No weeeeź Kaasza! Nie daj się prosić!
Gonzales skończył swoją przemowę, a następnie szarpiąc Kashimę za rękaw, aby ten poszedł z nim dalej. Przecież byli już tak daleko! Nie mogli teraz zawrócić!

- Do zobaczenia po dr... - dosłyszał jeszcze tylko Kasza, kiedy to ruszył w drogą za nieustannie brnącym do przodu Gonzalesem, jednak nim ten dogonił naszego wróżka, to dwójka towarzyszy straciła z pola widzenia wejście do jaskini, tylko po to, aby zacząć dostrzegać pierwsze oznaki malunków, które nie wyróżniały się niczym specjalnym jak te z kategorii malowideł naskalnych. Polowania na zwierzęta, czy też łowienie ryb, bądź różnorakie obrządki typowe dla pradawnych plemion. Ponadto blade światło oświetlało całe otoczenie, a wszystko po to, aby w pewnym momencie na dwójka magów dostrzegła kilka jakby świeżych, czerwonawych malunków, które to przedstawiały coś na kształt oczu, aż... dosłyszeli jakiś huk i ryk niemalże w jednej chwili? Tylko co było za nimi, a co przed?

- Chodzi mi o to, że wchodząc tutaj ryzykujemy wędrówkę w labiryncie korytarzy... Niepotrzebna wędrówkę.
W dodatku, kto wie co moglo tutaj być? Wcześniej żartowałem sobie z walki z hordami potqorów, ale teraz ta perspektywa nagle stała się... Realna. Zwlaszcza gdy korytarzami wypelnionymi pradawnymi malowidłami poniósł się jakiś huko-ryk. W towarzystwie dziwnych malowanych oczu nie wprawiało mnie w pozytywny nastrój.
- Co to było?- zapytałem cicho, w głowie ukrywając obraz Ruperta Grinta z grymasem przerażenia podczas jego pierwszego spotkania z bijacą wierzbą.

Gdy zrobiło się ciemno, a wyjście do jaskini gdzieś nagle znikło, Gonzales… wcale się tym nie przejął. Skupiony był na ciągnięciu towarzysza za rękaw, w głąb jaskini. Co go tam jakieś oka i ryki obchodziły?! No dobra… może ten ryk odwrócił na chwilę jego uwagę, a oczy przyciągnęły wzrok.
-Oj tam Kasza! Będzie fajnie! – zakrzyknął na jego pierwsze zarzuty, a potem mimowolnie skupił się na malowidłach w kształcie oczu. Do akcji więc miał wkroczyć… Długopis! Ale nie taki zwykły długopis, tylko taki co dała mu pani radna, w wysokiej w wieży, w Artail.
-Dziabaja! Dziabaja! Dziab! Dziab! Dziab! – krzyczał raz za razem dźgając po oczach, aby w pewnej chwili dojść do wniosku, że powinien zostawić coś po sobie. Dlatego też na ścianie obok strzelił oryginalnym napisem: „Gonzales Gonzo Gick tu był, a w miejscu, w którym stoisz właśnie jest mrowisko…”. Białowłosy zaśmiał się z żartu, na który na pewno nabierze się każdy… KAŻDY! Kto przeczyta treść tej wiadomości. Jednak ochota na żarty wcale mu nie przeszła, po tak genialnie zaplanowanym dowcipie, gdyż Gonzek dopiero się rozkręcał.
-Ej Kasza! Co jeśli weszliśmy do paszczy jakiegoś ogromnego stwora, a te odgłosy to burczenie jego żołądka? Jak myślisz, czy będziemy ciężkostrawni? – zapytał, a potem jeszcze raz się zaśmiał, głośno, że aż odbiło się echem… Nawet jeśli miałaby to być prawda, to co z tego? Śmiesznym było dla Gonzalesa wejść do wnętrza jakiegoś stwora. A jak już wyjdzie, to jeszcze bardziej go bawiło. Był w całkowicie beztroskim nastroju. Gotów ruszyć w głąb jaskini, czy też jelita, chłopak znów zaczął szarpać Kashimę za rękaw.
-Chodź już! Potworek jest głodny! Ciekawe czy tego Arche już strawiło, czy może coś jeszcze zostały z niego jakieś ubrania? Hahaha! Nie martw się jednak! Osłaniam cię… Żadne soki trawienne nas nie powstrzymają! - wtedy białowłosy sięgnął po własny sok, a konkretnie jabłuszkowy. Miał ich prawie pełen plecak... -  Nawet jeżeli to jakieś wielkie bydle, to i tak jakoś… Hihi… Jakoś z niego wyjdziemy. Hahahaha!
Z uśmiechem na twarzy ruszył przed siebie, z odpaloną latarką i z Epickimi Samograjami Biegu Po Tęczy na nogach. Sprawdził tylko, czy idzie w dobrą stronę. Przecież nie będzie się wracał! A zauważyć to chyba może skąd przyszedł, dzięki różowiutkim, połyskującym śladom.